Tíminn - 28.02.1963, Page 13

(Framtiaia at 9 sáðu .
sanníróð og sannsögul. Þegar
hún var fyrir innan miðjan
aldur og bjó í Fjarðarfiorni,
fór hún að fá verlc í höfuðið,
og hann ágerðist svo, að stund^
um, iþegar hún var að mjólka
kvíaæmar, varð hún að hætta
í miðjum klíðum, standa upp
og ganga um til þess að harka
af sér. Hún leitaði til Hjartar
læknis í Hólminum, er lét hana
hafa einhver meðul, en þau
stoðuðu ekkert. Þrautaráð Ingi-
bjargar varð því að skrifa
Lárusi Pálssyni smáskammta-
lækni á Sjónarhóli á Vatns-
leysuströnd. Lýsti hún náið
fyrir honum einkennum veik-
innar. Þegar henni barst svar
Lárusar, kvaðst hann ekki
geta áttað sig á af hverju höf-
uðverkurinn stafaði, en reyn-
andi væri, að hún sendi hon-
um lokk úr hári sér. Ingibjörg
fór að þeim ráðum. Um síðir
bárust henni tvö meðalaglös
frá Lárusi ásamt bréfi með
fyrirsögn um, hvernig hún
aetti að nota inniihaldið. Ör-
skömmu eftir að Ingibjörg
byrjaði að taka inn meðulin frá
Sjónarhóli, fór höfuðverkurinn
að minnka, og eftir því sem
hún taldi oftar dropana úr
glösum Lárusar, hvarf hann
með öllu. Hún varð kona há-
öldruð, og það var aðeins síð-
ustu árin, að hún fékk annað
veifið snert af höfuðóþægind-
um. — Engan mann óvanda-
bundinn blessaði Ingibjörg
á Selvöllum jafnmikið og
Lárus tengdaföður þinn.
Skilaboð Þuríðar
formanns.
Mikiil listaskrifari var hún
Ágústa ' Óiafssón, sem um
skeið var kennari í Hólminum,
ég held hún hafi tekið föður
þínum fram, og er þá langt til
jafnað. Eftir að Ágústa var
flutt suður og byrjuð að verzla
í Bergstaðastrætinu, leit ég
einstöku sinnum inn til henn-
ar. Stundum gat þó liðið svo
heilt ár, að við sæjumst ekki.
Mig minnir það væri haust-
ið 1938, síðast í september, að
fyrir mér lá bréf í Miðbæjar-
barnaskólanum, en ég kenndi
þá þar. Ég þekkti þegar á utan-'
áskriftinni rithönd Ágústu.
Hún var að biðja mig að finna
sig, og það heldur fyrr en síð-
ar. En þessi bón hcnnar stalst
úr minni mér, og að hálfum
mánuði liðnum hringir hún til
mín og endurnýjar hana, biður
mig blessaðan að koma sem
fyrst og láta það ekki bregð-!
ast. Þar sem henni var svo
mikið niðri fyrir með þetta,
hélt ég, að eitthvað væri að
hjá henni, svo að ég skundaði
strax rakleiðis til hennar.
Þegar við vorum setzt inni í
stofu hjá Ágústu, segir hún: j
,,Seint í júnímánuði í sumar
var ég á miðilsfundi. Þá, kem-1
ur þar Þuríður formaður og,
spyr gegnum miðiiinn, hvort;
nokkur 'viðstaddur þekki Lúð-
vík Kristjánsson. Ég gaf mig
fpm og sagðist hafa kennt
honum sem litlum dreng. Síð-
an bað hún mig fyrir skilaboð
til þín. — Og núna fyrir þrem
vikum fór ég aftur á miðils-
fund. Enn kemur þar Þuríður
formaður og segir: „Ágústa, þú
hefur ekki komið skilaboðun-
um til hans Lúðvíks". — Þá
rann allt í einu upp fýrir mér,
að ég hafði gleymt að hafa
samband við þig. En svo ég
segi þér nákvæmlega frá,
hvemig þetta bar að á júní-
fundinum, eftir að Þuríður
Ingigerðar
vissi, að ég þekkti þig. Þá
segir hún orðrétt: — ,,Ég ætla
að biðja þig, kona góð, að skila
til hans Lúðvíks fyrir mig, að
ég ætli að líta til með honum“.
Nú veiztu, Ingigerður mín,
að það er oft brimasamt fyrir
austan, þar getur komið veltu
hafrót í einu vetfangi, svo að
öll sund lokast. En Þuríður
kunni á þessar hamfarir sjáv-
arins, hún hélt traustri hendi
um stýrið og hafði auga á
hverri öldu, enda farnaðist
henni vel. — Þú mátt trúa því,
að sá maður er ekki ýkja kvíða-
fullur fyrir framtíð sinni, sem
veit sig í skiprúmi hjá öðrum
eins listaformanni og Þuríði,
ekki sízt, þegar ' hún hefur
heitið honum því, að líta til
með honum.
Stór skip og
himinglævur.
Vegna þess, að þú hef-
ur alla tíð verið í
örskotshelgi við Kúldshúsið,
þar sem Þuríður Kúld réð ríkj-
um, hef ég alltaf ætlað að
spyrja, hvort þig hafi aldrei
dreymt þessa mjög svo umtöl-
uðu og þjóðkunnu konu, en
það hefur farizt fyrir eins og
fleira. Atvikin hafa hagað því
svo, að ég hef orðið Þuríði
dálítið kunnugur. Hún fann
sárt til í stormum sinna tíða.
Það hefur þú líka gert. Þér
dettur þó varla í hug, að ég
hafi gleymt viðkvæðinu þínu:
— ,,Ó, blessuð manneskjan,
hún á svo afskaplega bágt“.
„Hart er í heimi“, var eitt
sinn sagt, og það er ekki trútt
um, að sumir beri sér þetta
enn í munn. Áður fyrr, meðan
við vorum bara lítil þjóð og
i áttum bara litla háta, valt það
stundum á einni öldu, hvort
landtakan lánaðist. En nú er-
um við orðin miklu stærri
þjóð og eigum stór skip, og
þess vegna verður holskeflan
að vera stærri- til þess að
geta gert okkur grand. En það
er nú sama. — Ef einhverjum
manni skyldi verða það á,
kannski öldungis óvart, að
reka puttann í einhvern hnapp,
mundu þá ekki taka sig upp
ægilega stórar öldur, regluleg-
ar himinglævur? Og hvað yrði
þá um öll stóru skipin? — Yrði
þá nokkur eftir á ströndinni
til þess að segja: — „Æi,
blessuð manneskjan, hún á
svo afskaplega bágt“.
Qarðurinn í nýja
bæjarlandinu.
Þú veizt, að ég hef alltaf
haft ágirnd á fágætum bókum.
Stundum hefur mér áskotnazt
ein og ein, en það er ekki til
þess að hafa orð á. Ég má til
með að segja þér frá einu at-
viki í því sambandi. Þegar ég
sællar minningar var í fram-
boði á móti honum Sigurði
bróður þínum, heilsaði ég upp
á fólk vestra. Þú veizt, að fram-
bjóðendur koma á bæi, og það
gerði ég svikalaust. Ég hafði
í mörg ár verið að skima eft-
r dálitlum pésa, bg af því að
hann var eftir Einar afa minn,
•itaður sumarið 1908 og stóð
i sambandi við uppkastskosn-
■ngarnar nafnfrægu, var mér
ifram um að komast yfir hann
Einhverjir sögðu, að ég, hefði
talað meira um ættfræði en
pólitík. en það var ekki satt,
ég lét hvert heimili hafa sinn
skammt. Hins vegar skal ég
játa það, að ég læddi því út
úr mér við einn skrambi góðan
karl, hvort hann vissi ekki um
einhvern, sem ætti pésann
hans Einars Þorkelssonar.
Hann vatt sér út úr stofunni,
kom að vörmu spori aftur og
hélt á djásninu í hendinni. —
,,Ég ætla að gefa þér bækl-
inginn“. — Síðan setti hann í
brýnnar, bætti við og hnykkti
á hverju orði: — „En ég kýs
þig ekki“. Finnst þér sennilegt,
að mér hafi fipazt í að þakka
fyrir mig?
Margir gimast helzt það,
sem er forboðið, og sumir al-
veg sérstaklega það, sem alls
ekki er fáanlegt. Ég er ekki
laus við þessa áráttu. Hvað
heldurðu, að ég vildi gefa til
að eiga bók með nöfnum allra
þeirra, sem hafa gist ykkur!
Sigurð, síðan þið settuð sam-
an bú, og þá jafnframt eitt-
hvað dálítið af sögu þess gesta-
boðs. — Nú skulum við ímynda
okkur, að þessi bók væri til
og meira að segja í forláta
skinnbandi hérna í bókaskápn-
um mínum. — Ég fletti upp
á fremstu síðu, byrja á prolog-
us og les: — „Sýn trú þína í
verkunum, en ekki einungis í
starfi, heldur jafnframt í hug,
arfarinu“. — Hér er ekki unnt
að vitna oft í þessa stóru
gestabók. En nokkuð aftarlega,
neðst á síðu. eða réttara sagt
í hornið, hefur einn gesturinn
skrifað með fíngerðri rithönd:
— „Góða frú, þú hefur komið
svo góðri rækt í garðinn þinn,
að þér verður mældur út miklu
stærri garður í nýja bæjar-
landinu“.
Heilsaðu Sigurði frá mér.
Líði ykkur ætíð sem bezt.
Þinn gamli vinur,
Lúðvík Kristjánsson.
skemmtilega skrögg Falstaff svo
áheyrendur hlógu dátt. Mælska
karlsins og flaumur skringilyrða,
sem velta út úr honum, naut sín
furðanlega. Amar býr yfir ótví-
ræðum hæíileikum, og sannaði
það með þvi að bregða sér í gervi
Rómeós og Falstaffs sama kvöld-
ið. Önnur hlutverk eiu lítil, en
þokkalega af hendi leyst.
Kynnir þáttanna var Þorsteinn
Geirsson. Einar Guðmundsson
stjórnaði ljósum og Haraldur Jó-
hannsson sá um förðun. Leikmun-
ir eru einfaldir en vel við hæfi.
Þa hafa' leikfélagar gert undir
stjórn Sveinbjarnar Matthíassonar.
Búningar eru fengnir að láni frá
Old Vic leikhúsinu í London, hin-
ir prýðilegustu sem vænta mátti
og setja mikinn svip á sýninguna.
Ævar Kvaran hefur unnið gott
starf með því að æfa og stjórna
þessum hópi ungs fólks við það að
ráð'ast á hæstu garða leijclistar-
innar og hlaut með sínu fólki mik-
iö og verðskuldað þakklæti áheyr-
enda.
Baldur Óskarsson
Kennedy
Framliald at 7. síðu
sumu leyti ánægjulegt, en að
öðru Leyti hættulegt. Forset-
inn setur tilgangi sínum tak-
mörk, og það er ánægjulegt,
en reynir að komast að sam-
komulagi við alla; launamenn
og atvinnurekendur, de Gaulle
og Adenauer, Krustjoff og
Keating, Norður og Suður —
og þetta er í senn bæði ánægju
legt og hættulegt. Árangur
þessa getur vel orðið sá, að
hann verði að ganga til kosn-
inga 1964, án þess að hafa náð
nokkru af þeim markmiðum,
sem hann lýsti svo ljóst og
vel áður en hann ' vissi, hve
hinn stóri heimur er margbrot
inn og viðsjáll.
Svo litur út, sem samkomu-
lagsviðleitni valdi honum erfið
leikum bæði með miklum
halla á fjárlögum og uggvæn-
legum fjölda atvinnuleysingja.
Hann virðist verða í andstöðu
bæði við afturhaldsmenn, sem
telja hann hafa gengið allt of
langt, og frjálsl.ynda, sem telja
hann hafa gengið of skammt.
\uk þess-a á hann í erfiðleik-
um bæði við kommúnista og
samtökin gegn þeim.
VEGNA ALLS þessa er horf-
in sú mikla bjartsýni, sem ríkti
fyrstu mánuðina eftir að Kenn-
edy tók við völdum. Og vegna
þessa eru Republikanar farnir
að hafa hátt og láta ófriðlega.
Og þó er þeim sjálfum engan
veginn rótt.
Það er auðveldara að ráða
niðurlögum löggjafaráforma
Kennedys en að koma sér sam
an um ráðstafanir í þeirra
stað. Það er ólíkt auðveldara
að sigra Kennedy í þinginu en
í kjörklefunum við forseta-
kosningarnar. Og þetta veit
Kennedy, enda má heita að það
sé hans eina huggun.
Hann er óneitanlega von-
. svikinn. Um - áramótin hélt
hann sig vera að sigrast á
sögunni. Svo liðu fáeinar, um-
brotasama-r vikur, og nú virð-
ist sagan vera að sigra hann.
SNIÐSKÓLI
SIGRÚNAR Á. SIGURÐARDÓTTUR
Síðasta kvöldnámskeiS í vetur hefst föstudaginn
1. marz. — Innritun í síma 19178.
Ueikhjís æskurcnar « !
Framhaid u 9 hðu
raddstyrk, sem skortir ögun. Orð-
in runnu mjög saman með afföll-
um, en slíkt hlýtur að lagast við 1
rneiri þjálfun. Raunar bar nokkuð ,
á þessu hjá fleirum en Ragnari, og ;
má kallast eðlilegt-hjá byrjendum.;
Jón Gunnarsson hafði lítið hlut- j
verk sendiboða í þættinum úr Mac
beth.
Þrið'ji og síðasti þátturinn var j
úr I-Iinriki IV. í þýðingu Helga
Hílfdánarsonar. Flytjendur voru
tíu: Erlendur Svavarsson (Hinrik
prins), Magnús Ólafsson (Ponsi),
Arnar Jónsson, (Falstaff), Ketill
Larsen, Ásthildur Gísladóttir,
Sveinbjörn Matthíasson, Sigurður
Skúlason, Rögnvaldur Steingríms-
son, Þórarinn Baldvinsson og Sig-
urður Karlssoij.
Þátturinn er frábært grín,
dæmi um kímni Shakespeares,
og orðleikni þýðandans. — Er-
lendur var mikill léttúðar-
prins í sínu hlutverki. Hann
skemmtir sér við að leika og veit-
is: létt um það. Magnús Ólafsson
fór snoturlega með hlutverk Ponsa.
Arnar Jónsson lék hinn stór-
TRELLEBORG
QÓLFFLÍSAR vinyl asbest
endmgargooar
falleg mynztur
stuttur afgreitSslufrestur
GIINNAR ÁSGÉIRSSON ?
Suðurlandsbraut 16 Simi 35200
BOKAMARKADUR
I DAG VERDUR OPNAÐUR í LISTAMANNASKÁLANUM
sfærsti og fjölbreyttasti bókamarkaður,
sem haldinn hefur verið. — Fjöldi fágætra
bóka sem ekki hafa verið á boðstólum
lengi. Margar bækur með 50—70% af-
slættí frá gamla verðinu.
SINSTAKT TÆKIFÆRI
BÓKAMARKAÐUR
BÓKSALAFÉLAGS ÍSLANDS
LISTAMANNASKÁLANUM
T I M I N N, fimmtudagur 28. febrúar 1963.
13
Ll