Tíminn - 05.12.1961, Blaðsíða 14

t
n
vist mína. Eg vil ekki tala viö
mann, sem sleginn hefur ver
iS í andlitið, fyrr en hann hef
ur þvegið þá smán af sér með
blóði.
— Vertu sæll, þjófur“, kall
aði Vulf á eftir honum,
„þangað til við mætumst aft
ur á mjóu brúnni og jöfnum
það, sem okkur fer á milli.
Þér hafið einu sinni áður
barizt við Godvin. Máske þér
verðið giftudrýgri í viðureign
inni við Vulf.
Lozelle leit illúðlega til
hans, en þar eð hann hafði
ekki svar á reiðum höndum,
hélt hann þegjandi á brott.
— Skýrslu þína, sagði Sín-
an vlð háa Fedejann, er allt-
af lá flatur við fætur hans,
eins og líkið er lá á börunum.
— Það átti að vera einn fangi
enn þá, hinn mikli emir
Hassan. Og hvar er franski
spæjarinn?
Fedejinn stóð upp og mælti:
— Herra, ég hef gert skip-
nn yðar. Riddari sá, er var
að ganga út, stýrði skipinu
inn 1 víkina, eins og ákveðið
var. Eg réðst á það í dögun.
Hermenn Salah-he-díns börð
ust hraustlega. Konan þarna
sá okkur, svo þeir höfðu tíma
tii að fylkja liði. Vér misst-
um marga, en bárum þá þó
ofurliði og drápum þá alla,
að emír Hassan undantekn-
um, er vér tókum höndum. Eg
skildi nokkra menn eftir til
að gæta skipsins. Skipshöfn-
inni slepptum vér, því þeir
eru þjónar Frakkans Lozelle,
og settum þá á land þar á
ströndinni, ásamt konu einni,
sem var þjónustustúlka þess
arar konu. Þaðan gátu þeir
svo komizt til næstu borgar.
Konuna vildi ég ;drepa, en
kvenfangi vor bað henni lífs
og sagði, að hún væri komin
frá Vesturlöndum til þess að
leita að manni sínum, enda
hafði ég enga skipun henni
viðkomandi og lét hana því
fara. í gærmorgun lögðum
við af stað til Masyaf með
Hassan fursta í burðarstóli,
ásamt spæjaranum, sem kom
hér fyrir skömmu og bar yður
fregnir af komu skipsins. Um
nóttina sváfu þeir í sama
tjaldi. Eg skildi við furstann
bundinn og setti vörð yfir
hann, en um morguninn var
hann horfinn. Hvemig hann
hefur sloppið, veit ég ekki,
en spæjarinn lá dauður 1
tjaldinu með hnífsstungu
gegnum hjartað. Sjáið! Og
um leið tók hann dúkinn of-
an af börunum og kom þá í
Ijós að hið stirðnaða lík spæj
arans Nikulásar, er lá þar
með hræðsludrætti í andlit-
inu.
— Þessi maður hefur þá
hlotið þau ævilok, sem hann
átti skilið, hvisíaði Vulf að
Godvin.
— Eftir að hafa árangurs-
laust leitað hans, héldum við
áfram hingað með kvenfanga
yðar og Frakkann Lozelle. Eg
hef ekkert frekara að segja.
Þgear Sínan hafði heyrt
þessa skýrslu, gleymdi hann
þægindum sínum, reis upp af
dýnunum og steig tvö skref
þess að skera af honum bönd
in, og síðan drepið manninn
af hatri, því við hlið hans lá
pyngja full af gulli. Eg veit aö
hann hataði hann eins og Loz
elle, því að hann kallaði þá
hunda og svikara í bátnum,
og þegar hann gat ekki sleg-
ið þá, vegna þess að hendur
hans voru bundnar, þá hrækti
hann í andlit þeirra og for-
mælti þeim í Allah nafni. —
Þess vegna lét ég Nikulás
gæta hans, og hann var slung
inn náungi, en Lozelle var
__T'íMiNN, þriffjndaginn 5. desember 1961
úthella blóði fyrir augliti j nálægt þér í gestastofunni.
H. RIDER HAGGARÐ
BRÆÐURNIR
SAGA FRÁ KROSSFERÐATÍMUNUM
áfram. Þar stanzaði hann og
augu hans leiftruðu af reiði.
Eitt áugnablik strauk hann
skegg sitt, og bræðurnir
veittu því athygli, að á hægra
baugfingri hans var hrlngur,
svo líkur þeim, sem Godvin
bar á brjóstinu, að ekki var
unnt að þekkja þá að.
— Maður, mælti Sínan
lágri röddu, — hvað hefur þú
gert? Þú hefur látið Hassan
emír, trúnaðarvin og æðsta
herforingja soldánsins 1|
Damaskus, sleppa. Nú þegar|
er hann kominn til hans, eða
þar í nánd og innan sex daga |
munum vér sjá her hans ríða'
yfir sléttuna. Þú- þyrmir lífi
skipshafnarinnar og vestur-
lensku konlinnar, og geta þau
því sagt frá skipstökunni og
handtöku þessarar konu, sem
er ættingi Salah-he-díns, og
hann sækist meira eftir að
ná henni en konungsríkjum
Vesturlanda. Hverju svarar
þú?
Hönd hins hávaxna Fedeja
skalf. — Voldugi herra, mælti
hann, — ég hafði enga skip-
un frá yður um að drepa skips
höfnina, og Lozelle sagði mér,
að hann hefði gerrt samning
við yður að þeim skyldi verða
hlíft.
— Þar laug hann, þrællinn!
Mín skipun var, að þeir væru
allir drepnir. En hvað Hassan
fursta snertir?
— Þar hef ég fáu við að
bæta, herra. Eg hygg að hann
hafi mútað Nikulási spæjara,
og hann benti á líkið, — til
hræddur að vera í návist
hans. Þar að auki voru tveir
hermenn fyrir utan tjaldið en
Lozelle og ég gættum stúlk-
unnar.
— Látið þessa hermenn
koma fyrir mig, sagði Sínan,
— og segið mér sögu þeirra.
Þeir voru leiddir fram og
stóðu við hlið foringja síns,
en þeir höfðu frá engu að
segja. Þeir sóru þess dýran
eið, að þeir hefðu ekki sofið
á verði og ekkert hljóð heyrt,
en.þó v.ar,Hassap fursti horf-
inn um morguninn.
Aftur strauk Drottinn dauð
ans sitt langa, svarta skegg.
Síðan lyfti hann innsiglinu
upp fyrir framan þá og mælti:
— Þið sjáið merkið. Farið!
— Herra, sagði Fedejinn,
— ég hef þjónað yður trúlega
í mörg ár.
— Þjónusta þín er á enda,
farðu! svaraði hinn byrstur.
Fedejinn beygði höfuð sitt
í kveðjuskyni, og stóð eitt
augnablik í þungum hugsun-
um, sneri sér síðan skjótlega
við og gekk föstum skrefum
að gjárbarminum og stökk
fram af. Eitt augnablik skein
sólarljósið á hvíta, flögrandi
kyrtilinn hans, svo heyrðist
þungt fall niðri í djúpinu og
síðan varð allt kyrrt.
— Fylgið foringja yðar til
Paradlsar, sagði Sínan við her
mennina tvo. Þá tók annar
þeirra upp hníf og ætlaði að
reka sig í gegn, en einn af
Daisunum þaut upp og sagði:
— Mannherfa, ætlar þú að
herra þíns? Þekkir þú ekki
venjuna? Farið!
Síðan gengu veslings menn
irnir, annar föstum fetum, en
hinn, sem ekki var eins hug-
rakkur, reikandi, út að brún-
inni og stukku fram af.
— Því er lokið“, sögðu Dais
arnir klöppuðu saman lóf-
unum. — Voldugi herra, vér
þölikum þér fyrir réttvísi
þína.
Rósamundu varð illt, og
jafnvel bræðurnir fölnuðu.
Þessi maður var í sannleika
óttalegur, — ef hann var í
raun og veru maður en ekki
djöfull — og þeir voru á hans
valdi. Vera kynni að þeir
fengju bráðlega skipun um að
kasta sér í gjána. En Vulf sór
þess dýran eið i hjarta sínu,
að færi hann þá leiö, skyldi
Sínan fylgjast með.
Síðan var lík hins svikula
pílagríms borið burt, svo þvi
yrði kastað fyrir hræfuglana,
er ætíð svifu yfir þessu heim
kynni dauðans, en Sínan, sem
seztur var á dýnurnar, hóf
aftur mál sitt með aðstoð
Masondu, eins og ekkert hefði
í skorizt, á þessa leiö:
— Kona, mælti hann við
Rósamundu, — saga þín er
mér kunn. Salah-he-dín leit-
ar þín og það er ekki undar-
legt.
Viðsjárverðum glampa brá
fyrir í augum hans, er hann
sá svo fagra konu við hlið
sér. — Þó að Lozelle, fyrir
munn hins falska pílagríms,
segði mér, að það væri ein-
ungis vegna draumsjónar,
sem hann hefði haft, að hann
vildi ná þér. Þessi vantrúaði
soldán er óvinur minn, sem
Satan heldur verndarhendi
yfir. Fedejum mínum hefur
ekki enn heppnazt að drepa
hann, og máske veröur stríð
þín vegna. En óttastu ekki,
því að lausnargjald, sem
krafizt verður fyrir þig, verð-
ur hærra en svo, að Salah-
he-dín kæri sig um að borga
það, jafnvel fyrir þig. Þessi
kastali er óvinnandi og þú
getur því búið í friði og hver
ósk þín skal uppfyllt.
— Eg óska, sagði Rósa-
munda með lágri en fastri
rödd, — verndar gegn Loz-
elle og öllum mönnum.
— Það er þér veitt. Drott-
inn fjallanna verndar þig.
með sinni eigin skikkju.
— Eg óska jafhframt, bætti
hún við, — að bræður mínir
megi búa hjá mér.
Sínan hugsaði sig um eitt
augnablik, en svaraði síðan:
„Bræður þínir skulu búa
Því ekki það. Gegn þeim
þarfnast þú ekki verndar.
Þeir skulu mæta þér við
veizluhöldin og í garðinum.
En, kona, veizt þú eitt? Þeir
komu hingað vegna frásagnar
um gamalt loforð, sem sá hafi
gefið, er ríkti hér á undan
mér, til þess að biðja um
hjálp til þess að ná þér frá
Salah-he-dín, óvitandi um
það, að þú værir hér, en ekki
hjá honum. Það er tilviljun
að þeir hitta þig hér, sem
vizku mína jafnvel furðar á.
En í því sé ég tákn. Henni,
sem þeir óskuðu að bjarga frá
Salah-he-dín, óska þeir nú
að bjarga frá Al-je-bal. Skilj
ið það, Rósamunda, og þér
riddarar, í eitt skipti fyrir öll,
að fá Drottni dauðans liggur
aðeips ein leið, og hún liggur
þama, og hann benti á gjár-
barminn.
17.00
18.00
18.20
18.30
18.50
19.30
20.00
20.15
ÞrlSjudagur 5. desember:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
16.00 Veðurfregnir. — Tónleikar.
Fréttir. — Endurtekið tónlist.
arefni).
Tónlistartimi barnanna (Jón
G. Þórarinsson).
yeðurfregnir.
Þingfréttir. — Tónleikar.
Tilkynningar.
Fréttir.
Kórsöngur: Karlakórinn
„Adolphina” í Hamborg syng.
ur.
Framhaidsleikr. „Hulin augu“
eftir Philip Levene, í þýðingu
Þórðar Harðarsonar 7. þáttur:
Dularfullt fyrirbrigði í Pen-
wood. — Leikstjóri: Flosi Ól-
afsson. Leikendur: Róbert Arn
finnsson, Haraldur Björnsson,
Hel'ga Valtýsdóttir, Indriði
Waage, Brynjólfur Jóhannes-
son, Klemenz Jónsson og Jón-
as Jónasson.
Tónleikar: Lítið næturljóð 1
G-dúr (K525) eftir Mozart
(Hljómsveitin Philharmonia í
Lundúnum leikur; Colin Davis
stjórnar).
21.15 Ný riki í Suðurálfu; HI:
Franska samveldið (Eiríkur
Sigurbergsson viðskiptafræð-
ingur).
21.40 Píanómúsík eftir Liszt: Mersja
noff leikur þrjár etýöur,
kenndar við Paganini.
21.50 Formáli að fimmtudagstón-
leikmn Sinfóníusveitar íslands
(Dr. Hallgrimur Helgason).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Lög unga fólksins (Kristrún
Eymundsdóttir og Guðrún
Svafarsdóttir).
23.00 Dagskrárlok.
20.55
RTRTKUR
VÍÐFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
114
Bústaðalénsmennirnir ruddust
hver um annan þveran til þess að
sleppa sem fyrst. Þá sá Ervin
„ófreskjuna", sem kom honum á
einhvern hátt kunnuglega fyrir
sjónir, en Bryndís hafði marg sagt
honum, að faðir hans væri dauður.
— Ervin, sagði „ófreskjan", og Er-
vin kastaði sér í fang föður síns.
Þeir litu báðir ofan í síkið. — Son-
ur minn, sagði Eiríkur, hún var
vond manneskja, en nú hefur hún
hlotið makleg málagjöld. — Hún
var mér góð, sagði Ervin. —
Komdu, og ég skal sýna þér dæmi
um „gæði“ hennar, sagði Eiríkur,
sem vissi, að þetta þýddi ekki að
rökræða.