Tíminn - 17.11.1960, Side 14

14
T f MIN N, fimmtudaginn 17. nóvember 1960.
Clay þótti mikið til um
þernian sið og það færði hon-
um heim sanninn um það,
hve þetta fólk var rótfast og
bundið átthögum sínum, heið
arlegt og óbrotið fólk. Aöeins
örfáir slæpingjar og lítil-
menni fundusst meðal dal-
búanna, allur þorrinn erjaði
í sveita síns andlitis, dug-
miklir og nægjusamir bænd
ur. Honum var farið að þykja
vænt um þá og hann var einn
ig farinn að skilja þá.
Þegar þau voru komin að
girðingunni, sem umlukti
heimili hennar, stóðu þau
þegjandi um stund áður en
þau kvöddust. Allt í einu brá
fyrir skugga af manni á ver-
öndinni, og Clay rétti úr sér.
Honum flaug Matt í hug. En
það var þá faðir hennar.
— Ert það þú, Kate? spurði
hann ákafur. Með hverjum
ertu?
— Það er Clay, pabbi svar
aði hún.
— Æ-i, sagði hann og dæsti
létt. — Þú ert seint á ferð,
Kate, og ég vona, að kennar
inn haldi þér ekki úti eftir
að farið er að dimma í annað
sinn.
— En klukkan er ekki nema
átta, Buck, sagði Clay.
—Þáð er háttatími í þess-
ari sveit, anzaði Buck mynd
uglega. — Fólk hefur leyfi
til að tala saman í björtu, en
það er ekki siður góðra
stúlkna að vera á randi með'
karlmönnum í náttmyrkri.
Farðu inn Kate!
— Já, faðir minn. Góða
nótt, Clay, svaraði Kate hlýð
in, en um leið og hún gekk
fram hjá föður sínum sagði
hún: — Clay flytur inn í kofa
ömmu Epperson á morgun.
Buck varð svo undrandi,
að hann gleymdi með öllu
gremju sinni.
— Er það satt? spurði hann.
— Eg borðaði hjá ekkjunni
rétt áðan, hún minntist ekki
á það.
— Hún veit ekkert um það
ennþá, mælti Clay. — Eg er
nýbúinn að tala við Bill og
ganga frá málinu.
— Eg heyri sagt að þú haf
ir fleygt Matt á dyr, sagði
Buck eftir stundar þögn.
— Já, það er rétt, svaraði
Clay, — og ég verð að viður-
kenna, að mér var það sönn
ánægja.
— Og nú ætlar þú að flytja
inn í þennan kofa, anzaði
Buck. — Það er auðvelt að
sjá, að þú ert enginn meðal-
maður.
— Mér finnst það harla
hvimleitt, þegar þið megið
ekki svo mikið sem heyra
Matt Care nefndan á nafn,
svo að þið ekki skjálfið á
beinunum. Það er því kom-
inn tími til þess að einhver
lækki í honum rostann.
— Og það hefur þú hugsað
þér að gera?
— Eg ætla að minnsta kosti
að reyna það.
— Þá er. skynsamlegt af
PEGGY GADDYS:
fór inn, en hann stóð hreyf-
ingarlaus nokkrar mínútur
og reykti vindling áður en
hann lagði af stað heimleið
is.
Það var ljóst, að öllum
þótti sjálfsagt, að hann væri
hræddur við draugaganginn
i kofanum, en þau hefðu bara
átt að vita, hve miklu skelfi
legri þær voru afturgöng-
urnar'í endurminningu sjálfs
11
DALA
☆
stúlkan
þér að flytjast upp eftir,
sagði Buck. — Það er víst
eini staðurinn, þar sem þú
ert óhultur fyrir honum.
— Þú átt þó ekki við, að
þess dólpungur sé hræddur
við drauga og nornir? spurði
Clay.
— Hann hefur vit í kollin
um, svaraði Buck biturlega.
— Og hann hefur séð ýmis-
legt, sem þið láglendingarnir
viljið ekki trúa, þó að þið
sjáið það sjálfir með ykkar
eigin augum. En amma Epp
erson handleggsbraut hann
til þess að kenna ho.num að
halda sig í fjarlægð frá kof-
anum.
— Gerði hún það? Hvern
ig fór hún að því?
— Því getur Matt ekki sjálf
ur svarað. Hann kastaði
steini að tömdu slöngunni
hennar, en jafnskjótt var
eins og brekkan reisti sig á
móti honum og slægi hann
í rot. Þegar hann kom til með
vitundar aftur, var handlegg
urinn brotinn. Slíkt, sem
þetta er aðeins á færi galdra
nomar.
— Ja, ef það er draugur
þarna í kofanum, þá vona ég
bara að það sé hún. Eg skal
með mikilli gleði heilsa upp
á kellu!
— Fólk, sem hefur séð
hana, lítur ekki svona létt á
málið, sagði Buck.
Hann sneri baki að hon-
um og gekk inn í húsið. Kate
kallaði til hans og bauð hon
um góða nótt, áður en hún
hans, aftusrgöngur fortíðar-
innar, sem risu upp og sett-
ust að honum, svo að honum
var varla vært.
Frú Lacey hafði skilið eftir
logandi lampa í ganginum.
Húsið var ólæst eins og siður
var í sveitinni og hann gekk
óhindrað ‘inn um dyrnar.
Hann hét því með sjálfum
sér að læsa að sér, þegar
hann væri fluttur í sitt eigið
hús. Hann hafði þráð-að mega
njóta friðhelgi einkalífsins
öll þessi ár,^»g nú skyldi hon
um verða að þrá sinni!
7. kafli.
Frú Lacey horfði hvasst á
hann yfir morgunverðarborð
ið, þegar hann var búinn að
tilkynna henni að hann hefði
í hyggju að flytjast í fjalla-
kofann.
— Svo þú hefur fundið stað
inn til þess að vera einn með
Kate, hvenær sem þú hefur
sér. — Þú veizt, að við kær-
þörf fyrir! hreytti hún út úr
um okkur ekki um slíkt hér!
Augu hans skutu gneistum
þegar hann spratf hranalega
á fætur.
— Þetta væri ódrengilega
mælt af þeim, sem ekki
þekkti Kate, svaraði hann
reiðilega, — en þú ættir að
þekkja hana, og því kalla ég
þig lítilmannlega.
— Seztu og borðaðu mat-
inn þinn! skipaði hún.
— Þökk fyrir, en ég hef
ekki lyst á meiru.
— En hvers vegna flytur
þú þá svona langt frá skól-
anum og byggðinni, er þú
hefur ekki eitthvað slíkt í
huga?
— Eg er smeykur um, að
þú munir aldrei trúa ástæð-
unni.
ar. Maður, sem sækist svo
— Eg skil fleira en þig grun
mjög eftir einveru, veldur for
undran flestra.
— Ef ég haga skólastarfinu
sómasamlega, kemur fólki
einkalíf mitt ekki við.
— Þú yrðir kannski hissa
ef þú vissir hvað fólk lætur
sig einkalíf kennarans miklu
varða, sagði hún og leit á
hann stingandi augnaráði.
— Það var mjög leiðinlegt,
svaraði hann, en hún lét ekki
af að yfirheyra hann og hélt
áfram með það, sem henni
lá á hjarta.
— En Matt hefur gætur á
Kate, svo að hún getur verið
örugg.
• — Þú leggur undarlegan
skilning í hugtakið öryggi,
sagði hann og hló hæðnis-
lega, — ef þú heldur að Kate
eða nokkur önnur stúlka geti
fundið til öryggis i návist
þess villidýrs.
— Eg geri mér ljóst, að
hann mun ekki hika við aö
taka hana nauðuga jafnskjótt
og hann kæmist í færi, svar
aði hún, — en hann mundi
að minnsta kosti giftast henni
á eftir. Þú heldur kannski að
Kate sé mér algerlega óvið-
komandi, en þar skjátlast þér.
Eg ætla að giftast Buck.
— Og hefur ha^n ekkert
um það að segja? spurði
Clay stríðnislega.
— Hann er fús til þess, en
Kate stendur í veginum. Eg
læt mér annt um hana af
því að hún er dóttir Bucks.
— Það þykir henni áreiðan
lega mikils um vert.
— Nei, það finnst henni
ekki. Hún hatar mig eins og
pestina, en það gerir mér
ekkert til, því að ég giftist
Buck ekki fyrr en hún hefur
fundið sér eiginmann. Eg
skal ráða við hina ormana.
—Eg býst við því.
— Settgu þig niður og fáðu
þér kaffisopa til viðbótar,
sagði ekkjan.
Þetta var miklu fremur
skipun en knrteislegt boð, svo
að hann varð gramur sjálf
um sér þegar hann hlýddi
henni umhugsunarlaust.
— Hver á að annast um
þig? spurði hún.
— Það geri ég sjálfnr, svar
aði hann.
— Það held ég verði nú
verklag á, mælti hún háðs-
lega. — Dósamatur á hverj-
um degi. Ef þú vilt, getur þú
borðað hádegisverð hjá mér.
Eg matbý alltaf nóg handa
tveimur. Og ef þú kærir þig
um að borða eina almenni-
lega máltíð á dag, þá geri ég
ráð fyrir þér.
Hann hikaði dálitið áður
en hann svaraði játandi, en
þegar hann var farinn, sat
frú Lacey lengi hugsandi og
starði fram fyrir sig.
Clay hafði ekki dvalizt í
kofanum meira en klukku-
tíma, þegar Kate skaut ailt
í einu upp kollinum, brosandi
en feimin:
— Eg var að hugsa um að
fara upp eftir og laga tll í
húsinu, áður en þú flyttir, en
svo brast mig kjark, þegar
til kom.
Hann haiði opnað alla
glugga og viðrað teppin úti
meðan hann tók til inni
fyrir.
— Það var fallega hugsað,
Kate, sagði hann og brosti
hlýlega. — En þetta er karl-
Fimmtudagur 17. nóvember:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
V3,00 „Á frívaktinni", sjómannaþátt-
ur (Guðrún Erlendsdóttir).
14,40 „Við sem heima sitjum“
(Svava Jakobsdóttir).
15,00 Miðdegisútvairp.
18,00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Gyða Ragnarsdóttir og Erna
Aradóttir sjá um tímann).
18,25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir.
18,50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Einsöngur: Rússneski bassa-
söngva.rinn Mark Reshetín
syngur; Jevgenía Kalínkovits-
kaja l'eikur undir (Hljóðritað
á samsöng í Þjóðieikhúsinu 6.
þ. m.).
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Lárentíus-
ar saga Kálfssonar; IV. Andr-
és Björnssón),
b) Ólafur Sigurðsson á Hellu-
landi flytur vísnaþátt úr Skaga
firði.
c) Guðrún Á. Símonar syngur
ísieník lög.
d) . Siglingar til Englands á
stríðsárunom, — frásögn
Bessa Gíslasonar skipstjóra
(Stefán Júlíusson rithöfundur
flytur).
21.45 íslenzkt mál (Ásgeir Blöndal
Magnússon cand. mag.).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
21.10 Upplestur: Kafli úr aevisögu
Halldórs Kiljans Laxness eftir
Peter Hallberg (Þýðandinn,
Bjöm Th. Björnsson Xes).
22.30 Kammertónleikar.
23,05 Dagskrárlok.
EíRÍKUR
YÍÐFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
9
Augu Vínónu ljóma af stolti, þeg
ar sonur hennar hneigir sig í átt-
ina til hennar. — Hugsaðu þér að
hann skuli þora að keppa við þessa
menn! segir hún við Eirík
Skytturnar stilla sér upp, hver
hefur þrjár örvar. Ervin miðar
vendilega, hann verður að taka
tillit til hliðarvindarins, sem mun
bera örvarnar af leið
Daninn Bolor hefur hæft mark-
ið með öllum þrem örvunum. Dóm
arinn athugar skífurnar, enginn
Norðmanna hefur enn skotið svo
vel. En hann hrópar uppyfir sig,
þegar hann kemur að skífu Ervins:
— Ervin Eiriksson hefur hitt þrisv
ar í miðmarkið, hann og Bolor
verða að keppa aftur. Allir lofa
Ervin fyrir leikni hans.