Tíminn - 15.07.1961, Qupperneq 9

Timinn, laugardaginn 15. júlí 1961.
9
— Strákar, er búið að semja?
Vitið þið það?
Þá voru ókomnar fréttir af
því, hvort Rússar vildu meira
af saltsíld. Enginn vissi neitt.
— Krútsjoff myndi semja
eins og skot, ef hann sæi mig
með þennan, segir Guðbjörg og
bregður hnífnum.
— Það væri ráð að senda þig
til hans, segir vinkona hennar.
Guðbjörg er til í að fara til
Rússlands og semja við Krúsa,
en fyrst vill hún vita hvar hún
eigi að vera.
Stúlkurnar eru farnar að
Þýzkalandi eða Frakklandi.
Hann sagði að Reykjavík væri
ágæt borg og þar væri gott að
skemmta sér og kvenfólkið
ljómandi fallegt. Það væri líka
fallegt kvenfólk þarna á Rauf-
arhöfn, en hann hefði engna
tíma haft til að sinna því enn,
hann hefði varla haft nema
þriggja tíma svefn á sólarhring,
annars væri það bara vinnan.
Og það væri svo sem ágætt
líka.
Það kemur í ljós að þama á
planinu er fólk lengra að rekið
en Mohamed Mohey Abdel-
hærra alþýðu manna. Allir
hafa þeir myndavélar á lofti og
hleypa af í allar áttir eins pg
þeir eigi í höggi við skæðan ó-
vin. Þeir eru í samfloti við
unga og laglega útgerðarmanns
konu íslenzka og stilla sér upp
með konuna á milli sín og
hleypa í brúnir meðan sá þriðji
smellir af mynd. Hann vill ólm-
ur taka fleiri myndir af kon-
unni með „firmanamnét i bak“,
segir hann og gefur nú háværar
fyrirs'kipanir, hvernig skuli
parkera konunni þannig að
firmanafnið á skemmunni sjá-
Höfrungur II leggst drekkhlaðinn að bryggju. (Ljósm.:
Wm.
Páll Engilsbertsson).
svo komið að hver smuga er
troðin. Flestir hafa fæði hjá
vinnuveitendum en það er
sums staðar í dýrasta lagi og
stúlkurnar hafa tekið þann
kostinn að elda ofan í sig sjálf-
ar á prímusum og olíuvélum.
Verksmiðjurnar ganga án af-
láts nótt og dag. Gufustróka og
reykjarmekki leggur hátt til
lofts, eldur og eimyrja, ærandi
vélargnýr og peningalykt. Lýs-
ið bullar úr skilvindunum og
mjölið þeytist út úr þurrkar-
anum, þó hækkar sífellt í síld-
arþrónum, löndunarkranarnir
hafa ekki undan. — Síldin set-
ur allan svip á Raufarhöfn
þessa daga, Kiljan mundi segja
að hún „rfkti ein“ en það
merkir að hún „eigi pleisið".
Allt er undirlagt, hver hugs- •
un, hver hreyfing, allt snýst
um síld, síld, síld. Grútur-
inn fyllir höfnina og hylur
bryggjurnar, glitrandi hreistrið
sezt á andlit mannanna. •— Það
eru bara kýr og kindur þorps-
búa sem virðast umkomulausar
í hringiðu athafnalífsins, þær
ráfa um stéttir, hnusa af síld-
argeymum og sjóðandi pípum,
munaðarlausar á svip.
HvatS eru Þingeyingar
sterkir?
Raunar var ekki laust við að
lögreglan væri hálfgert í vand-
ræðum með sjálfa sig, lög-
regluþjónarnir löbbuðu um í
einkennisbúningum sínum eða
drukku kaffi hjá Sveini Ben.
Þeir voru einu aðgerðarlausu
mennirnir á Raufarhöfn þessa
daga. „Meðan allt er í fullum
gangi, þá er ekkerf að gera fyr-
ir okkur,“ sagði einn þeirra.
Að vísu höfðum við fréttir af
sjómanni einum sem gerði sér
ferð gagngert í einn braggann
til að komast að raun um hvað
Þingeyingar væru sterkir.
Sléttubóndi einn tók að sér
fyrir hönd sýslunga sinna að
leiða manninn í allan sannleika
um það efni. — Og loks sáu
lögregluþjónarnir sér þann
kost vænstan að fara bara líka
í síld til að viðhalda kröftun-
um.
Ýmsum góðum landsmönnum
drífa að og Magnea segir, að
kominn sé glímuskjálfti í sig.
— Senuskrekkur, segir hún,
nú hugsum við ekki um neitt
nema peninga, peninga. Þrjátíu
krónur á tunnuna. Hugsum
ekki um annað. Vitum ekki
hvað viö heitum.
Innan skamms er búið að
segja þeim hvar þær eigi að
vera og söltunin hefst af full-
um krafti.
Við rekurn augun í hörunds-
dökkan pilt, sem skálmar um
planið með saltfötur.
— Hvaðan ert þú?
— Ég er frá Egyptalandi,
Alexandríu, svarar hann og
brosir breitt, og heiti Mohamed
Mohey Abel-Hamid.
Hann tekur sér andartakshlé
frá starfinu, þurrkar svitann af
enninu og segir okkur að hann
sé kominn hingað frá Vínar-
borg, þar hafi hann verið 4
vetur að nema læknisfræði
Hann kann vel við sig meðal
vinnandi fólks á íslandi, segir
hann, þetta er allt annað en í
Hamid, tvær stúlkur frá Ástr-
alíu keppast við að salta og
hafa staðið sig vel. Og brezkur
efnafræðinemi frá Liverpool
arkar um með saltfötur. Hann
heitir bara Neil Hanson, en
hins vegar hefur hann látið sér
vaxa rautt alskegg að hætti
víki,nga. Hann er hér í sumar-
fríinu og hefur í hyggju að
klífa fjöll. Á næsta plani var
stúlka frá Finnlandi að salta.
Sá smi!
Og það eru fleiri útlending-
ar, sem setja svip á athafna-
lífið á Raufarhöfn, sænskir
spekúlantar spranga um bryggj
ur og plön, hnakkakertir og
ábúðarmiklir í fasi. Þeir eru
klæddir skæfbláum pokabux-
um og jakka sem svipar til
einkennisbúninga bílstjóranna
á Hafnarfjarðarstrætó, þessir
skrautlegu menn eru líkastir
skógarhöggsmönnum að öllu yf-
irbragði, en allt fas þeirra ber
þess vitni, að þeir standa skör
ist líka. „Sá smil!“ hrópar hann
og slær saman hælum um leið
og hann smellir af, svo að
myndavélin vísar beint í loft
upp.
Á Raufarhöfn eru tæplega
500 íbúar og flestir þeirra hafa
atvinnu af síldinni þennan
tíma, fimm barna móðir saltar
af kappi milli þess sem hún
skýst heim til að sinna börnun-
unum sem þar eru, sum fylgja
henni á planið og eitt þeirra
datt í sjóinn en var fljótlega
bjargað.
Unglingspiltar hafa einnig
verið ráðnir til síldarsöl'tunar
en þykja miklum mun lakari en
stúlkurnar, afköstin heldurbág-
borin og læknirinn er önnum
kafinn við að gera við puttana
á þeim.
Aðkomufólkið ber heima-
menn ofurliði, gizkað var á að
um 900 manns væri komið úr
öðrum landshlutum. Það eru
jafnt karlar og konur. Þessu
fólki er reynt að koma fyrir í
bröggum og skálum og nú er
þykir ágætt sport að hallmæla
Raufarhöfn og kalla hana Ijót-
um nöfnum, enda mun óhræsi-
leg aðkoma þeim, sem eru van-
ir blómskrýddum görðum og
steinsteyptum götum, að koma
í slorið, grútinn og fnykurinn á
Raufarhöfn um síldartímann.
Fræg er þessi vísa:
Farðu í rassgat Raufarhöfn
r'otni, fúli, drullupollur.
Andskotinn á engin nöfn
yfir öll þín forarsöfn.
Sigurður Árnason starfsmað-
ur í frystihúsinu á Raufarhöfn
tðk upp hanzkann fyrir heima-
byggð sína og svaraði þessum
hógværu orðum:
Þó Raufarhöfn vanti nú and-
legan auð
og enginn sé fegurðarstaður.
Að lasta þitt eigið lifibrauð
er ljótt af þér aðkomumaður.
Og víst er, að ýmsir aðrir
bæir landsins væru fátæklegri
að yfirbragði ef ekki væri fyrir
þau daunillu verðmæti, sem
ausið er á land í Raufarhöfn.
J.

iliilH
Abdul Hamid
verður hugsað til stúlknanna
í Reykjavík
Litazt um á plönum og bryggjum á Raufarhöfn
Guðbjörg
— eg skal tala við Krúsa