Tíminn - 10.08.1961, Blaðsíða 14

14
/
TÍMINN, fimmtudaginn 10. ágúst 196U
Ekkert nýtt óvanalegt gerð’
ist. Börnin á Sjávarbakka
voru nú óðum að komast upp.
Ekkert þeirra fór aö heiman
til langdvalar. Smalar votu
ráðnir frá Sjávarbakka og
þóttu gefast vel. Óskar hafði
komið sér upp bezta bát og
sótti sjóinn fast með drengj-
um sínum og fiskaði vel. Hann
hafði nú orðið' þrjár kýr í
fjósi og þótti það mikið á
þefm árum, og fjáreignin var
stöðugt að aukast. Nú þóttust
allir sjá, að Óskar myndi
aldrei auka sveitarþyngslin,
heldur hið gagnstæða. Prétta
snápar sveitarinnar höfðu beð
Ið þess með óþreyju, að ný
tíðindi bærust frá Sjávar-
bakka. Hvemig gat það atvik
azt, að ekki skyldu fleiri börn
þar í meinum? Öllum kom
saman um, að hér var ekki
ástleysi um að kenna. En svo
hóglátt og prútt var framferði
þeirra beggja, að engan
hneykslaði. Og er þá mikið
sagt. En ávarpsorð þeirra,
einkum þó Óskars, báru það
með sér, að sterk var sú vin-
átta, sem tengdi þau saman.
Að Hallfríður væri ástmey
Óskars, efaði engínn. Þess
vegna furðaði margan, að
þau skyldu ekki eignast fleiri
börn. Það heyrðust raddir
sem sögðust ganga í lið með.
Óskari ef út af bæri. Þó voru,
þeir fleiri, sem töldu, að ekki
bæri að verðlauna ósómann
enda þótt hann steypti yfir
sig skartklæðum, sem erfitt
væri að sjá í gegnum.
En hvað var þá um Asrúnu.
Hún var löngu hætt að skipta
sér neitt af samfundum
þeirra Óskars og Hallfríðar.
En aldrei mátti litli sveinn-
inn koma í gamla bæinn eðaj
nálgast hana nema þá í fylgd j
með föður sínum. Hún var
heldur ekki að dekra við sínl
eigin böm, svo að Sigurður
Óskar kippti sér ekki upp við
fálæti hennar. Fólkið sagði,
tll þess að segja eitthvað, að
hún hefði ófríkkað mjög í
seinnl tíð og taldi það stafa
af innibyrgðri gremju. Hvað,
sem hæft var í því, var það
víst, að hún þoldi kátínu og
gleðskap sýnu verr í seinni
tíð en tfiur. Hún var að verða
gömul, en hraust engu að
síður.
„Hún bíður þess, sú gamla,
að geta skirpt úr klónni",
sögðu þeir, sem verst létu um
Ásrúnu. En miklu fleiri drógu.
þó hennar taum.
Eftir að kýrnar urðu þrjár
á Sjávarbakka, hafði Hallfríð
ur hálfa nyt einnar þeirra.
Og tíu ær hafði Óskar fengið
henni til eigin afnota.
í nýja bænum á Sjávar-
bakka var að komast á legg
fallegur drengur og þroska-
mikill, sem öllum leizt vel á.
Þegar hann var orðinn of
stór fyrir vögguna, kom pabbi
hans með snoturt rúm og
færði honum að gjöf.
Er móðirin hafði þakkað fyr
ir rúmjð, sagð'i hún, að það
hefði ekki þurft að koma, því
hans, aðeins hans og einskis
annars.
— Eg ætla engum að gift-
ast öðrum en þér, sagði Hall-
frið'ur.
— En, Hallfríður mín. Við
verðum að muna, að það ræt-
ast ekki allar óskir né óska-
draumar, sagði Óskar. — Þú
hefur gefið mér og gefur mér
stöðugt dásemdir á dásemdir
ofan. Og litli, blessaði dreng-
urinn okkar, hann er gim-
steinn þeirrar elsku, sem við'
III
BJARNI UR FIRÐI:
* A lST I MEINUM

28
að hún hefði ætlað drengn-
um rúm hjá sér, er hann
skildi við vögguna.
— Það má ekki koma fyrir,
að hann sofi hjá þér, sagði
Óskar.
— Hvers vegna? sagði Hall
fríður og fölnaði. — Hvað,
heldur þú um mig?
— Misskildu mig ekki, sagði
Óskar. — Eg held ekkert illt
um þig. En mæður, sem eiga
böm utan hjónabands, og þá
fyrst og fremst sveinbarn,
mega aldrei samrekkja því.
Ef þær giftast síðar, og það
gera þær langflestar, verða
þær um leið að reka barnið
úr rúmi. Og þá fyllist það ó-
sjaldan gremju til mannsins,
sem tók frá því hvíluna góðu.
Og af þvi geta hlotizt óyfir-
stíganleg vandræði. Barnið
hatar stjúpföðurinn. Hann
ætlar að vera því góður, en
verður að beita hörku. Það
myndar gjá í heimilislífinu,
sem móðirin getur ekki brú-
að, hversu fegin sem hún vill.
Hjá þessum ófarnaði verður
komizt, ef baminu lærist það
þegar í bernsku, að enginn
nema eiginmaðurinn á að-
gang að hvílurúmi móðurinn
ar. Þó að eiginmaðurinn sé
enginn, er barnið kemur til
vits og ára, þá bíður rúmið
berum hvort til annars. Eg
get ekki beðið um annað
meira. Og ég hef hugboð um
það, að Ásrún lifi mig. Þú
verður aldrei skráð eiginkona
mín. Ekki hér í heimi. En ég
á þig engu að síður, því að
„anda sem unnast, fær aldrei
eilífð að skilið". Og Óskar dró
Hallfríð.i að sér og vafði hana
örmum. Þrátt fyrir alla ytri
varúð i samskiptum og um-
gengni áttu þau samveru-
stundir ekki svo fáar í al-
gleymi ástalífsins. En slík var
gætni þeirra, að bömin hefðu
getað svarið fyrir það, að þau
nálguðust umfram venjulegt
fólk. En vitnisburður Hallfríð
ar hefði orðið annar, ef hún
hefði þurft að segja sannleik
ann allan.
Óskar var öllum börnum
sínum góður. Meðan þau voru
kornung, sýndi hann’ þeim
mikið ástríki og umönnun, en
er þau eltust, var hann í senn
leiðsög-jmaður þeirra og ráðu
nautur. Stjórnsamur, hlýr og
glað'vær.
Sigurður Óskar dafnaði vel.
Hann var snemma altalandi
og skýrleiksbarn hið mesta.
Óskar hvíslaði því að Hall-
fríði, að drengurinn þeirra
yrði tilkomumestur allra
sinna tvirna. Það var sann-
færing hans. Hann átti einn
ig að verð'a góður maöur. Og
| sanna þar með tilverurétt, með allan hópinn sinn? Þar
sinn. Mannkostir, dáðríki og voru atvinnuvegirnir í blóma.
mannelska áttu að vaxa með Þar veitti jörðin ríkulega, um
j honum og verða lyftistöng bunaði þeim, sem vildu bjarg
I manngildis hans. Sá vgr ast. Og það vildi hann sann-
draumur föðurins, og draum- arlega.
ur þessi skyldi rætast. Land frelsisins stóð opið og
veitti öllum frelsisunnandi
XXIX ^ sálum sina vernd. Þar var eng
En kyrrðin, sem nú var að jn ást j meinum. Afbrigði lif
komast á um Sjávarbakka-j ancjj trúar, sem leyfði fjöl-
heimilið, átti sér ekki lang- kVænj átti þar sinn vermireit.
an aldur. Hversu oft hafði hann ekki
Sumarið sem fór í hönd j þXág slíkan griðastað? Hví þá
komu mormónatrúboðar í hjjja nú, er hann var fund
sveitina. Ferðuðust þeir víða: jnn?
um land. Voru þeir hvort j pag var erfitt að taka sig
tveggja í senn, trúboðar, og upP) en enn þá erfigara ag
hvöttu fast til landnáms í sinna ekki tilboðinu, sem
Vesturheimi. ! gaugst. Voru þetta kannske
Það var á manntalsþingi, hillingar? Hér hafði hann
sem þessir nýstárlegu menn
létu sjá sig og fluttu erindi.
Óskar var á þinginu. Hann
fékk þegar hug á erindi þeirra
og sá hilla undir nýja von,
Þar eð trúboðar þessir leyfðu
fjölkvæni. Átti hann við þá
nokkrar samræður. Seinna
um sumarið, nálægt miðjum
ágúst, komu þeir aftur í sveit
ina og spurðu til vegar að
Sjávarbakka. Óskar var á
engjum, er þá bar að garði.
Var hann sóttur og sat að
viöræðum við þá langt fram
á nótt.
Ásrún flutti úr suður-
endanum, og um kvöldið voru
þar búin upp tvö rúm. Spurði
húsfreyja Óskar, hvort hann
vildi ekki hafa drengina hjá
sér þar. Hún vissi ekki annað |
en hann svæfi í sínu rúmi .
gegnt gestunum. Óskar kvað
nei við fyrirspurn Ásrúnar.
Voru þá drengirnir tveir, sem
hjá honum sváfu nú, þeir
Jósáfat og Lýður, fluttir í rúm
Óskars yngra í miðbaðstof-
unni. Annars svaf hann einn
sumarmánuðina, meðan tveir
bræður hans voru smalar
fiarri heimili sínu.
Er trúboðarnir tóku loks á
| sig náðir, sinn í hvoru rúmi,
I bauð Óskar góða nótt og yfir-
gaf herbergið. Hann svipaðist
um í miðherberginu. Þar
sváfu fimm sveinar í tveimur
rúmum, en í fremsta herberg
inu sváfu tvær eldri systurn
ar í öðru rúminu þær Ásdís
og Stína, en Ásrún í rúminu
á móti og til fóta hjá henni
yngsta telpan. Óskar gekk til
dyra.
Nóttin var kyrr, og hvíldi
ró yfir öllu. Óskar gekk niður
að bæjarlæknum og settist
þar. Hann studdi hönd undir
kinn og hugsaði og bað.
Land möguleikanna bauðst,
Fimmtudagur 10. ágúst:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á frívaktinni", sjómannaþátt-
ur (Kristín Anna Þórarinsd.).
15,00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar: Lög úr óperum.
18.55 Tilkynningar.
19,20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Kórsöngur: Karl'akór Dalvíkur
syngur. Söngstjóri: ' Gestur
Hjörleifsson. Einsöngvarar:
Helgi Indriðason og Jóhann
Daníelsson. Píanóleikari: Guð-
mundur Jóhannsson.
20,25 Erindi: Fallið á prófi (Arnór
Sigurjónsson rithöfundur).
20.55 Tónleikar: Kvintett í Es-dúr
fyrir píanó og blásarakvartett
(K452) eftir Mozart (Robert
Veyron-Lacroix leikur á píanó,
Pierre Pierlot á óbó, Jacques
Lancelot á klarínettu, Gilbert
Coursier á horn og Paul
Hongne á fagott),;
21,15 Erlend rödd: Höll í Svíþjóð,
verksmiðja í Ráðstjórnarríkj-
unum — grein eftir Francoise
Giroud (Halldór Þorsteinsson
bókavörður).
21,40 Samleikur á fiðlu og píanó:
Jacques Ghestem og Raoul
Gola leika vinsæl lög.
22,00 Fréttir og veðurfregni<r.
22,10 Kvöldsagan: „Ósýnilegi maður
inn“ eftir H. G. Wells; XIV.
(Indriði G. Þorsteinsson rith.).
22.30 Sinfónískir tónleikar: Frá
tvennum útvarpstónleikum í
Evrópu.
a) Frá útvarpinu 1 Berlín:
Konsert fyrir þrjú píanó og
hljómsveit eftir Bach (Eber-
hard Rebling, Giinther Kootz
og Werner Richter leika með
sinfóníuhljómsveit útvarpsins
í Berlín; Rolf Kleinert stj.).
b) Frá ungverska útvarpinu:
Sinfónía nr. 95 í c-moll eftir
Haydn (Sinfóníuhljómsveit
ungverska útvarpsins leikur;
András Koródi stjómar).
hví þá ekki að hverfa þangað í 23,10 Dagskrárlok.
^RÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
15
Hermennirnir tveir virtust þó
vera eins undrandi og Eirikur og
Axi. — Svenni—Rikki! hrópaði
Eiríkur alls hugar feginn. — Hvað
eruð þið að gera hér? — Við
sluppum, en ekki fyrr en við frétt-
um, að þeir, sem réðust á okkur,
voru menn Bersa jarls. Eirikur
flautaði lágt. — Svo Bersi jarl vog
ar sér að ráðast á konung sinn,
sagði hann. Svo gaf hann Sveini,
Rikka og Axa skipun um að sækja
mennina, sem gættu skipsins,
ásamt mönnum þeim, sem voru
hjá Kindreki gamla. — Á meðan
ætla ég að líta örlítið nánar á
kastala Vígráms, ságði hann.