Tíminn - 01.02.1961, Blaðsíða 14

Tíminn - 01.02.1961, Blaðsíða 14
14 • r, - avaa v \ ■ T f MIN N, miðvlkudaginn 1. febrúar 1961. Mér geSjaðisrt ekki að þessu. Eg fleygði frá mér sigarett- unni og sagði: — Eg lögreglunjósnari? Vakir það fyrir þér. Á ég að veiða upplýsingar úr Scfiu sem ég elska, og sem elskar mig og treystlr mér? Gcmla manninum gramdist. Hann sagði hvasst: — í herrans nafni hugsaðu ekki eins og smáborgari. Eða heldurðu kannski að ljúf an þín hafi myrt afa sinn? — Auðvitað ekki. Það er fjarstæða. — Jæja þá, — við höldum það ekki heldur. Hún hefur verið erlenöis um skeið, og henni samdi alltaf prýðisvel við hann. Hún hefur ríflegar tekjur, og ég held hann hefði orðið hæstánægður með trú- lofun ykkar og líklega veitt henni ríflegan heimanmund. Okkur grunar hana ekki. En um eitt geturðu verið fullviss. Stúlkan giftst þér ekki nema þetta mál leysist. Það veit ég af því einu sem þú sagðir mér. Og taktu eftir, glæpa- mál af þessu tagi þarf ekki að leysast — kannski aldrei. Sjálfir getum við verið vissir um að eiginkonan og þessi pihur hennar hafi hafi, fing- ur með í spilinu, — en það er óvíst við getum sannað það. Enn sem kömið er nægja lík urnar ekki einu sinni til á- kæru. Og vafi ve'rður alltaf fyrir hendi nema við fáum tryggilegar sannanir gegn henni. Þú skilur þetta? — Já, ég skil það. ■ Gamli maðurinn sagði hæg látlega: — Hvers vegna ekki að seg^ henni upn e11- '"~u? — Spyrja Soffíu hvort — hvort ég . . . . Eg þagnaði. Gamli maðurihn kinkaði ákaft kolli. — Já. Eg ,bið þig ekki að lauma þér inn á þau án þess að segja stúlkunni b--;v . ú hafir fyrir stafni. Heyra hvað henni finnst um það. Og þannig varð úr, að dag- inn eftir ók ég til Þrístafna ásamt þeim Taverner lög- regluforingja og Lamb lið- þiálfa. Skammt handan við golf- völlinn beygðum við inn um hlið, þar sem mér sýndist að fyrir stríð hefðu verið vegleg ar hliðgrindur. Þær voru nú úr sögunni. Við ókum umxtrjá göng í víðum sveig og stað- næmdumst á malbornu hlaði fyrir frama nhúsið. 1 Það var öldungis ótrúlegt. I Eg furðaði mig á að það , skyldi kallað Þrístafnar. Ell- efu stafnar hefði verið nær. , Purðulegast var að það virt- ist á einhvern hátt afskræmt, — og ég þóttist sjá hvers | vegna. Það var í rauninni ! sveitakofi að stíl, — en sveita ! kofi vaxinn úr öllu liófi. ! Þetta var eins og horfa á 1 sveitakofa gegnum risavaxið Eg sagði: — Sofia, ég verð að tala við þig. Hvert getum við farið? í fyrstu hélt ég hún ætlaöi að mótmæla, en síðan sneri hún sér undan og sagði: — Þessa leið. Við gengum þvert yfir gras ' flötína. Þarna var dágott át- stækkunargler. Skábitar, þilj ! sýni yfir golfvöllinn, har.d- ! an við hann trjálundur á hæð !*einni, og síðan sveitin. ! Sofia leiddi mig inn i kletta Agatha Christie: RANGSNÚIÐ HÚS 6 ur, ^tafnar — það var lítið rangsnúið hús sem hafði vax ið eins og sveppur að nætur þeli. Samt skildi ég húsið. Það var hugmynd grísks veitinga manns um eitthvað enskt. Þáð átti að vera enskt heim- ili, en byggt í kastalastærð. Eg spurði sjálfa mig hvað hinni fyrri frú Leonides mundi hafa fundizt um það. Eg ímyndaði mér að hún hefði ekki verið spurð ráða eða teikningar bomar undir hana. Sennilega hafði maður hennar viljað koma henni að óvörum. Skyldi hún hafa bros að eða hrollur farið um hana? En hún virtist hafa lifað þar hamingjusömu lífi. — Það kemur manni á óvart, ekki satt? sagði Tav- erner. Auðvitað byggði sá gamli mikið við það, gerði úr því þrjú sambyggð hús, svo að segja. Það er mjög fullkom ið innanstokks, búið eins og lúxushótel. Sofia kom út um aðaldyrn- ar. Hún var berhöfðuð, klædd í græna treyjn og grátt pils. Hún staðnæmdist þverlega þegar hún sá mig. — Þú hér! hrópaði hún upp yfir sig. garð sem virtist fallinn í nokkra vanhirðu, og við tók- um okknr sæti á gömlum og óþægilegum trébekk. — Jæja þá? sagði hún. Rödd hennar var ekki bein línis uppörvandi. Eg sagði henni upp alla sög una. Hún hlustaði á mig af gaumgæfni. í svip hennar sást minnst af því sem hún hugsaði, en þegar ég hafði lokið máli mínu andvarpaði hún. Það var djúpt andvarp. — Faðir þinn er mjög greindur maður, sagði hún. — Gamli maðurinn hefur nokkuð til síns máls. Sjálf- um finnst mér hugmyndin auvirðileg, en — Hún greip fram í fyrir mér. — Nei, alls ekki, sagði hún. — Þetta er engan veoin au- virðilegt. Þvert á móti, það gæti orðið öllum til góðs. Pað ir þinn, Charles, virðist vita nákvæmlega hvemig mér er niðri fyrir. Veit meira nm það en þú. Hún greip saman höndum af ákefð, næstum örvænt- ingu. — Eg verð að vita sann- leikann. Eg verð. — Okkar vegna? En elskan mín .... — Ekki bara okkar vegna, Charles. Eg verð að komast að því sanna vegna mín eigin sálarfriðar. Eg sagði þér það ekki í gær, Charles, en sann leikurinn er sá, að ég . . . . . að ég er hrædd. — Hrædd? — Já, hrædd-hrædd- hrædd! Lögreglan heldur. faðir þinn heldur, þú heldur og allir halda að það hafi ver ið Brenda. — En líkumar — — Já, víst er það líklegt. Og það er mögulegt. En þegar ég segi að Brenda hafi líklega gert það, veit ég samt full- vel að það er einungis ósk- hyggja. Af því ég trúi þvi raunverulega ekki, skilurðu. — Þú trúir því ekki? ragði sagði ég hægt. — Eg veit ekki. Þú hefur kynnt þér málið utan frá eins og ég bað þig, en nú skal ég lýsa fyrir þér hvemig það horfir við mér. Mér finnst bara, að Brenda sé ekki þess konar manneskja, — ég held bara, að hún sé ekki mann- eskja, sem nokkru sinni mundi stofna sjálfri sér í hættu. Hún hugsar of mikið um eigin hag til þess. — Hvað um þennan unga mann, Laurence Brownn? — Laurence er hrein rag- geit. Hann mundi aldrei geta sett í sig kjark. — Það þætti mér gaman að vita. — Já, við getum ekki verið viss, eða hvað? Fólk getur ævinlega komið manni á óvart. Maður gerir sér vissa hugmynd um það, en hún getur reynzt alröng. Ekki alltaf, — en þó stundum. En hvað sem því líður — hún hristi höfuðið — hefur Brenda ævinlega verið sjálfri sér lík. Eg mundi segja að hún væri af harem-gerðinni. Þykir gott að slæpast og eta sælgæti og ganga vel til fara og eignast skargripi og lesa reyfara og fara í bíó. Og það þykir kannski skrýtið, þegar maður veit, að hann var hátt á níræðisaldri, en ég held hún hafi verið heilluð af afa. Hann gat látið konu finn- ast . . . . finnast hún vera drottning, eftirlæti soldánsl ins, eða þvílíkt. Eg held hann hafi komið Brendu til að finnast hún vera ævintýra- leg og rómantísk kona. Hann hafði verið kvenholur alla æv ina, og þeim hæfileik glata | menn ekki, þótt þeir verði gamlir, það er eins konar list. Eg vék talinu frá Brendu um sinn og kom að orðum | sem Sofia hafði sagt og ollu mér óróleika. — Hvers vegna sagðirðu ! að þú værir hrædd? 1 Titringur fór um Sofiu og hún þrýsti saman höndunum. — Af því það er satt, sagði 1 hún lágmælt. Það er mjög I mikilvægt að þú skiljir þetta, I Charles. Við erum mjög undar ! leg fjölskylda, skilurðu . . Við búum yfir mikilli harð- | ýðgi, öll okkar, — og mjög 1 mismunandi harðýðgi. Það er það sem óróar mig, hvað ólík við erum! Hún hlýtur að hafa lesið skilningsleysið uppmálað í andlit mér. Hún hélt áfram ákveðinni röddu. — Eg skal reyna að skýra hvað ég á við. Afi minn til dæmis. Einu sinni þegar hann Miðvikudagur 1. febrúar: 8.00 Morgunútvarp. 8.30 Eréttir. 9.10 Veðurfregnir. 12.00 Hádegisútvarp. 12.50 „Við vinnuna": Tónleikar. 15.00 Miðdegisútvarp. 18.00 Útvarpssaga barnanna: ,,Átta börn og amma þeirra í skóg- inum“ eftir Önnu Chat.-West- ly; IX. (Stefán Sigurðsson kennari þýðir og les). 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Þingfréttir. — Tónleikar. 19.00 Tilkymningar. — 19.30 Fréttir. 20.00 Myndir frá Afrlku; n. (Bene- dikt Gröndal alþingismaður tekur saman dagskrána). 20.35 Tónleikar: Tvö verk eftir Ho- ward Hánson, ,Aöngur lýð- ræðis" og „Saknaðarljóð í minningu um Serge Kousse- vitsky (Kór Eastman tónlist- arskólans og Eastman-Kochest er sinfóníuhljómsveitin flytja; höfundurinn stjómar). 21.00 „Tökum saman höndum", dag skrá á vegum Sambands bind- indisfélaga í skólum. a) Ræða (Ragqar Tómasson fonmaður (Ragnar Tómasson fonm. sam- bandsins. b) Sitt af hverju úr félagslifi nemenda í Verzlun- arskóla íslands og sögu skól- ans. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Passíusálmur (3). 22.20 Upplestur: „Endurfæðing", smásaga eftir Jakob Thorar- ensen (Margrét Jónsdóttir). 22.40 Harmonikuþáttur ( Henry J. Eyland og Högni Jónsson). 23.10 Dagskrárlok. PJIR TOf R VÍÐFÖRLl Hvíti hrafninn — Hvíti hrafninn, greip Eiríkur fram í, hvað kemur sá fugl þessu máli við? Litli maðurinn brosti en varð svo alvarlegur aftur. — Það er enginn fugl, sagði hann, það er ung .... Eiríkur hristi höfuðið og bað manninn útskýra hvað hann ætti við. í því komu Vínóna og Púm-Púm inn og litli maðurinn hneigði sig fyrir drottningunni og nefnd nafn sitt. Vínóna bauð hann velkominn en dvergurinn sagði: — Púm-Púm treystir ekki á litla manninn. Plok horfði á hann kuldalega og svaraði: — Þú ert nú ekki bár í loftinu sjálíar. Svo snéri hann sér brosandi að Eiríki og hélt áfram máli sínu: — Þegar kóngurinn okkar dó, kom hertog- inn í hásætið ... ég bar ekki traust til hans . og svo hlustaði ég einu sinni á samtal. Það var ekki fallega gjört, bætti hann við hikandi, en ég gerði það samt. Hann horfði framfyrir sig sorg- mæddur á svipinn. — Það var enginn sem vildi trúa mér og ég vissi ekkl hvað ég átli til bragðs að ttíta. — Svo íórstu tH Ragnars og sagSér -ho-i.tm b?5, grelp Eirikur íri-m í. TLvk sotti fm cmr á nef sér og iSakfi& kd.K. — Einmitt .... . v l

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.