Tíminn - 12.04.1962, Blaðsíða 7

Tíminn - 12.04.1962, Blaðsíða 7
Otgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN FramKvæmdastjóri Tómas Arnason Ritstjórar Þórannn Þórarinsson (ábl Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Indriði G Þorsteinsson Fulltrúi ritstjórnar- Tómas Karlsson Auglýs ingastjóri: Egill Bjarnason Ritstjórnarskrifstofur i Edduhúsinu. afgreiðsla. auglýsingar og aðrar skrifstofur i Bankastræti 7 Simar 18300- 18305 Auglýsingasími 19523 Afgreiðslusími 12323 Askriftargj kr 55 á mán innanl í lausasölu kr. 3 eint — Prentsmiðjan Edda h.f - Samningsréttur opin- berra starfsmanna Eins og skýrt er frá í frétíum blaðsins í dag, hefur ríkisstjórnin lagt fram frumvarp um kjaramál opinberra starfsmanna. Er frumvarp þetta byggt á samkomulagi, sem orðið hefur í löngum viðræðum og samningum milli stjórnar Bandalags starfsmanna ríkis og bæja og ríkis- stjórnarinnar. Efni frumvarpsins skal ekki rakið hér, enda er það gert annars staðar, en mikilvægasta ákvæði þess er það, að opinberir starfsmenn fái lögverndaðan samningsrétt um kaup og kjör, og að laun þeirra séu ekki lengur bundin af launalögum, heldur ákveðin með tveggja ára uppsegjanlegum kjarasamningi, og fari sú samningsgerð við ríkisstjórnina fram með sama hætti og samningar við aðrar stéttir. Hins vegar fá opinberir starfsmenn ekki alveg fullan, lögverndaðan samningsrétt eins og aðrar stéttir, þ.e.a.s. ekki verkfallsrétt, heldur skal gerðardómur skera úr, ef samkomulag næst ekki í kjaradeilu. Þrátt fyrir þetta hlýtur það að teljast fullkomlega hálfur sigur, sem opinberir starfmenn hafa hér unnið, og náð mikilvægum áfanga að lokamarkinu — fullum samn- ingsrétti. Núverandi stjórn Bandalags starfsmanna ríkis og bæja, með formann samtakanna, Kristján Thorlacius, í broddi fylkingar, hefur unnið mikilvægt starf í þessum samningum og tekizt að leggja grundvöll, sem síðar mun verða opinberum starfsmönnum mjög þýðingarmikill. Hefur forysta samtakanna í málinu í senn verið skelegg og affarasæl. Hitt ber að víta, að tregða ríkisstjórnarinnar í þess- um sjálfsögðu réttindamálum skuli valda því, að frum- varpið kemur svona seint fyrir alþingi. Launamál þessara stétta voru komin í algert öngþveiti eins og deilan við lækna og verkfræðinga sýndi einnig, og ríkisstjórnin hef- ur hér orðið að láta undan augljósum réttarkröfum og markvissri sókn, en stefnu sinni trú gerði hún það ekki fyrr en í algert óefni og öngþveiti var komið. Mesta spillingarhættan Morgunblaðið kallar það „andstöðu á undanhaldi“, þegar Tíminn telur það ekki líklegt, að meirihlutavaldi Sjálfstæðisflokksins verði hnekkt í þessum kosningum, þar sem hann hefur nú 10 fulltrúa af 15. Fyrr mætti nú rota en dauðrota, og það er rétt eiAs og íhaldið sjálft hafi látið sér detta það í hug; að svona illa gæti farið og telur það „beztu traustsyfirlýsingu11, þegar andstæðingar benda á, að lítið raunsæi sé í slíkri svartsýni hjá íhald- inu. En þetta er svolítill misskilningur hjá þeim, blessuð- um. Tíminn var einmitt að benda á, að í svona sterkum meirihluta fælist mesta spillingarhættan. Þeir menn, sem hafa svona sterka aðstöðu og þurfa ekki að óttast að missa meirihlutann í næstu kosningum, leyfa sér að gera hvað sem er. Þá dafnar spillingin hröðum skrefum, eins og nú á sér t.d. stað í samskiptuin Almenna byggingar- félagsins og borgarinnar, og mýmörg dæmi eru um önn- ur. Allir stjórnendur verða að hafa hitann í haldinu, og þess vegna er það brýn nauðsyn fyrir reykvíska borgara að minnka þennan íhaldsmeirihluta verulega í næstu kosningum, þó að það takist ekki í einni lotu, að víkja honum alveg frá. * :■ MS n*A, 01' rpa « yrr en síðar verður að semja um framtíð Vestur - Berlínar í dag geta stórveldin hvorki hafiS sfyrföld né samiS um friS Frá vörzlu borgarmarkanna í Berlín FYRSTU lotu lauk í Genf í vikunni sem leið, þegar utan- ríkisráðherrarnir fóru heim. Ef litið er um öxl má segja, að allt það hafi áunnizt, sem unnt var eftir leiðum stjórnmálanna. Báðir aðilar viðurkenndu að valdajafnvæginu væri þann veg farið, að það hindraði þá bæði í að hefja ófrið og semja frið. Hvorugur aðilinn er nægi lega öflugur til þess að setja hinum kosti og knýja hann til að ganga að þeim, og ekki er fyrirsjáanlegt neitt samkomu- lag, sem báðir aðilar hafi efni á að gangast undir. Bæði Sovét ríkin og Vesturveldin búa við hernaðarlegt þrátefli í Þýzka- landsmálunum og algera kyrr- \ stöðu í stjórnmálum yfirleitt. SÍÐASTLIÐIÐ ÁR hefur á- standið batnað til muna frá okkar bæjardyrum séð. Megin- munurinn kemur fi’am í því, að þegar forsetinn hitti Krustjoff að máli í Vín í júní í sumar, þá var Berlínardeilan háð tíma takmarki, sem fram kom í gervi úrslitakosta. Krustjoff hótaði að gera samninga um sérfrið við Austur-Þýzkaland ef Vesturveldin gengju ekki að þeim kostum, sem Rússar settu Berlínardeilunni. Þá hefðum við orðið að sætta okkur við að semja við Ulbricht um að- gang að Vestur-Berlín. Þetta var ógnunin, sem ýfir okkur vofði síðast liðið sumar. Þessari ógnun var af okkur létt í september sem leið, með an á viðræðum utanríkisráð- herranna Rusk og Gromyko stóð. Ég hygg, að þetta hafi einkum stafað af tveimur á- stæðum. Önnur ástæðan er, að forsetanum tókst að sannfæra Krustjoff um að hann munói hefna sín, ef Ulbricht hefði af- skipti af aðflutningsleiðinni til Beriínar, og stjórn Sovétríkj- anna gæti því ekki afklæðzt hættunum í sambandi við Berlínarmálin með þvi að semja sérfrið við Austur-Þýzka land. Það yrði aðeins til þess að fá Ulbricht taumana í stað stjórnar Sovétríkjanna. Hin á- stæðan er sú, að með því að láta byggja hinn fræga múr- vegg I Berlín dró Krustjoff til mikilla muna úr þeirri hættu, sem fyígi-rikinu Austur-Þýzka- landi stafaði frá Vestur-Berlín þó að veggurinn yrði honum næsta dýr gagnvart áróðursað- stöðunni. Vestur-Berlín var ekki lengur opin leið til flótta né sýningargluggi, sem sífellt blasti við augum Austur-Berlín ar. Eftir að veggurinn reis var Berlín miklu verr fallin til leyniþjónustu og stjórnmála- áhrifa. t ÚTKOMAN varð sú, að eins og sakir standa geta báðir að- ilar lifað við það ástand, sem nú ríkir í Berlín. En þetta get- ur alls ekki staðið í það óendan lega, og varla mjög lengi. Vest- ur-Berlín er enn „óheilbrigð“, eins og Eisenhower komst að orði. Kommúnistar A-Þýzka- lands umkringja hana og það er á þeirra valdi að gera íbúum hennar mjög erfitt fyrir. Til vera Vestur-Berlínar hvílir ekki á ákveðnum né skýrt mörkuðum grunni lagalega séð. Þetta kemur skýrast fram í því, að Vestur-Þjóðverjar og íbúar Vestur-Berlínar þurfa á að halda sí-endurteknum yfir- lýsingum um, að við stöndum enn með þeim. Þeir þurfa á þessu að halda til þess að geta haldið áfram að lifa, starfa og þrífast í Vestur-Berlín. Þetta getur að vísu gengið um sinn, en það getur ekki gengið í það óendanlega. Við eigum aðeins einn' varaforseta til þess að senda til Berlínar, og hann er þegar búinn að koma þar. Forsetinn á ekki fleiri bræður, og þá á hann ekki annað eftir en þrjá mága og eina eiginkonu. Við getum varla farið fram á að Clay hers höfðingi eyði því, sem eftir er af ævinni í Vestur-Berlín. FYRR EÐA SÍÐAR verður að tryggja frelsi Vestur-Berl: ar með alþjóðasamningi, þar sem hún er gerð að alþjóðlegri borg, undir sérstakri vernd stórþjóðanna, og almennri vernd Atlantshafsbandalagsins, Varsjárbandalagsins og Samein uðu þjóðanna. Báðir aðilar vita að vísu að þetta hlýtur að verða hin end- anlega lausn, en eins og á stendur er ekki unnt að orða 1 hann á þann hátt í samningi, að allir aðilar geti sætt sig við að skrifa undir. Sovétstjórnin getur ekki skrifað undir samn ing, þar sem viðurkennt er, að Vestur-Berlín og samgönguleið in til hennar að vestan sé und- anþegin yfirráðum austur- þýzka ríkisins. Við getum ekki skrifað undir samning, sem við urkennir tilveru tveggja þýzkra ríkja. Hvorugur aðilinn getur að svo stöddu teygt sig lengra en hann hefur þegar gert, þ.e. að draga til muna úr spennunni í Bérlínar-deilunni, án þess að um samkomulag sé að ræða. ÞAÐ ER löngu ljóst, að ekki tekst að ná neinu samkomulagi um afvopnun meðan ekki næst samkomulag í Berlínardeil- unni. Hvorugur aðilinn þorii ekki að afvopnast meðan enn bíður óleyst deila, sem auðveld lega gæti leitt til ófriðar. í hæsta lagi kynnu að vera möQj leikar á kyrrandi samningum utan við höfuð-ágreiningsefni Austurs og Vesturs, eins og til dæmis ekki-árásarsáttmála milli Atlantshafsbandalagsii.s og Varsjártondalagsins. Sam- komulag ym geiminn og þegj- andi samkomulag um ákveðin áhrifasvæði í Suð-Austur-Asíu, út frá hlutleysi Laos. Hvað áhrærir kjarnorkutil- raunir, þá hefur það verið aug Ijóst í a.m.k. heilt ár, að ekki getur verið um neitt samkomu- lag að ræða vegna þess, að báð ir aðilar vilja gera fleiri til- raunir. Sovétríkin vilja það vegna þess, að þau eru komin skemmra áleiðis en við, en við viljum halda áfram að gera til- raunir til þess að halda forust- unni. Eins og blööin hafa bent á að undanförnu, þá er nokkur ástæða tO að vona, að þeir tím- ar séu ef til vill ekki langt un^ an, að báðir aðilar telji sig hafa lært allt það, sem unnt sé að læra á sprengingum í gufu- hvolfinu. Sumir hinna merk- ust vísindamanna líta svo á, að þessa sé mjög skammt að bíða. SEGJA MÁ, að unnt sé að þola það ástand, að hvorki ríki friður né ófriðui’, en það cr'á margan hátt óþægilegt. Þessu fylgja á sumum sviðum veruleg vandræði, og það er ákaflega taugaæsandi fyrir þá, sem endi lega vilja hafa hlutina annað hvort hvíta eða svarta. Aðstaða okkar er nægilega góð til þess, að við höfum enga ástæðu til að örvænta, einkum þegar á það er litið, að átökin, sem fram fara, eru hin lang mestu, sem sögur fara af á síðari öld- um. Við erum að vísu engan veg- inn almáttugir hernaðarlega, en við höfum þó yfirburði og erum allt of sterkir til þess, að á okkur verði ráðizt. í efna hagsmálum eru framfarir .ns vestræna þjóðfélags miklum mun örari t. hjá keppinautun um. Við höldum fyllilega í horf 1 inu að því er áhrifavald snert- ir. Að því er tekur til hinna nýstofnuðu ríkja, þá er þjð ekki spurningin, hvort þau n vilji það frelsi, sem auðkennir I okkur frá einræðisríkjunum, fi heldur hitt, hve fljót þau verða I að ná þeim þroska, að þau öðl- 1 ist það. 1 T í M I N N, fimmtudagur 12. apríl 1962. z

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.