Tíminn - 29.08.1961, Síða 14

14
TfMIN’N’, snnnndaginn 27. ágfist 1961.
ur, er sagt var, að stúlk-
urnar hefðu augastað á, þær
allar, sem meira máttu sin.
Hik kom á Hallfríði. Foreldr
ar hennar höfðu alltaf verið
í húsmennsku á sama heimil-
inu. Þar hafði faðir hennar
orðið fyrir slysi, er hann
bjargaði húsbðnda sínum úr
sjávarháska. Hann hafði fót-
brotnað', legið nálægt misseri
og gekk nú við hækju. En nú
var gamli maðurinn, hús-
bóndi hans, dáinn, en tengda
sonur hans tekinn við jörð-
inni. Hafði hann á jólum
þennan vetur tilkynnt Sig-
urði, að hann yrði að fara
næsta vor. Meðan hann væri
ungur og væri að koma undir
sig fótunum, þyrfti hann að
hafa ungt og duglegt fólk, og
þvl yrðu öll gömlu hjú heim-
ilisins að sigla sinn sjó. Gamla
konan, ekkja gamla bóndans,
fann sárt til með gömlu hjú-
unum sínum, sem um mörg
ár höfðu unniö fyrir heimili
hennar. En hún fékk hér
engu ráðið. Nýi tíminn tók
allt í sínar hendur.
Þegar séra Þórður bar upp
bónorð bóndasonarins unga,
voru foreldrar Hallfríðar vega |
lausir. Henni var því nokkur
vandi á höndum. Nú bauðst
húsmóðurstaða á stóru búi,
þar sem hún gat alið önn fyr
ir foreldrum sínum. En ekki
langaði hana til að giftast og
skyldi ógerla hvers vegna
þessi ungi, glæsilegi stórþónda
sonur leitaði til hennar frem
ur en ungra óspjallaðra
meyja, sem væru margar
reiðubúnar að taka honum.
Hún sagði séra Þórði eins
og var, að hún væri hrædd
við að taka þessu bónorði. þó
að maðurinn væri i alla
stað’i ágætismaður. Foreldr-
ar hans, sem bæði voru á lífi.
myndu tæpast samþykkja
ráðahaginn mótbróalaust,.
Hún hefði heldur ekki ætlað
sér að giftast. Hún byggist(
ekki við að geta fest ást á;
öðrum manni. Einn mann
elskaði hún til dauðans. En
svo greip hanna hugsunin um
fóreldrana. Og hún sagði
presti frá hvernig ástætt.
var um þá.
— Góði séra Þórður. Hugs-
lð málið með mér. Get ég
þetta?
Séra Þórður sagðist líta svo
á, að hún væri ekkja. Ekkjur'
giftust oft. Seinna hjónaband |
beirra gæti alveg verið eins
ástríkt sem það fyrra. Biðill-'
inn vissi vel, að hann væri ■
að biðja nokkurs konar ekkju.'
Um bónorð hans og hann,
skyldi hún hugsa og ekkert
annað.
— En nú hika ég aðeins af
því að ég er að hugsa um for-
eldra mína, sagði Hallfríður.
— Ef þau væru ekki í vanda
stödd, segði ég hiklaust nei.
Svona er ég illa gerð séra
Þórður.
— Þú ert ekki illa gerð, Hall
friður mín, sagði prestur. —
Og einmitt af því, að ég þekki
um. Þegar það hvort tveggja
legöist á eitt, að Hallfriður
væri nokkrum árum eldri en
mannsefnið og auk þess með
umdeilda fortíð, þá þyrfti að
gæta hinnar ýtrustu var-
færni. Prestskonunni þótti
vænt um svar Hallfríðar Það
yrði að sjá svo um, að hún
breytti ekki skoöun. Og mad
daman var fljót að finna ráð
og presturinn lét að vilja
hennar.
Því var það, að þegar Hall-
hátt borið í skuggann. Eg er síðar þennan sama dag
alveg með þér í því að neita sagði Hallfríður séra Þórði, að
bónorðinu, og til þess að þér hún þægi boð þeirra prests-
takizt það vel, bjóðum við þér hjónanna og hafnaði bónorð-
það nú, hjónin, að' taka for- inu.
eldra þína og lofa þeim að Að þv> loknu gekk hún að
vera hér svo lengi, sem þú leiði ástvina sinna og sat þar
getur annazt þau, eða þau langt fram á kvöld. Um vorið
þurfa þess með. Hvað segir þú fiuttu þau Sigurður og Elln
um þetta, Hallfríður mín? ^ á prestssetrið. Hafði séra
Hallfríður þagði við. Hún Þórður látið stœkka herbergi
hafði ekki búizt við þessari
tölu. Henni var litið til séra
Hallfríðar um hálft stafgölf.
Þar var nú enn minna rúm en
III! R.IARN1 ÚR FlRÐl:
m iLLFRlÐl JR
Þórðar. Hvernig var honum^áður, er hirzlur gömlu hjón-
farið? Hann sat við skrifborð anna bættust við. En hógvær
sitt og virtist þungt hugsandi. gieði ríkti í herberginu.
— Séra Þórður, hvað legg-
ið þér til þessa máls? sagði jj
Hallfríðúr.
Séra Þórður leit upp: — voru liðin. Hðfðu
Þú ræður öllu, Hallfríður. Þau um margt verið góð ár
Þetta er mál, sem snertir þig fyrú' Hallfríði. Hún hafði á-
fyrst og fremst. , unnið sér álit og traust. Ekkl
— Mauðrinn minn sagði, eing°ngu á prestssetrinu, held
að þú hefðir tekið bónorð- ur 1 allri sveitinni. Nú dettur
inu með fullkominni neitun. I engum í hug, að hú nsé vand-
En svo hefðir þú minnzt for- ræðumanneskja, sem þurfl að
eldra þinna og þá hefði hvarfl óttast- Hún var svo fjarri því,
að að þér að sjá þig um hönd aS sefa nokkrum manni und-
þeirra vegna. Finnst þér ekki,!ir fótinn, að gárungar voru
að þeirra hlut sé borgið hérifarnir að nefna hana nunn-
í umsjá þinni og okkar prests una a prestssetrinu. Sigurði
2
hjónanna?
gamla hafði farið mikið fram.
þig svo vel, var mér ljúft að
flytja þetta bónorð. Þú vinn-
ur allt með framgöngu þinni,
vænleika þínum, sem á fá.a
sína líka, dugnaði og snyrti-
mennsku.
— Gefið mér umhugsunar-
frest til morguns, bað Hall-
fríður. |
Oft er umhugsunarfrestur
til bóta, en Hallfríði vai'ð
stundum síðar hugsað til þess,
að í þétta sinni hefði hann
orðið til tjóns fyrir hana, því
að viðræðum þeirra prests var
þann veg komið, að líklega
hefði hún svarað bónorðinu
játandi án umhugsunarfrests
ins.
Og morguninn eftir, er hún-
gekk til fundar við prestinn,
var hún með já á vörunum.
En þá var nýtt komiö til sög-
unnar. Prestur hafði sagt
konu sinni, allt af létta. Og
hún leit öðrum augum á mál-,
ið en hann. Fyrst og fremst
fannst henni prestur reka
erindi, sem væri tæpast virð-
ingu hans samboðið, að flytja
bónorð yngismanns, sem lítt
væri af þarnsaldri, og eggja(
hann fremur en hitt á að [
biðja Hallfríðar. Hann hefði(
átt að leiða biðlinum fyriri
sjónir almenningsálitið. Það!
væri jafnan þungt á metun-
fríður gekk á fund prestsins,
sá hún undir eins veðrabrigði
í lofti. Presturinn var að vísu
alúðlegur, en þó eitthvað utan
við sig. En maddaman var svo
elskuleg, að Hallfríði þótti
nóg um. Hún hafði að vísu
séð hana petja upp sams kon
að svip í umgengni við tigna
menn, er hún taldi mikils
þurfa meö. En gagnvart sér
eða óbreyttum almúga hafði
hún aldrei séð slika "fram-
komu. Hún hóf þegar máls:
— Eg dáist að þér, Hallfríð
ur mín .Og ég skil þig svo
vel. Maðurinn minn hefur
sagt mér, hvað ykkur fór á
milli í gær. Þú hefur rétt að
mæla. Karlmenn geta ekki
skilið innsta eðli kvensálar-
innar. Sönn ást verður aldrei
gerð að brotasilfri. Ef þér
hefði staðið til boða ekkju-
mað’ur og þið hefðuð bundizt
samningum með hjúskapar-
heiti, þá horfði málið öðru
vísi við. En er annar aðilinn
er óreyndur unglingur, sem
ekkert þekkir reynslu lífs-
ins, þá er hætt við vonbrigð-
um, er hann uppgötvar það,
að eiginkonan ber dulinn
harm í hjarta og býr við
djúpa, ólæknandi þrá. Þrá,
sem jafnvel glæsimennska og
hrifnæm atlot gætu á engan
íMS.
Það var horfið að mestu Hann hafði sleppt hækjunum,
sólskinið úr svip maddömunn en áekk nú við staf. og bar
ar, er húri mælti þetta, og þó
var við’mótið alls ekki óvin-
gjarnlegt.
— Mig langar ekki til þess
að giftast, sagði Hallfriður. - „risjudagur 29. ágúst:
En þrátt fyrir það á ég úr 8,oo Morgunútva.rp.
vöndu að ráöa, þar sem for-! 12,00 Hádegisútvarp.
eldrar mínir eru annars veg- 12,55 „Við vinnuna": Tónleikar.
ar. Boð ykkar prestshjónanna 15>00 Miðdegisútvarp.
er gott. En vel getur farið svo, 18,30 TónletkaruHarmonikulög.
að ég eigi bágt með það ein, 16,55 T^ikynnmgar.
að sjá um foreldra mina eins 1930 r'
°g ég vil, og mér ber skylda j 20,00 Ensk tónlist; Hljóðfæraleikair-
til. Eg hef hugleitt þetta allt.
— Það er þó, að mínú viti
séð, minni ábyrgð að annast
foreldra þína heldur en hitt
að ganga í ástlaust hjóna-
band, og eiga það víst, að nán
ustu ættmenn eiginmannsins
og almenningur í heild rísi
gegn þér. Þú þekkir allt hérna
en á nýju heimili er allt í
óvissu, sagði maddaman.
Hallfríður bað enn um,
stundarfrest. Hún hafði það(
á tilfinningunni, að stórlæti
legði maddömunni orð á
tungu. Að vísu hafði hún
hitt á að segja margt það,
ar úr Nýju sinfóníuhljómsveit-
inni i Lundúnum leika; Ant.
hony Collins stjórnar:
a) Fantasía um brezka þjóðlag-
ið „Greensleeves“ eftir Vaug-
han Williams.
b) Inngangur og Allegro op.
47 eftir Edward Elgar.
20,20 Erindi: Borgarastyrjöldin á
Spáni (Vilhjálmur Þ. Gíslason
útvarpsstjóri). ,
20,45 Frá tónlistarhátíðinni í Bor-
deaux í maí s. 1.; Píanókonsert
nr. 5 eftir Prokofieff (Samson
Francois leikur með fílharmon-
íuhljómsveit boigarinnar; Con-
stantin Selvestri stjórnar).
21,10 Úr ýmsum áttum (Ævar R.
Kvaran leikari).
sem Hallfríður hafði hugsað,21,30 Kórsöngur: Lombardo Alpa-
sjálf. En á bak við málflutn-
ing maddömunnar var eitt-
hvað, sem Hallfríður var
hrædd við. Hún áttað’i ,sig
ekki á því hvað það var, en
eit’thvað var það samt.
kórinn syngur lög úr fjallahér-
uðum ftalíu.
21,45 íþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Lög unga fólksins (Þorkell
Helgason).
23,00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Ulfurinn og
Fálkinn
31
Þegar Bryndís þljóp út úr her-
berginu, mætti hún Bersa og ein-
um manna hans. — Bersi! Varúlf-
urinn er viS kastalahliðið, við verð
um að koniast héðan burt. í sama
bili kom Haugur einnig út. — Við
verðum að komast héðan burt,
hrópaði hann. — Varúlfurinn
í þessu kom Ervin í ljós. — Hvers
vegna eruð þið með þennan
hávaða, þótt einn úlfur væli?
spurði hann kuldalega. — Þetta er
varúlfurinn, Ervin, stundi Bryndís.
Vegna bæna bennar samþykkti
Ervin að lokum að fara til Tyrf-
ings næsta morgun. í sólarupprás
voru allir tilbúnir að leggja af
stað. Þegar þeir komu saman í
kastalagarðinum, leit Ervin yfir
riddarahópinn, og var niðurbeygð-
ur. En einmitt, þegar hann leit
fram iijá hliðinu, tók einn her-
mannanna sig út úr röðum hinna.
— Ervin! hrópaði hann, og gleði
Ervins varð takmarkalaus, þegar
hann þekkti föður sinn kominn
aftur.