Tíminn - 17.08.1961, Síða 11

^f.MINN, fimmtudaginn 17. ágúst 1961.
11
Alice Black var grannvax
in, dökkhærð, lagleg og að-
laðandi ung stúlka. Hún var
alla jafna alvörugefin, en þá
sjaldan hún brosti, þá lýsti
það upp allt andlitið.
Hún var einkaritari John
Hall fasteignasala og hafði
unnið hjá honum í þrjú ár,
eða allt frá því að hann hóf
starfsemi sína.
Alice var einmitt að tala
í símann, er húsbóndi henn-
ar opnaði hurðina. Hann
heyrði strax, að hún hafði
ekki fullkomið vald yfir rödd
sinni, svipbrigði hennar voru
eitthvað óvenjuleg, er hún
svaraði: — Já, auðvitað frú.
Viljið þér gera svo vel og
endurtaka heimilisfangið?
Þakka yður fyrir. Og þér
viljið, að við sendum ein-
hvern nú þegar að líta á
húsið? Eg vona, að við get-
um orðið að ósk yðar.
Hún skrifaði hjá sér til
minnis, það sem þeim fór á
milli í símanum. Þá varð
henni litið til John, en
sagði ekki neitt. Hún hvíldi
hendur sínar á skrifborðinu.
Símtalið hafði auðsjáanlega
raskað sálarró hennar.
Hann virti hana fyrir sér
áhyggjufullur.
Er hún fyrir þremur ár-
um kom og sótti um stöðu
þessa, fannst honum strax
eitthvað dularfullt en þó
seiðmagnað við þessa ungu
konu, og tilfinningar hans
gagnvart henni uxu með ár-
unum, þótt ekki léti hann
þær í ljós. Hann langaði til
að skyggnast inn í fortíð
hennar, en hún gaf honum
aldrei kost á því. Hún virt-
ist eingöngu vilja lifa fyrir
sjálfa sig eða eitthvað, sem
liðið væri. Það eina, sem
hann vissi um hana, var, að
hún var ekkja, tuttugu og
]3riggja ára, er hún sótti um
þessa stöðu hjá honum. Þó
að tíminn hefði að einhverju
leyti afmáð þessa inni-
byrgðu sorg hennar, þá bar
svipur hennar og viðmót
vott um beiskju og sáran
söknuð, sem hún gat ekki
dulið. Þannig hugsaði hann
— Jæja, sagði hann vin-
gjarnlega og leit spyrjandi
á hana.
Það brá fyrir léttum roða
í vöngum hennar um leið
og hún leit upp og sagði:
— Þetta var einhver frú
Smith. Hún vill selja hús-
eign sína, en þar sem henni
er þetta áhugamál, óskar
hún eftir því að húsið verði
skoðað nú þegar í dag.
— í dag? John blaðaði i
minnisbók sinni. — Þetta
verðið þér að annast, frú
Black, ég er önnum kafinn
í dag.
Alice leit á hann biðjandi
augum.
— Helzt ekki, ef yður væri
sama, herra Hall, sagði hún.
— Eg get ekki farið þangað!
John leit undrandi á hana.
— Hvers vegna ekki?
Hún svaraði ekki strax. —
Eg þarf ekki að fara þang-
að? hálf hvíslaði hún. — Eg
þekki þetta hús eins og finer
ur mína. — Eg gæti skrifað
auglýsinguna þegar i stað
gefið nákvæma lýsingu á
því, allt frá kjallara að háa-
lofti — Þetta — þetta var
draumahús —
— Þekkið þér í raun og
veru húsið svona vel? spurði
hann. — Hafið þér máske
búið þar?
— Nei, ég hef aldrei búið
í því, en það stóð til, það var
byggt hana mér .... handa
okkur ....
— Við sáum það vaxa úr
grasi, fet fyrir fet, svo að ég
þekki þar hvern krók og
kima, en okkur auðnaðist
aldrei að búa í því, og nú
andvarpaði hún, en náði sér
brátt og hélt áfram: — Fyr
irgefið, herra Hall, yður leið
ist þetta fjas í mér. En ....
ég fæ mig ekki til að fara
þangað. Hafið þér ekki ein-
hver ráð?
— Jæja, frú Black, þá er
ekkert annað fyrir okkur að
gera en tala við þessa
frú Smith og segja henni
að við getúm ekki komið fyrr
en á morgun, en okkur er
nauðsynlegt að líta á húsið,
ef til vill er það eitthvað úr
sér gengið.
Nú fór hann að hugsa um,
hvað valda mundi áhyggj-
um hennar og innibyrgðri
sorg. Hann lagði fyrir hana
að koma aftur í dag, þau
kváðust eiga eitt barn.
— Já, alveg rétt. Við höfð
um líka ákveðið eitt lítið
herbergi handa litlu fólki í
lífgandi, sólgulum lit. Það
var búið að ráðstafa því sem
öðru, en .... lífið er stund-
um fallvalt, herra Hall.
Eftir nokkxa stund hélt
hú áfram: — Eg ætla ann-
ars að fara þangað snöggv-
ast, og verð áreiðanlega kom
in í tæka tíð, er þessi hjón
koma.
Honum þótti vænt um
þessa ákvörðun hennar. Hún
boðaði eitthvað óvænt, eitt-
azt um sölu á húsinu, fyrir
hennar hönd, þar vildi hún
hvergi koma nærri. Hún
barðist við sorg sína og hin
illu örlög, er henni voru
sköpuð, og það var henni
nóg.
Hún lá andvaka á næt-
urna, hugsaði um hið hræði
lega snjóflóð, er hreif Peter,
manninn hennar, með sér.
Hún hafði margsinnis rifj-
að það upp fyrir sér, hve oft
hún hefði hrópað nafn hans
í angist sinni, er hann hvarf
henni og hún reyndi að ná
til hans, en of seint. Þessi
tvö orð, of seint, enduróm-
ÓSKAH U
nokkrar spurningar í sam-
bandi við húsið.
Hún horfði með angurvær
um svip út um gluggann, út
í auðnina, og sagði síðan: —
Þetta er dásamlegt hús....
óskahús ungra hjóna.
Alice náði sér fljótt eftir
þessa geðshræringu og segir
ákveðið: — Húsið er traust
og haganlega "byggt, það veit
ég bezt sjálf.
— Við skulum ekki hugsa
meira um þetta í bili, sagði
hann brosandi,
— Eg skal tala sjálfur við
frú Smith. Þetta virðist i
fljótu bragði vera tilvalið
hús handa herra Martin og
konunni hans, þér munið
eftir ungu hjónunum, er
komu í fyrradag, og ætluðu
hvað, sem hann gerði sér
ekki ljóst, var hún að líta
augum hið liðna og horfa
fram á við?
— Eg er mjög ánægður
með þessa ákvörðun yðar,
Alice, og nú ávarpaði hann
hana með fornafni.
Hún leit í augu hans og
sá, að úr þeim skein eitt-
hvað meira en vinátta, og
sem kom henni til að roðna.
Það var sem hún haknaði
af þriggja ára Þyrnirósar-
svefni.
Hún hafði ekki nema gam
an af áð athuga hús, sem
boðin voru til sölu hverju
sinni. En hún hefði svarið
fyrir, að eiga eftir að stíga
sínum fótum inn fyrir dyr
„draumahússins".
Faðir hennar hafði ann-
uðu sífellt í hugarfylgsnum
hennar og hjarta. Henni
fannst lífið einskis virði, það
var eingöngu vinnan og
minningin um Peter, sem
hún lifði fyrir. Þannig rifj-
aði hún upp fyrir sér liðna
tímann, meðan hún sat I
lestinni.
Það var sunnanþeyr og
glampandi sólskin, er hún
nálgaðist húsið — hennar,
sem einu sinni var. Nú varð
hún að hafa taumhald á til-
finningum sínum. Hún jafn
aði sig furðu fljótt við til-
.hugsunina um, að vera aftur
stödd á þessum stað. Hún
hafði hugsað um þetta, sem
gamlan grafreit, en nú stóð
húsið hennar — sem einu
sinni var — baðað í sól and-
spænis henni.
Nú varð henni hugsað til
þess, hvernig væri umhorfs
í húsinu, hvort þessi frú
Smith hefði ekki látið breyta
því. Hvemig skyldi litla stof
an með sólgula litnum líta
út? Er hún kom að hliðinu,
sá hún strax fyrir sér sömu
hurðina, er þau létu smíða
sérstaklega eftir þeirra fyr-
irsögn, og sem þau voru svo
hreykin af. Grasflötin var
vel hirt og sjálft var húsið
nýmálað og vinalegt. Hún
veitti athygli hvítu spjaldi
er hékk á sýrenurunna, er
bar áletrunina: „Hér fást
kettlingar gefins"!
S I
Þegar Alice kvaddi dyra,
birtist lítil stúlka, á að gizka
sjö ára, sem leit á hana
spyrjandi brosmildu augna-
ráði.
— Ætlið þér að fá kettl-
ing? spurði hún, — ég vona
það, því við eigum svo
marga.
— Nei, svaraði Alice glað
lega. — Eg kem frá fast-
eignasala. Er mamma þín
heima?
Nú varð litla stúlkan fyr-
ir vonbrigðum, en sagði
samt: — Já, mamma er
heima, ég skal ná í hana.
En kannske þér viljið samt
fá einn kettling? Þeir eru
svo yndislegir! í þessu kom
hávaxin og grönn kona.
— Góðan dag. Eg kem frá
herra Hall, fasteignasala.
Þér báðuð okkur um að ann
ast sölu á húsinu yðar, svo
ég verð að biðja yður að
lofa mér að líta á það.
— Já, gerið svo vel og
gangið inn. — Alice kom nú
inn í litla anddyrið.Var þetta
draumur, eða veruleiki. Var
hún I raun og veru stödd í
þessu húsi aftur?
Þegar þær gengu i gegn
um stofurnar, hún ög frú
Smith, sem var simasandi,
fann hún, sér til ósegjan-
legs hugarléttis, að húsið var
henni ekki eins mikils virði
og hún hafði búizt við. Það
gerði hvorki að ýfa upp sökn
uð eða gamlar minningar.
Nú var þetta eins og hvert
annað venjulegt hús.
Það var fyrst, er þær voru
staddar i litla herberginu
með sólgulu veggjunum, að
undirvitund hennar sagði
til sín, þvi þá, eins og af til
viljun, komst orðaflaumur
frúarinnar á háp’mkt.
— Það var að okk'ir kom-
ið að hætta við af kaupa
húsið, sagði frú Sr'í'h Það
var bundin við það sorgar-
saga. Það var upphaflega
byggt fyrir ung hjón, en
hann fórst I snjóflóði í Sviss
er þau voru þar i brúðkaups
ferð. Eg er ekki laus við hjá
trú, og var þess vegna um
og ó, en maðurinn minn
sagði að það gilti hið sama
um húsið og jafnvel sjálft
lífið, það væru sRapadægur
sem ekki yrðu um flúin. Og
hér höfum við verið ham-
ingjusöm- Mér hefur oft ver
ið hugsað til ungu konunn-
ar, sem átti að njóta þess.
(Framhald á 13 situj.