Tíminn - 17.07.1962, Page 9

Ura miðjan apríl s.l. var ég
í San Francisco, kom þangað
með lest frá Salt Lake City.
Tók sú ferð tæpan sólarhring.
Ójá, ekki heilsar Kyrrahafið
með sparisvip, hugsaði ég, er
ég sá skolgráar öldurnar ýfast
undir brúnni yfir að Oakland,
þar sem ég fór úr lestinni. —
Minna varð vart stormsins þeg
ar komið var að gistihúsinu,
sem stóð í einni af þeim mörgu
brekkum, sem alltaf verða fyrir
fæti í þessari fögru borg. Og
ólundin straukst alveg af sér,
þegar inn kom og ég fékk bréf
frá frænku minni, Snjólaugu
Eiríksdóttur Shoemaker, sem
sagðist koma til borgarinnar
seinna þennan dag. Snjólaug
er ein af mínum eftirlætis
frænkum, ekki sízt vegna þeirr
ar óbugandi kæti, sem hún
hefur til að bera. Nú höfum
við ekki sézt í nokkur ár og
höfum því æði margt að skrafa
er við settumst að matborðinu
um kvöldið. Létum við ýmis-
legt fjúka, sem ekki var ætlað
öðrum að heyra, og brá því
heldur ónotalega, er gestur við
næsta borð lyfti nefinu úr vín-
glasi sínu, renndi til okkar svo
lítið þokulegum augum og
sagði: „Fyrirgefið, ekki vænti
ég að þið séum íslenzkar? Mér
heyrðist þið segja Reykjavík“.
Sem betur fór var Reykjavík
eina orðið, sem hann skildi!
Við Snjólaug reyndum að
bera okkur eins og reyndir túr-
istar, fórum upp í hæsta tum
borgarinnar og í gömlu spor-
vagnana, sem mjakast upp og
niður b^ekkurnar, og borðuðum
á Fishermans Wharf við smá-
bátahöfnina, þess á milli heim
sóttum við hinar og þessar
merkisstofnanir eftir tilvísan
ráðuneytisskrifstofunnar, svo
sem háskóla, tómstundaheimili
aldraðs fólks og ritstjórnarskrif
stofur tímarita.
Skömmu eftir að ég kom til
borgarinnar_ hringdi ég heim
til Sveins Ólafssonar (Sveins-
sonar frá Firði) til að skila
kveðju frá manninum mínum,
sem notið hafði gestrisni þeirra
hjóna, er hann var þarna á
ferð fyrir tveimur árum. Buðu
þeir mér þá að koma til sín og
var ákveðið að Ingi Baldvins-
son og kona hans sæktu mig
á gistihúsið. '
Leiðin lá yfir til Oakland og
var slík þröng bíla á brúnni að
naumast varð ekið hraðar en
láksson heimsótti ég einn morg
un, en fleira fólk íslenzkrar
ættar hitti ég ekki þar í borg.
Þar starfar fjölmennt íslend-
ingafélag og hafði haldið þorra
blót skömmu áður en ég kom.
Frá San Francisco fór ég
fljúgandi til Seattle. Settist
ég hjá roskinni konu í flugvél-
inni og spurði hvort hún væri
að fara til að skoða heimssýn-
inguna í Seattle. Sagði ég henni
hvernig á ferðum mínum
stæði. Brosti hún þá og sagði:
Þér hljótið að vera gesturinn,
sem hún frú Jakobina Johnson
á von á. Þ^ssi kona erforstjóri
sögu- og iðnaðarsafns Seattle-
borgar og heitir Elizabeth
Gustison.
Ekki þurfti ráðuneytisskrif-
stofan í Seattle að hafa mikið
fyrir dvöl minni þar. Um það
sáu þau frú Jakobína, Kári son
ur hennar og Karl Fredericks,
ræðismaður íslands. Hjá Jako
bínu og Kára bjó ég vikurnar,
sem ég dvaldi í borginni og
Karl var óþreytandi að flytja
mig fram og aftur í bíl sínum.
í vissum skilningi er maður
kominn til íslands, þegar kom-
ið er inn fyrir dyr hjá Jakobínu
Johnson. Kannski er það fs-
land heldur fegurra en við
þekjum það í hversdagsleikan-
um; Fjarlægð, fegurðarþrá og
skáldleg viðkvæmni má burtu
grómið, en geyma gullið.
Annað er það líka, sem set-
ur sérstakan svip á heimilið.
Það eru hinir mörgu listmun-
ir, sem Kári hefur flutt með
sér frá Austurlöndum, en þar
hefur hann dvalið og ferðazt
sem starfsmaður á millilanda-
skipum. Kann hann frá mörgu
að segja af þeim fjarlægu furðu
ströndum, enda gáfaður maður
og athugull, gæddur vakandi
kímniskyni. Vandfundrvir munu
ágætari gestgjafar en þau
mæðgin.
Frú Jakobína er kunn hér
heima fyrir Ijóð sín og þýðing
ar, en sennilega vita færri um
þá óhemju vinnu, sem hún hef
ur á sig lagt til að kynna ís-
land og íslenzk málefni með ó-
(Framhald á 6. síðu)
Vlð smábátahöfnina f San Francisco.
Frú SigríSur Thorlacius skrifar frá
SAN FRANCISCO
OGSEATTLEBORC
gangandi maður færi. Fór frú-
in að hafa orð á því, að nú
yrðum við sein í matinn. Við
ókum gegn um háskólabæinn
Berkely, tókum skakka beygju
og urðum að snúa við. Vegur-
inn lá í ótal krókum upp í fjall
lendið, sem skilur á milli
Berkely og Orinda, þar sem
Sveinn býr. Enn villtumst við
og vorum allt í einu komin
fram á brekkubrún út að sund-
inu. Liðið var að sólsetri og
var litadýrð loftsins og spegil-
slétts hafsins ólýsanleg. Hand-
an sundsins var búið að
kveikja á þúsundum Ijósa í
borginni og sólsetursbjarminn
roðaði múra Alcatraz-fangels-
isins á eyjunni í miðju sund-
inu. En þetta varð líka síðasta
villan og innan stundar vorum
við í hópi glaðra landa á hinu
vingjarnle.ga heimili Ástu og
Sveins, sem stendur á stalli í
brattri hlíð.
Þarna voru fyrir, auk heim-
ilisfóiksins, Steinþór Guð-
mundsson og Louise kona hans,
sem er tónskáld og hljóðfæra-
leikari; Eysteinn Þórðarson
frá Ólafsfirði og kona hans
Dóra Hjartar; hjónin Þorvald-
ur Daníelsson og Dísa Oddgeirs
dóttir og Gunnhildur Snorra-
dóttir Lorenzen. Síðar leit inn
Vigfús Jakobsson frá Hofi í
Vopnafirði. Var nú setið í góð
um fagnaði við rausnarlegar
veitingar lengi kvölds.
Það er einkennileg árátta,
sem fylgir manni í útlöndum,
að mega helzt ekki heyra í
neinu fundið að landi sínu, þó
að maður skammi kannski allt
og alla heima. Unga fólkið,
sem þarna var og flutt hafði
búferlum vestur á síðasta ára-
tug, sá marga annmarka á ís-
lenzku þjóðlífi og hefði ég
sennilega viðurkennt sumt hér
heima, en reyndi nú eftir getu
að malda í móinn. Kannski
meðfram af því, að ég sá svo
eftir því að þetta greinda, dug-
lega og skemmtilega fólk skuli
hafa setzt að í öðru landi.
íslenzka ræðismanninn í San
Franeisco, séra Octavíus Þor-
Sniolaug og leiösogukona okkar viö Hrkju í Stanforöháskila.
JIMINN, þriðjudagurinn 17. júlí 1963