Tíminn - 25.02.1961, Blaðsíða 14

M
hú'n vildi sjá hvemig fjöl-
skyldan brygðist við návist
minni.
Eg gæti ekki hafa sagt á
stundinni hvers vegna ég vildi
ekki skilja hana við mig. Mér
varð það ekki Ijóst fyrr en
við gengum inn um dymar.
Það var vegna þess, að trjá
grein hafði brostið.
XIV
Úr s’etustofunni heyrðist
kliður af röddum. Eg hikaði,
en fór ekki inn. Eg gekk nið
ur ganginn, og eitthvert hug
boð kom mér til að ýta opn-
um dyrum með grænfóðraðri
hurð. Gangurinn að baki
þeirra var myrkur, en skyndi
lega opnuðust þar dyr inn í
stórt bjart eldhús. Gömul
kona og þungvaxin stóð í dyr
unum. Hún bar hreina mjall
hvita svuntu og um leið og
ég sá hana vissi ég að allt
var í lagl. Góð fóstra blæs
manni ævinlega þessari til-
finningu í brjóst. Eg er þr já-
tíu og fimm ára gamall, en
mér leið eins og ég væri fjög
urra ára og nýbúið að hugga
mig.
Eg vissi ekki til að Fóstra
hefði nokkru sihni séð mig,
en hún sagði þegar í stað:
— Þeta er Charles, er það
ekki? Komið inn í eldhúsið
og fáið yður tebolla.
Eldhúsið var stórt og rúm
gott. Eg settist niður við
borð á miðju gólfi og Fóstra
bar mér te og sætt kex á
diski. Mér leið eins og ég
væri kominn aftur í bama-
herbergi. Allt var í lagi — og
ógnir hins myrka og ókunna
víðsfjarri.
— Sofia verður fegin að
þér skuluð vera kominn, sagði
Fóstra. Þetta hefur reynt mik
ið á hana. Hún bætti við með
vanþóknua: — Þau eru öll
æst og taugaóstyrk.
Eg leit um öxl.
— Hvar er Josefine. Hún
kom inn með mér.
Fóstra sletti í góm.
— Hún liggur eihhvers stað
ar á hleri eða er að krota ein
hverja vitleysu í þessa vasa
bók, sem hún ber alls etaðar
með sérf sagði hún. Það hefði
átt að senda hana í skóla og
leyfa henni að leika sér með
jafnöldrum sínum. Eg eagði
það við fröken Edith, en hús-
bóndinn þóttist vita betur og
sagði að henni væri bezt að
vera heima.
— Honum þykir víst vænt
um hana, sagði ég.
— Honum þótti það. Hon-
um þótti vænt um þau öll.
Eg hef víst orðið undrandi
á svip við að heyra að ást
Philips á afkvæmum sínum
var svona eindregið í þátíð.
Fóstra sá á mér svi'pinn, hún
roðnaði ofurlítið og sagði:
Þegar ég sagði húsbóndinn,
átti ég við gamla herra Leon
ides.
Áður en ég gæti svarað
þessu opnuðust dymar upp
á gátt og Sofia kom inn.
— Ó, Charles, sagði hún,
og svo: — Fóstra, ég er svo
fegin >að hann skuli vera kom
inn.

Fóstra safnaði saman pott
um og pönnum og fór með
þetta inn í búrið. Hún lokaði
að baki sér.
Eg stóð upp og fór til Sofiu.
Eg tók utan um hana og hélt
henni þétt að mér.
— Elskan sagði ég. — Þú
skelfur. Hvað er að?
Sofia sagði: — Eg er hrædd,
Charles. Eg er hrædd.
— Eg elska þig, sagði ég.
Bara að ég gæti farið meö
þig —
Hún dró sig til baka og
hristi höfuðið.
— Nei, það ,er óhugsandi.
Við verðum að ganga gegn-
um þetta. En mér geðjast það
ekki, Charles. Að vita að ein
hver í húsinu er kaldrifjaður
og miskunnarlaus eiturbyrl-
ari ....
Og ég vissi ekki hvemig ég
átti að svara þessu. Það þýddi
ekki að fara með meiningar
lausar hughreystingar fyrir
Sofiu. Hún sagði:
— Ef maður bara vissi —
— Það hlýtur að vera það
versta, sagði ég.
— Veiztu hvað skelfir mig
mest? hvíslaði hún. Það, að
kannski komumst við aldrei
að því ....''
Eg gat auðveldlega gert
mér grein fyrir hvilík mar-
tröð það yrði .... Og mér virt
ist það í hæsta máta trúlegt
að aldrei kæmist upp hver
hefði myrt Leonides gamla.
En það minnti mig lika á
spumingu, sem ég hafði ætl
að að leggja fyrir Sofiu.
— Segðu mér, Sofia, sagði
ég. — Hvað vissu margir í
húsinu um eserín augndrop-
ana 1. að afi þinn notaði þá,
og 2. að þeir voru eitraðir og
Agatha Christie:
r
29
hversu mikið væri bannvænn
skammtur?
— Eg skil hvað þú ert aö
fara, Charles. En það þýðir
ekkert. Við vissum það öll.
— Já, óljóslega hugsa ég,
en nákvæmlega —
— Við vissum það nákvæm
lega. Einn daginn drukkum
við öll kaffi eftir hádegisverð
uppi hjá afa. Honum geðjað
ist að því að hafa fjölskyld-
una í kring um sig, þú skilur.
Hann hafði haft þjáningar
I augunum. Svo Brenda náði
í eserine til að setja í augun
á honum, og Josefine, sem
spyr ætíð um alla hluti, sagði:
— Af hverju stendur — Augn
dropar — aðeins útvortis —
á flöskunni? Og afi brosti og
sagði: — Ef Brenda tæki
ranga flösku og gæfi mér inn
augndropa í • stað insulins
einn daginn, — býst ég við
að ég myndi stynja upphátt
og blána í framan og síðan
deyja, af því að eins og þú
veizt þá hef ég ekki sterkt
hjarta. — Þá sagði Josefine:
TÍMINN,
— Úhú, — og afi hélt áfram:
— Svo -við verðum að gæta
þess að Brenda gefi mér ekki
eserlne í stað insulin, ekki
satt? — Sofia þagnaði andar
tak, en sagði síðan: — Við
hlustuðum öll. Þú skilur. Við
heyrðum það öll.
Eg skildi. — Eg hafði hagt
óljósa hugmynd um að nokk
ur þekking hefði verið nauð
synleg. En nú hafði ég feng
ið að vita að Leonides gamli
hafði í raun og veru skipu-
lagt morð á sjálfum honum.
Morðinginn hafði ekki þurft
að gera neina áætlun. Ein-
föld og auðveld leið, sem or-
sakaði dauða hafði verið
fundin út af sjálfu fórnardýr
inu.
Eg dró djúpt andann. Sofia
skildi hvað ég hugsaði og
sagði: — Já þetta er hrylli-
legt finnst þér ekki?
— Sofia, sagði ég — þaö
er eitt sem ég tek sérstaklega
eftir. —
— Já?
Að þú hefur rétt fyrir þér,
að það hefur ekki getað verið
Brenda. Hún hefði aldrei gert
það alveg svona, — þegar þið
hlustuðuð öll, og allir myndu
muna eftir þessu.—
— Eg veit ekki, hún er dá-
lítið sljó að sumu leyti, skal
ég segja þér. —
— Ekki svo sljó, sagði ég.
—Nei, það getur ekki hafa
verið Brenda.
Sofia gekk nokkur skref
frá mér.
— Þú vilt ekki að það sé
Brenda, er það? spuröi hún.
Og hvað gat ég sagt, ég gat
ekki sagt blátt áfram: — Já,
ég vildi að það væri Brenda.
Hvers vegna gat ég það
ekki? Var það sú tilfinning,
að Brenda stæði ein gegn
fjandskap allrar hinna vold
úgu Leonidesar-fjölskyldu
sameinaðrar? — Riddara-
mennska eða eamúð með þeim
veikari, þeim varnarlausu?
Eg mundi eftir henni þar sem
hún sat í sófa í dýrum glæsi
legum sorgarbúningi, von-
leysi í rödd hennar og ekelf-
ing í augunum.
Fóstra kom inn úr búrinu
einmitt á hentugu augna-
bliki. Eg veit ekki hvort hún
fann spennuna milli okkar
Sofiu.
Hún sagði gremjulega.
— Náttúrlega að tala um
morð og því um líkt. Þið eig
ið að gleyma því, það er það
sem ég ?egi. Látið lögregluna
laugardaginn 25. febrúar 19&1.
um þaö, sem þeim einum kem
ur við.
— Ó, Fóstra, — skilurðu
ekki, að einhver hérna í hús
inu er morðingi —
— Vitleysa, Sofia, ég hef
enga þolinmæði með ykkur
lengur. Er ekki útidyrahurð
in alltaf opin — allar dyr opn
ar, ekkert læst — þjófum og
ræningjum beinlínis boðið
inn?
— En það hefur ekki getað
verið þjófur, því engu var
stolið. Og auk þess, hvers
vegna ætti innbrotsþjófur að
gefa einhverjum inn eitur?
— Eg sagði ekki að það
hefði verið þjófur, ungfrú Sof
ia. Eg sagði aðeins að allar
dyr hefðu verið opnar. Hver
sem er hefði getað komið inn.
Og ég held að það hafi verið
kommúnistarnir.
Fóstra kinkaði í sífellu kolli
með ánægjusvip.
Hvers vegna í ósköpunum
hefðu kommúnistarnir átt að
vilja myrða ve-siings afa?
— Nú, það segja allir að
þeir séu potturinn og pannan
í öllu. Nú ef það voru ekki
kommúnistarnir þá voru það
kaþólikkar. Babýlónsskækj -
ur, það er það sem þeir eru.
Og eftir að hafa átt síðasta
orðið hvarf Fóstra aftur fram
í búrið.
Laugardagur 25. febrúar:
8,00 Morgunútvao-p.
12,00 Hádegisútvarp.
12,50 Óskalög sjúklinga.
14.30 Laugardagslögin.
15.20 Ská'kþáttur.
16,00 Fréttir og veðurfregnir.
16,05 Bridgeþáttur.
16.30 Danskennsla.
17,00 Lög unga fólksins.
18,00 Útvarpssaga barnanna.
18,25 Veöurfregnir.
18.30 Tómstundaiþáttur barna og
unglinga.
19,00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Tónleikar: Lög úr söngleikn-
um „West Side Story“ eftir
Leonard Bernstein (Bandarísk
ir listamenn flytja undir stjórn
Max Gobermans).
20,15 Leikrit Þjóðleikhússins: „Blóð
brullaup" eftir- Garcia Lorca.
Þýðandi: Hannes Sigfússon. —
Leikstjóri: Gísli Halldórsson.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Passíusálmar (24).
22.20 Úr skemmtanalífinu (Jónas
Jónasson).
22,45 Danslög.
24,00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
28
— Skipin mín! öskraði Ragnar
og Jientist niður af bakkanum. —
Bíddu! hrópaði Eiríkur, kannske
er þetta brella. — Skipin brenna!
ösikraði Ragnar viti sínu fjær. —
Komið hér og af stað til skipanna.
Mennirnir hlupu til og horfðu á
eldana og Ragnar starði þangað
trylltum augum. — Ragnar, þetta
getur verið bragð til að lokka þig
héðan og ráðas.t á þig. — Hvíti
hrafninn? sagði Ragnar og hló
beisklega. — Hann og hans menn
hafa víst fullgildar ástæður td að
breyta þannig við mig. — Þá get
ég ekki skilið hvers vegna þú ferð
ekki strax með mennina á staðinn,
sagði Eiríkur með grunsemd. —
Þú ert víst ekk; allur’ þar sem þú
ert séður! Ragnar svaraði ekki en
horfði á særða manninn, sem lá
með lokuð augu. Þeir gengu svo
saman til að líta eftir í búðunum.
— Ussss! hvíslaði Ragnar skyndi-
lega. — Hvað er þetta? Undarlegt
hvinandí vhljóð heyrðist nú til
vinstri og síðan til hægri. Ör kom
fljúgandi og hæfði einn af mönn-
um Eiríks. Hann féll særður til
jarðar.