Tíminn - 14.11.1962, Síða 14

Rosemaríe Nitríbitt
Erích Kuby:
m
DÝRASTA KONA HEIMS
Heimskupör Rosemarie voru ekk-
ert tiltakanleg, ef við hugleiðum,
hvað sumar konur ríkra og önn-
um kaf’inna eiginmanna, konur,
sem þarfnast meiri ástar, en vita
ekkert, hvað þær eiga með tím-
ann og peningana að gera, —
geta látið sér detta í hug að ganga
langt í vitleysunni með öðrum
mönnum, sem hafa meira en nóg
að gera.
En Aðalheiður Hartog var ekki
ein af þeim; hún lék sér ekki að
því að halda fram hjá. Hartog lifði
hamingjusömu fjölskyldulífi. Kon
an hans æfði sig í golfi með góð-
um árangri og gekk til sálkönnuð-
ar. En sálkönnuðurinn, aem hún
fór til tvisvar í viku, án þess að
nokkuð yrði vart árangurs þeirra
heimsókna, fékk mun hærri upp-
hæðir fyrir þessa tíma, sem hann
eyddi með frú Hartog, en maður
hennar borgaði Rosemarie.
Það hefði verið eðlilegra, að
Rosemarie hefði fengið þóknun-
ina, sem frú Hartog borgaði sál-
könnuðinum. Samband hennar og
Hartogs hafði dregið fram í dag'S-
ljósið nýjan eðlisþált hans, sem
aldrei fyrr hafði fengið að njóta
sín. Morgnarnir á Palace Hotel
eftir næturheimsóknirnar til Dorn
busch, — heimsóknir, sem byggð
ust á holdlegri ást og urðu því
alltaf styttri og styttri, voru tví-
mælalaust sælustu stundir Har-
togs. Það kann að virðast óeðli-
legt, en í hvert skipti, sem hann
hafði verið með Rosemarie, fannst
honum hann vera jafnhress og
tandurhreinn og eftir rækilegt
bað í kátum og skoppandi fjalla-
læk.
ÞAÐ GÆTI orðið erfiðara að
skýra, hvers vegna Bruster fann
hjá sér æ ríkari þörf til að aka
hundrað mílna leið frá ABRUDA-
verksmiðjunum til Frankfurt í
„viðskiptaerindum“. Það var eng-
in lygi, þegar hann sagði Rose-
marie, að samræður væru honum
meira virði en saniræði. Með sam-
ræðum átti hann við eintal sinn-
ar eigin sálar. Það var hann einn
sem talaði. Og hann lét móðan
mása lengur og lengur með hverri
nýrri heimsókn. Stundum þreytti
hann meira að segja Rosemarie
ekki með öðru en þessu rausi sínu.
En í hvert skipti borgaði hann
henni fimm hundruð mörk.
HANN VAR LÍKA hjá Rose-
marie nóltina eftir að hið nýja
stjórnaraðsetur ABRUDA-verk-
smiðjanna var formlega tekið í
notkun.
Klukkan tíu um morguninn
hafði allt starfsfólk verksmiðjunn
ar safnazt saman á fimmtu hæð.
Formaður verksmiðjuráðsins hélt
fyrstu ræðuna. — Vinir mínir,
sagði hann, — þetta er gleðidagur
fyrir alla aðila. Hann er það vegna
iðni ykkar, dugnaðar og sam-
vizkusemi og vegna tryggðar ykk-
ar við fyrirtækið. Þó að til séu
svartsýnismenn, sem hafa reynt
að draga úr okkur kjarkinn og sí-
fellt tala um slæmar markaðshorf
ur og erfiðleika í alþjóðaviðskipt-
um, stendur þetta fyrirtæki traust
um fótum. Og nú gef ég yfirmanni
ykkar orðið, manninum, sem hef-
ur gert þetta fyrirtæki það, sem
það er, Alfons Bruster, aðalfor-
stjóra.
Það var hvorki klappað né hróP
að húrra. Það hefði mátt heyra
saumnál detta. Bruster stóð upp,
tók í hönd formannsins, sem var
að koma niður af pallinum, og
gekk upp tvö þrep. Þó að hann
gnæfði þarna yfir áheyrendahópn-
um, sá fólkið aftast í salnum að-
eins fjarlægan skugga, þar sem
hann stóð. En það heyrði vel til
hans. Salurinn hafði \verið rudd-
ur og veggirnir hvitkalkaðir í til-
efni dagsins. Fimmtán fet frá
miðjum vesturveggnum hafði ræðu
stólnum verið komið fyrir með
öllum sínum míkrófónum. Það
hafði verið gengið frá heimilis-
fangaskránni í bili, og vígsluat-
höfnin var tekin upp fyrir útvarp
ið á staðnum, sem ætlaði að út-
varpa einhverju af því, sem fram
fór um kvöldið og daginn eftir.
Auglýsingadeild fyrirtækisins tók
ræðurnar einnig upp á band, og
Bruster hafði beðið einkaritara
sinn að taka upp sína ræðu á litla
segulbandstækið „Star Reporter“,
sem hann hafði oftast með sér
á ferðalögum.
Margar leiðslur lágu frá ræðu-
stólnum eftir steingólfinu og út
um hálfopnar hliðardyr.
Fáein fet frá pallinum hafði
stólum verið raðað í tvær raðir.
Þar sátu stjórnarmeðlimir verk-
smiðjustjórnarinnar, frú Bruster
og móðir hennar, sautján ára gam
all sonur Brusters af fyrra hjóna
bandi, fulltrúi viðskiptamálaráðu-
neytisins, tveir borgarfulltrúar,
borgarstjórinn og fleiri ráðamenn
ásamt deildarstjórum fyrirtækis-
ins. Að baki þessara fáu boðsgesta
stóðu þeir sautján þúsund menn
og konur, sem unnu í verksmiðj-
um Brusters; konurnar unnu þar
við að flétta vír.
Úr’ ræðustólnum sá Bruster
naumast þá, sem aftastir voru í
salnum. Hópurinn varð að gráu
hafi, sem bar i hvítkalkaða vegg-
ina. Salurinn var 880.000 kúbik-
fet. Hljóðar mannverur fylltu
180.000 þeirra, og þar var naum-
ast einn einasti, sem ekki hefði
viljað vera í sporum Brusters og
enginn, sem ekki dáðist að hon-
um. Annars var salurinn fullur
af lofti, sem fljótt varð kæfandi
heitt og þyngra og þyngra með
hverri mínútu, sem leið. Þetta var
góðviðri'sdag einn í júlí, og rúð-
urnar í þakgluggunum voru sjóð-
andi heitar í sólskininu. Slökkvi-
liði ABRUDA-verksmiðjanna hafði
verið gefin skipun um að sprauta
vatni á þök og glugga, meðan á
17
athöfninni stóð til að kæla loftið
inni.
Bruster hafði villulaust vélrit-
að handrit fyrir framan sig, og
það var meira að segja þríbreitt
bil milli lína, en Bruster hafði lag
á að láta líta svo út sem hann
talaði blaðalaust frá eigin brjósti.
Hann beindi ávarpsorðum sínum
ekki til gestanna á stólunum
fremst í salnum, heldur þúsund-
anna að baki þeirra. (Á þessu var
vakin sérstök athygli í fréttablaði
verksmiðjunnar, þar sem öll ræða
Brusters var prentuð).
— Kæru samstarfsmenn, iðn-
verkamenn og -konur og þið heið-
ursgestir, sem hafið gert okkur
þá ánægju að mæta hér og leggja
þannig enn frekari áherzlu á
þennan merkisatburð, sem hér er
að gerast í dag, mín elskaða
eiginkona og kæri sonur!
Þegar við komum saman á þess-
um 'Stað stuttu eftir striðslok, átt-
um við ekkert þak yfir höfuðið
nema heiðan himininn. Og þegar
við byrjuðum að hreinsa burt
ruslið og rústirnar, sem var það
eina, sem nazistar skildu okkur eft
ir, vorum við ekki ýkjamörg. Þeir
sem að því unnu þá, minnast þess
í dag. Útlitið var þá sannarlega
jafndökkt og árin, sem við áttum
að baki. Öll viðskiptasambönd okk
ar höfðu slitnað, og við áttum
ekki um márgar lejðir að velja
til að afla okkur hráefna. Við stt-
um ekkert nema okkur sjálf, og
það eina, sem við gátum fram-
leitt eftir að við vorum búin að
hrófla upp fyrstu byggingunni,
voru pottar og pönnur handa eig-
inkonunum í eldhúsið. (Hlátur).
Við áttum heldur ekki mikið til
að sjóða i þessum pottum og
steikja í þessum pönnum, og það
var þó mikilvægara að sjá fyrir
matnum en framleiða kapal. Og
samt varð að framleiða hann’ ef
við áttum að halda í vonina um
4
urinn gnauðaði, og það brakaði og
brast í greinum trjánna. Og hún
hraðaði göngu sinni sem mest hún
mátti til Henhurst. En þegar þang
að kom, varð hún að bíða nær
hálfa klukkustund á krénni, áður
én póstvagninn kom.
Þegar hann skrönglaðist loks
upp hæðina, var komið haglél.
Horatia var sárfegin, að pláss var
inni í vagninum, svo að hún þurfti
ekki að sitja úti, og hún flýtti sér
inn f vagninn og óskaði þess inni
lega, að vagninn færi sem skjót-
ast af stað. Hún hnipraði sig sam-
an í horninu, kreppti hnefana und
ir sjalinu og bað í hljóði, að flótti
hennar mætti heppnast, en áður
en hún komst lengra, fór að snjóa.
Ekki fíngerðum, léttum snjó-
kornum, heldur stórum flygsum.;
Horatia hugsaði örvæntingarfull, j
að svo virtist sem veðurguðirnirj
væru á bandi frændans og vilduj
hindra hana í að komast leiðarj
sinnar.
2. kafli.
Réttri viku áður en þetta gerðist,
kom Austur-Indíafarið Minerva
frá Portsmouth. Það var hlaðið
hrísgrjónum, silki og kaffi, en
einnig voru nokkrir farþegar, þar
á meðal ung ekkja eftir kaftein í
elleftu herdeildinni, fimm börn
hennar og indversk barnfóstra.
Auk þess var meðal farþeganna
hár og grannur herramaður, mjög
sólbrúnn, en með snjóhvítt hár
Hann hafði rólega og virðulega
framkomu og fékk auknefnið
„furstinn" hjá hinum farþegun-
um.
Fyrstu vikur ferðarinnar var
hann mest út af fyrir sig og virt-
ist fullsæll að ganga fram og af
um þilfarið, annaðhvort einn eða
með indverskum þjóni sínum
En þegar þau höfðu verið mán
uð á sjónum, fór yngsta dóttir
ekkjunnar, Rósalie litla Harbo-
rough, tveggja ára, að reyna til
við hann með því að hlaupa til
hans og taka íagnandi um kné
hans.
Móðir telpunnar kom á eftir og
bað afsökunar, en hái maðurinn
brosti, beygði sig niður og lyfti
litlu stúlkunni upp. Hann gekk
með hana í fanginu, sýndi henni
sjófuglana og flugfiskana og benti
henni á, hvernig vindurinn fyllti
seglin.
Og þetta var upphaf vináttu
hans og litlu fjölskyldunnar. 1
hvert skipti sem Rosalie kom upp
á þilfar, leitaði hún að vini sín-
um, og þegar hún kom auga á
h'ann, sleit hún sig lausa frá barn-
fóstrunni og hljóp til hans. —
Jæja, hvernig líður litlu kærust-
unni minni í dag? sagði hann og
lyfti henni upp.
Kannski var það sorgarbúning-
ur ekkjunnar eða kannski öll litlu
börnin hennar — það elzta var
átta ára gamalt, sem gerði það
að verkum, að herra þessi annað-
ist fjölskylduna af gamaldags
xiddaramenn'sku, sem einkenndi
allar hans gjörðir. Hann sendi oft
þjón sinn barnfóstrunni til að-
stoðar. Og að lokum tókst honum
að fá Lauru Harborough til að
gleyma feimni sinni og hlédrægni.
Eftir því sem vikurnar liðu,
fræddist herra Pendleton margt
um hina hæggerðu ekkju og fjöl-
skyldu hennar Maður hennar
hafði látizt úr kóleru, og nú voru
þau á leið heim til einkabróður
manns hennar, Ernest Harbo-
rough, sem 'átti stórhýsi i Clap-
ham. Og á móti fékk Laura að
vita dálílið um þennan merkilega
mann. Hann hafði verið sendur
sem varalandsstjóri til Kalkútta.
og hann hafði ve.rið tekinn til
fanga af indverskum prins, er
hann var í veiðiför, og þar hafði
hann verið fangi í ellefu ár, en
félagar hans úr veiðiförinni töldu
víst, að hann hefði orðið villidýri
að bráð.
Hann sagði Lauru, að prinsinn
hefi komið vel fram við sig, og
þar sem hann hafði verið f Eng-
landi og dáðist að Englendingum,
hafði hann beðið hann að taka
að sér að kenna syni sínum á
enskan hátt. Og þar sem hann
hafi ekki um neitt annað en dauð-
ann að velja, tók hann þann kost-
inn.
Þegar faðir drengsins dó, fékk
hann frelsið. Ungi nemandinn
hans, sem þá var tuttugu og
þriggja ára, skildi við hann með
miklu þakklæti og gaf honum dýr-
mætar gjafir, gimsteina og gull
og margs konar verðmæta dýr-
gripi. Auk þess hafði hann verið
fluttur til strandarinnar mcð fíla-
skrúðgöngu.
Laura trúði honum fyrir því, j
að hún væri dálítið kvíðin, þegar
hún hugsaði um Ernest mág sinn.
— Hann var talsvert eldri en Lio-
nel, og hann erfðj fyrirtæki ætt-
arinnar. Þér hafið kannskj heyrt
getið um það. „Harborough og
synjr“?
staðsett í grennd við þorpið, þar
sem faðir minn var prestur, og þá
kynntumst við. Við urðum ást-
fangin og giftum okkur, og bróðir
hans var honum mjög reiður lengi
á eftir.
Herra Pendleton leit hugsi á
blíðlegt andlitið og skildi vel, að
Lionel hefði orðið hrifinn af þess
ari konu. Og fyrir hana — dóttur
þorpsprestsins — hafði hinn ungi
glæsilegi liðsforingi verið sjálfur
draumaprinsinn. Bruðkaupið, ferð
in til Indlands, var sjálfsagt hluti
af þeim draumi, sem hún lifði í.
Svo fæddust börnin hvert af öðru,
hún hafði orðið að tileinka sér
nýjar venjur og nýja ^siði í fram-
andi landi. Þrjú börn hafði hún
misst, og nú hafði m'aður henn-
látizt. Hún hafði skrifað mági sín
um og beðið hann að skjóta skjóls
húsi yfir sig og börnin, meðan
hún væri að komast yfir sárustu
sorgina. Og nú var hún á leið heim
til Englands.
— Og þér, sagði hún einu sinni.
— Eg hef trúað yður fyrir' öllum
mínum áhyggjum, en þér hafið
lítið sagt mér. Eg vona, að vel
verði tekið á rnóti yður. þegar
þér komið til Englands.
— Kryddkaupmenn? spurði — O, ég býst ekki við því, sagði
bann og hún kinkaði kolli. hann brosandi. — F,g á aðeins
— Ernest var á móti hjónabandi bróðunióttur á lííi, og hún s*enri-
okkar . . . honum ftinnst við vera ur í þeirri t.rú, að é,; «■ iönsri; dá
of ung. Lionel var yngsti sontir- inn Eg verð ?ð fam mefí ga:'.r-.
inn, og foðir hans keypli hann ínn -_ maður í nvinni t.r •vki
í 11. herdeilflir.a, Um tíma var hún alltaf velkominn.
Hún gat ekki trúað, að hanr.
yrði ekki velkominn.
— Eg er sannfærð um, að
frænka yðar verður mjög glöð að
sjá yður, sagði hún — Hvað er
hún gömul?
— Hún hlýtur að vera tæplega
tuttugu og eins árs, sagði hann.
Litla yngismeyjan, sem ég hef á
handleggnum, minnir mig á hana,
en hún var eldri en elzti sonur
yðar, þegar ég sá hana síðast. ó-
sköp venjulegur krakki, en géð
stúlka og hreinskilin og elskulog.
Við vorum reglulega góðir kunn-
ingjar, ég og Horatia.
Það var kalt í veðri og napurt,
þegar skipið lagðist loks að
bryggju í Portsmnunt. Ilerra Pend
leton beið í klefa sínum meðan
i hinir farþegarnir fóru i isud. Ha"u
langaði ekki til a'ð fylgjast m? I
hlýjura móitokum. r.em ailiv fenjru,
en ’nann var aleinn og engim
kærðj sig nm h.anu. En har.n hrúdl
af ?ór einnuinakenndina oftur.
Laiira Ha-rborough le!tafii að
honum og •■ilái vjarnan fá tæ>i-
færi til að kveðja rnanninn, se n
verið haíði svo piskuíí'gur við þau
öii í fi.nnn iíriga ir.ánufii, sem ferð
in hafði ” eVií'. í-<gar hún k.vr
auga í lat»*.o. hriðaðj. V,ún sér ii1
’nans >4'1' honum höndina;
— Mit' lar.CM- á! að i'.akita yg..r
P.'ivtíio■...). ;.va?; þ.lr haf’ð
j vingja'-n^..’.,' og hjálpsa«j-
, ur ••'Ið •nig og hómir a jeiðirn.
! Þé“ feríWe svo mayp mér auð
T í M I N N , (Riibihidithúi H návember Ufi’