Tíminn - 09.12.1962, Blaðsíða 15
Til þessa leiks er notaður mjög
léttur og lítill knöttur. Síðan finn
um við okkur gamlan pappakassa
undan skóm og skerum hann sund
ur í miðju. Þessa helminga notum
Svo hefst leikurinn, og keppend-
ur reyna að blása knettinum i
mark andstæðingsins og verja
marki með sama hætti eins og unnt
er.
Knattblástur
við sem mörk. Svo fáum við okkur
sogpípu eins og þær, sem notaðar
eru til ag drekka úr gosdrykkja
fiösku. Svo breiðum við þykkan
og sléttan pappír á borðið og teikn
um á hann hring í miðju. Þar er
knötturinn staðsettur, þegar leik-
urinn hefst.
Veðhlaupaleikur
Hér er leikur sem nokkur börn
geta tekið þátt í. Hver keppandi
fær einn hest, sem búinn er til úr
einni stórri og einni lítilli kartöflu
og undir hana settir eldspýtnafæt
ur. Veðhlaupabrautin er allöng og
nokkuð breið pappirsræma, sem
skipt er í reiti eins og myndin sýn-
ir. Einn reiturinn er litaður blár
og hafður fyrir vatnsgryfju. Annar
reitur er hindrun og litaðpr brúnn.
Hver keppandi merkir hest sinn
tölusettum miða, sem festur er
með títuprjóni. Svo er teningum
kastað í réttri röð. Fái maður t. d
sex upp á tcningnum, flytur mað-
ui sinn hest um sex reiti. Lendi
hesturinn i vatnsgryfjunnj eða á
lúndrun, verður hann að byrja við
rásmarkið aftur. Lendi hesturinn
á reit, sem þegar er setinn öðrum
hesti, verður sá síðarkomni að láta
sér nægja lausa reit á eftir. Þetta
cru aðalreglurnar. En það er líka
hægt að leika með tveim tening-
um, hvítum og svörtum, og láta
annan teninginn segja til um núrn-
er þess hests, sem flytja skal fram
en hinn teninginn segja til, hve
*
langt má flytja hann. Þá verða
liestarnir líka að vera númeraðii
I—6, og þá kastar sérstakur stjórn
andi teningunum en tekur ekk-
sjálfur þátt í leiknum. Sá, se;
þann hest, sem fyrstur kemsi
mark, fær verðlaun.
Þetta er leikur, sem litlir iafnt sem stórir krakkar hafa yndi
af. En hann þarf svolítinn undirbúning. Maður verður að hafa
nokkur stór kramarhús úr pappír. Þau eru búin til úr hálf-
tunglum, sem límd eru saman og klippt jöfn á röndum, svo
að þau geti staðið stöðug á hvolfi á borðinu. Þar að auki
er búinn til hringur úr pappa, svo stór, að hann geti smokkazt
ofan á keilurnar. Við setjum þessar pappírskeilur á víð og
dreif um borðið, og undir hverri eru verðlaun — súkku-
laðimoli eða eitthvað þess háttar — eða þá ekker undir
sumum. Gott er að hafa verðlaunin dálítið misjöfn, og þeir,
sem þátt taka í leiknum, mega ekki sjá, þegar sett er undir
kramarhúsin. Síðan taka þátttakendur að kasta hringnum í
réttri röð, þeir velja sér keilu, og hitti hringurinn á hana
og smokist ofan á hana, án þess að keian falli, fær sá vinn-
inginn, sem undir er, annars ekkert.