Tíminn - 25.08.1960, Blaðsíða 6

6
TÍ MIN N, fimmtttdagínn 25. ágúst 1960.
Rjfgeröarsamkeppíi „Commíttee of Correspondence"
Svo sem fyrr hefur veriS frá
skýrt, efndu ofannefnd
kvennasamtök í Bandaríkjun-
um til ritgerSasamkeppni s. I.
ár og hlaut ein íslenzk kona,
frú Ólöf Árnadóttir verSlaun í
þeirri samkeppni. TekiS var
saman smárit um þaS, sem
rram kom i ritgerðunum, sem
fcárust, en þær voru alls 184.
Kennir þar margra grasa, sem
vonlegt er því höfundar eru
frá svo ólíkum stöSum sem
fiskiþorpum á strönd Viktor-
íuvatns í Afríku, Fijieyjum,
Peru, Filippseyjum NorSur-
löndum, Indlandi, Ceylon.
Víða telja konurnar einveldi
karlmanna sníða sér þröngan
stakk. Ung kona frá Iran skrifaði:
„Líf konu cr eyðilagt frá fæðingu.
Hún lifir ekki mannsæmandi lífi
heldur dregur fram lífið. Okkar
fyrsta skref verður að vera það, að
breyta afstöðu karlmannanna“.
Trá Haiti: „Með konu er farið sem
barn, hún ci alls staðar talin karl-
manninum siðri, hún er ómyndug".
Frá Afríku ...... hún er þræll,
barn“.
En ekki er tónninn alls staðar
þessi. „í Indlandi erum við svo
lánssamar, rð ekki hefur verið
siríð milli kynjanna, heldur milli
írjálslyndra og afturhalds". Frá
Burma: Konur í Burma hafa ætíð
notið forTéttinda og sjálfstæðis,
við höfum aidrei þurft að berjast
iyrir jafnrétti.“ Frá Ghana: „Mér
þykir vænt um að geta sagt, að í
Ghana eru karlmeuin tekniir að
veita störfum kvenna athygli og
veita þeim alla þá aðstoð, sem þeir
mega“.
Aftur heyríst frá Sudan: „Marg-
oi konur hér þjást mjög vegna
hins hættulega „umskurðar“, sem
framkvæmdur er á þeim í bernsku.
Frá Uganda: „Afríkanskar stúlkur
alast upp við þá vitneskju, að þær
verða seldar, þar verða að fara að
heiman, seldar fyrir nautgripi og
peninga“. Frá Vestur-Indíum:
Hverfigluggar
Smíðum hverfiglugga. Lokast með einu handtaki
á 5 stöðum. Allur viður gegnumdreyptur í C-tox
fúavarnarefni.
Trésmiðfa Gissurar Símonarsonar
við Miklatorg. Sím: 14380.
'W

íV«V*'V»V*V*V*V*X*V*V*'
Útboð
Innkaupastofnun Reykjavíkurbæjar óskar að
kaupa, vegna Hitaveitu Reykjavíkur, renniloka,
keiluloka, hemilloka, einstreymisloka og síur, allt
fyrir heitt vatn.
Útboðslýsingar má vitja í skrifstofu vora, Traðar-
kotssundi 6.
Innkaupastofnun Reykjavíkurbæjar
ÞAKKARAVÖRP
Þökkum hierte.nlega auösýnda samúð og vinarhug við andlát
og jarðarför dóttur okkar og unnustu minnar
* Þuríður Sigurðardóttir,
Hrófá, Steingrímsfirði.
Guðrún Jónatansdóttir, Sigurður Helgason,
Birgir Kristjánsson.
„Bannið gegn því, að þrælar
raættu kvænast hefur hindrað
þróun eðlilcgrar ábyrgðartilfinn-
ii'gar í garð barna, — mikill meiri
hluti íbúa eyjanna eru óskil-
getnir".
Frá mörgum löndum heyrast
raddir um, að konur væru of hlut-
lausar í þjóShfinu, jafnvel þar sem
eyki háir þeim menntunarskoitur
og réttindaleysi, en víða komu líka
fram raddir um, að það væri liðin
tíð, að konur gætu leitt hjá sér
þátttöku í þjóðfélagsmálum.
Margar konur rituðu um þau
margháttuðu verkefni, sem konur
gætu og ættu að sinna og mynda
um félagshópa til sameinaðra
átaka. Flestar mæla með smáum
féiagsheildum, sem síðan bindist í
heildarsamtök. Áströlsk kona
leggur til, að tæknihjálp Samein-
uðu þjóðanna stofni til sérnám-
skeiða fyrir konur, sem orðið geti
leiðbeinendur í lýðræðislegri fé-
lagsstaifsemi kvenna.
Samhjálp milli landa er talin
mikilsverð, þau sem lengra eru á
veg komin menntunar- og tækni-
lega, geta veitt ómetanlegan stuðn-
ing með því að senda fólk til
kennslu hjá þeim, sem verr eru á
vegi stödd.
Ýmis líknarstarfsemi er mjög
rómuð, en víða er talin þörf á að
breyta að nokkru um starfsgrund-
völl, enda aðstæður ólíkar. „Sam-
hjálp er þáltur í öllu lífi Buma-
búa, en góðgerðarstarfsemi kvenna
þar er fremur persónulegs og trú-
arlegs eðlis en beinlínis miöuð við
þjóðfélagslegar þarfir“. — Áhang-
endur Shintoisma og Búddisma
vinna að velferð sinni og sinna, en
hugsa ekki um náunga sinnV
Æði víða er það talið hamla
þroska kvennasamtaka, hve hinar
e.dri konur séu fastheldnar á ráða-
stöður og hleypi ekki hinum yngri
að, sem við það missi áhuga og
dragi sig í hlé. Og ein kona frá
Vestur-Afríku segir blátt áfram:
„Mesti styrkur kvennasamtaka hér
eru einstaKl.’ngsafköst og löngunin
til þess að hljóta persónulega við-
urkenningu. Hrós á fyrstu síðu
dagblaðanna hvetur konumar til
að leggja ság allar fram til starfa“.
í löndum, þar sem kynþátta-
vandamál eru á dagskrá, telja kon-
ur að kvennasamtaka bíði mikið
hlutverk að efla skilning og samúð
milli þjóðflokka.
Hollenzk kona skrifar: „Aðeins
heimskingjar reyna að skjóta sér
undan ábyrgð. En þar sem heimsk-
ingjar eru jafnvel til í kvennasam-
tökum þá borgar sig oft að-láta
dálítinn ljóma falla á störfin, sem
vinna þarf“.
Frá Suður-Afríku: „Kvennasam-
tök hafa mikið hlutverk að leysa.
Þau geta hjálpað okkur til sjálfs-
þekkingar, opnað okkur útsýn um
fceim allan, leitt huga okkar frá
eiginhagsmunum, þjálfað okkur
svo, að hæfileikar okkar komi
meðbræðrum okkar að gagni“.
„Commit.ce of Correspondence“
er félagsskapux, sem stofnaður var
1952 til að efla kynni milli kvenna
í hinum ýmsu löndum. Eru það
f:mmtán bandarískar konur auk
níu „aukafélaga", sem hverju sinni
mynda kjarna félagsskaparins, en
r.ú hafa þær stofnað til bréflegra
eða persónulegra kynna við um
3.400 konur i 92 löndum. Gefið er
út mánaðarlegt fréttabréf, sem
þessum konum er sent. efnt er til
móta bæði í Bandaríkjunum og
aunarss staðar, svo að kontir geti
h:tzt og rætt áhugamál sín og miðl-
ar hver annani af reynslu sinni og
þekkingu.
TILKYNNING
um útsvör 1960
Gjalddagi útsvara í Reykjavík árið 1960 er
1. september. Sérreglur gilda um fasta
starfsmenn, en bví aíSeins aí þeir greitSi
reglulega af kaupi.
Vanskil grei'Sslna samkvæmt framanrituíSu
valda fjví> ats ailt útsvarid 1960 felliar
eindaga 15. sepfember næstkomandi, og
verSur þá lögtakskræft, ásamt dráttarvöxt-
um.
Reykjavík, 23. ágúst 1960.
Á þrettán fundum
(Framhald af 4. síðu).
mönnum að fj-lmenna á lands-
fundinn og ólíklegt finnst mér að
þeir, sem styttra eiga að sækja
lárti þá sitt eftir liggja.
— Virtist þér það fólfe, sem þú
ræddir við utan funda vera jafn
einhuga í málinu°
— Svo mátti það heita. Þó rakst
ég á einn sálufélaga Guðmundar
ríka, þess sem efeki þótti úitskeríð
Grímsey of mikið gjald fyrir vin-
áttu kóngsins. Maður þessi er hag
orður, sem fleiri norður þar og
lýsti hann skoðunum sínum í þess
ari vísu:
fslenzkir þegnar eru viUugjarnir,
austrænan styðja heim,
sandbarð á leigu fyrir frelsisvarnir
falt er ekki hjá þeim.
Það er veikleifci hjá mér að vilja
ekki láta vísu ósvarað og Iét þessa
koma á móti:
Nakta sanda til nytja rækta,
er nýtust frelsisvörnin mín.
Þótt „selsemgullið“ sé til nægta,
þú selur aldrci börnin þín.
Kannski kannast ekki aHir við
orðið „selsemguH", sem tH varð
þegar óvandaðir vörubjóðar fóru
um og seldu gullslitt skart, en þeg
ar menn spurðu hvort í því væri
guH, svöruðu þeir: „Það selst sem
gull“. Úr því myndaðist svo orð-
skrípið „selsemgull", sem sumir
héldu að væri eitthvert afbrigði
góðmálmsins.
— Varð ekki svona langt og
mikið ferðalag æði þreytandi?
— Viðtökur fólks voru aHstaðar
svo ágætar, að þær verkuðu seon
töfralyf, gestrisnin og alúðin hef-
ur orðið þess valdandi, að ég finn
ekki tH þreytu.
— Og hvað verður þér þá minn
isstæðast úr þessu feröalagi?
— Tveir atburðir verða mér lík-
lega minnisstæðastir. Annar var
sá þegar gamall og mikilsvirtur
sjálfstæðismaður tók í hönd mína
í fundarlok og hvað sér það hafa
verið sérstök ánægja að vera fund
arstjóri á þessum fundi. Hann ósk
aði okkur tH hamingju með að
starfa að því að vekja þjóðina —
en hún er stundum sein að vakna
—, bætti hann við. Hinn atburður
inn var það, þegar tíu ára telpa
hafði far’ið snemma morguns út
að tína ber handa mér vegna þess,
að henni þótti svo vænt um, að ég
vildi reka herinn burtu úr land-
inu. ,
Eg þóttist vita áður en ég fór,
að þjóðin vHdi herinn úr landinu,
nú er ég þess fullviss — og þá um
leið að hann mun fara, sagði frú
Valhoig að síðustu.
Maðurinn minn
Frímann Jónsson,
frá Bessastöðum,
andaðist að heimili okkar á Selfossi 23. þ.m.
Sigríðui' Þorsteinsdóftir.
Sigríður Stefánsdóttir
frá Tandrasell,
lézt T9. þ.m. að Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Kveðjuathöfn fer þor fram föstud. 26. ág. kl. 6 e.h.
Jarðarförin fer fram að Borg á Mýrum, laugard. 27. ágúst kl.
1 síðd.
Bílferð verður frá Barónsstíg 30, Rvík, sama dag kl. 9 f.h.
Vandamenn.
BORGARRITARINN,
Slgríður Thorlacíus
ÉG SÁ EFTIRFARANDI setningu
einu dagblaðanna í gær: „Rykið
var ofboðslegt á vegunum sunnan
lands og vestan um síðustu helgi".
Þetta er víst hverju orði sannara,
og í annarri eins þurrkatið og nú
er í þessum landshluta, er rykjð
ætíð „ofboðslegt".
Einhvern veginn læðist sá grun-
ur að manni, að við þessu sé hægt
að gera ýmislegt til bóta, án þess
að kosti of fjár. Þeir, sem aka um
veginn frá Elliðaánum upp að Brú-
arlandi t. d. i sumar, komast að
raun um, að hann er töluvert betrl
en mörg undanfarin sumur. Hann
er ekki naerrl því eins gáraður.
ekkl ejns mikið „þvottabretti", rýk
ur miklu minna og er mýkri og
notalegri undir hjól. Eitthvað hef-
ur áreiðanlega verið gert við hann.
MÉR HEFUR verið sagt á skotspón-
um, að borið hafi verið olíukennt
rykvarnarefni i efsta lag malburð-
arins, og hafi það þessi áhrif. Nú
veit ég ekki, hvað þetta kostar,
en auðsjáanlega er það til bóta.
NÚ HORFIR MÁLIÐ þannig við, að
ólíklegt er, að við getum malbikað
eða steypt þjóðvegi í stórum stíl
á næstunni, nema þá örfáa aðai-
vegi, svo sem til Keflavíkur eða
austur yfir fjail og næsta kafla
Þingvalia- og Norðurlandsleiðar.
Malburður í vegi hér er mjög mis-
jafn, enda lögð takmörkuð kunn-
átta í að velja hann og nota af hag
sýni. Það hljóta því að hníga flest
rök að því að reynt sé að fá eitt-
hvert bindiefni til að blanda i efsta
sliflag veganna, helzt einhverja
olíu, er til þess sé gerð. Mér er
kunnugt um, að sliku efni er víða
erlendis blandað í slitlag malar-
vega og gefur góða raun. Nú væri
mjög fróðlegt að fá um þetta
nokkra skýrslu frá þeim mönnum,
sem fróðastir eru um vegagerð
hér, enda hljóta þeir að hafa kruf
ið þetta mál til mergjar, svo sem
unnt er á þessu stigi málsins og
kynnt sér reynsiu og aðferðir ann
arra þjóða í þessu efnl.
— Hárbarður.