Tíminn - 09.08.1962, Blaðsíða 14

OLIA OG ASTIR

LINDEN GRIERSON
lega' þagað, ef við borgum honum
vel fyrir það.
— Það er alltof áhættusamt,
sagði hann hægt og hristj höfuð-
ið. En kannski var samt eitthvað
vit í því, sem hún sagði. Leiðsögu-
maðurinn hlaut að heyra sitt af
hverju á torginu og í götunum, og
sem innfæddur gat hann borið
fram spurningar, án þess að
nokkrum nokkrum þætti kyndugt.
Sjálfsagt voru margir óánægðir
með núverandi ríkisstjórn og
myndu hallast á sveif með þeim,
sem lofaði betri kjörum en Don
Manuel veitti þeim. Þag voru
margir mánuðir síðan síðasta bylt-
ing var gerð, og það var trúlegt,
að þessi fífl færi að langa í hasar
og húllumhæ, aftur.
— En heldurðu, að við gefúm
treyst honum?, sagði hann efa-
gjarn. I
— Eg er viss um það. Elenor
hló hálffeimnislega. — Þú skilur
Eg er hans senorita, honum finnst
ég vera bæði sól og tungl, af því
að ég leyfi honum að vinna fyrir
mig. Þó að hann sé dálitið skrýt-
inn ag sumu leyti, og montinn og
stundum hálfgerður gortari, er ég
viss um, að hann myndi hjálpa
okkur, ef ég bæði hann fallega um
það. Ef þú hefðir ekki komið,
hafði ég hugsag mér að halda til
fjallanna með Mario einan sem
fylgdarsvein. Og þó að þú sért
kominn, ætla ég samt að biðja
hann um hjálp.
— Gott og vel, samþykkti hann,
en fús þó, þetta fékk hann til að
finnast sér alveg ofaukig að eiga
að fá slíkt í hendur innfæddum. —
En skýrðu það út íyrir honum, að
það sé lífsnauðsynlegt, ag hann
haldi sér saman, við kærum okk-
ur ekki um, að öll Santa Felice
viti, að hverjum við lejtum.
— Nei, ég skal gæta þess vel,
lofaði hún og sneri sér út að tang-
anum, Enn sást ekkert til Rose og
Terry. — Þau þafa víst alveg
gieymt okkur, hropaðj hún hlæj-
andi.
Hann flýtti sér að rísa á fætur
og rétti fram höndina tii að hjálpa
henni upp.
— Furðar þig á þv: skul-
um líka gleyma þeim , fáum
við tækifæri til að, sýna forsetan-
um, íbúunum og hótelstjó,ranum,
að við erum vinir.
Hann þrýsri' hönd hennar og leit
í augu henni.
— Eg verð að fá að taka af þér
nokkrar myndir, þú ert svo björt
og fögur, hrífandj andstæða' við
allar konurnar, sem ég hef séð
hérna.
— Þakka þér fyrir, Hún brosti
hálfvandræðalega í myrkrinu. Eft
ir svip hans að dæma, þarfnaðist
John Graham ekki sérstakrar
hvatningar til að breyta hinu mik-
ilvæga verkefni í sýndardaður.
Og hún var vonsvikin. Hún hafði
búizt við, að hann væri með ná-
kvæmar áætlanir um, hvað þau
ættu að gera — að minnsta kosti
uppástungur — og hikaði ekki vig
að framkvæma þær. Kannski hafði
hún hann fyrir rangri sök, en hún
óskaði innilega, að hann hefði
ekki haldig alveg svona fast
undir handlegg hennar, þegar þau
gengu aftur heim ag gistihúsinu.
7. KAFLI '
Jeffrey Greene var ekki vanur
að eyða tímanum til ónýtis, þegar
konur áttu í hlut. Til þess .að und-
irbúa grundvöllinn enn betur,
vakti hann Elenor snemma næsta
morgun og spurði, hvort hún vildi
verða sér samferða niður á strönd-
ina og fá sér morgunbað, Til þess
að þetta sýndist ekki um of grun-
samlegt, barði hann einnig gæti-i
lega að dyrum hjá Clarence-hjón-
unum. Hann brosti út j annað
munnvikið, þegar hann heyrði þau
hvíslast á, og síðan' sagði Terry,
að þau kæmu eftir nokkrar mín-
útur.
Þegar Elenor óð út í vatnið, þar
sem grynnst var, og byrjaðj sitt
daglega busl, kom Jeffrey til Jienn
ar, hár og sterklega byggður, en
ekki nær eins vöðvamikii.1 og sól-
brúnn og Mario. Hann hló að erf-
iði hennar og sagði, að hún kæm-
ist aldrei langt með þessu áfram-
haldi. Það, sem hún þyrfti, væri
ag sannfæra sig um, að hún gæti
■synt út að flekanum, sem lá fyrir
akkerum ekki ýkja langt undan
ströndinni. Tækist henni það einu
sinni, myndi hún aldrei hræðast
vatn framar.
Elenor skyggði hönd fyrir augu,
þegar hún leit j áttina.
— Eg er ekki svo góð sund-
kona, að ég gætj nokkurn tíma
komizt út að honum, sagði hún
hreinskilnislega.
— Auðvitað geturðu það, sagði
hann hrokafullur. — Eg skal
■synda við hliðina á þér, þá er ekk-
ert að óttast. Komdu nú með.
Hann lagði höndina á arm
hennar, þegar hún hikaði.
— Nei, Jeffrey, ég get það
hreinlega ekki.
— Æ, vertu ekki svona vitlaus,
þetta er ekki langt. /
Hann brosti til hennar, og hún
óskaði allt í einu, ag hún hefði
beðið eftir Mario. Þegar hann var
nálægur, fann hún aldrei til ótta,
og hann hafði aldrei reynt að telja
hana á að gera það, sem hún
treysti sér ekki til Hann vissi, að
henni þótti gaman að busla og
synda spotta og spotta, þar sem
grynnst var, og hún treysti því al-
veg, að færi hún of langt út.
myndi hann þegar í stað koma og
hjálpa henni. Hann myndi aldrei
saka hana um að vera heimska!
Þessi maður veitti henni ekkert
öryggi og hún titraði þegar hann
dró hana méð sér, án þess að hi'rða
um andmæli hennar. Vatnið náði
henni i axlir, svo upp að höku.
Hún fylltist ofsalegri hræðslu og
reyndi að rí'fa sig lausa frá hon-
um.
— Slepptu mér, leyfðu mér að
ag fara aftur í land!
— Þú ert þó ekki hrædd, ha?
22
Eg er góður sundmaður, ég hef
meira að segja fengið heiðurs-
merki fyrir björgun, svo að þú
þarft ekkert að ótlast.
Heiðursmerki eða ekki, hugsaði
hún, ég vil miklu heldur hafa
Mario hjá mér. Hann gortaði lík'a
af sundkunnáttu sinni, en ekki á
sáma há't. Hún reyrði rödd Terr-
ýs; hann var kominn út að flekan-
um
— Reyndu það bara, Elenor.
Rose er komin líka, og það er svo
fallegt hérna.
Og svo ýtti Jeffrey við henni
og hún fatjn botninn hverfa undan
fótum sér.
Þegar Mario sendj Ö'nnu Maríu
til. að sækja skó Elenor og spyrja,
hvort þag væri eitthvað annað,
sem hann gæti gert fyrir hana,
áður en þau færu í hina daglegu
ökuferð, fékk harin þau boð, að
senorita Penny væri þegar farin
niður til .strandarinnar ásamt hr.
Greene. Aldrei þessu vant gleymdi
Mario að brosa til stúlkunnar og
koma með nokkra velvalda brand-
ara. Hann sagði bara stuttaralega
þökk fyrir, svo hljop/ hann niður
tröppurnar, út í sólskinið og yfir
grasflÖtina í áttina að ströndinni
fyrir neðan hótelið. Hann sá senor
Clarence úti á flekanum ásamt
eiginkonu sinni, það virtist sem-
þau kölluðu hvatningarorg til ein-
hvers, sem var á leiðinni. Þegar
hann kom auga á bláu baðhettuna,
sem skaut upp og fór niður, oft
miðja vegu milli flekans og lands,
gnísti hann tönnum. En það var
ekki fyrr en hann kom alveg nið-
iir ag ströndinni, að hann sá
fjórðu mannveruna. og hann
sparkaði af sér skónum og synti af
miklum hraða á eftir þeim.
Elenor vissi, að henni tækist
ekki ag komast alla leið að flek-
anum, en þrátt fyrir suðið í eyr-
127
sem 'Samþykkt hafði verið í Que-
beck, tveimur mánuðum áður,
yrðu þær aðgerðir, sem þeir vildu
fórna ðllu fyrir — árásin yfir
sundið — gerðar óframkvæman-
legar.
Mesti vandinn var nú sá, að
sigrast á tortryggni bandarísku
herforingjanna, sem voru nú, sök-
um hinnar áköfu kröfu forsætis-
ráðherrans um aðgerðir gegn
Rhodes, í enn mejri vafa um fyr-
irætlanir brezka leigtogans og
herforingja hans en nokkru sinni
fyrr. Við þetta bættist svo sú
staðreynd, að þessi tortryggni
hafði við nokkur rök að styðjast,
hvað forsætisráðherrann snerti,
þvf að þar sem hann var bæði
ákaflega mannúðlegur og gædd-
ur óvenjulegu ímyndunarafli, þá
óttaðist hann endurtekningu hinna
tilgangslausu manndrápa Vestur-
vígstöðvanna í fyrri heimsstyrjöld-
inni. Enda þótt Brooke hefði,
eftir uppgjöf ftalíu, bent á það
að hver tilraun Breta til ag hag-
nýta sér ástandið með því að setja
her á land í löndum eins og Grikk
landi, myndi hafa í för með sér
hemaðarlegar skuldbindingar,
gagnstæðar hinni samþykktu
brezk-bandarísku stefnu í Miðjarð-
arhafsaðgerðum, þá hélt Churchill
samt áfram að vona, að með notk-
un lítilla landgönguflokka mætti
breyta uppreisnum skæruliða á
Balkanskaga í öfluga byltingu.
Þetta taldi hann að gæti bylt
yfirráðum naizsta j Austur-Evr-
ópu og gert árás á Vesturvirki
Hitlers, ónauðsynlega.
Viku síðar, eða þann 21. októ-
ber, sendi Alexander hershöfð-
ingi mjög athyglisverða skýrslu
,frá ítalíu. Þjóðverjar, sem þurftu
nú ekki lengur að óttast neitt
meiri háttar áhlaup sökum aug-
ljóss skorts bandamanna á lönd-
unar- og flutningaskipuflii, voru
nú með nítján herdeildir á móti
ellefu herdeildum bandamanna,
ag koma sér fyri.r á hinum mjóu
strandlengjum og hinum fjöllótta
hrygg skagans. Væri ekki hægt
að hefja tafarlausar og öflugar
árásaraðgerðir gegn þejm, hlaut
eitt af tvennu að gerast: Annað-
hvort tækist þeim að bæta svo
mjög aðstöðu sína í Ítalíu, að þeir
gætu flutt herdeildir þaðan til
Frakklands, eða þeir hæfu gagn-
sókn og hrektu Bandamenn í sjó-
inn. Það væri því nauðsynlegt,
fullyrti Alexander, að halda árá's-
inni áfram um veturinn.
Það, sem brezku herráðsforingj-
arnir þurftu því fyrst að gera,
var að fá hina amerísku starfs-
bræður sína til að slaka á ákvörð-
ununum, sem teknar höfðu verið
í Quebeck. „Það er alltaf ag koma
betur og betur í ljós“, skrifaði
Brooke í dagbók sína þann 25.
október:
„að aðgerðir okkar f ítalíu eru
að nálgast algera stöðvun, og að
við munum innan skamms lenda
í mjög hættulegri aðstöðu, ef Rúss
ar verða ekki því duglegri. Sók
okkar gengur miklu hægar í
Ítalíu, en varnaraðgerðir Þjóð-
verja þar —' miklu hægar en ég
hafði gert ráð fyrir. Við munum
ekki komast hjá hörðum deilum
við Ameríkumenn, sem hafa kom-
ið okkur í þessar aðstæður með
hinum þrjózkufullu kröfum sínum
um ag hætta hernaðaraðgerðun-
um á Miðjarðarhafi, vegna hinna
vafasömu árásaraðgerða yfir sund-
ið. Við eram nú að byrja ag sjá
árangurinn af stefnu Marshalls
og hvað við hefðum getað gert á
þessu ári, ef Ameríkumenn hefðu
ekki hindrað okkur með þrjózku
sinni og óráðþægni . . .
26. október: Winston sendi eft-
ir mér klukkan 10 f.h. til þess að
ræða um síðasta skeyti frá Alex-
ander, sem staðfesti það, að að-
gerðirnar á ítalfu væru að stöðv-
ast. Ræddi við hann um beztu að-
ferðirnar til ag gerá Ameríku-
Siffur vesturvelda, eftír
Arthur Bryant Heimildir:
STRIDSDAGBÆKUR
ALANBROOKE

mönnum það ljóst, að við yrðum
nú sem stendur að einbeita okk-
ur að Miðjarðarhafssvæðinu. Sat
því næst herráðsforingjafund og
undirbjó skeyti til Washington,
við ræddum um vi.ð Winston
klukkan 12,15 e.h.
27. október. Átti síðdegis langt
viðtal við Rennell lávarð, sem er
nýkominn til baka frá höfuðstöðv-
um Alexanders. Hann var mjög
hugsjúkur vegna ástandsins í aðal-
stöðvum Eisenhowers og líkti því
sem vig ræddum um við Winston
sem verst.
Klukkan 6 e.h. fundur, þar sem
forsætisráðherrann og Smuts
fluttu langar ræðúr um hlutfalls-
lega kosti Miðjarðarhafssvæðisins,
við árásaraðgerðir yfir Sundið. Eg
held að tilgangur þeirra hafi verig
sá, að fræða Beaverbrooke. Að
lokum snéri forsætisráðherrann
sér að honum og spurði hvaða
skoðun hann hefði á málinu.
Beaverbrook svaraði á þá leið, að
hann hefði ávallt verið fylgjandi
því, að framkvæmdar yrði árásir
yfir Sundið, en þegar við héldum
nú svo 'fast fram aðgerðum á Mið-
jarðarhafi, þá myndi hann ekki
berjast gegn þeim . . .
Afstaðan í aðalstöðvum Ikes var
síður en svo uppörfandi. Eg vissi,
að hann kunni aldrei að meta
hinn hernaðarlega hagnað af
ítalíu. Við höfðum vissulega kom-
ið á þeim tíma, þegar undirbún-
ingur ag aðgerðum yfir Sundið á
næsta ári, var nauðsynlegur; en
það mátti ekki láta þennan undir-
búning tefja fyrir aðgerðum, sem
í sjálfu sér voru einn nauðsyn-
legasti þátturinn í þessum undir-
búningi. Sjónarmið Ameríku-
manna var því miður þetta: „Við
höfum nú þegar eytt allt of löng-
um tíma í aðgerðaleysi á Miðjarð-
arhafi. Við skulum því ekki eyða
enn meiri tíma í sams konar að-
gerðaleysi á öðrum stöðum. Við
skulum því flytja allan her og
öll gögn, sem fyrir hendi eru, til
mikilvægustu orrustustöðvanna, og
ljúka stríðinu fljótt í Þýzkalandi.“
„28. október. Erfiður herráðsfor-
ingjafundur, þar sem rætt var um
æskileika þess að flytja herinn
burt frá Leros. Mjög erfitt við-
fangsefni, þar sem ástandið er nú
þannig í Mið-Austurlöndum, að
hvorki er hægt að halda Leros né
komast burt þaðan. Eina von okk-
ar væri sú, að við fengjum aðstoð
frá Tyrklandi og afnot af flugvöll-
um þar sem hægt væri að'sjá fyrir
nauðsynlegri loft-vernd . . .
Fréttir frá Rússlandi halda á-
fram að vera ágætar . . .
Fréttirnar frá Rússlandi héldu
áfranr að vera sú undirstaða, sem
öll okkar hernaðarstefna hvíldi á.
Ef Rússland hefði fallið, hefðu öll
okkar hernað^ráform orðið að
engu. Þýzkur her, sem fluttur
hefðj verið frá Rússlandi, hefði
gert árásaraðgerðir ýfir Sundið ó-
framkvæmanlegar og stofnað að-
stöðu okkar á Ítalíu og Mið-Austur
löndum j bráða hættu .
29. október Mjög kalt i veðri-
Byrjuðum daginn með löngum
herráðsforingjafundi, sem s'óð
yfir til klukkan 12,30 e.h. Því
J4
I
TIMINN, finimfudaginn 9. ágúst 1962