Tíminn - 26.01.1962, Blaðsíða 14

— Og þar skeði það, sagði
frú Schvartz dapurlega. —
Hún kom allt í einu þjótandi
inn, snöktandi og æpandi og
ég hljóp út í geymsluna. En
það var um seinan.
Kúlan hafði farið gegnum
höfuð hans og hann var dá-
inn ...
— Þér eigið við . .. að hún
hafi skotið hann?
— Já, ég á við það. Hún
viðurkenndi það .sjálf. Hún
sagðist hafa haldið, að byss-
an væri óhlaðin, sagði hún
við dömarann, og hún var svo
föl og vesöl, að hann trúði
henni. í blöðunum stóð meira
að segja, að Will hefði skotið
sig sjálfur af slysni.
Georg renndi óstyrkum
fingrum gegnum hárið á sér:
— Slys... þó að hún væri
þaulvön að fara með skot-
vopn?
— Það vissu fæstir um
það. Eg sagði engum frá því.
Hún leit beint í augu hans.
— Á því augnabliki, sem
hún kom æpandi inn og ég
reyndi að sefa hana, tók ég
eftir því, að hún aðgætti um
leið, hvernig mér yrði við. Á
þeirri stundu vissi ég að
hún hafði gert það af yfir-
lögðu ráði.
Frú Schvartz andvarpaði
mæðulega:
— En enginn gat gefið Will
lífið aftur, þess vegna þagði
ég. En hún vissi vel, að mér
var sannleikurinn ljós. Við
bjuggum hér saman í heilan
mánuð eftir þetta og allan
þann tíma yrtum við varla
hvor á aðra. Svo kom hún
einn góðan veðurdag og sagði,
að A1 Bates hefði fengið
stöðu sem hljóðfæraleikari í
danshljómsveit í Minneapol-
is og hann vildi kvæhast
henni og fá hana með sér
þangað. Hvort ég hefði nokk
uð á móti því. Eg.sagði: Því
fyrr, því betra. Hún fór næsta
dag, eftir ag þau höfðu verið
gefin saman hér í ráðhúsinu
hér í borginni. Guð gefi, að
ég þurfi ekki að sjá hana
nokkru sinni framar,
Hún reyndi að brosa til
hans gegnum tárin:
— Eg skal segja yður, Hr.
Healy, ég er líka hrædd við
hana.
Georg var svo ruglaður og
hugur hans í svo miklu upp-
námi, að honum tókst ekki
einu sinni að finna afsökun
til að afþakka kaffið, sem frú
in bauð honum.
Hann sat grafkyrr í stóln-
um og heyrði hana sýsla
frammi í eldhúsinu.
Loks höfðu augu hans opn
azt til fulls, og það sem hann
sá, var svo hryllilegt, að það
fór hrollur um hann og hug
ur hans fylltist viðbjóði á
Joyce Douglas.
Nú var það meira áríðandi
en nokkru sinni fyrr að fá
Fjögralaufasniárann til að
hætta við fyrirætlan sína.
Það eina, sem nokkru máli
skipti, var að koma í veg fyr
ir, að Joyce myrti núverandi
mann sinn, Harry Douglas.
Hann hafði raðað þessu
saman smátt og smátt og
14
nú skorti ekkert á heildar-
myndina. Enginn vafi gat á
því leikið, hvað Joyce var að
brugga. Og Georg vissi meira
að segja, hvernig hún ætlaði
að fara að því. Wilhelm
Schvartz hafði verið áhuga-
samur veiðimaður og hafði
látizt af skoti úr sinum eigin
riffli. Serena Hartzell var
fræg fyrir dýfingar og stökk
og hún hafði með naumind-
um sloppið lífs af, er Joyce
reyndi að hrinda henni út af
stökkpalli. Thomas Bernhart.
sem elskaði hesta, hafði dáið
eftir að hafa steypzt af baki.
Og nú var hann viss um, að
siglingamaðurinn Harry Do-
uglas átti að deyja.á sinni
eigin snekkju. Og'hun hafði
áreiðanlega skipulagt það
slys út í yztu æsar. Þaö var
rétt, sem rektor hennar hafði
sagt, greind skorti hana ekki.
Meðan Georg drakk bragð
vont kaffið hjá frú Schvártz,
þakkkði hann forlögunum fyr
jr, að engum myndi detta í
hug að setja fram snekkju I
marz. Það var enn nokkur
tími til að bjarga Harry Do-
uglas. Ekki mikill tími. En þó
nægilegur.
8. kafli.
Frú Lamb tók tveim hönd-
um hugmynd Georgs um
samkvæmið.
— Alveg upplagt, hr. Healy,
sagði hún. — Eg skal reyna
að koma því í kring næsta
sunnudag. Eru nokkrir sér-
stakir, sem þér vilduð hafa
með auk hr. og frú Douglas?
Ekki það? Eigum við þá að
segja að þetta verði smásam
kvæmi fyrir svo sem 12 gesti?
— Það er mjög elskulegt af
yður, frú, sagði Georg. Eg
hef aðeins einu sinni hitt frú
Douglas og síðan hef ég kom
izt að svo miklu um hana,
að ég er .. fullur aðdáunar . .
— Þetta er sannarlega það
minnsta, sem við getum gert
fyrir yður í samanburöi við
dugnað og hjálpsemi yðar,
sagði frú Lamb innilega. —
Og hvenær megum við búast
við skýrslu yðar. Okkur lang
aði til að geta sent boðskort
in út í maí, og við verðum
náttúrlega að hafa samband
við fólkið, sem á að segja frá
nokkru áður eins og þér skilj
ið. *
— Eg býst ekki við að neitt
verði til fyrirstöðu með að
afhenda yður það i lok marz.
— Stórfínt, hr. Healy! Að
launum skuluð þér fá fínasta
karmellubúðing matreiðslu-
konunnar minnar i ábætisrétt
á sunnudaginn.
Georg sváf ekki mikið
næstu nætur. Það var áhættu
samt, sem hann hafði i huga,
og kannske myndi það alls
ekki hafa þau áhrif sem hann
ætlaðist til.
Hann var fölur og titrandi, |
þegar hann burstaði jakkann j
sinn, áður en hann lagði af
stað til heimilis Lamb-hjón-
anna. En þegar hann stóð
fyrir utan dyrnar kom yfir
hann þessi ró, sem fylgir því
að standa andspænis því, er
ekki verður hjá komizt
Douglas-hjónin og-ttr~Sam
uels og kona hans voru þeg-
ar komin, og Georg veitti bví
eftirtekt. að Harry hafði hor
azt allmikið frá því er hann
sá hann siðast, en Joyce var
svo töfrandi og sakleysisleg.
að við lá, að Georg missti móð
inn. Gat, það virkilega átt sér
stað, að þessi engilfagra
stúlka væri morðingi? Var
ekki sönnu nær að hann hefði j
látið blekkjast af rógberum:
og vondu fólki?
Hann gekk til Harry Dougl
as og heilsaði honum.
Harry varð glaður yfir að
sjá hann.
— Hafið þér farið að líta á
snekkjuna yðar, hr. Douglas?
spurði Georg.
— Já, við erum önnum
kafnir við að lagfæra hana
fyrir vorið? Kannske mætti
mætti bjóöa yður a.ð koma
með?
Joyce átti erfitt með að
leyna gremju sinni:
— Nei, en Harry þó! Þú
getur ekki verið þekktur fyr
ir að bjóða fólki í fyrstu ferð
ina. Hún átti að vera önnur
brúðkaupsferð!
Hún sagði biðjandi við Ge-
org:
— Hann er alltaf að bjóða
alls konar fólki að koma tneð.
Það er ekkert sérstakt hrós
fyrir mig, finnst yður það?
Georg óx ásmegin. Auðvit-
að var það eitt mikilvægasta
skilyrðið, að slysig yrði þegar
þau væru ein í bátnum.
— Kannske vill eiginmað-
ur yðar hafa einhvern. sem
getúr aðstoðað hann. svar-
aði hann brosandi.
~ En hann hefur mig!
Harrv sneri sér frá þeim i
'•' - v ' 1 p "í' °t ■>•■■{■ > ■. ’
hún lækkaði röddina:
— Eg reyni að taka þetta
allt í gamni, hr. Healy, en
mér finnst þetta sannast að
segja dálítið alvarlegt mál.
Harry hefur verið svo þung-
lyndur og e.rfiður upp á sið-
kastið, að læknirinn hefur
fyrirskipað honum góða
hvild og ferskt loft. Þér meg
ið ómögulega halda, ag ég sé
ógestrisin og ókurteis!
— Mér dettur það sannar-
lega ekki í hug, svaraði Ge-
org.
Borðið var hringlaga og
Georg íékk sér sæti milli ungr
ar, en hálfveiklulegrar konu
og vinalegrar maddömu á átt
ræðisaldri.
Áður en ábætirinn var bor
inn fram. afsakaði hann við
sessunauta sína, að hann
hefði verið svo óskrafhreif-
inn.
— Það er allt vegna máls.
sem ég hef rekizt á, sagði
hann, — og er í sambandi við
starf mitt við Fréttablaðið.
Eg get varla hætt að hugsa
um það nokkra stund, skiljið
þér. Eg held satt að segja, að
það snúist um morð.
— Morð! Borðdama hans
hin sjötuga greip andann á
lofti.
— Eigið þér við að þér haf
ið fundið lík eða eitthvað
slikt?
Athygli hinna gestanna
var vakin, og frú Lamb sagði
frá sér numin:
— Hr. Healy hefur svo
skemmtilega atvinnu! Svo
viðburðaríkt st.arf! Getið þér
ekki sagt okkur eitthvað
meira um þetta mál, hr. He-
aly?
— Eg ætti vlst ekki að gera
það, sagði Georg og þóttist
á báðum áttum, — það er svo
margt einkennilegt í því, að
ég veit svei mér ekki, hvað
ég á að halda ...
Frú Lamb hallaði sér yfir
borðið og horfði á hann ljóm
andi augum:
1— Hafið þér hitt morðingj
ann? Er það ...
— Morðinginn er kona. Nei,
ég held ekki, að ég hafi hitt
hana.
Þíónninn setti karamellu-
óðinginn fyrir traman hann
og þegar hann hafði bragðað
á honum. kinkaði hann hrif-
inn kolli til húsmóðurinnar.
— Eg skal segja ykkur. að
ég hef haft samband við fólk
sem hefur þekkt hana, en
hún skiptir stöðugt um nafn.
Án þess að nefna eitt ein-
asta nafn, sagði Georg nú
söguna um kjörbarnið. sem
skotið hafði föður sinn. Um
einkaritarann, sem reynt
hafði að myrða eiginkonu yf
irmanns síns. Um ungu kon
una, sem hafði eggjað mann
sinn stöðugt til þyngri þrauta
sem urðu þess valdandi, að
hann féll af hesti sínum.
— í hvert skipti var það
sagt vera slys, sagði hann, —
svo að engin lög hafa enn náð
yfir hana. En ég er sá fyrsti
sem. setur þessa þrjá atburði í
sa.mband við hvern annan —
athugið, að hún hefur hverju
sinni komið fram undir nýju
nafni — og ég er ekki í vafa
um, að þetta getur ekki hafa
verið slys í öll þessi skipti.
— Eg er yður algerlega sam
mála, sagði dr. Samúels. -
Haldið þér að það sé unnt
að stöðva hana, áður en það
verður nýtt slys?
— Eg vona það. Eg hef rak
ið slóð hennar til Cleveland
og fyrr eða síðar finn ég þráð
inn aftur. En það tekur sinn
tíma.
— Já, en i guðanna bæn-
um; þér verðið að vera snögg
ir, sagði frú Lamb í uppnámi.
— Hugsið yður lsara, ef
henni tekst að myrða einu
sinni enn ...
Umræðurnar voru ákafar
og almennar og Georg laum
aðist til að þerra svitann af
enni sér. Hann gaut hornauga
til. Joyce Douglas. Það, sem
hann sá, gerði honum svo bilt
við, að hann hélt, að hann
fengi slag á staðnum,
Sat hún ekki þarna engil-
blíð og róleg og var að tala
eitthvað við hr. Lamb! Engin
minnstu svipbrigð var ag sjá
á ungu andliti hennar. Ekk-
ert annað en lifandi áhugi á
umræðuefninu! Hamingjan
góða! Þessi kvenmaður! Hún
hafði ekki einu sinni orðið
skelfd!
Lögtak
Eftir kröfu tollstjórans í Reykjavík og að undan-
gengnum úrskurði verða lögtökin látin fram fara j
án frekari fyrirvara, á kostnað gjaldenda en ábyrgð ;
ríkissjóðs, að átta dögum liðnum frá birtingu þess- '
arar auglýsingar, fyrir eftirtöldum gjöldum:
Ógreiddum viðbótum við skatta og önnur þing-
gjöld ársins 1961 og eldri ára, álögðum frá 1.
nóvember s. 1. til dagsins í dag, söluskatti 4. árs-
fjórðungs 1962, svo og vangreiddum söluskatti ög
útflutningssjóðsgjaldi eldri ára, áföllnum og ;
ógreiddum skemmtanaskatti og miðagjaldi, gjöld-
um af innlendum tollvörutegundum og matvæla-
eftirlitsgjaldi, lesta-, vita- og skoðunargjöldum af ]
skipum áríð 1962, tryggingaiðgjöldum af lögskráð- ;
um skipshöfnum fyrir árið 1962 og 1. ársfjórðung ]
1962 ásamt. skráningargjöldum
Borgarfógetinn í Reykjavík, 24 janúar 1962.
KR. KRISTJÁNSSON.
TÍMINN, föstudaKinn 26. janúar 1962
14