Tíminn - 09.08.1961, Blaðsíða 14

1«
T í M I N N, miSvikudaginn 9. ágúst 1961.
þeirra gæða, sem eiginkon-1
unni einni bar? Það særði
hana ,að eiginmað'urinn
skyldi lýsa því yfir, að hann
ynni hjákónunni. Flestir aðr-
ir hörmuðu hrösun sína. En
Óskar taldi líf sitt liggja við,
að fá notið ástmeyjar sinnar.
Hann elskaði hana. Þetta varð
Ásrún að þola. Það var biturt
og sárt.
Næsta sunnudag fór Óskar
eftir Hallfríði. Honum var tek
ið fálega í Nesi. Áttu þeir Sig-
urður, faðir Hallfríðar, langt
einmæli. Sigurður fór ekki
dult með það, að Óskar hefði
brugðizt sér. Hann hefði rænt
helgustu eign hinnar ungu
meyjar, sakleysinu, og með
því varpað helryki yfir fram-
tið og úrræði almúgabarns-
ins. Barnsins, sem hann unni
svo mjög.
Varð Óskar að taka á allri
sinni snilli til þess að sefa
harm hins aldna, ágæta
manns. Þá fyrst, er Óskar
lýsti yfir ást sinni á Hallfríði,
og því, er hann nefndi lífgjöf
hennar, dró úr reiðiharmi
gamla mannsins. Hann brast
í ákafan en þó hljóðlátan
grát og bað guð að bjarga sérl
og sínum.
— Þessu barni mínu ann ég.
svo heitt, sagði hann, er hann
mátti loks mæla. — Hallfríður
býr yfir svo mörgu, sem ég
vonað'i, að lyfti henni yfir
múgmennskuna. Maður skyldi
aldrei gera sér bjartar von-
ir. Heimurlnn er jafnan sjálf
um sér líkur. Allt, sem er fag-
urt, elskulegt og gott, dregur
hann i svaðið. Hefðir þú, Ósk
ar, verið ekkjumaður, sem
gat kvænzt Hallfríði, hefð'i ég
látið það óátalið. En að hún
færði þér böm í meinum, eru
sárindi, sem ganga nærri lífi
mínu.
!
— Þú hefur stundum tal-,
að um það, að börnin mínj
væru efnisbörn, sagði Óskar.
_ En ef við Hallfriður eign-;
uðumst barn, sem bæri af öll
um öðrum börnum mínum,
það er von mín og ósk. Mynd-
ir þú þá telja það illa farið,
enda þótt hinn andstyggilegi
tíðarandi veldi því óviður-
kvæmileg orð. Guð er yfir-
smiðurinn. Og eins og smiður
inn fagnar, er hann sér fal-
legt efni, eins þætti mér
sennilegt, að gleði himnaföðj
urinns ykizt, er hann sér, að
efniviður mannlífsins velst
saman. Eg hef í seinni tíði
hugsað margt um tilveruna(
og tilgang höfundarins mikla,
og vaxið til nýs skilnings við
þá skoðun.
— En hefurðu þá ekki fyrst
og fremst leitað eftir afsökun
á ósæmilegu líferni? Slíkt er
engin nýlunda í lífi afbrota-
manna. Og allir vaxa þeir að
eigin skilningi við þau heila-
brot. Og nú heyri ég, að þúj
ert þar engin undantekning,'
Óskar, sagði Sigurður.
Það varð löng þögn. Óskarj
sá, að rökræður máttu sín
einskis. Og honum varð á að
sjaldan borið að garði á Sjáv
arbakka, en í ótryggu útliti
mátti búast við öllu. Nýi bær
inn var það langt frá, að þar
gátu gerzt tíðindi að nóttu til
án þess vitað væri í aðalbæn-
um. Ekki var það óhugsandi,
að bændurnir, sem farið
höfðu hina miklu hrakför í
skiptum sínum við Óskar,
hyggðu á hefndir. Þó taldi
Óskar Svein og Lækjarbakka-
heimilið öruggt. En hjónin á
Hálsi voru til í allt. Þó að ekki
BJARNI III ÚRFIRÐI:
> A S\ I MEINUM
27
hugsa: — Eru rökin nokkurn
tíma nokkurs virði, þegar sár
og sorg skipa öndvegi manns-
sálarinnar? — Eg hef reist bæ
að Sjávarbakka, bæ fyrir Hall
fríði. Viltu flytja þangað? Eg
skal stækka bæinn. Ef þú tek
ur þessu boði’, færðu að fylgj-
ast með öllu og getur bæði ver
ið ráðunautur dóttur þinnar
og lagt hönd og hug að upp-
eldisstarfi dótturbarnsins.
• — Er ekki þegar fullsetið
á Sjávarbakka, sagði Sigurð-
ur? — Nei, Óskar. Eg flyt ekki
til dóttur minnar, meðan ég
er rólfær og hún á ekki sterk
ari né heilbrigðari ítök í heim
ili sínu, en nú er.
Þannig var það. Afstaða Sig
urðar gamla og hinn mikli
harmur, sem hann bjó yfir,
fékk meira á Óskar, en allt
annað. Hann hafði borið af al
faraleið. Þar er jafnan nokk-
ur tvísýna.
Á heimleiðinni sagði Óskar
Hallfríði frá fundinum á
prestssetrinu og þeim samn-
ingi sem hann hafði undirrit-
að þar. Eins sagði hann frá
tilraun þeirri, er gerð var við
komu bændanna að Sjávar-
bakka. Ekki bar hann kvið-
boga fyrir annarri slíkri árás,
en þar sem þetta hefði skeð,
gat ný árás birzt í annarri
mynd. Skammdegismyrkrið
var langt. Flakkara hafði
væri nema snuðr í kringum
bæinn í myrkrinu, skrjáfur
eða jafnvel fótatak, gat það
allt valdið tjóni eins og á stóð
hjá Hailfríði. Helzt hefði Ósk
ar viljað flytja í nýja bæinn
og sofa þar. En hann sá sér
það ekki fært, nema eitthvað
óvenjulega kæmi fyrir. Fór
hann nú að tala utan að því
við Hallfríði, að hann yrði að
láta einhver eldri börnin sofa
í bænum í rúminu á __mótj
henni, svo að þau g:Éétií"áá'gt
til, ef hún veiktist eða þyrfti
einhvers með að næturlægi.
í fyrst’i vildi hún ekki heyra
á það minnzt, en kaus sér svo
Óskar yngri og dreng með hon
um, er hún fann að Óskar
sótti málið fast.
Ekki hafðí Sigurður tjáð
dóttur sinni harm sinn, held
ur beðið fyrir henni og vonað,,
að allt snerist þetta henni til
gæfu. Hann hafði meira að
segja talið eðlilegt, að hún
hrifizt af Óskari, sem bæri um
svo margt af fjöldanum. Ósk
ari fannst til um Sigurð og hét
því, að bæta honum á ein-
hvern hátt það tjón, sem
hann taldi sig hafa beðið.
XXVII
Sjávarbakkaheimilið varð
enn á allra vörum. Hreppstjór
inn kenndi það prestinum, að
Óskar varð ekki bugaður á
' fundinum, og var óspar að
sýna skjalið, sem þeir þre-
menningarnir höfðu undirrit
að. Hann gerði jafnvel gaman
að flani þeirra bændanna. Sig
ríður á Hálsi hafði yfirheyrt
\ bónda sinn og talið sér skylt
að útvarpa herferðinni. Það
var vitanlega gert í þeim til-,
gangi að bæta málstað bónda
síns á kostnað Sveins og Ósk
1 ars. En varð til þess eins, að
sagan barst um alla sveitina.'
, Annars hefði hún að líkindum
ekki spurzt, því að bæði var
það, að Sveinn lét lítið yfir
og Óskar krafðist aldrei skaða
bóta og eyddi málinu, er vikið
var að því við hann.
Rétt fyrir jólin komu þær
mæðgur, Elín og Ingunn, móð
ir og systir Hallfríðar, að
Sjávarbakka og settust að í,
nýja bænum. Þá fluttu bræð,
urnir, Óskar og Ásmundur,
heim í gamla bæinn. Elín ætl:
aði að vera hjá dóttur sinni
fram yfir barnsburðinn. Og!
Ingunn fylgdi móður sinni,1
eins og hvert annað barn.1
Hún var þá á níunda árinu.j
Elín var rólynd kona og vinnu j
I þjarkur hinn mesti. Hafði
: hún sefandi áhrif á Ásrúnu.1
Það dró þær saman, að Ásrún
fann það, að Elín harmaði
hlutskipti dóttur sinnar. Það
birti því yfir Ásrúnu við komu
Elínar. Helzt hefði hún vilj-
að, að Elín flytti að Sjávar-
bakka. Hún myndi leiðbeina
dóttur sinni og gera hana frá
hverfa Óskari. En nú setti
Ásrún von sína á það. Það
þurfti að telja um fyrir Hall-
fríði. Hugarfarsbreyting var
e.jná bjargráðið. Og foreldrar
Hallfriðar voru líklegastir til
einhvers árangurs. Ásrún
ræddi um þetta við Elinu. El-
ín hélt aftur á móti, að allt
ylti á Óskari. Hann byggi yfir
lausnarorðinu. Hann værl i
senn viljasterkur og ómót-
stæðilegur. Hallfríður hrifist
af gjörfuleik hans og öruggri
framkomu. Það væri erfitt,
líklega ókleift, að ná henni
þaðan, meðan hann vildi ekki
gefa hana lausa.
Aldrei kom Ásrún í nýja bæ
inn. En Elínu gerði hún orð
að finna sig. Og Elín kom, og
þær ræddust við.. Það voru
raddir þeirra, sem í vanda
voru staddir. Og hvað sem El-!
ínu leið, þá vermdist Ásrún
við umræðurnar, enda þótt
allmjög bæri á milli. Þær liðu
báðar vegna hins sama. Og
Elín var hógvær í allri álykt-
un.
Á aðfangadag jóla veiktist
Hallfríður. Og sjálfa jólanótt-
ina fæddist sveinbarn í nýja
bænum á Sjávarbakka. Fal-
legt jólabarn. Þetta var ell-
efta barn bóndans, og fagnaði
hann því af innileik, svo
að engum gat dulizt, að hann
taldi sig hafa hlotiö mikla
jólagjöf. -Sveinninn var vatni
ausinn þriggja daga gamall
og gefið nafnið Sigurður Ósk
ar. Hafði Óskar stungið upp
á nafninu Sigurður, en móðir
in vildi láta sveininn heita
Óskar.
Er búið var að skíra dreng-
inn, sagði Hallfríður, að hann
ætti að vera sameiningarband
ið, sem tengdi saman föður
drengsins og afa. Séra Þórður
hnyklaði brýrnar, er hann
heyrði þetta, en hreyfði þó
engum mótmælum. í umtal-
inu var því haldið fram, að
presti hafi fundizt móðirin
unga gleyma stöðu sinni og
sekt, er hún lét slík ummæli
falla.
XXVIII
Nokkur ár liðu. Þrjú til
fimm ár. Eg man það ekki
gjörla.
Miðvikudagur 9. ágúst:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 „Víð vinnuna": Tónleikar. .
15,00 #liðdegisútvarp.
18.30 Tónleiikar: Óperettulög.
18.55 Tilkynninga.r.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 „Heyri ég í hamrinum": Dag-
skrá um skáldkonuna Huldu,
Unni Benediktsdóttur Bjark-
lind.
a) Sveinn Skorri Höskuldsson
magister flytur erindi.
b) Finnborg Örnólfsdóttir og
Andrés Björnsson lesa úr ljóð-
um skál'dkonunnar,
Árni Jónsson o. fl. syngja lög
við ljóð eftir Huldu.
20,50 Frá tónlistarhátíðinni í
Schwetzingen í júní sl.: Gloria
Davy syngur lög eftir Schu-
bert, Debussy og Richard
Strauss. Við píanóið: Jean Jal-
bert.
21.20 Tækni og vísindi; V. þáttur:
Plastefnin (Páll Theódórsson
eðlisfræðingur).
21,40 ísienzk tónlist: „Veizlan á Sól
haugum", leikhúsmúsik eftir
Pál ísólfsson (Hljómsveit Ríkis
útvarpsins leikur; Hans Anto-
litsch stjórnar).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Kvöldsagan: „Ósýnilegi maður
inn“ eftir H. G. Wells; XIII.
(Indriði G. Þorsteinsson rith.).
22.30 „Stefnumót í Stokkhólmi".
Norrænir skemmtikraftar
flytja gömul lög og ný.
23,00 Dagskrárlok.
^RTRUR
VÍÐFFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
14
— Við höfum skipun um að
koma með hann, dauðan eða lif-
andi, sagði annar. — Það skiptir
engu máli, svaraði sá fyrri. Orr-
ustunni er lokið og enginn lifir
eftir. Og hinir muldruðu eitthvað,
svo að Eiríki skildist, þótt ekki
heyrði hann orðaskil, að þeir væru
búnir að fá nóg og vildu komast
heim. Þegar allt var orðið kyrrt,
laumuðust þeir Eiríkur og Axi
fram úr fylgsni sínu. Meðan þeir
olnboguðu sig gegnum skóginn,
velti Eiríkur því fyrir sér, hver
hefði skipulagt þessa árás. Hann
komst þó ekki iangt í sínum heila-
brotum — Flýttu þér tii baka,
Axi, sagði hann aðvarandi, en aft-
ur of seint, því að enn voru þeir
stöðvaðir af tveimur vopnuðum
hermönnum.