Tíminn - 02.11.1961, Side 14

14
T f MI N N , fimmtudaginn 2. nóvember 1961
að vefa þræði ykkar í lífsvef
inn, ásamt konu þeirri er þið
báðir elskið, á sama hátt og
ég og dóttir Ayoubs höfum
gert. En, Vulf, er maðurinn
þegar sofnaður?
— Eins og hundur; hann
virðist vera þreyttur eftir
ferðalagið.
— Máske eins Qg' hundur
með annað augað opið? Eg
óska ekki eftir því að hann
sleppi fxá oss í nótt, því að
ég þarf að tala við hann á
morgun um önnur efni, sem
ég var að tala um við Godvin.
— Óttastu ekki, frændi. Eg
læsti hesthúsinu og hinn heil
agi pílagrimur mun varla fara
að gefa okkur svona fallegan
asna.
— Varla hann, ef ég á rétt
að þekkja, svaraði Sir Andrev.
Við skulum nú eta og taka
saman ráð okkar, því að ekki
mun af veita.
Godvin og Vulf voru á fót-
um löngu fyrir dögun næsta
morgun ásamt nokkrum áreið
anlegum mönnum, er gert
hafði verið viðvart, að þeirra
væri þörf. Vulf kom inn með
ljósker í hendinni og gekk að
Godvin, sem stóð við eldinn.
— Hvar hefur þú verið?
spurði Godvin. — Ertu búinn
að vekja gestinn, pílagrím-
lnn?
— Nei. En ég hef sett vörð
við veginn til Steaple-hill, og
eins við veginn að víkinni.
Svo er ég búinn að gefa asn-
anum hans, sem er allt of fal
legur handa pílagrím. Hann
vaknar víst bráðum, því að
hann sagðist verða að leggja
snemma af stað.
Godvin kinkaði kolli, svo
settust þeir báðir á bekkinn
fyrir framan eldinn, því að
loftið var kalt, og þar móktu
þeir fram í dögun.
Þá reis Vulf á fætur og
sagði: — Héðan af mun hann
varla telja það ókurteisi þótt
við vekjum hann. Hann gekk
síðan inn í hinn enda hallar-
innar, dró dyratjöldin til hlið
ar og hrópaði: — Vaknaðu,
heilagi Nikulás, vaknaðu! Það
er kominn tími fyrir þig að
biðja bænir þínar því að morg
unverðurinn er bráðum tilbú-
inn.
En enginn svaraði.
— Vissulega sefur þessi píla
grímur eins og Saladín væri
þegar búinn að taka af hon-
um höfuðið, tautaði Vulf þeg
ar hann fór að sækja ljós-
ker sitt. Þegar hann var bú-
inn að kveikja á Ijóskerinu,
gekk hann.aftur til gestaher,
bergisins. ,
— Godvin. hrópaði bann
strax á eftir, — komdi’ •'-'ng- |
að. Maðurinn er fa’únn.
— Farinn? sagði Godvin og
flýtti sér að dyratjaldinu. —
Hvert er hann farinn?
— Aftur til Sáladíns vinar
síns, býst ég við, svaraði Vulf.
Þennan veg hefur hann að
minnsta kosti farið, og hann
benti á þrönga gluggann á
múrveggnum í svefnherberg-
inu, er ein rúðan í var brot-
— Eg veit það eitt. að bað
stendur i sa,”bR.’’r,i »iv það
s"’m á rndon e.r g'—"ið og að
mér lízt ekki á það. svaraði
gamli riddarinn aivarlega. —
Það liggur í augum uppi, að
asninn eða verðmæti hans,
hefur ekkert haft að segja.
Það, sem hann hefur lagt á-
herzlu á, er að komast af stað,
án þess að nokkur yrði var
við eða gæti veitt h.onum eft
irför og komizt að því hvert
hann færi. Netið smáþreng-
ist umhverfis okkur og ég
i
H. RIOER HAGGARO
BRÆÐURNIR
SAGA FRÁ KROSSFERÐATÍMUNUM
in. Út við gluggann s‘tóð eik-
arstóll og af honum hafði
hinn heilagi Nikulás smogið
út um gluggann.
— Hann hlýtur að vera hér
í nánd, að leita að asnanum
sínum, sem hann mun varla
yfirgefa, sagði Godvin.
— Heiðvirðir gestir yfirgefa
ekki á þennan hátt hús þess,
er veitt hefur þeim góðan
beina, svaraði Vulf. — En við
skulum nú ganga út og litast
um.
Þeir gengu út að hesthús-
inu og var það læst, og asn-
inn þar inni óhreyfður, en
þrátt fyrir nákvæma leit,
sást ekkert eftir af pílagrímn
um, ekki svo mikið sem fót-
spor, því jörð var frosin. Þeg
ar þeir- athuguðu hesthúsdyrn
ar, kom það í ljós, að reynt
hafði verið að opna dyrnar
með einhverju oddmjóu verk
færi.
— Það lítur út fyrir að hann
hafi verið ákveðinn í því að
fara, með eða án asnans síns,
sagði Vulf. — Látum svo vera;
máske við náum honum enn
þá. Síðan bauð hann mönn-'
um sinum að stíga á bak, reið
svo af stað með þeim til að
rannsaka nágrennið.
Þeir riðu fram og aftur í
þrjá tíma, en ekki fannst Nik
ulás.
— Þorparinn er sloppinn, svo
að ekkert sést eftir af hon-
um, sagði Vulf, þegar þeir
komu til baka. — Hvað ætli
þetta þýði, föðurbróðir?
býst við að Saladín togi í vað
ina.
Eigi mundi þó Sir Andrev
hafa orðið rórra innanbrj ósts
hefði hann séð er Nikulás
pílagrímur læddist meðfram
borgarmúrunum meðan allir
sváfu; áður en hann batt upp
kyrtilinn og hljóp eins og væri
hann hundeltur, áleiðis til
Lundúna. Við bjarmann af
stjörnunum hafði hann veitt
nákvæma eftirtekt, og sett á
sig, hvernig herbergjum og
gluggum var háttað, sérstak-
lega á lofthæ.ðinni, hvernig
útihúsin lægju, einkum þau,
er sneru að Steaple-virkinn
er lá svo sem í 500 metra fjar
lægð.
Frá þeirri stund var óttinn
ríkjandi á Steaple, óttinn við
árás, sem enginn gat séð fyr
ir, og engar varúðarráðstaf-
anir var hægt að setja við.
Sir. Andrev talaði jafnvel um
að flytja frá Steaple og setj
ast að í Lundúnum, því að þar
hélt hann sig óhultari, en
veðrið varð þá svo ákaflega
vont, að ómögulegt var að
ferðast, sizt af öllu sjóveg.
Það var því ákveðið, ef þau
færu að flytja, sem margt
mælti á móti, sérstaklega
heilsubilun Sir Andrev, þá
yrði það þó ekki fyrr en eftir
nýár.
Þannig leið tíminn, án þess
nokkuð ískyggilegt bæri við.
Vinir gamla riddarans, er
hann ráðfærði sig við, hlógu
aðeins að forspám hans, og
sögðu að svo lengi sem þau
geng.iu pkk’ um varnarlaus,
•nundí ekki ”erða á báu ráð-
iet. og ef slíkt ætti sér stað
samt sem áður, mundu þeir
með mönn”m sínum auðveld-
lega geta varið höllina þang
að til náð yrði í hjáln. Þar að
auki bjóst enginn við að Sala
dín eða sendimenn hans
myndu gera frekar í þessu
efni fyrr en ár væri liðið.
Þeir höfðu þó ætíð vörð á
nóttum, og auk þeirra sjálfra
voru nú tuttugu vopnfærir
menn í höllinni. Þar að au^i
var gerð sú ráðstöfun. að
byrfti aðstoðar nágrannanna,
skyldi tendra bál í turni Ste
aple-kirkju til merkis.
Þannig leið tíminn fram
undir jól, aö veður breyttist,
var þá kyrrt veður með bitru
frosti.
Á stytzta1 degi ársins reið
John ábóti til hallarinnar, og
sagði Sir Andrev frá því, að
hann ætlaði til Southminst-
er. Ábótinn sagði honum að
hann hefði heyrt að skip, sem
meðal annars væri hlaðið á-
gætis Kýpurvíni, væri komið
inn í Crouchefljótið með brot
ið stýri.
Hann bætti því við, að þar
sem engir skipasmiðir væru
fáanlegir frá Lundúnum fyrir
jólin, þá væri kaupmaður sá
er ætti vínið, fús til að selja
svo mikið af þvi sem unnt
væri í Southminster og ná-
grenni, fyrir lágt verð, og
flytja það til kaupenda í vagni
sem hann hafði fengið leigð-
an.
Sir Andrev svaraði að hon-
um fyndist þetta vera tæki-
færi til að fá sér gott vín. sem
erfitt var á þeim tíma að fá
í Essex. Úrslitin urðu þau, að
hann bað Vulf, sem vel þekkti
vín, að ríða með ábótanum
til Southminster, og átti hann
svo, ef honum félli vínið, að
kaupa nokkra kúta til þess að
skemmta sér við um jólin. Þö
að Sir Andrev sjálfur drykki
aldrei vin vegna heilsu sinn
ar, heldur aðeins vatn
Svo fór Vulf, sem ekkert
hafði á móti því að fara, því
að um þennan tíma árs þótti
honum tíðin löng, þegar ekki
var hægt að fiska, hann las
nefnilega ekki eins mikið og
Godvin, heldur sat tímunum
saman við eldinn, þegar
kvölda tók og horfði á Rósa-
mundu, þegar hún gekk um
ýið innanhússtörf sín. En
hann talaði ekki mikið við
hana, því að þrátt fyrir til-
raun til að gleyma, var nú
eitthvað það milli Rósamundu
og bræðranna, sem var þess
valdandi, að samband þeirra
var ekki eins innilegt og áður.
Hún gat ekki varizt að minn-
ast þess, að þeir voru ekki
lengur aðeins frændur henn-
ar, en jafnframt biðlar, og
hún varð að gæta þess vel,
að sýna ekki öðrum meiri góð
vild en hinum. Bræðurnir aft
ur á móti urðu ætíð að hafa
hugfast, það, sem þeir höfðu
skuldbundið sig til, að minn
ast ekki á ást sína til hennar,
og að Rósamunda frænka
þeirra var ekki lengur al-
menn ensk aðalsmær, heldur
austurlenzk prinsessa, sem for
lögin máske þá og þegar
svipti samvist þeirra.
Þar að auki sat ógnunin á
húsmæninum eins og illviðris
kráka, og þau gátu ekki flúið
undan vængjum hennar.
Langt í austri hafði voldugur
höfðingi snúið huga sínum að
þessu enska heimili og konu
þeirri, er bjó þar, er var af
sama bergi brotin og hann
sjálfur, og jafnframt fléttuð
inn í framtíðardrauma hans
og trúarhugsj ónir. Það, sem
Fimmtudagur 2. nóvember.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisutvarp.
13.00 Á frívaktinni: Sjómannaþátt-
ur (Sigríður Hagalín).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla 1 dönsku
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Guðrún Steing'rímsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Um erfðafræði; I. þáttur: Til
brigði og þróun. (Dr. Sturla
Friðriksson).
20.15 Einsöngur: Herman Schey
syngur „Vier ernste Gesange”
eftir Brahms.
20.35 Erindi: Ólögleg mannanöfn;
fyrra erindi (Dr. Halldór Hall
dórsson prófessor).
21.00 Tónleikar: Capitol sinfóniu-
hljómsveitin leikur hljómsveit
arútsetningar á vinsælum ó-
perulögum; Carmen Dragon
stjórnar.
21.30 Úr ýmsum áttum (Ævar R.
Kvaran leikari).
21.50 fslenzk tónlist: Andante fyr-
ir selló og píanó eftir Karl O.
Runólfsson (Einar Vigfússon
og Jórunn Viðar leika).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Draumleir",
. saga eftir William Lindsay
Gresham; síðari hluti (Þórar-
inn Guðnason iæknir).
22.35 Djassþáttur (Jón Múli Árnas).
23.05 Dagskrárlök.
PJRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
87
Eiríkur vissi, að þeir voru í
bráðri lífshættu og breytti eftir
því. — Nemið staðar! hrópaði
hann, — ef þið takið okkur lif
andi, getið þið grætt mikið á því.
Foringi bófanna lyfti hendinni og
gekk móti Eiríki. — Hvernig?
spurði hann — Eg er foringi fyr-
ir mönnum Bersa jarls, og hann
mun greiða hátt lausnargjald fyr
ir mig. Eftir að hafa ráðgazt um
við menn sína, kinkaði foringinn
kolli, og Eiríkur og Bústaðaléns-
maðurinn báru særða manninn á
milli sín gegnum skóginn. Hann
dó eftir skamma stund, og félagi
hans bað um, að hann yrði graf-
inn. En foringinn skipaði þeim að
halda áfram. Um kvöldið komu
þeir að felustað bófanna, og Ei-
ríkur varð vondaufur, er hann sá,
hvað erfitt myndi verða að flýja
þaðan.