Útvaldar smásögur - 01.01.1823, Síða 21

149
„ Satib <pDur tiú fódfnafí, tnínn €cfba*
$erra! aÐ lúa fce'r frammt fprir ^pDut, |3aim
lotnmctarfpllfla aílra fcgna, fctn nú cru, ctuc
mójfe nocFurntíma'téru til á jarbríEi! jjan*
manti. fcm riD trpgDar’ 09 jfplDu»rccft uiD
fimt gtirfk, ðlCDtnir eflum eDrum ffoíbum og
©Iiu eDru fatflátfcminnar tíHitú t>olece og
cg ólttmjl upp báDir famön frá DarncejFu; niíx
lœrDum faman, jorum fóflbrceDraiag; í)«nö t>in«
átta útocgaDí me'r fau oeíD og Jiœt cignir all*
ar, fjDttta cg nú aDnpr. . cf)atm fosn ntjlcga í
l)tiá mítt, bciDDijí Í)ce(í$ unDir fafi'mínu, og
fagDi nter t trúnaDi, að fjatm f>efDt rataD t {iá
ógœfu, aD falia t‘pDat óoiiD. <Sn— unDic
cinS og eg oarD ^eftS otfatí, «D 5«nn oat fcfuc
erDiim niD minn ^onúng, og aD fonúnglcg
auglpéing oar útgcngin bonum á m6ti, oarD eg
annar ©cmfon í trúfcjli oíD minn J&erra,
fleit eli emiut benD og jTuIDbinDtngar t funD»
‘ur, let i)ann tíí fánga tafa oa ícggja t járnfjet*
ra, og btDur bann nú jbcfí 3)ójná, fctn 'PDac
re'ttotfi mun pftr í)ann fella."
2íDoIpb fat ftunDarforn fcgjanDi og bifa,
feonuUi brá foo 01D, aD i>ann jfelfaDift. >£)ann
jíarDi á Cl;riftján oiDbjóDö* og í>pcfjUífuIUiW
augum, einð og á fumpart númppFonma, fum*-
part f«fu!cga oanffopun t náttúrittint. 2offin$
goaD l)ann upp úr: „ ijoerr frceDDi fig, man>
'ftjla! aD btot adra guDDómiegra og mánbg
faga, og rof aHra fjcerícgra banDa, þ dfiátfcmí
03 piikttu, ítúnaDarnrgufíú og gejítijfti t\mw