Tíminn - 10.12.1960, Qupperneq 14

14
TÍMINN, laugardaginn 10. desember 1960.
Loks var ég tilbúin og
flýtti mér út. iv^. -"ar ljóst,
að ef ég drifi mig ekki af
stað strax, myndi ég missa
kjarkinn. Tvö lítil glös af gini
verka ekki í það óendanlega
— og til að vera alveg viss þá
sneri ég við og fékk mér það
þriðja til vonar og vara.
Síðan fór ég út og læsti dyr
unum að baki mér og í fyrsta
skipti í fjögur ár, hugsaði ég
ekki um hvað ég ætti að hafa
í kvöldmatinn.
Eg fór fyrst i þennan „Ere-
mitage Kabarettklúbb" og þar
fékk ég heimilisfang hennar.
Hún bjó í stóru húsi, sem
hafði verið einbýlishús, en
hafði nú verið breytt í marg
ar smærri íbúðir.
Eg gekk inn í forstofuna og
sá nafn hennar á rafmagns-
bjöllu. í sömu andrá var for
stofuhurðinni svipt upp,
sendill kom niður með stóra
öskju og ég þurfti þvi ekki
að hafa fyrir að hringja.
Andartak stóð ég fyrir utan
dyrnar á íbúð hennar á ann-
arri hæð. Og þá óskaði ég af
öllu hjarta að ég hefði aldrei
lagt út í þetta ævintýri. Eg
óskaði mér bara að ég sæti
heima — eða hvar sem væri
— aðeins ekki hér.
Og ég skildi ekki, við hverju
ég hafði búizt. Mér hafði
velrið sagt í klúbbnum, að
ungfrú Mercer væri að hætta
hjá þeim, hún væri búin að
segja stöðunni upp og ætlaði
að fara burtu úr borginni.
Ætlaði í smá skemmtiferð.
Já, hugsaði ég og reiðin sauð
í mér. Og hver ætlaði með
henni í þessa „smáskemmti
ferð.“ '
Hún opnaði ekki fyrir mér.
Eg var alveg að missa kjark-
inn. Ef ég biði öllu lengur,
myndi ég alls ekki geta stun
ið upp orði þegar ég sæi hana.
Eg hringdi aftur, lengur en
áður.
Hún var ekki heima.
Eg tók i handfangið áður
en ég færi, og dyrnar opnuð
ust hjóðlega. Eg .gægðist inn.
Ekkert hlj óð heyrðist.
Eg ræskti mig og sagði
„afsakið.“ En enginn svar-
aði, Þá gekk ég inn.
Eg leit i kringum mig og
hugsaði: Nú, svona búa þær
sem lifa .... eins og hún.
Húsgögnin voru öll af dýr-
ustu gerð og allt einhvem
veginn svo ofhlaðið. Allt var
í himinbláu, veggfóðrið, gólf
teppið, lampaskermar ....
mér fannst engu líkara en ég
væri komin út á sjó.
Eg sá inn i annað herbergi,
EÍRIKUK
VÍÐFÖRLl
Merki
Jómsvíkinga
! una. Eg sá sjálfa mig í spegli!
sem var beint á móti dyrun-
um og ég hrökk í kút, þar
tii ég hafði gengið úr skugga
um, að þetta var ég sjálf.
Eg sá inn í anað herbergi,
tjald skildi stofuna frá því
og ég kíkti inn. Mér brá i
, brún — þar var rauði litur-
inn alls staðar í stað hins
himinbláa í stofunni.
Eg sá rúm í einu hominu
með silkiábreiðu, sem krump
það frá. Það stóð heima.
Þama var síminn og lítil
vasabók hjá, eldrauð og
merkt þessum andstyggiegu
bókstöfum MM.
Eg tók tólið af aðeins til að
hávaðinn hætti og fyrst ég
var á annað borð búin að taka
tólið, bar ég það seinlega upp
að eyranu.
Karlmannsrödd sagði kump
ánlega: — Halló, Mía, og end
urtók orðin, þegar é® svaraði
HVER VAR
Eftir
Cornell Woolrich
uð hafði verið saman í flýti
og á gólfinu við rúmið var
einn skór. Allt benti til að
hún hefði klætt sig í mikl-
um snarheitum.
Eg hikaði enn áður en ég
gekk inn fyrir — einhver
óljós grunur eða jafnvel ótti
gerði vart við sig, svo að ég
fékk dynjandi hjartslátt.
Svo gekk ég innfyrir og
leit hægt í kringum mig. Hún
hlýtur að vera undarlegt
kvendi, hugsaði ég, þegar ég
sá að allt var merkt með stöf
um hennar MM, ofnum sam
an og tvö strik undir. Rúmið
var merkt, stólar og lampar,
allt var merkt þessu tvíofna
M-i.
Ailt í einu hringdi síminn.
Minnstu munaði að ég hnigi
niður, svo skelkuð var ég.
Eg sá ekki, hvar síminn var,
en hann hlaut aö vera í þessu
herbergi.
Andartak stóð ég eins og
límd við gólfið og vonaði að
hann myndi hætta að
hringja. En hann hélt áfram,
áfram og áfram — þangað
til allt rann út í suð og hávaða
fyrir eyrum mér. Og loks
stóðst ég ekki mátið.
Eg skimaði i kringum mig
en lengi vel kom ég ekki auga
á símann. Mér heyrðist
hringingin koma úr horni við
gluggann, þar var lítið eld-
rautt hengi fyrir og ég reif
ekki. — Halló, Mia.
Þessi rödd. Eg hefði þekkt
hana hvar sem var. Þetta var
rödd Kirks, eiginmanns
míns.
— Halló, sagði hann enn.
— Halló, Mia?
Rauði liturinn í herberg-
inu rann út í eitt fyrir mér,
ég kom ekki upp orði. Eg
var heldur ekki í skapi til að
svara og þykjast vera hróðug
yfir að grípa hann glóðvolg-
an. Eg vildi ekkert uppistand.
Engar áhrifamiklar senur.
En nú þurfti ég ekki lengur
að brjóta heilann um, hvort
þessi Mia var hin rétta. Eg
vissi það.
Eg lagði tólið aftur á og
sneri mér við og bjóst til að
fara. Eg sá mynd í ramma
á snyrtiborðlnu og það var
eins og hún brosti hæðnis-
lega til mín og segði: Þama
geturðu séð! Hvað varstu líka
að koma hingað?
Hatrið og reiðíin blossaöi
upp í mér fyrir alvöru og ég
gekk að snyrtiborðinu og ætl
aði að hrifsa myndina og
henda 'henni á gólfið, bögla
hana, trampa á henni . . . .
Eg veit ekki um hvað ég
hrasaði . . . ég fann að ég
stirðnaði hægt — svo ógnar
hægt. Eg leit niður og undan
rúminu sá ég i fótlegg'. . .
Eg geri ráð fyrir að ég hafi
rekið upp óp. Eg man það
ekki. En ég kastaði mér á
hnén, skjálfandi á beinunum
og togaði í fótinn ....
Og brátt kom hún öll í ljós
| og púði fylgdi á eftir. Hún
I hafði verið kyrkt . . . og hún
I líktist ekki framar fallegu
brosandi stúlkunni á mynd-
I inni.
Eg reis á fætur, og mér
| varð flökurt af viðbjóði og
skelfingu. Eg hafði aldrei séð
dauða mannveru áður . . .
Sízt af öllu veru sem hafði
verið kyrkt.
Eg gat ekki slitið augun
frá líkinu. Eg horfði og
horfði og svo læddist ég aftur
á bak. Það var engu líkara
en ég þyrði ekki að snúa bak
inu í hana . . . kannske hélt
ég að hún myndi reisa sig
upp . . . ég veit ekki, hvað ég
hélt.
Þegar ég kom í fremra her
bergið, varð ég eitt augnablik
gripin svo ólýsanlegri skelf-
ingu ,að ég greip höndum fyr
ir munninn og kingdi hverju
ópinu á fætur öðru.
Og þegar ég var að fara,
datt mér allt í einu Kirk í
hug. Og ég stanzaði snögg-
lega.
Þeir máttu ekki setja Kirk
í samband við þessa dánu
stúlku. Þeir máttu ekki vita
að hann þekkti hana, ann-
ars ....
Eg snerist á hæli og hljóp
að símanum og greip litlu
vasabókina. Eg blaðaði í
henni og fletti upp á M-siðu
og þar stóð auðvitað skrifað
með rauðu, nafn Kirks og
sími hans á skrifstofunni.
Fyrst datt mér í hug, að
rífa þetta eina blað úr og
láta bókina liggja þar sem
hún hafði verið. En auðvitað
myndi lögreglan strax taka
eftir að eitt blaðið vantaði
í bókina. Það gæti vakið tor-
tryggni.
Þess vegna tók ég bókina
og setti hana i handtöskuna
mína. Ef ég gæti með ein-
hverju móti stuðlað að því að
lögreglan fengi ekkert að
vita um Kirk, skyldi ég sann
arlega gera það.
Eg leit rannsakandi í kring
um mig. Eg kom ekki auga
á neitt, sem virtist -skipta
máli.
Eg sagði við sjálfa mig að
ég yrði að flýta mér héðan.
Á hverri stundu gat einhver
annar komið og þá . . . .
En ég var þó nógu gætin
til að hlaupa ekki i hendings
kasti út, skella hurðinni og
flýja.. Eg gekk hægt og mjög
svo virðulega að dyrunum. Eg
leit ósjálfrátt niður og sá þá
að eitthvað var undir dyrun
um. Eg beygði mig niður, opn
aði hurðina betur og tók það
upp. Það var umbúðir af eld
spýtum, eða réttara sagt að-
eins hemingur, því að hitt
hafði verið rifið burtu. Þetta
virtist hafa verið sett, svo að
dymar lokuðust ekki til f-ulls.
Sem byrjanda i leynilög-
reglustarfinu fannst mér
þetta í fyrstu vera mikilvægt
spor. En vonir mínar dofnuöu
og ég gat að lokum ekkert
merkilegt séð við það, nema
það var merkt með einu M-i
framan á. Ekki tvíofnu meö
strikum eins og á öllum mun
um Miu Mercer.
Mér datt í hug að fleygja
þessu aftur en skildist að það
gæti verið varhugavert uppá
fingraför að gera, og ég hafði
handfjatlað það. Svo að ég
stakk því ofan í töskuna
Eg leit fram á ganginn. Þar
var enginn. Hljóðlega en puk
urlaust gekk ég fram og lok-
aði dyrunum gætilega á eftir
mér. Niðri var einnig mann-
laust í augnablikinu.
Þegar ég kom út á götuna
og andaði að mér fersxu loft
inu, var eins og pyrmdi yíir
mig. Eg gat ekki trúað því sem
ég hafði séð. Eg gekk hratt í
burtu. Eg var hrædd og mér
leið óskaplega illa, en sú hugs
un mín, sem skygði þó á all
Laugardagur 10. desember:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Préttir.
9.10 VeSurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sig
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16.00 Fréttir og veðurfregnir.
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonar-
son).
16.30 Danskennsla (Heiðav Ástvalds-
son). .
17.00 Lög unga fólksins (Guðrún Ás-
mundsdóttir).
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Á
flótta og flugi" eftir Ragnar Jó
hannesson; XV. — sögulok (I-Iöf
undur les).
18.25 Veðurf.regnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Atriði úr óperunni
„Fidelio" eftir Beethoven.
20.30 Leikrit: „Um sjöleytið" eftir
R. C. Sheriff í þýðingu Einars
Pátssonar. — Leikstjóri: Æva.r
R. Kvaran. Leikendur: Þor-
steinn Ö. Stephensen, Lárus
Pálsson, Jón Aðils, Guðbjörg
Þorbjarnardóttir, Gestur Páls-
son, Helga Bachmann og Valur
Gíslason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr skemmtanalífinu (Jónas Jón
asson).
22.40 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
29
— Þessi gamli maður hlýtur að fara og leita hans. Kannski getur
vera hér í nágrenninu, segir Ei- hann leyst þessa gátu fyrir okkur.
rí'kur. Ég hef séð hestinn hans. Ef Eifíkur sýnir Tjala örvaroddinn
bú treystir þér til, þá skulum við sem hann hefur fundið. — Það er
eitthvert samband milli Axels og
þessara morða, segir hann, — en
hér er hesturinn.
Þeir leita lengi en finna ekki
reiðmanninn.