Tíminn - 30.03.1963, Page 9

ekki íburðarmikil, en góð

ÞaS er enginn vafi á þvi,
að mikill fjöldi erlendra
ferðamanna myndi vilja
borga vel fyrir góða þjón-
usfu hérlendis. Okkur vant
ar góð fjallahótel, þar sem
ekki þarf að vera neinn
íburður. heldur góð þjón-
usta og fyrst og fremst mik-
ið hreinlæti. Og okkur
skortir sérmenntað fólk til
þess að annast ferðamenn-
ina.
Á þessa leið fórust Magnúsi
Teitssyni forstjóra orð í við'-
tali við blaðið, en hann er ný-
kominn úr fyrirlestraför til
meginlandsins á vegum Loft-
leiða.
Magnús Teitsson hét fyrrum
Max Keil. Hann kom hingað
fyrsf árið 1930 til náms við
háskólaun, síð'an var hann hér
sendikennari árin 1931—’34,
svo vann hann við orðabók Jóns
Ófeigssonar um skeið. f stríð-
inu tóku Bretar hann fastan,
sem aðra Þjóðverja hér. Hann
sat í fimm ár í fangabúðum
þeirra, en að því loknu var
hann í hálft fjórð'a ár kennari
við háskólann í Hamborg. En
hugurinn leitaði aftur upp
hingað. Nú hefur hann tekið
sér íslenzkt nafn, er íslenzkur
ríkisborgari, talar íslenzku eins
og hann hefði fæðzt hér og er
nú annar framkvæmdastjórinn
fyrir Málningu h.f. í Kópavogi.
Hann íiefur áður farið í fyrir-
lestraferð til Evrópu á vegum
Loftleiða. Það var sumarið 1961
þá flutti hann fyrirlestra á
mörgum stöðum í Vestur-Þýzka
landi. f þetta sinn flutti hann
fyrirlestur í Hamborgarháskól-
anum í 650 manna sal, sem var
troðfullur. þótt aðgangseyrir
Rætt við Magnús Teitsson, framkvæmdastjóra
væri greiddur. Reisebiiro die
Welt heitir stór ferðaskrifstofa
í Þýzkaiandi, og á hennar veg-
um eru haldnir fyrirlestrar
vikulega á veturna, einn fyrir-
lestur um hvert land. Fyrir-
lestur Magnúsar var liður i
þessum erindaflokki.
Aðalumboðsmaður Loftleiða
í Austurríki og Þýzkalandi heit
ir Werner Hoenig, gamall vin-
ur Magnúsar. Hann átti frum-
kvæðið að þessu fyrirlestra-
haldi hans í samráði við Sigurð
Magnússon. Loftleiðir leggja
mikla áherzlu á samvinnu við
ferðaskriístofur í þessum lönd-
um, enda er það svo með þar-
lenda menn, að þeir leita mjög
til slíkr-i stofnana,- ef þeir ætla
sér að ferðast. Það vilja þeir fá
nánari upplýsingar um alla
hluti, er máli skipta, og síðan
velja og hafna og láta ferða-
skrifstofuna um að' skipuleggja
þá för, sem fyrir valinu verður.
Magnús rakti fyrst í fyrir-
lestri sínum jöfnum höndum
íslenzka sögu og nútímaástand,
sagði frá nýjustu virkjunum.
sandgræðslu og skógrækt, svo
nokkuð sé nefnt, og sýndi síð-
an um 150 gullfallegar lit-
skuggamyndir frá ýmsum stöð-
um á iandinu og lýsti þeim
stöðum er fyrir augu bar og
sagði sögu þeirra.
Að fyrirlestiinum loknum
svaraði Magnús fyrirspurnum.
Kom þá greinilega í ljós,
hversu mikill áhugi er fyrir ís-
landi og ferðum hingað. Magn-
ús kvað það áberandi, að það
sem fólk vildi helzt sjá hér,
væri hin stórbrotna ósnortna
náttúrufegurð landsins. Ferð'a-
menn væru orðnir þreyttir á að
sjá sífellt hina sömu staði ferða
MAGNÚS TEITSSON
mannalandanna og vildu sjá myndu eyð'ileggja fossafegurð-
eitthvað nýtt. Margir hefðu á- ina, og létti mikið, er þeim
hyggjur af því, að virkjanirnar væri bent á að neðanjarðar-
virkjanir leystu það mál að
nokkru, Mest var spurt eftir
jöklum, hverum og heitum
sundlaugum með hveravatni og
svo hestaferðum. Þá hefðu
margir áhuga á að hagnýta sér
þá möguieika að stanza hér
2—3 daga, er þeir íerðuðust
með Loftleiðavelum milli
Ameríku og Evrópu, og vildu
þeir fá upplýsingar um skjót-
ar ferðir milli þeirr'a stað'a, er
mest væri varið í að sjá.
Þá væti einnig eitt vandamál
sem væri hvað erfiðast við-
fangs, það væru gistihúsin. —
Menn vildu geta gist í nágrenni
hinna fögru staða og dvalizt
þar. Okkur skorti tilfinnanlega
góð fjaliagistihús, þar sem
ekki væri endilega lögð áherzla
á neinn iburð, heldur góða þjón
ustu og umfram allt hreinlæti.
Þeir, sem á annað borð hefðu
efni á því að koma hingað, og
þeir væru margir, spyrð'u ekki
fyrst og fremst um það, hvað
slík dvöi kostaði, heldur hvort
hana væri unnt að fá. Einnig
vantaði upplýsingar fyrir út-
Iendinga um það, hvað hér væri
hægt að gera, hvert unnt að
komast og á hve skömmum
tíma.
Einnig kvað Magnús hér vafa
laust skort á sérmenntuðu fólki
til þess að annast ferðamenn.
Erlendar ferðaskrifstofur
hefðu það fyrir sið að senda
starfsfóik sitt í ferðir um önn-
ur lönd til þess að kynnast þjóð
um og verða þannig færar um
að leiðbeina um ferð'ir þangað
og taka é móti fólki þaðan. Þar
byrjuðu starfsmenn á ferða-
skrifstofum starfsferil sinn sem
lærlingar þar væru störf á ferða
skrifstofum tekin sem sérstök
starfsgrem og slík þróun væri
æskileg hér, ef vel ætti að vera.
HLAUT VIRÐULEG VERÐLAUN
OG EIGNAÐIST NÝ SKÍÐI
RÚNAFRÆÐINGURINN, próf-
essor Sven B. F. Jansson, oft nefnd
ur „Rúna-Janni“ hefur hlotið Öv-
ralids-verðlaunin, afl upphæð
6.000,00 sænskar krónur. Hann hef
ur fyrst og fremst hugsað sér að
uota hluta af pemingunum til þess
að’ kaupa sér ný skíði og verðmæt
tímarit til notkunar vi® rannsókn-
arstörf sín. Annars hefur hann
hugsað sér að halda áfram vlð
starf sitt við að skrifa hið mikla
rúnarit sitt.
Övralidsverðlaununum er úthlut
að annað hvort ár til rithöfundar
og hitt árið til vísindamanns í
,,húmaniskum“ fræðum. Verðlaun
unum verður úthlutað í ár að
Övralid 6. júlí, á fæðingardegi
Verner von Heidenstams.
„Mjög gáfuleg ákvörðun“, sagði
Sven B. F. Jansson, — Rúna-Janni
— er honum var tilkynnt, að hann
hefði hlotið Övralidsverðlaunin í
ár. Með þessum ummælum á hann
við, að peningarnir geri honum
kleift að kaupa sjaldgæf tímarit
til notkunar við vísindarannsóknir
sín ar. Auk þess ætlar hann að
kaupa sér ný skíði.
ilf'i •-
Hann var sendur 1933, þá 27 ára
gamall, sem lektor í sænsku til
Greifswald og töldu stjórnendur
Stokkhólmsháskóla hann sérlega
heppilegan í jþá stöðu. Það varð
þeim því töluvert áfall, er þeir
uppgötvuðu, að hinn nýi lektor
hafði ekki lokið kandidatsprófi. —
Það var ekki um annað að ræða,
en að tilkynna lektornum með
skeyti, að á sérstökum fundi hefði
verið samþykkt að veita honum
réttindi sem kandidat. í Greifs-
wald gerði hann „síðastaleik"
mjög vinsælan og barst leikurinn
oft um skólaganga og jafnvel göt-
ur bæjarins, en þetta er ágætt
dæmi um þá gleði og það fjör, sem
umlykur jafnan Sven B. F. Jans
son. Það var aðeins Göbbels, sem
fannst leikurinn miður heppileg-
ur.
Eftir heimkomuna varð Sven
Jansson formaður stúdentaráðs
Stokkhólmsháskóla og varð það
tímabil í sögu skólans allglað-
vært. Honum þykir vænt um að
hafa enn náið samband við stúd-
entana, en hann er „inspektor" í
„húmanska" félaginu, meðlimur
stúdentaráðs og „Upplands nati-
on“ í Uppsala. Hann hefur einn-
ig verið sendikennari á íslandi.
Jansson var útnefndur sem
meðlimur í „Svenska institutets
rád“ og „Namnden för svensk
sprákvárd". Árið 1955 var hann
gerður að prófessor í rúnafræði
við „Vitterhetsakademien". Dokt-
c-rsritgerð hans hét: „Sagorna om
Vinland“. Hann vinnur að miklu
rúnariti ásamt Elias Wessén. —
„Horfir nú vel um útgáfu þess“,
segir Jansson. Hann hefur nýlokið
við bók um rúnasteina á Gotlandi
r-g næst liggur fyrir að skrifa um
'i=tmanland.
(Lauslega þýtt úr Dagens
Nyheter 8. marz 1983).

Guðmundur Sigurðsson
Guðmundur Tímóteus Sigurðs-
son var fæddur 3. ágúst 1904, að
Innri-Fagradal í Saurbæjarhreppi,
dáinn 11. marz 1963, á sjúkrahúsi
í Reykjavík, eftir uppskurð.
Foreldrar voru Sigríður Guð-
mundsdóttir og Sigurður Jóhanns-
son, sem þá bjuggu í Innri-Fagra-
dal, þaðan fluttist þú með foreldr
um þínum að Litlaholti í sömu
sveit til afa þíns, föður Sigríðar,
um stundarsakir. Þaðan að Þver-
felli í Saurbæ, sem foreldrar þín-
ir bjuggu út allan sinn búskap.
Þú dvaldist allan þinn aldur í
Saurbæjarhreppi, kvæntist rúml.
þrítugur, Maríu Sigríði Jónsdótt-
ur frá Kverngrjóti. mestu myndai
húsfreyju. Þið eignuðuzt 5 börn,
4 á lífi. Heiðar, Selma, Guðbjörg
Jóna og Sigurður Hlíðar, mestu
myndarbörn.
Þið byrjuðuð búskap um stund
í Belgsdal, fluttuzt svo að Þver-
felli og bjugguð þar ásamt foreldr
um þínum, þá fluttir þú að Kvern
grjóti, bjóst þar í nokkur ár og
hafðir Þverfell með til beitar og
nýtja.
Eftir nokkur ár aftur að Þver-
felli. Þar dvaldi hugur þinn löng
um, þó þú sæir fram á mikla erfið-
leika, að hefja miklar jarðabæt-
Framhald á 13. síðu.
TÍMINN, laugardaginn 30. marz 1963 —
9