Tíminn - 11.01.1962, Blaðsíða 14

spor
Gengin
geymast
Melba Malett
1. kafli.
Það var einskær tilviljun,
að Georg Healy varð þess á-
skynja, að mannveran Joyce
Douglas var til. Hann var
yngsti starfsmaður og blaða
maður Fréttablaðsins, hún
var aftur á móti meðlimur
lokaðrar klíku efnafólksins,
sem Georg kallaði „toppinn
I kranskökunni.“
Það byrjaði allt mjög svo
kyrrlátlega með því, að einka
ritari Martins Grahams rak
hausinn inn um dyrnar hjá
Georg og sagði:
— Afsakið, að ég trufla yð
ur, en hr. Wynch langar að
tala við yður. Hann er inni
á skrifstofu Grahams.
George Healey þakkaði fyr
ir án þess að láta á því bera,
að orð stúlkunnar juku hjart
slátt hans að mun. Herra
Wynch var eigandi og útgef-
andi Fréttablaðsins, dulúðug
ur persónuleiki, sem leit við
á ritstjórninni einu sinni til
tvisvar á ári til þess að ræða
stjórnmálaleg og efnahagsleg
vandamál við aðalritstjórann,
Martin Graham. Flest starfs
fólksins hafði aldrei séð þenn
an mikla mann. Hanh skipti
sér aldrei af undirmönnun-
um og blókunum. Þetta hlaut
því að vera fjorirboði ein-
hverra mikilla viðburða.
Georg safnaði blöðum sam
an á skrifborði sínu og hellti
úr öskubökkunum titrandi
höndum, áður en hann fór
inn í ljónagryfjuna. Hann var
feginn, að hann var klæddur
skárri fötunum sínum, hann
var dálítið virðulegri í þeim
og leit út fyrir að vera nokkr
um árum eldri en hann var.
Það var líka eins gott, hann
kærði sig ekkert um, að hr.
Wynch vissi að hann var að-
eins 25 ára. Hver vissi, nema
allt, færi þá í vaskinn.
Hr. Wynch hafði svipbrigða
laust andlit en augun voru
glampandi og fjörleg. Hand-
takið var þétt.
— Það voru járnbrautar-
greinarnar, sem fengu mig til
að hugsa til yðar ... mér datt
þá í hug, að þér mynduð geta
leyst þetta verkefni, sem hr.
Graham mun nú segja yður
nánar frá. Það er hm. heldur
óvenjulegt verk, ég skal játa
það, en fyrir okkur er það
þýðingarmikið. Það er að
segja fyrir mig. Mjög mikils-
vert fyrir mig.
Hann sneri sér að Martin
Graham og var ögn glaðlegrl
á svip.
— Jæja, nú getið þér séð
um það, sem eftir er, haldið
þér það ekki, Martin?
— Jú, það get ég áreiðan-
lega
— Eg er feginn, hvað þér
takið þessu vel, sagði herra
Wynch hálf mæðulega. Hann
þrýsti aftur hönd Georgs.
— Leggið yður fram, ungi
maður. Eg verð yður mjög
þakklátur, ef þér gerið hvað
þér getið, Að sjálfsögðu munu
allar deildir okkar um landið
þvert og endilangt verða yður
hjálplegar með hvað sem er.
Og öll útgjöld verða vitaskuld
7
greidd. En hvað sem þér ger-
ið, eða hvernig sem þér gang
ið að verkinu, bið ég yður að-
eins um eitt: enginn má vita,
að hverju þér vinnið! Eg
kæri mig ekkert um að verða
til athlægis. Martin segir, að
þér hafið hausinn í lagi. Eg
vona, að honum skjátlist ekki.
Algert leyndarmál. Fullkomið
leyndarmál.
Dyrnar lokuðust að baki
honum, en opnuðust strax aft
ur.
— Það er ekkert annað en
versta tegund fjárkúgunar að
biðja okkur um að gera þetta,
Martin, — er yður það ljóst?
Og hr. Wynch stundi þung-
lega um leið og hann lokaði
aftur: — Þetta kvenfólk!
Það var ekki laust við
glettnisglampa í augum Gra-
hams bak við gleraugun.
— Fáið yður sæti, Georg,
svo skal ég segja yður um
hvað málið f.iallar. Hr. Wynch
var í svo miklu uppnámi, að
hann gat það ekki. En í raun
og veru er það varla þess
virði að tala lengi unj það.
Þér eigið bara að afla upplýs
inga um eiginkonu Harri Do-
uglas, Joyce. Hafið þér heyrt
hennar getið?
— Nei, ég veit náttúrlega,
hver maðurinn er, en ...
— Mjög svo unaðsleg kona,
sem vinnur mikið að góðgerð
arstarfsemi alls konar. Náin
vinkona frú Wynch.
Hann þagnaðl eltt augna-
blik til að gefa Georg tíma
til að melta fróðleikinn.
— Við eigum ekki að skrifa
neitt um hana í blaðið, hélt
hann áfram. Hið eina, sem
af yður er vænzt, eru aðalatr
iðin í lifi hennar, nöfn og
heimilisföng fólks. sem hún
hefur þekkt vel. Þessar upp-
lýsingar eigið þér að afhenda
stjórn Fjögralaufasmárans.
Hafið þér heyrt um Fjögra-
laufasmárann?
— Nei, ég held bví miður
ekki...
— Fjögralaufasmárinn var,
útskýrði Georg, — árleg sam
kunda fjölda meðlima úr ó-
teljandi öðrum kvenfélögum,
og við það tækifæri heiðruðu
þær einn meðlimanna ... í
ár var ætlunin að frú Joyce
Douglas yrði fyrir valinu. Nú
hefur stjórn Fjögralaufasmár
ans fengið þá flugu í höfuð-
ið að hafa sérstaklega mikið
tilstand; útnefningin á að
vera hápunktur samkundunn
ar. Þær ætla að líkja eftir
einhverri sjónvarpsdagskrá,
þar sem alls konar fólk, sem
frú Douglas hefur þekkt fyrir
langalöngu kemur fram og
skýrir frá þeim eiginleikum
hennar, sem það man helzt
eftir. Þetta kemur að sjálf-
sögðu ekki í sjónvarpinu, en
þær hyggjast leigja svið ein-
hvers staðar. Og þetta á að
koma frú Douglas á óvart og
því má hún aldrei fá minnsta
grun um hvað er í bígerð. Er-
uð þér með á nótunum?
— Já, en hvað kemur Frétta
blaðið þá þessu við?
—Það kemur okkur ekki
nokkurn hlut við. — Við —
eða réttara sagt þér — rann
sökum bara málið fyrir þær,
sagði Graham þolinmóður. —
Þessar ágætu kvinnur hafa
ekki aðstæður til þess. Eins
og hr. Wynch sagði, þá ger-
um við þeim bara greiða.
Georg gat ekki dulið gremju
sína yfir að vera settur í ann
að eins fávitastarf.
— Hvers vegna fá þær ekki
einhverja af vinkonum henn
ar til að koma sér saman um,
hvað þær geti sagt. Konur
vita allt hver um aðra. Fæst
ar þeirra kunna að skammast
sín. Og að hverjniefl'svóísem
hægt að komast; fæðingar-
staður, bannað að nefna ár-
tal, skólaganga, hjónaband
frúarinnar og timburkóngur-
inn Harry Douglas. Börn, ef
einhver eru. Góðgerðarstarf-
semi, fagurlega lýst og ræki
lega. Punktur!
— Grafið upp hvað, sem yð
ur þóknast, sagði Graham glað
lega. Okkur kemur ekkert við,
hvort það verður leiðinlegt
eða skemmtiJegt. Og að end-
ingu vil ég — til þess að þér
takið þessu ekki bara sem
gríni — segja yður nöfnin á
stjórnarmeðlimum Fjögra-
laufasmárans. Frú Walter
Lamb, maður hennar á San-
Size-félögin, olíuekkjan frú
Vogel, frú Loomis Heath, gift
bíla-Heath. Eg' þarf ekki að
taka það fram, hvað þessar
konur og menn þeirra auglýsa
fyrir margar milljónir i blaði
okkar árlega.
Hann hallaði sér brosandi
aftur á bak í stólnum:
— Auk þess eru þær allar
vinkonur frú Wynch. Nokkuð,
sem þér viljið spyrjd um?
— Nei, svaraði Georg og
skrifaði samvizkusamlega nið
ur öll nöfnin.
— Þá er það ekki meira að
sinni. Látið mig fá skýrsluna
og læsið öll minnisblöð niðri,
svo að enginn komist í þau.
Herra Wynch er sárgramur
yfir þvi, að við skulum verða
að skipta okkur af svona smá
munum og það er ósk hans,
að enginn — alls enginn —
komist að því, að hann var
neyddur til að standa fyrir
þessari bölvaðri vitleysu.
— Eg skii. Hernaðarleynd-
armál, sagði Georg.
En í því var samt lítil hugg
un. Það var sama, hvernig
maður reyndi að lita á málið.
Þetta var bjálfalegt frá öll-
um hliðum. Af því að hann
var yngstur starfsmannanna,
leyfðu þeir sér að bjóða hon-
um þetta, — af því að þeir
töldu víst, að hann þyrði ekki
að malda í móinn.
Georg var svo önnum kaf-
inn við öflun gagna vegna yf
irvofandi verkfalla, að hann
lét allan ágústmánuð líða og
hálfan september, án þess að
hann hirti hætis hót um
Joyce Douglas.
En einn regnvotan eftir-
miðdag sagði samvizkan til
sín og hann greip símann og
bað um myndasafnið:
— Gjörið svo vel að senda
mér allar myndir, sem þið eig
ið af Joyce Douglas. Eigin-
kona Harry Douglas. Núlif-
andi.
Meðan hann beið eftir sendi
sveininum, sló hann upp í
handbók, feginn því, að Harry
Douglas að minnsta kosti var
frægt nafn. Já, hérna var
hann. Harry Douglas, fæddur
1903. Stundaði nám við Yale,
gekk að eiga Kate Cornish
1927, engin börn. Erfði timb-
urfyrirtæki föður síns. Skildi
við Kate i júni 1953 i Reno og
kvæntist í júlí 1953 í Tampa
i Florida, ungfrú Joyce Ber-
nard. Auk þess langur listi yf
ir heimilisföng, klúbba, sigl-
ingaverðlaun.
Hugsandi skellti Georg bók
inni saman aftur. Af ein-
hverri ástæðu hofði hann
ekki búizt við því, að Joyce
væri eiginkona númer 2. Auk
þess líkaði honum alls ekki,
hve stuttur timi hafði liðið
frá skilnaði hans, unz hann
kvæntist öðru sinni. Hvað
hafði valdið því að hann
skildi við Kate eftir 26 ára
sambúð? Sá var möguleikinn,
að hjónabandið hefði verið
slæmt í mörg ár og Harry Do-
uglas ekki fengið tækifæri til
að rífa sig lausan, fyrr en
hann hitti aðra konu, sem
hann langaði að kvænast.
Þetta hafði tæplega gerzt eins
skyndilega og virtist við
fyrstu sýn. Og þar eð allar
vinkonur Joyce Douglas voru
svona hrifnar af henni, gat
hún varla verið ómerkileg.
Hún hlaut líka að vera of göm
ul til að nenna að gera sér
leik að því að komast upp á
milli hjóna. Harry Douglas
var hátt á sextugsaldri. Joyce
var ugglaust indælis mann-
eskja og saklaus sál, sem
lifði og hrærðist fyrir eigin-
mann sinn eingöngu til að
lækna þau sár, sem hjóna-
bandið með Kate hafði veitt
honum. Góða, gamla Joyce,
hugsaði hann fýlulega, kann
ske ertu bezta manneskja í
heimi, en þú hefðir nú átt að
láta ógert að verða á mínum
vegi!
Joe Baines kom í eigin per-
sónu og enginn sendisveinn.
Joe var forstöðumaður mynda
deildarinnar og skjalasafns-
ins. Hann hafði meðferðis
haug af blaðaúrklippum.
— Hvað viðvíkur myndum
af Joyce Douglas, sagði hann,
þá eigum við enga til. Eg fór
í úrklippudeildina og náði í
þetta um hana. Méðal þeirra
eru nokkrar myndir, en eng-
in af henni. Þurfið þér að fá
mynd af henni?
— Nei, eiginlega ekki. En
ég á að skrifa einhvern stór-
bokkadálk fyrir Graham og
hún er með á listanum.
Hann blaðaði í úrklippun-
um og hrukkaði ennið.
— Ekki svo mikið sem brúð
armynd. Undarlegt.
— Já, það er kynlegt, eins
það, sem ég ætlaði að segja
yður; frú Douglas óttast ljós
myndara meira en skrattann
sjálfan, að því er virðist. Við
tókum einu sinni mynd af
henni á góðgerðardansleik,
þar sem hún var að dansa við
eiginmann sinn, skömmu eft
ir að þau giftu sig. Daginn
eftri hringdi Wynch til mín
í eigin æruverðugri persónu
og sagöi, að Douglas hefði
Iðnskólinn í Reykjavík
Meistaraskóli
íyrír húsasmiBi
og múrara
mun taka til starfa við Iðnskólann í Reykjavík hinn
20. janúar n. k. ef nægileg þátttaka fæst.
Kennt verður mestmegnis að degi til um 40 stundir
á viku, að þessu sinni í 12 vikur og n. k. haust
væntanlega í 10 vikur.
Innritun fer fram í skrifstofu skólans dagana 11.
til 19. þ. m. á venjulegum skrifstofutíma.
Skólagjald fyrir allt skólatímabilið er kr. 1000.00.
Skólastjóri.
14
TÍMINN, fimmtudaginn 11. janúar 1962.