Tíminn - 22.05.1960, Blaðsíða 14

14
TIMINN, sunnudagmn 22. maf 1960.
stóð upp og fór frá honum,
fór heim í dimma og tóma
íbúðina mína og ég forðaðist
að hitta hann fyrst á eftir.
Ég varð sjötíu og þriggja þetta
haust, svo gamall, að ég gat
verið afi hennar. Það var
óhugsandi, að ég hefði verið
ástfanginn af henni.
9.
f nóvember og desember
þetta ár vann Jean Paget af
meiri ákafa en hún hafði
nokkru sinni gert áður.
Rose Sawyer flutti til henn-
ar áður en liðinn var hálfur
mánuður og Aggie Topp fór
snemma í nóvember. Ég bað
herra Pack að senda Aggie til
mín áður en hún fór. Hún var
horuð kona, fremur þurrleg
og ég sá strax, að Pack hafði
á réttu að standa: Gæti nokk
ur manneskja fengið stúlkur
til að vinna, þá var það þessi
kona. Ég fékk henni farseðl-
ana og vélritað blað, sem á
voru upplýsingar um hvernig
hún kæmist flugleiðis frá Sid
ney til Willistown og svo spjall
aði ég við hana um starfið.
— Þér vitið að þarna eru fá
þægindi, sagði ég, — og þar
er heitt. Ungfrú Paget verður
að byggja fyrirtækið upp frá
grunni og þó að hún hafi pen-
ingana, þá verður það samt
erfitt. Yður er þetta ljóst, frú
Topp, er það ekki?
— Ég er búin að fá tvö bréf
frá ungfrú Paget, sagði hún,
— og hún sendi'mér mynd af
aðalgötunni. Þar virðist ekki
vera mikið fyrir augað.
— En þér eruð ánægð með
að fara þangað?
— O — .ég hef fyrr verið á
erfiðum stöðum, sagði hún. —
Svo er ekki miðað við lengri
tíma en eitt eða tvö ár til að
byrja meö. Svo bætti hún við:
— Mér féll alltaf vel við ung-
frú Paget.
Annað atriði þurfti ég líka
að ræða við Aggie Topp. Jean
var mikið í mun að fá loft-
kælingartæki, áhald á stærð
við ísskáp, sem stendur á
miðju gólfi, sogar til sín heita
loftið og skilar því aftur köldu.
Hún taldi áríðandi að fá þetta
tæki, svo að stúlkurnar svitn-
uðu ekki á höndunum. Það
fékkst ekki í Ástralíu, svo að
hún símaði mér og ég var bú-
inn að ná í það með miklum
erfiðismunum, satt að segja
geriddum við smávegis mút-
ur til að fá það, en Derek
Harris er laginn við svoleiðis
mál. Áhaldið stóð þarna í skrif
stofu minni og ég fékk Aggie
Topp til þess að taka það með ^
sér til Sidney. Það hlaut að
verða dýrt að senda það loft- |
leiðis en mér virtist það ráð-
legt, ekki sízt þar sem nú var
heitasti tími ársins í Ástralíu.
Þetta var mesta verkefnið,
sem Jean fól mér, allt annað
voru smávik, sem enga fyrir-
höfn kostuðu. Aggie Topp fór
með mikið af efni frá Pack
og Levy, þrjá kassa fulla af
leistum og alls konar áhöld-
um, sem samtals kostuðu um
hundrað fjörutíu og sex pund
og sem ég greiddi fyrir hana.
Joe Harman hjálpaði henni
til að koma byggingafram-
framkvæmdunum af stað sam!
shilling fyrir hver hundrað fet
meðfram aðalgötunni. Ef þú
ætlar hins vegar að setja upp
hænsnabú eða eitthvað þess
háttar, þá yrðir þú að greiða
fimm shillinga.
Þau fluttu sig í barinn á
gistihúsinu til að útbúa samn-
inginn. Jean settist á tröpp-
urnar fyrir utan dyrnar og
drakk límonaði, svo sem hæfði
hefðarfrú, sem ætlaði að
halda mannorði sínu i Wills-
town.
Viku síðar flaug hún til
Framhaldssaga
Ekki leið á löngu þar til hún
fór út á Midhurst einn sunnu-
dag, þegar ekkert var um að
vera. Joe Harman kom að
sækja hana í stóra vörubíln-
um í birtingu og þau voru
komin til Midhurst fyrir morg
unverð. Strax og þau voru
komin úr sjónmáli frá bænum,
stönzuðu þau og kysstust og
spjölluðu saman.
Samt héldu þau fljótlega
áfram. Jean var orðin því vön,
að hvergi væru malbikaðir
vegir, en þetta var í fyrsta
sinn, sem hún ók út úr Wills-
town. Brátt varð henni ljóst,
að vegurinn var blátt áfram
þar sem bíllinn ók. Landið var

llmí
dægurs og þau komu til Wills-
town. Þau héldu fund með
Tim Whelan og sonum hans
tveimur inni í trésmíðaverk-
stæðinu innan um allar lík-
kistumar. Þau voru búin að
panta tvo bílfarma af timbri
í Cairns. Karlmennirnir stóðu
eða sátu á hækjum sér á gólf-
1 inu og höfðu blað á milli sín,
sem á voru rissaðar bygging-
arnar fyrir verkstæðið og út-
bygginguna með svefnher-
bergjunum, en á því átti að
byrja. Næst átti að byggja ís-
búðina og haga svo til, að
hægt væri að stækka verk-
stæðið á annan veginn, en ís-
búðina á hinn veginn. Ekki
þurfti að óttast þrengslin í
Willstown.
Þau sendu Tim Whelan eftir
herra Carter, sem varð að
samþykkja teikningarnar og
gefa út lóðaleyfið. — Já, það
er óhætt að byggja þarna,
sagði hann hugsi. — 1905 var.
heil röð þar af húsum — ég á 1
mynd af þeim, en þá borgaði
enginn maður lóðaleigu. Jean
spurði hve mikið hún myndi
þurfa að greiða í leigu fyrir
það land, sem hún þyrfti, en
þá kom babb í bátinn. Ekkert
skipulag var til fyrir bæinn og
hún vissi alls ekki hve mikið
land hún kynni að þurfa. —
Sjáum nú til, sagði herra
Carter. — Þetta er í bæjar-
landinu og ef þú vilt fá lóð til
að byggja á, myndi ég segja,
að þú yrðir að greiða árlega
Sigríður Thorlacius
þýddi
54.
Brisbane, var þar í þrjá daga
og var þá búin að panta raf-
mótor, stóran kæliskáp, tvær
frystikistur, stálborð, átta
borð með glerplötum, þrjátíu
og tvo stóla, tvo vaska og ara-
grúa af smærri hlutum — glös,
hnífapör, húsgögn og sitthvað
af rafmagnstækjum. Allt
þetta lét hún senda með lest
til Forsayth og þaðan áttu bil-
ar að flytja það til Willstown.
Um það samdi hún í Cairns.
Ég var búinn að senda henni
peninga, svo hún gat greitt
þetta allt út í hönd.
Viku síðar kom hún aftur
til Willstown og var búin að
hefja samninga um vörusend-
ingar í ísbúðina. Þá var hús-
grindin þegar risin, timburhús
eru fljótbyggð. Þetta þótti
mikið furðuverk í Willstown
og karlarnir stóðu umhverfis
og býsnuðust yfir brjálæðinu i
þessari stúlkukind, sem kom
aðvífandi og hugsaði sér að
búa til skó á Ströndinni og
senda til Englands. Þeir voru
of góðir í sér til þess að sýna
henni ókurteisi og hlæja upp
í opið geðið á henni, en hún
fann vegg af vantrú lykjast
um sig og var oft einmana
þessar fyrstu vikur.
skorpið af þurrki, skrælnaðir
grastoppar þöktu jarðveginn.
Kræklótt og hávaxin euka-
lyptustré voru á strjálingi um
allt landssvæðið, en bíllinn
komst vel á milli þeirra. Og
það var vegurinn. Þar sem of
var beygt hjá. Við árgilin sem
var beygt hj á'. iVð árgilin, sem
nú voru þurr, mættust slóð-
irnar þar, sem vöðin voru um
regntímann og handan við gil-
in breiddu hjólförin úr sér á
ný;
Á leiðinni sá hún einu sinni
nokkra nautgripi í hóp. Þeir
lögðu á flótta þegar þeir
heyrðu í bílnum. Hún spurði
Joe hvað skepnurnar ætu á
þessu landi, hún sá hvergi
grænt strá. — Þær fá nóg,
! sagði hann. Þessir grastoppar
eru eins og venjulegt hey.
Hann sagði henni að vatns-
ból væri skammt frá slóðinni,
sem þau óku. — Nautgripirnir
fara aldrei lengra en þrjár eða
fjórar* mílur frá vatnsbóli,
sagði hann, en hestarnir -eru
stundum allt að því tuttugu
mílur frá vætunni.
Einu sinni hrópaði hún upp
yfir sig, er hún sá þrjú brún-
leit dýr stökkva inn á milli
trjánna. — Sjáðu Joe! Keng-
úrur!
— Já, minni tegundin, sagði
Joe. Hér sjást aldrei þær stóru.
Hún horfði heilluð á eftir
dýrunum, sem svifu í löngum
stökkum milli trjánna. — Er
mikill munur á þessari keng-
úrutegund og þeirri stærri?
spurði hún. t
— Stórt, fullorðið karldýr af
stærri tegundinni getur orðið
sex fet á hæð, en af þessari
tegund verða þau ekki hærri
en fjögur fet. Hausinn á stærri
tegundinni minnir á dádýr, en
á þeim minni líkist hann
meira kanínuhaus. Ég á eitt
lítið dýr heima, sem ég get
sýnt þér.
— Er það villt?
— Núna er það tamið, en
þegar það stækkar, þá hverf-
ur það aftur til villtu dýranna.
Svo sagði hann henni, að þeg-
ar þeir höfðu skotið Ijengúr-
urnar,- til þess að fá skinn
handa henni, hefðu þeir
neyðst til þess að skjóta eitt
kvendýr með unga og ungann
hafði hann tekið með sér
heim, svo að hann ekki fær-
ist. — Það er gaman að þess-
um litlu skinnum, sagði hann.
Innan stundar voru þau
komin að Midhurst. Þau fóru
inn um járnhlið, en frá því lá
tveggja þátta girðing, sem
tyllt var á trén, á stöku stað
hafði verið rekinn staur milli
trjánna til að styrkja girðing-
una. Innan við hliðið hafði
vegurinn verið bættur lítil-
lega. Jean fór út úr bílnum og
opnaði hliðið og Joe ók inn
fyrir. — Þetta er heimahag-
inn, sagði hann, hann er aðal-
lega fyrir hestana. Hún sá
hesta standa í skugga trjánna,
grannholda reiðhesta, sem
sveifluðu löngum töglum. —
Það eru um þrjár fermílur
afgirtar í kring um bæinn.
Vegurinn beygði og hún sá
bæjarhúsin. Þau lágu á falleg-
um hól við giljadrag. Ekki var
rennandi vatn í giiinu, en
pollar á stöku stað. —* Þetta er
auðvitað Ijótasti árstíminn,
sagði hann og hún skynjaði
óró hans. Á veturna er hér
snotur lítil á, og jafnvel í
verstu þurrkunum, eins og
núna, þá er hér alltaf dálítið
af vatni.
íbúðarhúsið var allstórt og
reist á stólpum, svo að átta
..... apaiift yður Wanp
& .roiíji margra. veraTana!
ÚÖRU06L
ÁÓUUM
HítUH!
-Auatuisttætá
EIRIKUR
víðfórl!
Töfrs
sverðit
139
Er Eirikur hreyfir sig áfram,
heyrir hann hina spottandi rödd
mannræningjans: — Vertu kyrr
þar sem þú ert. Annars drep ég
son þinn.
— Aftur að búðunum, skipar
Eiríkur. Tsacha er neyddur til að
fara yfir sléttuna. Þar gefst okkur
tækifæri. Rolf á auðvelt með að
fylgja sporum hans. í sama bili
heyrist raust, sem fær Orm til að
falla saarnn af skelfingu.
— Vertu kyrr, segir röddin, en
Eiríkur hleypur fram, er hann
þekkir rödd Bo Khan. Höfðinginn
hofir tortrygginn á hann. — Þetta
er verk Tsacha, segir Eiríkur. —
Hann hefur numið son minn á
brott.
Hann hefur einnig rænt dóttur
minni, segir Khan. — Við skulum
ekki eyða tímanum til einskis, seg
ir Eiríkur. Útvegaðu hesta, svo
kem ég með hundinn minn.
— Hann liggur dauðsærður í
tjaldi mínu. En fylgdu mér.