Tíminn - 03.09.1961, Blaðsíða 13

i
T f MIN N, sunnudaginn 3. september 1961.
Ræða Hermanns
:naio ai 7 síðu > ég var þátttakandi í, komst
skyldi Hafnarfjörð eftir í tvisvar í þrot.— Mjög margir
neyð'arástandi.
Erlent fjármagn þurfum
við að fá til þess að byggja
hér upp — búa að því með
sanngirni, en allt með gát.— j
—O—
Síðasta atriðið sem ég ætla
að minnast á, er gengisbreyt- ,
ingin. Maxgsinnis hefur verið 1
sýnt með rökum, að það er
rangt að þurft hafi að lækka !
gengið, þar sem verð útflutn
ingsafurða fer hækkandi og
síldarvertíð er með afbrigð- j
um góð. Það er og rangt, að
ekki hafi unnizt tími til að
kalla þing saman til að breyta
genginu. — En það eru hrein
ar blekkingar og auðsæ sök,
að svo aðkallandi hafi verið
að taka gengisskráningarvald
ið af Alþingi til frambúðar,
að þurft hafi að gera það
með bráðabirgðalögum. Og
mér þykir næsta undarlegt að
forseti íslands skuli taka
slíka greinargerð gilda.—
Efni laganna og tilgangur
er annar en stjórnarflokkarn.
ir segja. Lögin eru einræðis-,
hótun til launastéttanna, i
bænda og annarra vinnandi
framleiðenda. — Stjómin seg
ir við þessar stéttir: Ef þið
hreyfið ykkur til að’ fá kjara
bætur og fáið þær, tökum við
þær samstundis aftur. Við höf,
um tekið okkur einræðisvald i
í kaupgjalds- og kjaramálum.
— Þetta eru efndirnar á því
loforði ríkisstjórnarinnar að
skipta sér ekki af kaupgjalds
málum.
Með þessu skiptir ríkis-
stjórnin þjóðinni i tvær and
stæðar fylkingar, — og magn
ar stéttarbaráttuna, sem þjóð
arnauðsyn er að draga úr.— i
Fyrir vinnustéttirnar er
ekki um annað að ræða en
að lúta valdinu eða leggja til
bardaga.—
Flestir munu sjá hver kost
urinn verður valinn.
En hitt sjá sennilega færri
með vissu, til hvers þau vinnu
brögð leiða, sem framkalla
slík hjaðningavíg.
Eg hefi enga trú á því, að
þessi hjaðningavíg endi fyrrj
en vinnustéttirnar fá stjórn
landsins í sínar hendur, svip-
að því sem tíðkast með þeim
þjóðum, sem okkur eru skyld-
astar.
í samtali við nokkra menn
lét ég þessa skoðun í ljós fyr
ir nokkru. — Ungur maður
sagði eitthvað á þá leið, að
hann væri hissa á því að
heyra mig mæla svo sem ég
gerði, ég hefði þó orðið að
þola það, að mér hefði á Al-
þýðusambandsþingi 1958 ver
ið neitað um mánaðarfrest
til að ræða um 15—20% betri
lífskjör vinnandi fólki til
handa, en það hefði oxðið að;
búa vil lengi síðan. Eg þurfti'
engu að svara, því eldri mað:
ur tók af mér ómakið. Hann
sagði nv.a. eitthvað á þessa
leið: — Eg tel örlög vinstri
stjórnarinnar engan úrslita-
dóm. Eg bjóst aldrei við að
fyrstu tilraunir vinnustétt-
anna myndu takast. Allar stór
ar hreyfingar eiga sína byrj
unarerfiðleika og mistök. Eg
man bezt er kaupfélagið, sem
vildu hætta, töldu framhald
vonlaust. Hinir urðu þó fleiri.
Nú er þetta kaupfélag eitt
voldugasta kaupfélag lands-
ins, — bjargvættur sinnar;
sveitar.
Þannig er það um margt —
jafnvel flest — menn þurfa
að reka sig á og læra.
Eg er ekki í neinum vafa um,
að þessi spaki aldraði maður
hafði rétt fyrir sér.—
En þegar vinnustéttirnar1
taka við völdum eða fá ráð-
andi hlutdeild í stjórn lands
ins, verða þær að stjórna með,
því réttlæti, sem sameinar|
þjóðina — en klýfur ekki í
fjandsamlegar fylkingar eins
og nú.— |
Vinnustéttunum verður að
skiljast um leið og þær
tryggja sér réttlát lífskjör, að
farsælar verða þær því að-
eins, að þær alheimti ekki
daglaun að kvöldum, en leggi
nokkuð af mörkum fyrir
framtíðina — fegurra og
betra þjóðfélag, þannig öðl-
ast menn og þjóðir lífsham-
ingju.
—O—
í utanrikismálum þarf einn
ig hreinna lífsloft. Það þarf
að koma í veg fyrir, að þjóðin
sé einnig þar dregin í dilka
tveggja andstæðra fylkinga.
Það á að gera meira af því
en gert hefur verið, að birta
rökfastar fræðilegar greinar
um hina hræðilegu galla ein
ræðisins — hvernig sem það
er á litinn, og í hvaða gervi
sem það er. En þetta star-
blinda og glórulausa níð og
lof á víxl um austrið og vestr
ið í ýmsum dagþlöðum er eng
um til gagns, forheimskar
þjóðina og er okkur til van-
sæmdar.
Er elcki hægt að fá íslendinga
almennt til að skilja það og
finna þannig til, að það er
ekki sízt eins og nú er ástatt
um okkar þjóð, hverjum ís-
lendingi nægilega göfugt og
nægilega stórt hlutverk, að
taka þátt í því að bjarga
henni — og ef við gerum
það ekki sjálf, gera það ekki
aðrir, hvort sem þeir heita
Rússar eða Bandaríkjamenn.
KeBinsBustundgn
rEramhald at 8 síðut
eyru og tók í eyrnarsnepl-
ana á henni, þegar hún end-
urtók.
Þegar bíilinn nam staðar
á fyrstu viðstöðinni, stigu
þau bæði út og gengu inn á
afvikinn malarstíg, þar sem
angaði sterkt af furutrjám.
Við enda hans var stór krá, j
sem var alveg tóm. Karl;
sótti kóka kóla og heita1
pylsu handa henni, og þau
sátu við borðið og borðuðu
án þess að mæla orð frá
vörum.
Þegar þau voru setzt inn
í bílinn aftur, sagði hann:
Nú skulum við sjá, hvort ég
man það, sem þú. varst að
kenna mér. — La main —
Les yeux — Le chemisier.
Þá var komið að henni,
en hún mundi <?kki orðin
13
fyrir háls og hring. Og þau,
hlógu að þessu öllu saman Við leiðið
og héldust í hendur. Bíllinn
hélt áfram kílómetra eftir
kílómetra, og útvarpið hélt
áfram að leika hvert lagið
eftir annað.
— Brjóst, sagði hann.
— La poitrine.
Hann gerði gælur við
brjóst hennar — húnj
hreyfði sig ekki. Hann færði!
hönd sína neðar og straukj
um kvið hennar — magi.'
Hún hallaði sér að honum,
og kyssti hann. Það var sæt
asti koss, sem hann hafðij
nokkum tíma fengið. Hann I
fann varir hennar heitar áj
sínum, og síðan dró hún sigj
til baka.
— Hvað ertu gam'all?
spurði hún.
— Nítján, og sýndi henni
töluna með fingrunum.
— Moi — og hún opnaði
og lokaði lófanum mörgum
sinnum.
— Tuttugu og átta, sagði
Karl.
Hún kyssti hann aftur, og
í þetta sinn dró hún sig!
ekki til baka, en þetta var j
aðeins snöggur koss. Skyndi j
lega greip hún utan um
hann og þrýsti vörum sín- j
um að hans. — Þannig hafði i
hann aldrei verið kysstur'
áður. Stúlkurnar, sem hann
hafði fylgt heim, voru van-
ar að opna munninn og ýta
honum frá sér. Hann fann
tungu hennar milli vara
sinna og hneppti blússunni
frá henni og stakk hendinni;
undir brjóstahaldarann.
— Þegar við komum til
"‘©tHÁVh1'-^ hótelið, hvíslað^
hann.
— Si mon mari pas la —
ef hann er þar ekki, já,t ég
kem með þér.
— Karl fann, að hann
roðnaði, — heldurðu. að
hann komi?
— A Dieu va, — stundum
kemur hann, stundum ekki.
Þau kysstust aftur.
Þegar' þau komu til Eastr j
viev, losuðu þau sig sundur,
og hann tók eftir, að hún
hafði freknur á nefinu og
ofurlítið sár á vörinni, —j
hann fann til fiðrings í lík-
amanum.
Þau voru síðustu farþeg-
arnir, sem stigu út úr vagn-
inum á endastöðinni. Hann
bar tösku hennar. Þau virtu
fólkið fyrir sér, sem sat á
bekkjunum og beið eða
gekk fram og aftur á gang-
stéttinni.
— Er hann hér?
— Nei.
Eigum við að fara?
— Encore un peu, sagði
hún og þrýsti hönd hans —
eina mínútu.
Þau biðu í fimm mínútur
og voru í þann veginn að
fara, þegar maðurinn henn-
ar kom. Hann var ósköp
venjulegur feitlaginn mað-
ur í dökkum fötum. sem
fóru honum illa, og bað
hana afsökunar á þvi, að
hann kæmi svo seint. Hún
sagði eitthvað á frönsku og
benti á Karl.
— Þakka yður fyrir greið-
viknina við konuna mína,
sagði maðurinn. Konan tók
undir höndina á manninum
sínum og sagði: Bless.
— Bless, sagði Karl og
saug upp í nefið.
Framhald af 8. síðu.
skulfu, og ég heyrði að hún
grét.
Það var mikil sorg og
ömurleiki í gráti hennar.
Ég hafði einu sinni áður
heyrt sfíkan grát.
Það var þegar amma mín
sáluga missti afa.
Brjóst mitt fylltist hrísl-
ingi og háls minn einhverju,
sem ekki var hægt að
kyngja.
Þannig á mig kominn
kraup ég við hlið hennar,
og hún hjúfraði hrukkóttan
vanga að öxl minni.
//. 5L&
Lögfræðiskrifstofa
Laugavegi 19
SKIPA OG BÁTASALA
Tómas Arnason hdl
Vilhjálmur Árnason hdl.
Símar 24635 og 16307.
an
þeirrar skoðunar, að nornatrú
samtímans liggi til grundvallar
þessari sögu, og sú kenning er
að verulegu leyti styrkt af merki
legum atburði, sem gerðist á
nornadaginn (nornadagurinn var
ákveðinn dagur maímánaðar ár
hvert) árið 1665. Þann dag féll
sir Robert Hyde, dómarinn, sem
dæmdi Perry fjölskylduna til
dauða, dauður niður, rétt er hann
var að koma til starfa sinna í
réttarsal. Dauðaorsökin var ó-
.þekkt, og hann hafði ekki kennt
sér meins áður. Nornatrúin var
einmitt á þessum tímum heiðin
trú, sem átti ákaft fylgi þúsunda
Breta, Vissulega getur þetta
verið einskær tilviljun, en kem-
ur vel heim við undur og kynngi
sögunnar í heild.
Talandi vitni
Hvernig sem allt var í pottinn
búið, er Campden leyndarmálið
og verður, talandi vitni um það,
hve lítið verður oft sannað af
vitnaleiðslum, og hve varkár
yfirvöldin verða að vera í að
taka á móti játningum og byggja
dóma á þeim, meðán ekki liggja
óhrekjandi rök fyrir í einhverju
máli.
MELAYÖLLUR
Vestmannaeyjar - Þróttur
Úrslitaleikur í íslandsmóti II. flokks verður 1 dag
kl. 2. Þar keppa í annað sinn
Ráðskona
OG AÐSTOÐARSTÚLKA
óskast nú þegar í mötuneyti Hraðfrystihúss
Tálknafjarðar.
Upplýsingar hjá Albert Guðmundssyni kaupfélags-
stjóra, Tálknafirði, og Sjávarafurðadeild S.Í.S.,
Sambandshúsinu.
Tilkynning
Nr. 19/1961.
Verðlagsnefnd hefur ákveðið eftirfarandi hámarks
verð á selda vinnu hjá rafvirkjum:
I. VerkstæSisvinna og viðgerðir:
Dagvinna....................... kr. 46.80
Eftirvinna ...................... — 72.80
Næturvinna ...................... — 87.60
Söluskattur er innifalinn í verðinu og skal vinna,
sem er undanþegin söluskatti, vera ódýrari sem
því nemur.
II. Vinna við raflagnir:
Dagvinna ....................... kr. 43.10
Eftirvinna ...................... — 67 40
Næturvinna ...................... — 81.10
Reykjavík, 1. september 1961.
Verðlagsstjórinn