Tíminn - 24.04.1963, Blaðsíða 8

Ahafnar Hrímfaxa minnzt
Jón Jónsson
flugstjóri
„Mín lífstíð er á fleygiferð“,
segir í kunnum sálmi, það er göm-
ul staðreyind og ný. Engintn fær
ineinu þar um ráðið. Endalokin
koma stundum snögglega og ó-
vænt, og hafa viðburðir síðuistu
vikna sannað það átalkianlega.
Margir eiga um sárt að binda
vegna himina hörmulegu slysa, sem
dunið hafa yfir þjóðinia að undan-
förnu á láði og l'egi. Svo á sjálfan
Páskiadagimn, þegar sól skein í
heiði, hækkandi með birtu og yl,
barst okkur sorgarfréttin á' öldum
ljósvaikans handan yfir hafið.
Flugvélin Hrímfaxi hafði farizt í
aðfluigi að flugvellimuim við Oslo.
Þar kvöddu okkur „á snöggu auga-
bragði1* tólf vaskir menn og kon-
ur, flest í blóma lífsifis.
Páskahátíðin var í einni svipan
orðin. sorgardagur, dagur trega og
tára. Lífið er fallvalt og enginn
ræður sínum naeturstað. Sorgin
grúfir yfir borg og byggð, en í
öllum ömurleika líðandi stunda
maninumst við góðra vinia og fé-
liaga með þökk fyrir margar
ánægjul'egar samveru'Stundir á
•ldðinum árum. Við biðjum þeim
blessunar, sem misstu föður, móð-
ur, ástvini og niána ættingja. „Hið
silfurskæra tár“ læknar sárin og
mitt í sorginmi fiinnum við kraft
til þess að hugga og láta huggast.
Lífið er aðetos áfanigi á liamigri
leið og fyrr en varir leggjum við
sjálf land undir fót til htos
ókunna lands og „þar bíða vtoir í
varpa“.
Ég vildi mtonast vimar mtos
Jóiis Jónssonar flugstjóra rnieð
þessum fátæklegu orðum í dag,
en nú fylgjum við honum htozta
spöl'ton. Vagga hans stóð að Hlíð-
arenda í ÖlfuSi, en þar fæddist
hamn þanm 23. janúar 1919. For-
eldnar hans varu þau Þorbjörg
Svetobjamardóttir og Jón Jóns-
son. Mér er sagt, að hann eigi til
ágætra og traustra manna að telja
um Árniesþing, og bafi því, verið
kvistur á góðum stofni. Hann ólst
upp í föðurhúsum og vandist fljótt
vimnu og trúmeninsku þeirra ára,
þegar engu mátti glata og allir
urðu að leggja sig fram til þess
að sjá búinu farborða. Tryggð til
ættjarðairinmar og föðurhúsanna
j hélt hanm alla tið. Jón flutti með
foreMrum sínum til -Vestmanna-
eyja og átti þar hetoia um árabil.
Eftir að hafa búið sig undir lífið
með gagnfræðaprófi og iðnskóla-
prófi, starfiaði hanm um tíma á
skipum Eimskipafélags íslands og
var einn þeirra vös'ku manna, sem
færðu okkur björg í bú á ófriðar-
árunum. Brátt hneygðist hugur
hans að óravegum loftstos og ég
minmist þess dags, er hton ungi
; ppúði miaður kom til okkar, sem
jþá störfuðum við flug hér, og
lagði fyrir okkur nokkrar spurn-
togar varðandi flugmám. Prúð-
im'annleg framkoma og látleysi
HINZTA KVEÐJA
í dag eru kvaddir hinztu kveðju þrír félagsmenn F.Í.A.
sem fórust í hinu hörmulega flugslysi við Fornebu flug-
völl á páskadagsmorgun.
Jón Jónsson flugstjóri var 45 ára að aldri. Hann var
einn af stofnendum félags íslenzkra atvinnuflugmanna
F.Í.A. Jón lét málefni stéttar sinnar mjög til sín taka og
tók jafnan mikinn þátt í öllu starfi F.Í.A.
Jón var grandvar maður og prúðmenni hið mesta.
Hann var úr hópi elztu og reyndustu flugstjóra Flugfélags
íslands.
Ólafur Þór Zoéga, var 27 ára, þegar hann fórst. Hann
hafði starfað sem flugmaður í sex ár. Hann hafði uiinið
ýmis trúnaðarstörf fyrir F.Í.A., m. a. setið í samninga-
nefnd.
.Ólafur var vinsæll meðal félaga sinna og vel látinn
flugmaður.
Ingi G. Lárusson flugleiðsögumaður, var 23 ára að aldri.
Hann gekk í F.Í.A. fyrir tveim árum og átti að hefja
flugmannastörf innan skamms.
Ingi varð strax eftir að hann gekk í F.Í.A. virkur
félagsmaður.
Ingi var glaðvær maður og traustur, og vann öll sín
störf af alúð og samvizkusemi.
F.Í.A. vottar ástvinum hinna látnu flugmanna einlæga
samúð sína. Stjórn F.Í.A.
Iþessa umga maims verður mér
ávallt mtomiisstæð. Að loknu fl'ug
námi við flugskóla í Oklaihoma í
B'andaríkjunium lá lciðim til ætt-
landsims á ný. Um stundarsakir
var ebki um starf að ræða hjá
flugfélögunum en ég hafði ásamt
tveim öðruim flugmönmum stofm-
að vísi a@ flugskóla og keypt til
lamd'síns l'itlar ftogvélar í þeim
tilgangi. Það valtNá miMu, að til
þess brautryðjend'aístarfs að kenma
flug hér heima veldist traustur O'g
góður maður. Ég þekkti aftur
hinm unga og prúða mann, sem
til okkar hafði leitað áður. Það
varð úr, að Jón tæki að sér að
sjá um flugskóLann og kenina ung
um möninum hér ffffsttt vængja-
tökin. Margir fluðBKíím munu
mtomast hams frá þeirn árum. Jón
reyndist í þessu sem og öðni hinm
traustasti og bezti maður. Hanrn
var Ijúfimemini, gætinm og orðvar
um menm og málefni og átti eng-
am óvto.
Jón réðist ti'l Flugfélags íslands
1. jamúiar 1946 og starfaði hjá því
til' himztu sundar. Jón var örugg-
ur flugmaður og voru homum
fljótt falto vandasöm störf þeirra
ára, þegar hjálpartækim voru af
skomum skammti og mikið reyndi
á hæfni og dómgreind þeirra, sem
við stjórmvöltom sátu.
Jón viar farsæll flugmaður og
lá aldrei á liði sírnu, þegair mikið
var að gera. Hanm naut mikils álits
og trausts og lagði sig mjög fram
við að leysa vel þau störf, er hon-
um voru falim. Hanm var lengi
flugstjóri á Cataltoaflugbátum fé-
lagstos og öðlaðist þar mikla
reymslu við erfið sMlyrði.- Jón
dvaidi oft um mánaðabil á Græn-
landi og tók þátt í því „landnámi“
frá byrjun. Svo vel var hfmm kynnt
ur þar, að um harnn var sérstak-
léga beðið áf yfirmanmi þeim, er
sá uim flugið þar vestra. Hamn var
því góður fulltrúi sírns félags og
simmiar þjóðar, þar sem annars stað
ar.
Jórn var etom af stjómendum
Viscount-flugvélanna frá byrjun
og naut mikils verðskuldaðs
trausts í því starfi. Við þanm
stjórnvöl sat hanm og hélt traustri
hendi þar til hið óvæmita oig óvið-
ráðanlega bar að.
Jón var greimdur maður og vel
lesinn. Hamm hafði sérstakt yndi
af fagurri tónlist og marga stund-
inia sat hann og hlýddi á verk
meistaranma. Þá leið tímtom fljótt,
er hamm sat langdvölum og blés
pípureyknum út í rökkrfð hug-
fanigimn af fegurð sígildrar tónlist
ar. Hanm þekkti og kummi mikið
af tónverkum og famm i þeim
mikla fróun í lífinu.
Það birti mikið í lífi Jóns, er
hann fyrir rösklega ári síðam gekk
að eiga eftirlifandi konu stoa
Fríðu Hallgrímsdóttur. Þar hafði
hanm fundið þanm lífsförunaut,
er hanm unmi og bar virðimgu fyr-
ir og ekki að óverðskulduðu. Heim
ili þeirra við Sigluvog ber vott
um ást og virðimgu þeirra hjóna
hvors til anmars. Það var hlýl’egt
og vistlegt og vitnaði um ham-
ingju góðs fólks. En nú hefur
dregið fyrir sólu og góður dreng-
ur er genginn, Eftir eru minmin^g-
armar um góðan mann, sem öllum
þótti vænt um
Ég votta mína dýpstu samúð
eigimkomu, öllum nánustu ættingj
um og tengdafólki Jóns Jónssonar
flugstjóra, að ógleymdri Guðrúnu
litlu dóttur hams, sem hanm unni
mjög og var svo góður. Éig votta
öllum þeim, sem eiga um sárt að
binda, vegna þcssa hömulega
slyss, mína dýpstu samúð.
Jóhannes R. Sncrrason.
María Jónsdóttir
flugfreyja
í dag verður kvödd hinztu kveðju
María Jónsdóttir, flugfreyja, sem
fórst með Hrímfaxa í gr'énnd við
Fornebu-flugvöll hjá Ösló á páska
dagsmorgun. María var rúmlega
þrítug að aidri, fædd 1. nóv. 1932.
Hnú ólst upp hjá eftirlifandi for-
eldrum sínum, Sigurlaugu Guð-
mundsdóttur og Jóni Vigfússyni
hér í Reykjavík ásamt yngri systur
sinni, Esther, sem nú er gift
í Bandaríkjunum.
María tóK mikinn þátt í íþrótt-
um á unglingsárum sínum. Féll
það vel að skapferli hennar, enda
var hún alla tíð' atorkumikil og
úrræðagóð, og áður en hún lagði
ástundun íþrótta á hilluna, náði
hún hinum ágætasta árangri. Hún
útskrifaðist úr Kvennaskólanum
árið 1952, en vann síðan í Oculus,
snyrtivöruverzlun í Austurstræti
til ársins 1956, þegar hún réðst til
Flugfélagsins sem flugfreyja,
fvrst á íeiðum innanlands, en
lengst af í utanlandsflugi, og nú
síðustu tvö ártosalveg í millilanda-
ferðum. Hún var orðto næstelzt í
flugfreyjusrarfi hjá Flugfélaginu,
og sérstaklega vel látin af sam-
staifsfólki og farþegum. Hún var
íormaður Flugfreyjufélagsins s.l.
tvö ár.
María fékk ung áhuga fyrir
starfi flugfreyjunnar og varð engu
um það breytt, að hún helgað'i sig
því, /þegar timi og tækifæri gafst.
Og þegar hún talaði um það starf,
löngu eftir að mesti ævintýraljóm-
inn var farinn af því, talaði hún
um það af áhuga', einkenndum
þeirri starfsgleði, sem sættir fólk
við langan og strangan vinnudag,
vökur og erfiði. Eg hygg, að það sé
ekki ofmælt, að María hafi verið
með ágætustu flugfreyjum okkar.
Henni var alltaf þannig farið, að
hún vildi gera vel þau verk, sem
hún vann. Hún var gædd góðum
gáfum, snyrtileik, æðruleysi og
iagni, sem gerði henni starfið auð-
velt, og þannig veit ég, að hún
hefur verið til síðustu stundar.
Eg veit, að þessi fáu og fátæk-
legu orð mín ná skammt, en ég
vildi ekki láta hjá líða að minnast
þessarar frændkonu minnar nú í
dag. Eg vildi jafnframt mega
þakka henni allt það góða, sem
hún sýndi mér og mínu fólki alla
tíð. Þau skórð verða eigi uppfyllt,
þegar fólk hverfur héðan á beztu
lífsdögum sínum. Og það gerist
nú stöðugt tíðara með auknum
umsvifum, að ungt fólk hverfur
okkur með skyndilegum hætti við
störf á sjó og landi og í lofti. Líf
jafn lítillar bjóðar er árlega skatt-
lagt. sem r.ema mundi mannfalli
stórþjóða í hernaði. Hvert slys er
okkur því hroðalegt áfall, og nú
um páskana virtist enginn endir
ætla að verða á slysum.
Það er alltaf jafn erfitt að sætta
sig við mannfallið, og orðin ein
duga skammt.
Það er því. að eigi verður bætt,
að María Jónsdóttir er horfin sjón
um. En hún lifir í minningu okk-
ar. sem þekktum hana og vissum
bezt, hverjum kostum hún var bú-
in. Marfa lætur eftir sig dóttur,
Sigurlaugu, sem er fædd 9. nóv.
1959. Hún likist um margt móður
sinni um allt atgervi.
María var mikil stoð foreldrum
sínum, Sigurlaugu og Jóni, og er
þeim þungur harmur kveðinn við
missi hennar. Þá voru þær systur
María og Esther alla tíð mjög sam
lýndar. Eg votta fjölskyldunni
dýpstu samúð mína.
Indriði G. Þorsteinsson
Helga Henckeil
flugfreyja
Þegar einhver nákominn ættingi
eða vinur kveður skyndilega,
vaknar spurningin, hvers vegna
einmitt sá sé burt kallaður. Og sé
sá, sem talinn er ungur að árum:
Hvers vegna varð líf þessa manns
svo stutt?
Við þessu er ekki annað svar
en að Drottton ákveður daginn og
stundina, en okkar er að hlíta
þeirri skipan.
Á upprisuhátíð frelsara vors,
varð hið mikla flugslys, sem svipti
oss samfylgd tólf samborgara. And
lát þessa hóps hefur hryggt alla
sem til vita, en andlát hvers og
eins ólíkt sorg ættingja og vina.
Meðal þeirra sem fórust var
Helga Guðrún Henckell, flug-
freyja. Heiga var hvers manns
hugljúfi og vann sér vinsældir
allra sem henni kynntust. Hún var
góður félagi og stóð jafnan fram-
arlega í flokki hvað sem hún tók
8
T í M I N N, miðvikudagurinn 24. apríí 1963.