Tíminn - 15.07.1961, Blaðsíða 8

8
T f MIN N, Iaugardaginn 15. jfilí 1961Í
Allt brjálað á Raufar-
höfn! Það er saltað á flest-
um plönum og löndunar-
tækin fjögur eru öll í
gangi, fleiri og fleiri bátar
lilkynna komu sína og síld-
arleitin sendir frá sér frétt-
ir um meiri síld. Það er
unnið baki brotnu til sjós
og lands, ys og þys á plön-
unum þar sem stúlkurnar
keppasf við að salta, ær-
andi vélargnýr frá verk-
smiðjunum og reykjar-
mökkinn ber hátt við him-
inn.
Þannig var umhorfs á Rauf-
arhöfn þegar blaðamann Tím-
ans bar að garði í fyrradag.
Samkvæmt reglum
Síldarskipin liggja hvei't ut-
an á öðru drekkhlaðin við
bryggjur og bíða þess að kom-
ast að, kallinn í brúargluggan-
um klæjar í lófana, kokkurinn
stiklar eftir bryggjunni með
stóran mjólkurbrúsa og gefur
stúlkunum auga um leið og
hann fer hjá. En þær gefa sér
engan tíma til að líta upp,
bregða hnífnum í vígamóði ör-
ar en auga á festir, hausarnir
fjúka hver af öðrum og síldinni
er sópað í snatri ofan í tunn-
urnar. En allt samkvæmt regl-
um síldarútvegsnefndar samt
sem áður.
Þrærnar fyllast
Smástrákur æðir um planið
og hrópar hástöfum: „Það vant-
ar ÖLLUM salt!“ Nóg að gera
fyrir karlmennina sem moka
saltinu í fötur og hella því í
kassana hjá stúlkunum og
raunar einnig verkefni fyrir
barnakennarann í plássinu á
komandi vetri. Ef stráksi verð-
ur þá ekki kominn á sjóinn.
Mest af síldinni fer þó í
bræðslu og löndunartækin
fjögur hafa varla undan að
soga í sig síldina úr lestum
skipanna og spýta henni út úr
sér í þrærnar. Enda eru þrærn-
ar óðum að fyllast og sama er
að segja um þá gríðarstóru
síldargeyma sem byggðir voru
á síðastliðnu hausti og eru nú
teknir í gagnið í fyrsta sinn.
Kappsigling
Úti á innsiglingunni er háð
æðisgengin kappsigling. Bát-
arnir fá löndun eftir því hve-
nær þeir koma að og því má
nærri geta að ekki er slakað á
vélaraflinu. Þessa stundina gef-
ur að líta sjaldgæfa sjón: fjög-
ur skip í einu í rennunni. Tvö
þeirra eru á útleið, hin tvö á
leið inn, bæði drekkhlaðin og
sigla á fullu. Aflinn er svo
mikill að þilfarið nemur við
sjávarborð, samt sem áður eru
vélarnar knúnar til hins ýtr-
asta og það ólgar og freyðir
fyrir stafni. Lengi vel má ekki
á milli sjá hvort verður á und-
an, þar til sýnt þykir að „Giss-
ur hvíti“ nær bryggjunni fyrr.
Og rétt í þann mund sem síð-
ara skipið rennir að, birtast
fleiri fyrir höfðann.
Kraftblökk
Garðar skipstjóri á „Höfr-
ungi 11“ gefur sér tóm til
að rabba stundarkorn við okk-
ur meðan hann bíður eftir
löndun. Þeir eru nýkomnir inn
meg 2500 tunnur. Þeir höfðu
líka landað í gær. í þetta skipti
fer allur aflinn í bræðslu. Höfr-
ungur er rúmlega 200 lesta
skip, útbúinn kraftblökk.
— Það er allt annað líf, segir
Garðar skipstjóri, ekki hægt að
líkja þvi saman hvað kraft-
blökkin er betra verkfæri en
nótabátar og allt það drasl. Við
fengum þetta í þrem köstum.
— Og síldarleitartæki?
— Já, Simrad, það hefur
reynzt vel. Við höfum náð síld
á 18 faðma dýpi, það var reynd-
og varla
matfriður
-bara
síld -
GarSar
(Ljósm.
skipstjóri
: Ó.S.)
á Höfrungi II.
ar fyrir sunnan. Við vorum
lengi á síld fyrir sunnan og fór-
um seint norður. Höfum fengið
5Ö00 mál í allt. Strákarnir segja
mér að hásetahlutur sé orðinn
27000 krónur.
rassmn
— 5 tíma og síðan á að stíma
béint á miðin aftur.
Sífellt fjölgar bátunum sem
bíða löndunar enda þótt landað
sé 1000 málum á klukkustund
á fjórum stöðum.
Krúsjov mundi semja
Á söltunarplani „Borga“ er
verið að landa úr „Snæfellinu“,
Þorsteinn Hallsson planstjóri
segir okkur að nú eigi að fara
að salta, þótt síldin sé raunar
nokkuð misjöfn að stærð.
Stúlkurnar eru ekki komnar
enn á vettvang en strákamir
eru í óða önn að fylla allt af
síld og birgja þær upp af salti.
Fjórar konur standa þó í öllum
hertygjum við tunnustafla og
brýna hnífa.
— Við höfum^ verið að salta
á planinu hjá „Óðni“, segir ein
þeirra.
— Við erum bara að harka
hérna, bætir önnur við, hvar er
nú kallinn sem við töluðum
við? Hann verður að segja okk-
ur hvar við eigum að vera.
— Er það ekki þessi? Hann
er svo beinn í baki, hann hlýtur
að ráða öllu hér? spyr sú
þriðja.
— Beinn í baki? Nei, það eru
undirtyllurnar ævinlega, segir
frú Magnea Magnúsdóttir frá
Akureyri.
Hún er í óða önn að brýna
kutann sinn, það er varla eftir
af hnífnum nema bakkinn.
— Ég er búin að nota þenn-
an allan minn búskap, segir
hún, það eru eitthvað milli 10
og 20 ár.
— Þurfið þið sjálfar að
leggja til hnífana? spyr fáfróð-
ur blaðamaðurinn.
— Blessaður vertu, við leggj-
um til allt nemá síldina og
tunnurnar.
Guðbjörg Benedikts'dóttir
myndhöggvari hefur lokið við
að brýna sinn hníf og strýkur
þumalfingri eftir egginni til að
prófa bitið.
Mohamed Mohey Abdul-Hamid færir Hrönn Kjartansdóttur salt.
(Ljósmyndir: Óskar Sigvaldason).
Neil Hanson
Breti í landhelgi