Tíminn - 03.05.1961, Qupperneq 14

14
T í MIN N miSvikudaginn 3. mai 1961
skotið Roy af yfirlögðu ráði
. . . . ég vildi ekki hún yrði
dæmd til dauða . . . þess
vegna sa'gði ég ekkert.
Mark sneri sér að Carvin.
— Ef það var ekki byssan yð-
ar, hvers vegna flýttuð þér
yður að taka safnið niður þeg
ar þér komuð frá Worthing?
Garvin fölnaði. — Og ég
sting upp á að þið hafið ykk
ur út héðan .... báðir tveir.
Farið til lögreglunnar.......
segið lögreglunni að það hafi
ekki verið byssa Roys, sem
hann var skotinn með . . . og
sjáið hvernig ykkur verður
tekið. Auðvitað hataði ég Roy
.... Hann var ekki annað
en hrokafullt og eigingjarnt
mannkerti! Hann hefði
aldrei náð svona langt nema
af því að Mollie átti pen-
inga. Og hugsið yður svo
hvernig hann kom fram við
hana! Það er kraftaverk að
hún var ekki löngu búin að
drepa hann ....
— Con! stundi frú Charles.
— Þegið þér, Con, skipaði
Hastings. — Næst segið þér
kanriski að veslings Mollie
hafi haft ástæðu til að myrða
hann.
— Já, hún hafði sannarlega
nægar ástæður til þess, hélt
Carvia áfram hugsunarlaust.
— Og það höfðum við öll, ef
út i þá sálma er farið. Öll
höfum við eitthvað grætt á
framtakssemi Lorelie March,
og við gætum eins vel viður-
kennt það. Við getum líka við
urkennt að það var þess vegna
sem við létum hana sleppa
svo létt frá því. SLYS! Hann
hló hæðnislega. — Auðvitað
vissum við það var ekki slys.
Við vissum öll að hún skaut
Roy að yfirlögðu ráði — hann
vildi losa sig við hana vegna
Sonju — „hans fögru Sonju,
sem hann hafði ekki séð svo
lengi“ — og Lorelie vildi ekki
sætta sig við það.
— Halltu kjafti manndjöf-
ull, æpti Hastings og gekk
skrefi nær honum. Sonja
rétti úr sér og augu hennar
urðu skyndilega dimm af
skelfingu.
— Er nú ekki komið nóg,
sagði Noll Chambers letilega.
—Það er bezt þú farir út
á meðan mesta ólgan sjatn-
ar, Con.
— Nei, hreint ekki, sagði
Clive glaðlega. — Eg vil vita
hvað þér áttuð vlð með að
segja „hans fagra Sonja, sem
hann hafði ekki séð svo
lengi“? Eg hélt að Faversham
hefði aldrei séð hana áður.
Allt í einu gretn Hastings
í Garvin og ýtti honum í átt
til dyranna. — Sleppið mér!
hrópaði Garvin. — Eg segi
þeim hvað sem mér þóknast.
Hann reyndi að losa sig. —
Eg hef ekki hugsað mér að
þola það þegjandi og hljóða-
laust að mér sé næstum borið
á brýn að hafa drepið Roy —
Hastings þreif fyrlr munninn
á honum og ýtti honum fram
að dyrunum.
Clive snaraðist til þeirra
og þreif þéttingsfast í Hast-
ings. — Sleppið honum, skip-
aði hann þurrlega. — Hann er
þegar búinn að segja of mik-
ið. Ef hann fer héðan út, elti
ég hann til að fá að vita hvað
hann hefur að segja .... og
ég er viss um að þið kjósið
— Nei, auðvitað hafði ég
ekki hitt hann áður.
Clive leit á Garvin.
— Hvað segið þér við því?
— Eg veit ekki meira en
það sem ég heyrði Roy segja,
sagði Garvin önuglega: —
Mín fagra Sonja, sem ég hef
ekki séð svo lengi. Alltaf jafn
falleg en kannski ofurlítið
grennri .... kannski saknar
þú allra góðu Rínarvísnanna.
Sonja reis upp og starði á
Con. Hún knýtti saman hönd
um og titraði. — Þetta er allt
klára lýgi! Eg hafði aldrei séð
hann fyrr, aldrei á ævi minni.
Hún sneri sér að eigin-
manni sínum. — Af hverju
segir þú þeim ekki að þetta
sé lýgi, Tom? Þú kynntir mig
fyrir Roy .... þú veizt hann
sagði þetta ekki!
Reiðin hafði gerbreytt rödd
— Jæja, einmitt það, hvæsti
Garvin. — Og það hefur lík-
lega verið ímyndun og of-
heyrnir þegar ég sá þig
njósna um Sonju og Roy bak
við styttuna sehna um dag-
inn?
Tom nálgaðist Garvin og
andlit hans var þrútið af
bræði.
— í hamingju bænum, reyn
ið að stilla ykkur, sagði Clive
þreytulega. — Þetta eru ekki
opin réttarhöld, heldur einka
rannsókn okkar. En ef þið
ætlið að rjúka saman i hvert
sinn sem eitthvað óþægilegt
kemur í ljós .... ja, þá er
ekki víst að hún verði lengi
óopinber.
Hastings settist aftur en
andlit hans var áfskræmt af
vonzku.
— Ef þið viljið vita sann-
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
30 ítaiska hússins
heldur að fá að heyra það
líka.
Hastings bölvaði hressilega,
en sleppti Garvin, gekk að
legubekknum og hlammaði
sér niður.
Garvin leit í kringum sig
og um varir hans lék lymsku
legt bros.
— Svo að ykkur langar til
að vita hvaða ástæður þau
höfðu til að drepa Roy ....
11. kafli
— Andartak, greip Clive
fram í og kveikti sér í slga-
rettu. Svo sneri hann sér að
Sonju.
— Fyrst leikur mér forvitni
á að vita hvað Faversham
meinti með þeim orðum, að
það værl langt síðan hann
hefði séð yður, frú Hastings.
Höfðuð þér hitt Faversham
áður? Áður en þér komuð
hingað með Tom Hastings
þessa helgi, á ég við?
Hún fitlaði óstyrk við hand
tösku sína og það var hræðslu
svípur á andliti hennar.
hennar, og hún líktist helzt
götustelpu, svo hás og bjálfa
leg var hún, og Mark varð
ljóst að orð Garvins höfðu
gert henni óskaplega hverft
við. Það var ekki aðeins reið
in sem breytti rödd hennar
svona, augu hennar glömp-
uðu af ótrúlegri skelfingu.
Hann sá að Hastings leit á
konu sína, og á andliti hans
var tvíráður svipur, eins og
honum væri skemmt við ótta
hennar.
— Segðu þeim það, Tom!
æpti hún tryllingslega. —
Stattu ekki þarna eins og fá-
bjáni!
Tom Hastings brosti dul-
arfullu brosi.
— Auðvitað höfðu þau
aldrei hitzt áður, sagði hann
glaðlega. — Sonja og ég kom
um hingað skömmu fyrir há-
degisverð og ég kynnti hana
fyrlr Roy. Hann lét alls eng-
ra orð falla í þessa átt ....
það er bara Con sem hefur
svo rikt ímyndunarafl og
heyrir ofheyrnir.
leikann af hverju hlustið þið
þá á þennan mannskratta?
Hann hefur ekki unnið ær-
legt handtak á ævi slnni, lifir
á belti og sníkjum . . .
— Morðinginn þinn, æpti
Con. — Morðingi .... það er
einmitt það sem hann er.
Spyrjið hann hvað hann hafi
verið að vilja niður í Skóg-
argöngin fáeinum mínútum
áður en Roy var skotinn! Ef
það var ekki Lorelie sem skaut
Roy, þá var það Tom Hast-
ings sem gerði það .... og
falsaði myndina til að útvega
sjálfum sér fjarvlstarsönnun.
— Já, ég skal spyrja hann,
sagði Clive lágróma. — En
má ég líka spyrja hvers vegna
þér voruð þar? Mér skildist
þér hefðuð verið í Worthing
ham þann dag?
Hastings hló hátt og illi-
lega. — Þú talaðir af þér
núna, Con.
Það varð stutt þögn. Con
kyngdi vandræðalega nokkr-
um sinnum og augu hans
hvörfluðu til frænku hans,
eins og hann vænti hjálpar
þaðan. — Mér .... mér var
sagt það, tautaði hann.
— Hver sagði yður það?
— Það gerði ég, skaut frú
Charles fastmælt inn í. — Eg
sagði Con .... frá því með
Hastings.
— Eigið þér við að þér haf-
ið séð hann niðri í garðinum
rétt áður en Faversham var
skotinn?
— Já.
— En .... eftir skýrslunni
að dæma snædduð þér morg-
unverð í rúminu og höfðuð
ekki farið út úr herberginu
fyrr en yður var sagt lát
tengdasonar yðar?
Hún leit niður, en rödd
hennar var styrk og róleg þeg
ar hún mælti: — Eg sagði ó-
satt. Eg vildi ekki að Tom
lenti í vandræðum.
Hörkusvipur kom á andlit
Clives.
Miðvikudagur 3. maí.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 Við vinnuna. Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar. Óperettuiög.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Einsöngur. Cbrista Ludvig
syngur lög eftir Brahms. Ger-
ald Moore leikur undir á pi-
anó.
20.20 Dagskrár frá Vestmannaeyjum
Skyndimyndir úr 100 ára Tífi
leiklistar o. fl. í Eyjum. M. a.
flutt brot úr fimm leikritum:
„Narfa", Skugga-Sveini“,
„Manni og konu’V „Fjalla-Ey-
vindi" og „Þremur skálkum".
Eyvindur Erlendsson tók sam
an dagskrána og stjórnar flutn
ingi. Aðrir flytjendur eru fé-
lagar í Leikfélagi Vestmanna-
eyja: Loftur Magnússon,
Sveinn Tómasson, Jóhann
Björnsson, Gunnar Sigur-
mundsson, Einar Þorsteinsson,
Haraldur Guðnason, Stefár
Árnason, Bryndís Brynjúlfs-
dóttir, Unnur Guðjónsdóttir,
Valdimar Ástgeirsson, Jónheið
ur Scheving, Ingibjörg Guð-
laugsdóttir, Hermann Einars-
son o. fl.
21.35 Tónleikar: Þýzkir dansar eft-
ir Handel, Beethoven, Schu-
bert og Brahms. (Þýzkir lista-
menn flytja).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Vettvangur raunvísindanna:
Ömólfur Thorlacius fil. kand.
kynnir öðru sinni starfsemi
iandbúnaðardeildar Atvinnu-
deildar háskólans.
22.30 Djassþáttur (Jón M. Árnason).
23.00 Dagsikrárlok.

EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninD
79
— Ef þú vilt sjá skipin þín aft-
ur, skaltu koma hingað — einn!
sagði Eiríkur kuldalega. Sjóræn-
inginn gekk til hans.— Og minnstu
þess, að leggir þú hönd á mi£,
koma skipin þín aldrei aftur. Heyr
þú mig nú. Þú vilt fá peninga þína
og skip, og ég sé ekki, hvað ætti
að vera því til fyrirstöðu, annað
en það, að ef þú færir hertogan-
um af Morakr hvíta 'hrafninn, flyt-
ru þú hrafninn beint í opinn dauð-
ann. Eg veit, að þú vilt ekki trúa
mér, en égisegi þér satt. En ef þú
flytur Bryan aftur til borgarinnar
og lætur hjúkra honum þar, og
ferð síðan í samfloti með okkur
öllum til Teeswaldð skaltu fá það,
sem þú ert að sækjast eftir.
— Hvers vegna sagðir þú þetta
ekki strax? spurði Ragnar, sem sá
að hann hafði orðið undir. — Eg
hef engan áhuga fyrir að koma
Bryan fyrir kattarnef. En hertog-
inn er afskaplega vinsamlegur, og
hann borgar dável. — Hverju svar
ar þú, Ragnar? ítrekaði Eiríkur.
— Þú hefur loforð mitt um það,
að við komum aftur og látum þig
hafa skipin þín, þegar Bryan er
kominn í örugga hjúkrun inni í
borginni, færðu skipin þín aftur.