Tíminn - 29.07.1961, Page 14

f
14
T I M I N N, laugardaginn 29. júlí 1961.
fríðl. Þú hlýtur að sjá það
sjálfur, að það eru litlar lík-
ur til þess, að þú getir staðið
við það boð, nema Hallfríður
fari héðan. Og helzt ættir þú
að gifta hana sem fyrst, sá
var háttur mætra manna í
fyrri daga. Og ef hún er sú
fegurðargyðja, sem þú telur,
ættirðu með góðum meðmæl-
um og dálítilli meðgjöf, að
koma henni í hjónabandið,
áður en krakkinn fæðist, og
vera laus við allt. Við þau
málalok sætti ég mig bezt.
— Ásrún, að réttu lagi hef-
ur þú nú talað þig dauða. Nú
er ekkert í veginum fyrir þvi,
að ég heimti hjónaskilnað.
Þetta siðasta nefnir þú aldrei
framar, nema þú viljir mig á
burt héð'an. Þú gerir lítið úr
boði mínu, ef Hallfríður er
hér til húsa. En heldur þú,
að ég gæti ekki eins náð til
barnsmóður minnar hvar sem
væri, innan þessa héraðs- Mik
ið bam ertu í ályktunum þín
um. Það, sem máli skiptir fyr-
ir mig, er þetta. Eg á barnið,
sem Hallfríður gengur með,
eins og hin börnin mín. Og
ég vil vera ástvinur og uppal-
andi þeirra allra jafnt. Þetta
verður þér að skiljast. Ef þér
tekst að fjarlægja mig einu
barni mínu, þá yfirgef ég þau
öll. Þau börn, sem ég hefi átt
með þér, sem ég hef aldrei
elskað, eru mér sízt meira
virði en hin, sem ég eignast
meiS. ástmey minni. Nú hefi
ég talað út. Hvorugt okkar er
barn lengur. Farðu ekki út í
neina ófæru. Þá, aðeins þá,
fer allt vel.
Litlu systkinin voru nú
vöknuð í rúmi hans, og fór
hann að sinna þeim. Þau leit
uðu alltaf fremur til pabba
síns en mömmu. Hún, sem
ýtti börnunum jafnan frá sér
er þau nálguðust hana, fékk
meiri frið fyrir þeim en hann,
sem aldrei var svo upptekinn,
að hann gæfi sér ekki tíma
til að sinn þeim. Eflaust voru
það börnin, sem gerðu hann
staðbundinn heimilinu. Hann,
sem aldrei fann það, sem
hann þráði í samlífi konu,
sinnar, naut þess hjá börn-;
unum. Það gerði hann heim-
fúsan og fúsan til afreka fyrir
heimili sitt.
Þennan dag flutti Hallfríð-j
ur í nýja bæinn. Ásrún gekk|
að störfum heima fyrir, þungj
á brún og orðfá. Börnin voru
alvarleg, en snerust þó um
Hallfríði. Þau yngstu undr-
andi og ^ftirvæntingarfull.!
Óskar afhenti Hallfríði nauð
synleg búsáhöld, öll ný. Sum,
heimaunnin, en önnur að-
keypt.
XXI.
Næsta sunnudag var mess-
að á prestssetrinu. Snemma
morguns voru hestar sóttir á
Sjávarbakka og lagt á reið-
hross hjónanna. Svo riðu þau
úr hlaði. Þau sáust fara niður
hjá Hálsi og niður fyrir Læki
arbrekku komust þau, en þá
er skammt var heim á prest-
væri heimssinnaður. Hann
hafði alltai vitað, að svo var,
en vonað að festa og dugn-
aður eiginkonunnar leiddi
hann inn á farsælii brautir.
Prestur lagði að Ásrúnu að
tala við fóstra siðn, Ásmund
hreppstjóra. Hann hefði
miklu. sterkara vopn á Óskar
en presturinn. Þó að vopn and
ans ættu að duga bezt. Slík
væri ætlun þeirra og eðli. Þó
sýndi reynslan, að vopn valds
1 BJARNl ÚR I! FIRÐI:
ÁST i f MEINUM
19
setrið, sneri Oskar aftur og
reið létt heimleiðis. Hann
mætti hjónunum á Hálsi, Jóni
og Sigríði, voru þau á göngu
til kirkjunnar. Þau spurðu
hann, hver hefði verið með
honum. Kvað hann það konu
sína, sem væri á leið til kirkj
unnar. |
— Þið megið hraða ykkur;
ef þið ætlið að ná messu,;
sagði hann. — Eg heyrði
hringingu, áður en ég skildi
við Ásrúnu, líklega þó þá
fyrstu.
Hjónin kvöddu og greikk-1
uðu sporið.
Prestur var stiginn í
stólinn, er þau komu í kirkj-
una.
Eftir messu átti Ásrún langt
samtal við prestinn. Séra Þórð
ur tók málefni hennar með
samúð og skilningi. Fann
hann sárt til með henni. Sjálf
sagt að tala við Óskar. En
taldi þó líklegt, að árangurinn
yrði lítill. Þannig væri það
oftast í svona málum. Hún
skyldi ekki gera sér miklar
vonir. Þó væri það átakanlegt,
að hún, sem hafði fætt manni
sínum tiu efnísbörn, skyldi
þurfa að horfa upp á það, að
eiginmdð'urinn legði lag sitt
við stelpugálu, þótt hún væri
ung og snoppufríð. Slíkt fram
ferði væri ófyrirgefanlegt.
En svona væri heimurinn.
Óskar sýndi það með laus-
ingjahætti sinum, að hann
mannsins mættu sín meira.
Þau væru skjótvirkari ,og
á hinn seka bitu þau betur.
Þau gætu skorið þá þætti, sem
trúin og siðgæðið ynnu ekkert
á. Vopn valdsins heföu þá
fálmara á lofti, sem gripu
þétt í taumana. Ógnuðu á
stundinni. Og voðann skildu
menn bezt, er hann vofði
yfir. Prestur kvaðst þess al-
búinn að ræða við hreppstjór
ann, en helzt ætti hún að
biðja hann liðsinnis fyrst. Ef
gerðist ekki eitthvað gott við
samátak þeirra prests og
hreppstjóra, væri málið tap-
að.
Ásrún þakkaði prestinum
holl ráð. En hún hafði það á
tilfinningunni, að hann var
vonlítill. Ef hann þá ekki
kveið fyrir því, að taka;
málið að sér.
Hjónin á Hálsi höfðu beðið
eftir Ásrúnu, og buðu henni
samfylgd heim á leið, en Ás-
rún afþakkaði. Hún kvaðst
ætla að Sjónarhóli og gista
hjá fóstnrforeldrum sínum.
Við því var ekkert að segja.
Þegar Ásrún fór, veik prestur
henni afsíðis og talaði um
stund við hana. Svo hélt hún
úr hlaði, að Sjónarhóli.
Gömlu hjónin tóku henni
opnum örmum. Hún hafði
ekki komið þar, síðan hún
flutti d/ Sjávarbakka. Aðeins
hitt hjónin við kirkju. Ás-
mundur var enn vel em, þótt
hann hefði tvo um sjötugt.
Ásdís var miklu fyrirgengi-
legri og var hún þó fimm ár-
um yngri en hann. En heim-
ili sinu stjórnaði hún að forn
um sið, og naut virðingar
hjúa sinna. Engin kona í
sveitinni jafnaðist á við hana,
nema ef vera skyldi maddam-
an.
Hjónin hlustuðu á rauna-
átölur Ásrúnar. Ásdís sagði
ekkert, en Ásmundur var
hvassyrtur yfir framferði
Óskars.
— Bölvaður strákur er hann
enn, og þó kominn á þennan
aldur. Jæja, hann vildi, að þú
talaðir við okkur séra Þórð.
Ætli við gætum ekki lækkað
rostann í honum, þó að gaml-
ir séum. Það er bezt að sýna
honum það svart á hvítu,
hvers við erum megnugir í
ellinni. Við höfum beygt hann
áður, drenginn. Við hefðum
átt að fylgja þar fastar á eft-
ir. Aldrei hefi ég vitað annað
eins, reisa bæ yfir hjákonu
sína. Hann er þó ekki Tyrkja
soldán enn. Nei, við séra Þórð
ur þolum ekki slíkan hofmóð.
Prestur telur mig hafa hvass
ara vopn á hann. En hvað
gerði þrjóturinn, ef það væri
útbyggingarsök, að gera
kirkjujörð að hórubæli. Já,
Ásrún mín. Við skulum sýna
honum í tvo heimana. Ef
hann lúpast þá ekki niður, er
ég orðinn elliær.
Ásrún var dag um kyrrt á
Sjónarhóli. Hvíldist hún og
hresstist og minntist margs
frá æsku og fullorðinsárum,
meðan hún átti þar heima.
Var henni veittur allur sá
beini, er hún þarfnaðist En
þrátt fyrir það var hugurinn
heima. Hún vonaði. að prest-
inum og hreppstjóranum tæk
ist að færa heimilislíf sitt í
hði fyrra horf, að þeim tækist
a.m.k. að fjarlægja Hallfriði,
án þess að eiginmaðurinn
misstist. Þótt tómið í
hjónalifinu yxi við það, væri
það tilvinnandi, hitt væri ó-
bærileg kvöl, að vita Óskar
sækja þann munað, sem
henni bar að veita honum, til
unglingsstelpu, sem engan
rétt átti á slíku, stelpu, sem
svo var illa gerð, að sækjast
eftir ránsfeng. Nógur væri orð
inn hennar hlutur, þótt ekki
bættist meira við.
Þegar Ásrún var ferðbúin,
og gekk fyrir fóstra sinn að
kveðja hann, sat hann framm
í stofu yfir skjölum og bréfa-
skriftum. Hann var hress.
— Þetta fer allt saman vel,
Ásrún mín, sagði hann. — Við
séra Þórður hljótum að geta
sansað Óskar. Við bjóðum vel
og fylgjum fast eftir. Óskar
er skynsamur. Hjónalífið ætti
að verða eins og það var, alls
ekki verra. Hailfríður fer frá
Siávarhakka Þitt er miklu
sterkar > Og bað. að hann
j benti hér á okkur séra Þórð,
sem, ia, við skulum segja,
sem ráðunauta og sáttamenn,
bendir til þess. að hann sjái
begar sitt óvænna. Hann er
oinu sir^ai búinn að láta und-
, an okkur. Hann veit, að við
erum engin vesalmenni. Og 1
almenningsálitinu vinnur
hann við það að hlýta ráðum
okkar. Þetta sér hann allt.
Hann hreyfir einhverjum mót
mælum fyrst í stað, en svo fell
ur allt í Ijúfa löð. Sannaðu til.
Og Ásmundur kvaddi fóst-
urdóttur sína með hreosu yfir
bragði og góðum fyrirheitum.
Er hún var komin fram í
eanginn, kallaði hann til
hennar og sagði lágt: — Þætti
þér ekki vænt um, ef það yrði
svo gott, að hann færi að sam
lekk.ia bér eftir fundinn?
— Það gerir hann aldrei,
sagði hún.
— En mvndurðu hafa nokk
uð við það að athuga.
— Eg held. að úr þessu sé
það sízt til bóta.
I — Er það svona? Nú kem-
urðu mér á óvart.
Laugardagur 29. júlí:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
| 14,30 í umferðinni (Gestur Þor-
grímsson).
i 14,40 Laugardagslögin.
j 16,30 Veðurfregnir.
18.30 Tónleikar.
18.55 Tilkynningar.
19,20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 „Ólafsvaka" — dagskrá, sem
Gils Guðmundsson rithöfund-
ur tekur saman. Flytjendur
auk hans: Árni Böðvarsson,
Stefán Ögmundsson og Þor-
steinn Ö. Stephensen.
21,00 Kvöldtónleikar:
a) Giulietta Simionato syngur
aríur eftir Verdi, Rossini og
Saint-Saens
b) Tékkneska fílharmoníu-
hljómsveitin leikur slavneska
dansa op. 46 eftir Dvorák. —
Vaclav Talich stjórnar.
21,25 Leikrit: „Læknirinn frá Dun-
more“ eftir Thomas Patrick
Dillon og Nolan Leary í þýð-
ingu Þorsteins Ö. StephaBsen.
Leikstjóri: Ævar R. Kvaran.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Danslög.
24,00 Dagskrárlok.
^RTKUR
VÍÐFFÖRLl
Úlfurinn og
Fálkinn
— Hvar skyldi mamma vera nið máttu og Eiríkur gat ekki dulið hefðu átt að sjá turnana. Eitthvað inn var fylgzt með þeim úr nær-
ur komin? hrópaði Ervin. — Við harm sinn og áhyggjur. — Hvað hræðilegt hlýtur að hafa komið liggjandi runna. — Gefið nú merk
skulum koma og leita að henni. var orðið af kastalanum? Þeir fyrir. Meðan þeir fóru um skóg- ið! kallaði annar þeirra, sem beið
Þeir flýttu sér nú sem mest þeir þar.