Tíminn - 10.02.1962, Qupperneq 14

sseassíiE
Carl Shannon:
ÖRLAGASPOR

Þetta var . á exigan hátt
glæsilegur leiðangur. Að svo
komnu hafði ég ekki hug-
mynd um, hvort ferðin myndi
enda í þorpi Dveh G’Pedes,
eða hvort okkxir félögum tæk
ist að ganga á hið helga fjall.
Allt var það tilviljun háð.
Ef við kæmumst upp á tind
G’Bolo fjalls, myndum við á-
reiðanlega óska þess, að vera
komnir niður af því aftur. Lýs
ingar á mannfórnum þeim, er
þar var talið að færu fram,
gátu aðrir gefið ekki síður en
ég. En verið gat að ég ætti
eftir að verða sjónarvottur að
því, sem enginn hvítur mað-
ur hafði áður augum litið —
Eða átti ég eftir ag verða
fórnardýr sjálfur?
Þeir Borbor og Dói Gíó
héldu nú á eftir mér eftir
stígnum, sem lá upp plant-
ekruna, sáróánægðir yfir því,
að vera burðarmenn, en ég lét
sem ég heyrði það ekki. Á
sömu stundu sem. stígurinn
lá yfir mörkin, vorum við
komnir inn i frumskóginn.
Hér var syalt. Eg tók ofan
hitabeltishjálminn og þurrk-
aði svitann af enni mér. Við
fylgdum skógargötu, sem ó-
teljandi naktir fætur höfðu
troðið. Nú voru piltar mínir
hættir að kyarta og hófu að
syngja gamla söngva frá
heimabyggð sinni. Þegar við
höfðum gengið enu um stund
komum við að litlu rjóðri, þar
sem sjá rp'átti, að innbyggj-
arnir höfðu reynt að rækta
jörðina. Skammt þaðan stóðu
nokkrir kofar, — þetta var
eins konar „úthverfi" Salata
þorps, en þó ekki nógu stórt
til þess að hafa sinn eigin
höfðingja. j
— Litla Salata, sagði Bor-
bor. — Þá komum við bráð-
um til Salata. Naumast vor-
um við komnir fram hjá
þessu litla þorpi,' þegar við
heyrðum trumbuslátt. Andar
taki síðar svöruðu aðrar
trumbur innan úr skóginum.
— Nú þeir vita, við koma,
sagði Dói Gíó og kímdi við.
En brosið hvarf skyndilega
úr svip hans, þegar við heyrð-
um ógeðslegan trumbudyn í
áttina frá G’Bolo fjalli.
— Nú vita hlébarðamenn-
imir líka, að við erum á ferð
inni, sagði ég.
Eg fékk ekkert svar frá mín
um hraustu fylgdarmönnum.
Það var stirðnaður angistar-
svipur á andlitum þeirra. Eg
bölvaði í hljóði. Alveg er ég
sannfærður um, að pkkert er
það í allri Vestur- og Mið-
Afríku, sem betur er til þess
fallið að stökkva innfæddum
mönnum á flótta, en einmitt
þessi töfrahelgi á G’Bolo
f j alli.
Salata, þorp höfðingjans
Dveh G’Pede, var sæmilegur
smábær, með um það bil eitt
hundrað kofum. Hér um bil
sextíu ekra svæði hafði verið
rutt í frumskóginum, og rækt
að á því hrísgrjóp og maís.
Kofarnir yoru reisulega byggð
ir og vel við haldið. Hænsn
og geitur flýðu sem fætur tog
úðu, þegar við komum. í
skugga hinna voldugu trjá-
stofna voru allmargir naut-
gripir á beit, og maður fann
það á öllu, að þessum frum-
skógabúum leig veþ
Trumburnar höfðu haft til
ætluð áhrif. í útjaðri þorps-
ins biðu tveir virðulegir höfð
ingjar úr „stjórn" Dveh G’-
Pede, fullir eftirvæntingar. á
samt nokkrum þörnum og
hálfklæddum konum.
Eg heilsaði þeim ag inn-
lendum hætti,’ og þeir leiddu
mig gegnum þorpið til kofa
höfðingjans, er byggður var
úr bambusstöngum. Höfðing
inn, Dveh G’Pede, sat í hásæti
úr rauðavjði, er skorið var út
af miklu listfengi og fóðrað
með krökódílaskinni. Við hiið
hans sat Múmú á litlum
skemli, en ýmsir óæðri höfð-
ingjar stóðu að baki honum.
Dveh G.Pede var stórglæsi
legur maður, þrátt fyrir háan
aldur. Hrokkið hár hans var
næstum grátt orðið, en hann
sat keikur og myndugur í há
sæti sínu Qg horfði á mig
skýrum og rólegum augum.
Hann hafði framstæg kinn-
bein og arnarnef. sem benti
til þess, að hann væri ættað-
ur frá Súdan. Hann var þer-
höfðaður, en um hálsinn bar
hann fjölmargar hlébarða-
tennur í reim, til merkis um
tign sína. í hægri hendinni
hélt hann á íensu úr bronsi.
Eg þekkti höfðingjann mjög
vel frá fyrri dögum, en datt
þó ekki í hug að brjóta hirð-
siðina með því að tala beint
til hans.
í stað þess lét ég Dóa Gíó
ganga á undan mér, svo að
hann gæti tekið sér hlutverk
meðalgangara í samræðu okk
ar.
Höfðinginn skildi einfalda
ensku, og ég gat líka talað
við hann á Búzzí-máli. en
rétta framkoman var sú, oð
láta þriðju persónu bera á
mfli.
Lét ég nú færa Dveh G’Pede
kveðjpr mínar, svo og undir-
höfðingjum hans og fjöl-
skyldu, og lét segja honum,
að ég þyrfti hjálpar hans við.
Hann svaraði formlega, en
steig síðan niður úr hásæti
sínu, rétti mér höndina og
lýsti því yfir, að við gætum
lagt alla viðhöfn til hliðar.
Hingað til hafði Múmú ekki
sagt nokkurt orð, en nú reis
hún á fætur og var auðsætt,
að hún fann til tignarstöðu
sinnar. Hún heilsaði mér, leit
fast framan í mig án þess að
depla augum og mælti: — Þú
biður um hjálp, herra Leigh.
Er það viðkomandi herra Fol
lett?
Eg kinkaði kolli. Dveh G’
Pede sagði ^ð við skyldum
setjast. Voru þegar sóttir bam
busstólar, sem voru mjög
þægilegir.
— Við getum talað, mælti
hann.
Eg leit á höföingjana, sem
hjá honum stóðu.
— Það sem ég óska að mæla
er aðeins fyrir eyru hins
mikla höfðingja og Múmú,
sagði ég.
Höfðmginn sagði eitthvað á
búzzímáli, og effir drykklanga
stund vorum við þrjú ein
eftir.
Eg bauð þeim vindiinga, er
þau þáðu af mikilli ákeíð.
Sjálfur kveikti ég mér í pípu.
— Talaðu, vinur minn,
mælti Dveh G’jPede. Nú var
hann reiðpbúinii að hlusta
eftir bvi, sem rpér lá á hjarfa.
— Þú veizt, að herrp Foj-
lett var myrtur fyrir t.veimur
dögum, skammt frá landa-
mærunum, sagði ég á búzzí-
máli, til þess að vera viss um
að hgnn skildi mig. — Eg
fan lík hans og nú saka menn
á plantekrunhi mig um, ajð
hafa drepið hann. Eg verð aö
sanna þeim, að ég ha.fi ekki
gert það.
— Hvernig þú hugsa þér
að gera það? spurði höfðing-
inn.
— Eg verö að komast fyrir,
hver hefur gert það.
— Þú halda, ag svartur
maður eða hvítur maður drap
herra Follett? spurði Múmú.
Þessu svaraði ég hægt og
skýrt: — Eg held, að hvítur
maður hafi gert það, en jafn
framt held ég, að svartir
menn hafi gert annaö. Það
voru innfæddir menn, sem
komu og tóku líkig úr sjúkra
húsinu.
Dói Gíó og Borbor höfðu
sett föggur okkar frá sér á
gólfið. Eg náði nú stækkaðri
mynd úr annarri töskunni og
sýndi þeim Dveh G’Pede og
Múmú hana. Þau skoðuðu
myndina af hinum limlesta
líkama mjög nákvæmlega.
— Það voru ekki hlébarð-
ar, sagði ég, benti á myndina
og leit til höfðingjans. — Það
voru hlébarðamenn.
Hver mínútan leið ef tir
aðra, en þau þögðu. Loks
mælti höfðinginn hspgt: —
Augu þin sjá vel, herra Leigh.
En sneri mér að Múmú. —
Hvað hyggur þú?
— Það er verk hlébarða-
manna.
— Voru Jxað þá hlébariSa-
menn, er st^lu líkinii af
sjúkrahúsmu? spurði ég.
— Eg el^ki trúa því, svaraði
Dvpþ (G’Pede. — Hlébarða-
menn ekki skipta sér af lík-
inu, eftir að þeir ganga frá
því í kjarrinu.
Það var líka það, sem ég
hélt. Hlébarðamenn voru út-
j reknir af mörgum ættkyísl-
j um. Flestir innbvggjanna höt
j uðu þá og hræddust. Ef ein-
! hver höfðingi neyddist til að
leita liðveizlu þeirra til varn
ar óyinum sínum, lá ekki við,
ag þau samskipti væru inni-
leg.
Dveh (B’Pede sat og horfði
hugsandi á næsta vindling-
inn, sem hann reykti, en síð
an sagði hann: — Þú hefur
sagt þú halda hvítur maður
drap herra Follett. Komu
hlébarðamenn á eftir hvíta
manni?
Eg kinkaði kolli.
— Hvernig var herra Fol-
lett myrtur?
— Hinp ip|kli læknir á
plantekrunni segist hafa fund
ið kúlu í hjarta herra Fol-
letts, svaraði ég.
Múmú leit eldsnpggt á mig:
— Mikli, hvíti læknir segja
lygi. Hlébarðamenn tóku
hjarta herra Folletts, áður
en mikli, hvíti læknir sá lík
ama hans!
9. kafli.
Þessi ákveðna umsögn Mú
mú kom mjög yip mig. Lík-
umar fyrir þessu voru svo
Ijósar, að þær máttu heita
staðreyndir. Hlébarðamenn
taka nefnilega alltaf hjartað
úr beim, er þeir yfirvinna.
Eg lokaði augum og reyndl
að kalla fram í minni mínu
stund þá, er ég stóð hjá hin-
um limlesta líkama. Og ég
varö að kannast vig það með
sjálfum mér, að ég hefði ekki
grandskoðað líkjð nógu ræki
lega. Eg gat ekki munað
hvért smáatriði betur, þótt
ég athugaði myndirnar.
Til þess að fitja upp á sam
ræðum að nýju sagði ég: —
Ef til vill hefur kúlan ekkl
verið í hjarta herra Folletts.
heldur annars staðar í líki
hans. En hvítur maöur skaut,
henni.
Svipurinn á hinu svarta
andliti Múmú bar vott um
efa.
— Hvað getum við gert til
að hjálpa vini vorum? sþúrði
Dveh G’Pede allt í einu.
— Eg óska ag finna lik
herra Folletts. Finni ég það,
get ég ef til vill komizt að
því, hverjir tóku það. En ef
ég veit. hverjir tóku það,
segja þeir mér, hvaða hvítur
maður hafi borgað þeim fyrir
að gera það.
Gamli höfðinginn kinkaði
kolli. — Org þín eru viturleg.
— Hvar heldur þú, að llk-
ið sé nú? spurði Múmú.
Eg hygg, ag farið hafi ver
ið með þp,ð upp á hið helga
fjáH, svaraði ég og benti upp
til G.Bolo fjalls.
— Þú óskar að ganga á G’-
Bolo fjall? spurði höfðinginn
gersamjeg^ forviða.
— Já, sagði ég. Hg kunni
ekki við augnaráð höfðingj-
ans. — Hvernig ætti ég að
finna líkið, ef ég kæmist ekki
þangað upp?
Múmú var farin að gráta.
Eg tók um höfuð hennar.
— Það vera bannað. Aldrei
nokkur hvítúr maður komið
upp á G’Bolo.
— Ekkert er bannað hin-
um mesta af höfðingjum
Búzzí-ættbálksins.
Múmú brosti ofurlítið við
og það sannaði mér, að at-
húgasemd mín haföi hitt á
réttan stað. Gainli höfðing-
inn lokaöi augunum. Hann
skgði ekki neitt, og það varð
grafarþögn inni, ekkert heyrð
ist nema hark utan úr þorp-
inu. Trumbudynurinn ofan
fyá fjöllunum var hljóðnaður.
Eg hplt, að Dveh G’Pede væri
sofnaður.
* Loksins tók hann til máls
áii þess að opna augun: —
Ég ekki hlynntur hlébarða-
mpnnum. Þeir ekki til annars
en auka vandræöi. Ef hlé-
barðamenn nú fela sig á G’
Bolo fjalli, stríðsmenn mínir
stökkva þeim á brott. G’Bolo
er heilagt fjall, aðeins fyrir
góða ættflokka. Við gera
tvennt í dag. Trumbur okkar
verjia að tala við töframenn
uppi í fjallinu. Svo við gera
juju (andasæringar). Ef juju
verður gott í fyrramálið, áð-
ur en sólin rekur nóttink á
brott, skal ég fara með stríðs
menn mína upp á fjallið. Þú,
vinur minn, koma með okkur.
Snjókeðjur
HERTIR HLEKKIR.
Einfaldar:
700x20 verð 1050,00
825x20 — 1325.00
900x20 — 1445,00
1000x20 — 1445.00
Tvöfaldar:
750x20 verð 1325,00
SVEINN EGILSSON H.F.
Laugaveg 105 — Sími 22467
T f MIN N, laugardaginn 10. febi*úar 1962
14