Tíminn - 06.01.1962, Blaðsíða 10

Masnnda sá það og roði
fæíðist aftnr í kinnar hennar.
Rósamunda sá það einnig,
en tilfinningar hennar fengu
yfirhöndina.
— 'Ekki Vulf!, ekki Vulf!,
æpti hún, og hneig meðvit-
undarlaust í faðm Masondu.
— Nú vitið þér, herra, sagði
gamli presturinn, — hvorn
þessara bræðra prinsessan
elskar.
— Já, ég veit það nú, svar-
aði Salhedin.
Vulf kafroðnaði af gleði.
— Stjarnan/ber nafn með
réttu, að birta hamingju,
sagði hann um leið og hann
naut niður til þess að taka
hana upp. Hann festi hana
síðan á skikkju sína í hjarta-
stað.
Síðan sneri hann sér að
bróður sínum, er stóð stóð
fölur og þögull við hlið hans,
og mælti:
— Fyrirgefðu mér, Godvin,
en þannig skiptist oft ham-
ingja ástar og stríðs. Öfund-
aðu mig ekki, því að þegar
ég er dauður í kvöld, mun
hamingjan og allt sem henni
fylgir, verða þín.
Það var liðiö að kvöldi, er
Godvin stóð frammi fyrir Sal
hedín í hans eigin herbergj-
um.
— Hvers óskið þér? spurði
Salhedín, alvarlega.
— Bróðir minn er dæmdur j
til að deyja áður en náttar,
ég beiðist þess að fá að deyja
í hans stað.
— Hvers vegna Sir Godvin? i
— Af tveimur ástæðum, í
herra. Það er Vulf, sem Rósa- !
munda elskar, svo að það er
glæpur að drepa hann. Þar
að auki var það ég en ekki
hann. sem geldingurinn
heyrði semja við Abdullah í
tjaldinu, það sver ég yður.
— Ef svo erj er tímirín
naumur. Sir Godvin. Hvaðaj
undirbúning þurfið þér? Þér
viljið vist tala við Rósamundu
systurdóttur mína. Nei, prins
essuna fáið þér ekki að sjá.
— Eg vil fá að kveðia Mak-
ondu, þjónustustúlku prins-
essunnar.
— Svo vil ég fá að sjá Eg-
bert biskup, sagði Godvin og
andvarpaði. — svo að hann
geti veitt mér syndafyrir-
gefningu, eftir trú vorri, og
skrifa upp síðustu óskir mín-
ar.
— Gott og vel, hann skal
koma. Eg vil trúa því, sem
þér segið. að þér hafi verið
það en ekki Sir Vulf. sem er-
uð sekur. og tek því yðar líf í
staðinn fyrir hans. Yfirgefið
mig nú Verðirnir munu vitja
yðar á ákveðnum tíma.
Godvin hneigði sig og gekk
burt föstum skrefum. en Sal-
hedín horfði á eftir honum
og tantaði:
— Heimurinn á slæmt með
að vera án svo góðs og hug-
rakks manns.
Tveim tímum síðar sóttu
verðirnir Godvin, og gekk
hann rólegur á svip ásamt
Egbert biskupL er. hafði dval-
ið hiá honum. út með þeim.
Þeir fóru með hann inn í
sal einn í húsi bví er Sal-
hedín bió í. oe var bað stór,
ógeðslee hvelfing. lýst upp
með kvndlum oe beið God-
vin op fvlgdarmenn bans þar
stund.
Skömmu <uðar kom Salhed-
fn og mælti:
' — Er”ð b^r enn á sömu
skoðun' Sir Gotívin?
—Það er ég.
— Gott. En ég skipt um
skoðun. Látið prinsessuna af
Baalbeck koma hingað svo að
hún geti séð sitt verk. hvort
sem hún er veik eða hraust.
Látið hana koma aleina.
Það leið stutt stund, og
Godvin. sem heyrði skrjáfa í
kjól, leit upp og kom auga á
konu með blæju fyrir and-
liti, er stóð í einu horni hvelf-
1 in, — þið eruð hraustir menn,
sem ég vil heldur fella • orr-
ustu. Það bíða ykkar tveir
góðir hestar hér fyrir utan',
takið þá sem gjöf og ríðið
héðan báðir tveir nieð þess-
um grunnhyggnu sendimönn-
um Jerúsalemsborgar. Við
mætumst aftur á götum borg
arinnar. Eg þakka ykkur, sem
hafið sýnt Salhedín, hvað
sönn bróðurást getur verið
sterk.
— Verði Guðs vilji, svaraði
H. RIDER HAGGARD!
BRÆÐURNIR
SAGA FRA KROSSFERÐATÍMUNUM
ingarinnar, þar sem skugga
bar á, svo að bjarmi kyndl-
anna brotnaði aðeins dauft á
hinum konunglegu dýrgrip-
um hennar.
— Mér var sagt að þér vær
uð veik, prinsessa, veik af
sorg, sem var mjög eðlilegt,
þar sem maður sá, er þér
elskið, átti að deyja bráðlega,
sagði Salhedín. — Eg hef vor-
kennt yður sorg yðar, og líf
hans er keypt með lífi ann-
ars manns, riddarans, sem
stendur hérna.
— Hún hrökk saman og
hneig að múrnum.
— Rósamunda, hi-ópaði God
vin á frönsku, „ég bið yður,
grátið ekki. Þannig er það
bezt, og þér vitið að svo er. |
Hún hlustaði á hann og
breiddi út faðminn, og þar
sem enginn varnaði Godvin
þess, gekk hann til hennar
þar sem hún stóð. Án þess að
lyfta slæðunni laut hún á-
fram og kyssti hann, sneri sér
síðan við, rak upp lágt ang-
istáróp og flýði að því búnu,
án þess að Salhedín gæti aftr
að henni þess. Salhedín undr
aðist þó með sjálfum sér yfir
því, aö hún, sem elskaði Vulf,
skyldi þó kyssa Godvin.
Þegar Godvin gekk aftur til
aftökustaðarins, undraðist
hann líka yfir framkomu
Rósamundu, bæði það, að hún
hefði ekki talað eitt einasta
orð, og það, að hún hefði
kysst hann. Hugur hans flaug
nú ósjálfrátt að heljarreið-
inni niður fjallshlíðina hjá
Beirut, og vara þeirra, er
snert höfðu vanga hans þá,
og ilminn af lokkum þeim, er
blærinn hafði leikið með um
háls hans. Hann stundi þung-
an og kastaði þessum hugs-
unum frá sér, en roðnaði við,
kraup síðan frammi fyrir böðl
inum. snéri sér svo að biskup- {
inum og n^ælti: f
— Heilagi faðir, veitið mér
blessun yðar, og bið þá svo
að höggva.
Þá heyrðist fótatak, sem
hann þekkti vel og hann sá
Vulf standa frammi fyrir sér.
— Hvað ert þú að gera
héma? spurði hann. — Hef-
ur þessi refur þá gabbað okk-
ur báða?. og hann hneigði sig
fyr.ir Ralbedín.
— Riddarar, mælti Salhed-
Godvin, laut soldáni djúpt og
gekk burt.
Fyrir utan þetta ógeðslega
dauðans heimkynni voru
þeim fengin sverð sín aftur,
ásamt tveim góðum hestum,
er þeir stiga á bak. Þeim var
fenginn leiðsögumaður til
sendimannanna frá Jerúsal-
em, sem þegar voru ferðbún-
ir og komnir á hestbak, og
þótti þeim mjög vænt um að
fá tvo hrausta riddara í föru-
neyti sitt. Þegar þeir höfðu
kvatt Egbert biskup, er grét
af gleði yfir frelsun þeirra,
þótt sjálfur væri hann fangi,
riðu þeir af stað er nóttin
skall á, og fylgdu riddarar
Salhedíns þeim af stað frá
Askalonsborg.
í dögun snéru riddarar Sal-
hedíns aftur.
Þarna lá borgin er hundr-
uð þúsunda höfðu látið lífið
fyrir, og sem margir áttu eft-
ir að falla, áður dómi henn-
ar væri fullnægt. Salhedín
hafði bo'ðið að spara líf borg-
aranna, ef þeir vildu gefast
upp, en það vildu þeir ekki.
Sendimennirnir höfðu sagt
honum, að þeir hefðu svarið
að farast með hinni helgu
borg, og nú, þegar þeir sáu
hana í allri sinni dýrð, vissu
þeir að tíminn nálgaðist, og
andvörpuðu þungan.
Godvin andvarpaði líka, en
ekki vegna Jerúsalem§þorgar.
— Það er búið, sagði hann
við Vulf. — Eg er hræddur
um, að Rósamunda sé dáin.
— Sé svo, þá flýtum við okk
ur að fylgja henni, svaraði
Vulf og stundi við.
Fyrir botni dalsins var hæð
og uppi á henni sáu þeir allt
í einu karlmann og kven-
mann á hestbaki.
Þau námu staðar og biðu'
þeirra, og þekkti Godvin þar
Arabann, son eyðimerkurinn
ar, er gefið hafði þeim Eld og
Reyk. s
— Herra, svaraði Arabinn
við foringja sendimannanna.
Eg er hingað kominn til þess
að biðja þessá riddara. sem
með yður eru, bónar. og ég
hygg. að þeir, sem riðið hafa
^estum mínum muni ekki
->°ita henni. — Þessi kona,
oe hann benti ó konu bá. er
fvledi honum. og sem hulin
var blæju, — er ættingi minn
og vildi ég koma henni til Jer
! úsalem, til vina rninna þar,
n ég þarl ekki að gera það
sjálfur, þ"i að menn eru hér
óvinveittir ættbálki mínum.
Hún er kristin og enginn
njósnari, en talar ekki tungn
yðar. Fyrir innan suðurhliðið
munu ættingjar hennar koma
til móts við hana.
— Það er sjálfsagt að gæta
hennar, sagði Godvin, — en
hvað eigum við að gera við
hana, ef svo færi, að ættingj
ar hennar'kæmu ekki, það
veit ég ekki enn. Komið með
kona og ríðið milli okkar.
— Máske, hélt Arabinn á-
fram við Godvin, — hafið þér
lært meira af tungu vorri en
þegar við hittumst síðast. Ef
svo er, bið ég yður, að viðlögð
um riddaraheiðri yðar, að
ónáða hana ekki með orðum
né biðja hana að lyfta blæj-
unni, því að það er ekki sið-
venja hjá kynþætti vorum.
Það er aðeins einnar stundar
reið að borgarhliðinu og leng
ur mun hún ekki vera ykkur
til byrði. Þetta er sú borgun
er ég krefst af ykkur fyrir
hestana góðu.
— Það skal verða gert að
ósk yðar, sonur eyðimerkur-
innar, svaraði Godvin. — Við
þökkum fyrir hestana þá.
— Gott, og þegar þér óskið
eftir fleirum, þá gerið það
heyrum kunnugt á markaðs^
torginu að - þið leitið mín,
mælti hann og sneri við hesti
sínum.
— Stanziö ofurlítið, sagði
Godvin. — Vitið þér nokkuð
um Masondu, frænku yðar?
Er hún hjá yður?
— Nei, svaraði Arabinn
lægri röddu, — en hún bað
mig að koma á ákveðinn stað
sem þið þekkið, í nánd við
Askelonsborg, til þess að fara
burt með hana á ákveðnum
tíma, þvi að hún ætti að yf-
irgefa herbúðir Salhedíns.
Þangað fer ég nú. Verið þið
sælir.
Svo kvaddi hann konuna
og hvarf eins og örskot sama
veg og hann hafði komið.
Það var sem Godvin létti
ofurlítið. Ef Masonda hefði
gert ráð fyrir að hitta Arab-
ann, frænda sinn, þá mundi
henni vera óhætt að öllum
líkindum.
Þeir r.iðu áfram án þess að
líta á né ávarpa samferða-
konu sína, þó að hún horfði
oft á þá.
Lokt komu þau til Jerúsal-
em og • riðu inn um borgar-
hliðið.
— Nú erum við komin til
Jerúsalem og megum því tala
til hennar, mælti Vulf, þó ekki
sé nema til að spyrja hana
hvert hún vilji að við förum
með hana.
Godvin kinkaði kolli.
— Kona, sagði hann á arab
isku, — við höfum efnt loforð
okkar. Geriö nú svo vel og seg
ið okkur hvar ættingjar yðar
búa, sem við eigum að fylgja
yður til.
— Hérna, svaraði h.ún meö
bliðri rödd.
— Við sjáum þá ekki, svör-
uðu bræðurnir.
Þá kastaði hún bæði blæj-
unni og kápunni.
— Rósamunda! Það er Rósa
munda sjálf klædd eins og
Masonda. sagði Vulf. !
— Já, svaraði hún, — það':
er ég engin önnur, þó að ég!
1 riði með yður alla leið. þekkt
uð þið mig ekki.
— Segðu okkur hvað á dag-
ana hefur drifið fyrir þér,
bað Godvin.
— Það er nú fátt, svaraði
hún. — Eftir að teningunum
var kastað, sem ég mun minn
ast til dapðadags, féll ég í öng
vit. Þegar ég vitkaðist aftur,
sá ég að ég hlyti að hafa misst
vitið, því að frammi fyrir mér
i stóð kvenmaður búin fötum
mínum, og nauða lík mér í
andlitsfalli.
— Óttizt ekki, mælti hún.
— Eg er Masonda. Við megum
engum tíma glata. Mér hefur
verið skipað að yfirgefa her-
i búðirnar. Arabinn, frændi
1 minn, bíður hér skammt frá
með tvo fóthvata hesta. Þér
verðið að fara í minn stað.
Svo vitið þið endinn, og hér
erum við aftur saman fjmir
Guðs náð.
— En hvar er Masonda?
spurði Godvin, — og hvað
verður um hana, sem hefur
lagt svo mikið í hættu? Ó,
vitið þið hvað þessi. kona
gerði? Eg var dæmdur til að
deyja í stað Vulfs, hvernig,
kemur ekki málinu við, það
fáið þið síðar að vita, og þá
var prinsessan af Baalbec
leidd inn til mín, til þess að
kveðja mig. Þar, fyrir Salhed-
íns eigin augum, lék Masonda
svo vel hlutverk sitt, að sold-
án, og ég, já, jafnvel ég lét
gabbast. Vulf, taktu Rósa-
mundu með þér ,og komdu
henni fyrir hjá einhverjum
konum þessa bæjar eða, sem
betra er, fylgdu henni til
nunna-krossins helga, því að
þaðan mun enginn voga að
ræna henni. Abbadísin mun
þekkja þig, því að við höfum
hitt hana, og hún mun að
minnsta kosti ekki neita Rósa
mundu um húsaskjól.
— Já, já, ég man eftir
henni, hún spurði okkur um
margt frá Englándi. En þú?
Hvert ætlar þú, Godvin?
spurði bróðir hans.
— Eg? Eg ríð aftur til Aska
lon til þess að leita Masondu
uppi.
— Hvers vegna?, spurði
Vulf. — Getur Masonda þá
ekki frelsað sig sjálf, eins og
hún sagði Arabanum að hún
mundi gera Og er hann ekki
farinn þangað til þess að vitja
hennar?
— Eg veit það ekki, svaraði
Godvin, — en ég veit, að
vegna Rósamundu, og máske
mín vegna, hefur Masonda
lagt afarmikið í hættu. Hugs-
ið ykkur, hvernig Salhedín
muni verða í skapi þegar
hann verður þess var, að hún,
sem hann hefur byggt alla
sína von á, er horfin, og þerna
hennar er ein eftir í hennar
eigin klæðum.
— Ó! hrópaði Rósamunda.
— Eg óttast það, en ég vakn-
aði við að búið var að hafa
fataskipti á okkur, og hún
sag'ði mér, að þeta væri allt
gert a'ð vilja Vulfs, og allt
væri tilbúið, og að hún von-
aðist eftir að slcppa.
— Það er það vcrsta, svar-
aði Godcin. — Til þsss að
koma fram áformum sinum
fannst hcrvni nauusynlcgt að
skrökva. cins og ég hélt. að
hún hcfoi skrökvaö þegar
hún sagði að við rnundum
báðir sleppa, þótt svo færi.
En ég- get sagt yður hvers
10
T i M t N N. ’avírsrdariitu G. janúar 1962.