Tíminn - 11.05.1960, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, miSvikndaglnn 11. maf 19««.
og bWmabeð i miðjum breið
göfeunum. Allar byggingar
voru úr timbri og með járn-
þaki. Hún kunni strax vel
við sig í Cains.
Hún skrifaði mér þaðan.
Prá Willstown hafði hún
skrifað mér tvisvar og bréf
frá mér beið hennar á Strand
gistihúsinu. Og þaðan skrif-
aði hún þetta bréf:
Kæri Noel.
Ég fékk bréfið þitt dagsett
24., þegar ég kom hingað í
gær, og þú ert vafalaust bú-
inn að fá bréfin tvö, sem ég
skrifaði þér frá Willstown. Ég
vildi óska, að ég hefði ritvél
því þetta verður langt bréf.
Ég verð líkiega að kaupa mér
ferðavél, svo að ég geti tekið
afrit af bréfunum mínum —
ekki bréfunum til þín, en ég
er að flækjast hér inn í dálítil
viðskipti.
En fyrst og fremst vil ég
þakka þér fyrir það, sem þú
gerðir fyrir Joe Harman og
fyrir að segja mér frá því. Ég
sé að þú hefur verið honum
góður og það er sama og þú
hefðir verið mér góður. Ég
get ekki gleymt því, sem þú
segir, að hann hafi rokið til
Englands og eytt öllum þess
um peningum aðeins til að
hitta mig aftur. En svona er
fólkið hérna. Ég gæti núorðið
sagt ýmislegt misjafnt um
Ástralíubúa, en ég get þá líka
látið þá njóta' sannmælis.
Allt fólkið sem ég hef hitt í
strjálbýlinu hefur verið eins
og Joe Harman, blátt áfram,
falslaust og einlægt.
En snúum okkur að Will$-
town. Ég er ekki viss um að
Joe Harman verði neitt fikinn
í að kvænast mér þegar hann
sér mig. Sex ár eru laiigur
tími og fólk breytist. Og ég
veit ekki hvort ég verð heldur
fíkin í að giftast honum. En
ef svo færi, að við skyldum
vilja hvort annað, þá er allt
það sem hann hefur sagt þér
um Willstown, heilagur sann-
leikur.
Það er hræðilegt að vera
þar, Noel. Sums staðar í
strjálbýlinu gæti maður látið
sér líða vel, svo sem í Alice
Springs. Það er elskuleg lítíl
borg. En Willstown er ekki í
þeim flokki, Noel. Verra get-
ur það naumast verið. Þar er
kvenfólki ekki ætlaður einn
einasti hlutur til þæginda,
nema þvottabalinn. Ég veit,
að maður ætti að geta kom-
izt af án útvarps, varalitar,
rjómaíss og fallegra fata. Eg
held að ég geti verið án
þeirra — það gerði ég í Mal-
aya. En þegar hvorki er hægt
að fá nýmjólk né nýja ávexti,
þá fer það að versna. Eg held
að það sem Joe sagðt þér sé
alveg rétt. Engin stúlka, sem
kæm'i beint þangað frá En£-
landi, gæti unað sér vel. Ég
Jefast um að ég gæti það.
i Og þó vildi ég ekki að Joe
;reyndi að breyta lifnaðarhátt
um sínum. Hann er fyrir-
myndar bústjóri og mun kom
ast vel áfram. Ég spurði
marga um rekstur Midhurst
og allir^ segja að þar sé vel
unnið. Ég segi ekki, að hann
kynni ekki að geta enn betur,
ef hann ferðaðist dálítið og
sannreyna hvort ég gæti sam-
lagazt staðnum, eða ekki. Mér
þætti miður ef ég stæðist
ekki það próf. Mér er mikið í
mun að sanna, að þó að ég sé
alin upp i Englandi, þá geti
ég búið á Ströndinni, því
| fólkið sem þar býr, er svo
J ágætt fólk.
Mig langar til þess að reyna
að koma upp smáverkstæði
til að búa til skó og töskur úr
krókódílskinnum. Ég sagði
þér frá því í siðasta bréfinu
mínu. Hráefnið er allt til á
Framhaldssaga
læt ég flytja þær frá Cairns
með flugvél. í strjálbýlinu er
ekki peningahörgull. Og ég
ætla líka að selja nýmjólk.
Joe verður að kaupa nokkrr-
ar mjólkurkýr og ala. Sætindi
ætla ég að hafa á boðstólum
og svo smáhluti eins og vara-
lit, andlitsduft, andlitskrem
og tímarit.
Aðalútgjöldin verða frysti-
og kælikerfið. í það held ég
að ég verði að áætla fimm
hundruð pund og svo er það
húsið og húsbúnaðurinn —
segjum tólf hundruð pund
alls. Þá þyrfti ein tvö þúsund
og fimm hundruð pund íj
Alífci Wtia
sæi hvað aðrir nautgriparækt
armenn eru að gera, en borið
saman við önnur bú á Strönd
inni, þá er Midhurst gott bú
og batnandi með hverju ári.
Mér var sagt, að síðasti bú-
stjórinn hafi trassað.það, en
Joe hafi kippt mörgu í lag á
þessum tveimur árum, sem
hann er búinn að vera þar.
.Nei, ég myndi ekki vilja að
jJoe færi að skipta um starf
vegna þess, að hann kvæntist
ríkri konu sem ekki vildi búa
í Willstown þar sem hann er
bundinn við starf sitt.
Nú segir þú kannski, að
hann geti fengið annað bú
nær borg eins og Alice. Ég er
ekki viss um, að það yrði auð
velt, ég hef velt því mikið
fyrir mér. Þó að það væri
hægt, þá yrði ég ekkert ginn-
keypt fyrir því. Ströndin er
gott land, þar rignir meira en
í Englandi og mér sýnist að
framtíðarhorfur muni vera
þar betri en i grennd við Alice.
Mér myndi falla illa ef hann
flytti af góðu landi min
vegna. Það yrði ekki góður
grundvöllur fyrir sambúð.
Noel, heldur þú að ég gæti
fengið fimm þúsund pund af
höfuðstól arfsins? Ég ætla
að fylgja þinni lífsreglu og
flýta mér hægt. Ef svo fer,
þegar ég hitti Joe Harman,
að hann vill kvænast mér og
ég vil giftast honum þá ætla
ég að biðja hann að bíða dá-
lítinn tíma. Ég vildi helzt
vinna sjálf svo sem eitt ár í
Willstown, áður en ég bind
mig svo, að ég verði að búa
þar alla ævi. Ég myndi vilja
Sigríður Thorlacius
þýddi
45.
Ströndinni, nema það, sem
. er úr málmi. Eg skrifaði hr.
i Pack langt bréf í morgun og
spurði hann hvort hann
myndi vilja selja vörurnar
! fyrir mig, ef þær yrðu nógu
! góðar og bað hann að gefa
mér upp það hámarksverð,
sem hann vildi gefa fyrir skó.
Ég bað hann líka að senda
; mér lista yfir verkfæri, sem
þurfa myndi 1 verkstæði, þar
1 sem tíu stúlkur ynnu, og
Isegja mér hvað áhöldin
myndu kosta.
Dýrasta áhaldið yrði sauma
vélin sem yrði að vera svo
voldug, að __ hún saumaði
þykkt leður. Ég gæti trúað að
öll áhöld og húsnæði myndu
kosta um þúsund pund. En
þar með er sagan ekki öll. Ef
ég kem upp verkstæði fyrir
stúlkurnar, þá verða þær líka
að geta keypt eitthvað fyrir
launin og því vil ég stofna
verzlun, sem selur þær vörur,
sem þær vanhagar um og
vilja kaupa.
Ekki stórverzlun, aðeins
smábúð. Ég hef hugsað mér
það sem eins konar ísbúð,
með nokkrum stálstólum og
glerborðum, og ég ætla líka
að selja þar ferska ávexti og;
grænmeti. Sé ekki hægt að fá1
þær vörur með öðru móti, þá1
stofnkostnað. Ef ég fengi
fimm þúsund pund af höfuð-
stólnum, þá gæti ég keypt
vörubirgðir bæði fyrir verk-
stæðið og verzlunina og greitt
fimm eða sex stúlkum kaup
í eitt ár, án þess að selja
nokkuð. Eftir það ættu tekj-
ur að fara að berast, bregðist
það, þá er að taka skaðanum
og vera ekki að sýta.
Noel, mig langar til þess
að gera þetta, án alls tillits til
Joe Harman og sjálfrar mín.
Fólkið í Willstown er svo gott,
en því er gefinn kostur á fá-
um af lífsins gæðum. Ég
myndi vilja starfa þar eitt ár,
sem eins konar reynslutíma
fyrir sjálfa mig, svo að allir
þessir peningar verði ekki til
þess að eyðileggja mig. Ég
held, að ég myndi vilja gera
þetta þó Joe Harman væri
hvergi nálægur, en ég ætla
nú enga ákvörðun að taka
áður en ég er búin að tala við
hann.
Þess vegna langar mig til
að biðja þig um fimm þúsund
pund, góði Noel. Viltu láta
mig fá þau ef ég ákveð að
leggja í þetta fyrirtæki?
Jean.
Ég fékk þetta bréf í flug-
pósti fimm daga gamalt. Ég
merkti kaflana um peninga-
málin með rauðum blýanti,
skrifaði á smáblað og sendi
með til Lester, svo hann gæti
lesið bréfið. Síðar um daginn
fór ég inn til hans og spurði:
„Hefurðu lesið bréfið frá Pa-
get-stúlkunni?“
Hann tók það upp af borð-
inu. „Já, ég var að athuga
erfðaskrána. Samdir þú sjálf
ur kaflann um valdsvið fjár-
haldsmannsins ?“
„Það gerði ég“.
Hann brosti. „Hann er
snilldarverk. Hann losar okk-
ur við alla ábyrgð, ef hún vill
fá peningana".
,Þetta eru um níu af hundr
aði af höfuðstólnum“, sagði
ég, „og það á að fara í iðnað,
sem hún ætlar sjálf að starfa
að“.
„Frændi hennar þekkti
hana ekkert var það?“
Ég hristi höfuðið.
„Er hún ekki tuttugu og
sjö ára?“
„Rétt er það“.
,Mér finnst að við ættum
að láta hana fá peningana“,
sagði hann. „Mér fyndist allt
of langt gengið að neita
henni um þá, erfðaskráin
leyfir það raunverulega og
ekki er annað að sjá en að
hún sé ábyrg manneskja.“
„Ég vil helzt hugsa um
þetta nokkra daga“, sagði ég.
„Mér sýnist þetta vera lítið
stofnfé í það fyrirtæki, sem
hún hefur í huga“.
Ég lagði bréf hennar til
hliðar í nokkra daga, því mér
fellur aldrei að taka skyftdi-
ákvarðanir. Eftir vandlega
umhugsun fannst mér að
það væri í anda Douglas Mac-
fadden að ég legði mig fram
um að ganga úr skugga um
hvort Jean Paget myndi tapa
á þessu íyrirtæki, og ég
hringdi til herra Pack.
Ég sagði: „Herra Pack,
þetta er Strachan, hjá Owen,
Dalhousie og Peters. Mér
skilst að þér hafið fengið bréf
frá skjólstæðingi mínum,
ungfrú Jean Paget“.
„Rétt er það“, svaraði hann.
„Eruð þér ekki lögfræðingur?
Fjárhaldsmaður hennar ekki
satt?“
„Jú, einmitt", sagði ég. „Ég
hef líka fengið bréf frá henni
og mér datt í hug, að við ætt-
um að spjalla saman um
málið“.
,Já, það vil ég gjarna“,
sagði hann. „Hún bað um skrá
yfir hvað hún þyrfti til að
......eparið yður Klanp
A .milli margra veralana!
DÖkUOúL
ÚÖLIUM
flöDM!
-Austurstrsetá
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
130
Koma Kohorrs veldur mikilli
ringiiureið. Hafði Tsacha ekki sagt
að Eirikur hetfði myrt manninn.
Bor Khan rís á f-ætur til að leggja
bönd i svikarann Tsacha, en hann
er snar í snúningum. Með re,dda
exi ryður hann sér braut. Rorik
fylgir honum, hann þorir ekki að
verða eftir. Brátt ríða þeir út yfir
steppuna og enginn eltir þá.
Rolf hleypur fram og ýlfrar hátt.
Eðlishvöt hans segir honum að
taka eigi Tsacha til fanga. En
hann er það útkeyrður að hann
hefur ekki í fullu tré við hestana.
Gelt hans hljómar lengi í eyrum
hinna tveggja flóttamanna.