Tíminn - 19.03.1960, Síða 5

r f MIN N, laugardaginn 19. marz 1960.
5
Útgefandi: FRAMSOKNARFLOKKURINN
Ritst]6ri og ábm. ÞórarlnD Þórarinsson.
Skriístofui i Edduhústnu við Lindargötu
Símar 18 300 18 301 L8 302 18 303 18305 og
18 306 'skrifst ritstiórnin og olaðamenni
Augiýsmgasími 19 523 Afgreiðslan 12 323
Prentsm Edda hf
Röng tekjuáætiun
Þótt stjórnarsinnar stefni markvisst að því að draga
úr framförum og framkvæmdum, vilja þeir komast hjá
því að segja það opinskátt. Þess vegna reyna þeir m. a.
að finna tyllisakir til þess að réttlæta andstöðu sína
gegn fjárlagatillögum Framsóknarmanna um að haldið
skuli í horfinu með framlög ríkisins til framkvæmda og
atvinnuveganna. Helzta tylliástæða þeirra er sú, að
þessar tillögur Framsóknarflokksins muni leiða til þess
að leggja þurfi á nýjar álögur. Þess vegna geti þeir
ekki veitt þeim stuðning.
Fulltrúar Framsóknarflokksins í fjárveitinganefnd
hafa sýnt ljóslega fram á, að þetta er blekking ein. Það
þarf engar nýjar álögur vegna þessara tillagna. Þær á-
lögur, sem ríkisstjórnin hefur boðað og ætlar að leggja
á. nægja fullkomlega til að mæta þessum auknu út-
gjöldum og ipeira til. Tillögur Framsóknarmanna miðast
því við það, að hæfilegum hluta þessa fjár, sem ríkis-
stjórnin ætlar að innheimta, verði varið til framkvæmda,
i stað þess að þetta fé safnist fyrir sem afgangur, er
stjórnin getur varið til éyðslu eftir vild sinni
í nefndaráliti Framsóknarmanna er sýnt ljóslega
fram á, að tekjuáætlun ríkisstjórnarinnar er hátt á
þriðja hundrað milljón kr. lægri en núglidandi tekju-
löggjöf hefði gefið í ríkissjóð miðað við innflutning árs-
ins 1958. Jafnvel þótt ríkisstjórnin hyggi á stórfelldan
samdrátt og gera eigi fátæktina að skömmtunarstjóra,
verður ekki hægt að gera ráð fyrir, að innflutningur
verði minni 1960 en 1958, þegar tekið er tillit til fólks-
fjölgunar á þessum tíma.
Sé miðað við innflutning ársins 1958 eiga eftirfar-
andi tekjuliðir að verða sem hér segir á þessu ári: Vöru-
magnstollur 36,3 milljónir, verðtollur 461,3 milljónir,
innflutningsgjald 164,3 milljónir og söluskattur á inn-
flutningi 195,9 milljónir eða samtals 857,8 milljónir. En
stjórnin áætlar þessar tekjur árið 1960 667 milljónir.
Það skakkar hvorki meira né minna en RÚMUM 210
MILLJÓNUM KRÓNA.
Þar við bætist að fyrirhugaður söluskattur mun reyn-
ast miklu meiri tekjulina en áætlað er, því að áætlunin
á honum er byggð á sama innflutmngsgrunni, en hann
er áætlaður 280 milljónir á þessu ári.
Það er því vissulega varleg áætlun, þegar fulltrúar
Framsóknarflokksins í fjárveitinganefnd leggja til, að
tekjuáætlunin hækki um 80 millj. kr.. þegar sýnt er
að hún má vel hækka um 210 millj. króna, ef miðað er
við innflutninginn 1958 Þessi 80 millj. kr. aukning
nægir hins vegar til að vega gegn útgjaldatillögum
Framsóknarmanna.
Framsóknarmenn eru því ekki að leggja til, að á-
lögur verði auknar þegar þeir bera fram tillögur um
aukin framlög til framkvæmda og atvinnuveganna. Þeir
eru aðeins að leggja til, að tekjum, sem ríkisstjórnin
ætlar að innheimta, verði ráðstafað til uppbyggingar og
framfara.
Stjórnarliðar geta því ekki réttlætt andstöðu sína
gegn þessum tillögum með því, að þær kalli á nýjar á-
lögur. Það er blekking ein. Andstaða þeirra er sprottin
af því einu, að þeir vilja samdrátt — vilja draga úr
uppbyggingu og framförum.
Gísli Magitússon. Eyhildarhom:
AFT
i.
Því var af mörgum spáð er kjör-
dæmabreytingin var á döfinni, að
önnur ótíðindi mundu á eftir fara.
Sjálf var kjördæmabyltingin sú
árás á landsbygðina utan Reykja-
víkur og næsta nágrennis, að því
lík hafði eigi áður verið gerð.
Ærslin voru slík og ósköpin, að
fleiri atlögur mundu í vændum
vera. Þurfti og eigi lengi að bíða.
„Verkamannastjórn" Sjálfstæðis-
flokksins lét það verða eitt af sín-
um fyrstu verkum, að skera niður
áætlaðar raforkuframkvæmdir og
draga stórlega úr dreifingu raf-
magns um landið. í annan stað
réðst hún að bændastéttinni af ein
dæma ósvífni og svipti hana með
nokkrum pennadráttum lögvernd-
uðum og lögtryggðum samnings-
rétti — með fullri vitund og vilja
„allra-stétta-flokksins“. Og þó var
hvorugt þetta það meginmál, er
undir bjó, enda þótt hvort tveggja
sýndi gerla, hvert stefndi.
II.
Sjálfstæðisflokkurinn er, sem
allir vita, fyrirtæki fjáraflamanna
í höfuðstað landsins. Flokkurinn
er fyrst og fremst gróðafyrirtæki.
Forsjármenn hans og máttarviðir
hafa það höfuðmark, að safna sam-
an og draga í eigin hendur alla
meginþáttu fjármálavalds í land-
inu. Peningavaldinu fylgir póli-
tískt vald. Auk vinahóta og kjass-
mæla fyrir kosningar, svo að jafn-
vel bændur sumir og verkamenn
vikna við, eru „allra-stétta-flokkn-
um“ tiltæk hin margvíslegustu úr-
ræði til að afla sér pólitískra
áhrifa og drottinvalds. Því getur
það verið háskalegt fyrir litla lýð-
ræðisþjóð, sem ríður lífið á að
nytja land sitt allt og nytja það
vel, að miklir fjármunir leiti til
einnar áttar og safnist á hendur
fárra manna á suðvesturhorni
landsins. Þangað er fjármagnið
sogað í stríðum straumum. Og
fólkið fylgir eftir, svo að til auðn-
ar horfir víða, þar sem þó eru
engu lakari kostir til margvíslegr-
ar upbyggingar og athafnalífs. AUt
stefnir að einu marki: Fjármagn-
ið á að drottna, fólkið að lúta.
Þetta er stefna Sjálfstæðisflokks
ins, hins íslenzka íhaldsflokks,
ógrímuklædd. Hún getur haft sína
kosti, ef kalla mætti svo. En geð-
felld er hún ekki né vænleg til að
efla það jafnvægi, sem allir hafa
á vörunum.
Og nú hefur flokkurinn látið
grímuna faUa. Með hinni nýju
efnahagsmálalöggjöf er stefnt að
samdrætti í atvinnurekstri, stöðv-
un framkvæmda og hvers konar
uppbyggingar úti um land — og
um leið að stórfelldri kjaraskerð-
ingu alls þorra manna. Þessu til
viðbótar er svo þrengt að kosti
samvinnufélaganna sérstaklega, —
þeirra stofnana, sem ríkastan eiga
þáttinn í altækri uppbyggingu
hringinn í kringum land. Þurfti
raunar engum að koma á óvart,
að saumað mundi verða að sam-
vinnufélögunum, ef fjandmenn
þeirra fengju tögl og hagldir. Er
hér tUvalið dæmi um félagsþroska
þeirra „samvinnumanna“, er með
atkvæði sínu og jafnvel áróðri
styðja til áhrifavalds þá óhappa-
menn, sem bundizt hafa í þann
flokk, er ríða vill niður samvinnu-
samtök almennings og gera þau
máttarvana. Samvinnumenn hafa
ekki lengur frið með það fé, sem
þeir kunna að hafa dregið saman
og notað til nauðsynlegrar starf-
semi og uppbyggingar heima í hér
aði. Nú eru þeir skyldaðir til að
láta af hendi nokkurn hluta þess
fjármagns — til ílutnings suður á
U R H
Seltjarnarnes. Fjárflóttinn utan af
landsbyggðinni er sem sé ekki
nógu stríður. Því þarf að herða á
honum.
III.
Það er svo sem ekki óbjörgulegt
álit, sem ríkisstjórnin hefur á
skyni almennings í þessu landi.
Hún ætlar mönnum að gína við
þeirri staðhæfingu, að hækkun elli
launa og fjölskyldubóta, ásamt
nokkurri niðurgreiðslu á korn-
vöru, kaffi og sykri, vegi að mestu
upp á móti 350—400 millj. kr. nýj-
um sköttum, frá 20% og allt upp
í 75% hækkun á vöruverði, niður-
fellingu sérbóta á vissar fiskteg-
undir, sem eru verulegur hluti alls
sjávarafla á Norðurlandi, Vest-
fjörðum og Austfjörðum; aukinni
lánsfjárkreppu og svo stórfelldri
hækkun vaxta, að fella verður nið-
ur vaxtaákvæði okurlaganna, svo
að löghelga megi okur hins opin-
bera! Engin kjaraskerðing!, segja
stjórnarherrarnir.
Er þetta ekki oftrú á heimsk-
unni?
Almenningur er naumast slog-
inn þvílíkri blindu, að hann sjái
ekki gerla hvað við blasir. Eða
hvað segja bændur, sem þurfa að
kaupa fóðurbæti, erlendan áburð,
vélar, varahluti og ótal margt
fleira? Hvað segja verkamenn, sem
eiga allt sitt undir því, að eigi
verði samdráttur í atvinnulífi þjóð
arinnar og framkvæmdum, — sam
dráttur, sem fyrr en varir kann að
valda atvinnuleysi? Hvað segja sjó
menn og útgerðarmenn á Vestur-
land}, Norður-, pg ^Austurlandi, um
afnam sérbótanná, er lögfestar
voru á sínum tíma til þess að þeir
stæðu ekki jafn höllum fæti og
ella mundi? Hvað segja allir þeir,
er koma þurfa upp íbúðum eða
öðrum húsakosti fyrir lánsfé, þeg-
ar byggingarefni stórhækkar, láns-
fjárkostir þrengjast og okurvextir
settir af ríkisstjórninni, sem til
þess hefur fengið alræðisvald?
Og hvað segja nú íhaldsbændurn
ir, þeir sem hæst fuðruðu upp út
af verðhækkun á rekstrarvörum
landbúnaðarins 1958, enda þótt til-
lit væri tekið til þeirrar verðhækk-
unar í verðlagsgrundvelli landbún-
aðarvara? Ætla þeir nú að lyppast
niður og taka með þögn og auð-
mýkt við því, sem að þeim er rétt
af vinum þeirra í valdastólunum?
Við sjá um til.
IV.
Með kjördæmabreytingunni var
hafin þjóðfélagsbylting. Efnahags-
málalöggjöf ríkisstjórnarinnar er
rökrétt framhald þeirrar bylting-
ar. Hér er um að ræða hrein
stefnuhvörf í þjóðmálum. Þrátt
fyrir margvísleg mistök hefur þjóð
inni fleygt fram um flesta hluti á
síðustu þrem áratugum, sennilega
meir en dærni eru til um nokkra
þjóð aðra á sama tíma — enda þótt
hún byggi þá ekki við það „lýð-
ræði“, sem formaður Sjálfstæðis-
flokksins hælir sér af að hafa
„endurreist". Nú er stungið við
fótum, kvæðinu vent í kross og
•stefnt aftur, en ekki fram. Vita
mátti að vísu, að skrum íhalds og
alþýðubrodda fyrir kosningar
mundi reynast marklaust þvaður.
Hins vegar mun fæsta hafa órað
fyrir þvílíkri byltingu — afturá-
bak. Enginn neitar því, að raun-
hæfra atgerða sé þörf í efnahags-
málum þjóðarinnar. En að hafa
óhjákvæmilegar ráðstafanir að
yfirvarpi til að knýja fram stór-
feUdan samdrátt í framkvæmdum
og öllu atvinnulífi — einkanlega
þó úti um land —, uggvænlega
kjararýrnun og marghátteða freús-
ALD
isskerðingu þorra manna — og
þessu til viðbótar nýja verðbólgu-
öldu, sem harðast kemur niður á
þeim, sem berjast í bökkum, —
það tekur út yfir allan þjófabálk:
Fyrir hverja er þetta gert?
Ebki fyrir bændur. Ekki fyrir
verkamenn eða sjómenn. Ekki
fyrir iðnaðarmenn. Ekki fyrir lág-
launamenn, því að afnám hins
lága tekjuskatts, er þeir hafa gold-
ið, er þeim lítils virði. AUir þessir
aðilar bíða meira tjón en hófi
gengnir. En hagnast þá engir á
þessari afturhaldsbyltingu? Ójú.
Til munu þeir vera, Fésýslumenn
og braskarar þurfa naumast að
kvíða.
Til að kóróna svo allan ósómann
sezt ríkisstjórnin niður við að
semja áróðursrit, barmafuUt af
blekkingum, lætur prenta það í
tugum þúsunda eintaka, sendir á
hvert heimUi í landinu — og lætur
sig ekki muna um að taka allan
kostnaðinn af almannafé. Hversu
mörgum tugurn þúsunda mundi
hann nema? Margur hefur fengið
kárínu fyrir minni sakir. Bækling-
urinn er saminn í blekkingarskyni
— og þeir, sem blekkja skal, látn-
ir bera kostnaðinn! Fallegur
mórall!
V.
, \
Ymsa furðar á framkomu Al-
þýðuflokksins- Óþarfi er það, slík
sem er fortíð foringjanna, þeirra
sem stefnunni ráða. Þeir sitja í há-
launuðum embættum, löngu slitnir
úr öllum tengslum við alþýðu
manna. Þeir virðast engin áhuga-
mál eiga sameiginleg með fólkinu,
sem eflt hefur þá til metorða og
valda. Þeir hafa tekið háskalega
bakteríu og ganga með ólæknandi
íhaldssýki. Þetta er mikið mein.
Lýðræðissinnaður verkamanna-
flokkur á ærið verk að vinna.
íhaldsjúk forysta veldur því, að
Alþýðuflokkurinn er orðinn skrum
skæling af frjálslyndum verka-
mannaflokki, sem hann vissulega
var alla stund meðan Jóns Bald-
vinssonar náut við. Þetta er iUa
farið.
Vonandi verður sú íhaldsbylting,
sem Sjálfstæðisflokkurinn og Al-
þýðuflokkurinn hafa hrundið af
stokkum, tU þess að opna svo augu
kjósenda Alþýðufl., að hann megni
að leysa þá álagafjötra, sem hann
hefur verið læstur í-
Gísli Magnússon.
Ársþmg BÆR
B.Æ.R. lauk ársþingi sínu þ.
25. febrúar s.l. Forseti þingsins
var fyrrv. biskup hr. Ásmundur
Guðmundsson
Guðmundsson, en varafonseti
Böðvar Pétursson. Ritari var Guð
mundur S. Guðmundsson, og til
vara Adolf Tómasson. Ýmis mál
voru rædd á þinginu, en aðal um
ræðurnar voru um tillögur fjár-
hagsnefndar um leiðir til fjáröfl-
unar fyrir B.Æ.R., þar eð banda
lagið er aðila að íþrótta- og sýn-
ingai'höll þeirri, sem reisa á i
Laugardal. Að framkvæmdum
standa sýningarsamtök atvinnu-
veganna (41%), íþróttabandalag
Reykjavíkur (4%), B.Æ.R. (4%)
og Reykjavíkurbær (51%). —
Tillögunum var vísað til stiórnar
B.Æ.R.
Fráfarindi formaður, Þorsteinn
Valdimarsson, baðst undan endur
kjöri Formaður var kjörinn Lárus
Salómooason.