Tíminn - 23.08.1963, Qupperneq 8

ac*
ión H. Magnússon skrifar frá Bandaríkjunum:
LOGREGLAN I CHICAG
Greinarhöfundur, Jón Hákon Magnússon, til vinstri, með Henry
Ulrlch leynilögreglumanni.
„ÞESSI RÆFELL stökk á. mig
í þröngum ganginum, henti mér
til hli'ðar og rauk út á götuna;
hljóp eins og óður maður yfir
götuna. Ég andslkotaðist á eftir
honum og skipaði honum að
nema staðar eða ég myndi
skjót’ann. Hann snéri sér við og
sendi tvö blý í áttina að mér; ég
sendi honum nokkur til' baka og
hitt’ann í öxlina; hann hljóp ein
tuttugu fet í viðbót, áður en
hann skall í götuna”, sagði Henry
Ulrich, leynilögreglumaður í
unglingadeild Ohicaigo-lögreglunn
ar, er hann sagði mér frá einum
afbrotamanni, sem reyndi að
komast undan.
3. grein
F'ulltrúi lögreglustjórans hafði
séð til þess að undirritaður frétta
ritari Tímans gæti verið eina
nótt með lögreglunni, þar í borg.
Fyrst "vildi ég vera með venju-
legri bflalögreglu, en mér var
sagt, að þeir gættu svo litils
hluta af borginni, að ég myndi
sama og ekkert fá að sjá; þeir
álitu það betra, að ég yrði með
óeinkennisklæddum manni frá
unglingadeildinni, þar sem hans
verk væri að fara út og leita
eftir stöðum, þar sem unglinga-
klfkur geta komið af stað vand-
ræðum eða slagsmálum og hans
verksvið væri lítt takmarkað.
Ég hitti Henry fyrir utan að-
alstöðvar lögreglunnar, þar sem
hann beið í stnum ómerkta lög-
reglubíl. Henry er búinn að vera
um 20 ár í lögreglunni og hefur
reynt allt það, sem einn lög-
reglumaður getur lent í. Hann er
frekar litill að sjá og góðlegur,
en þegar maður fer að kynnast
honum, kemur fram harka lög-
reglumannsins, sem byggist á
langri reynslu og stöðugum við-
sldptum við afbrotafólk og úr-
kast stórborgarinnar. Ég hafði
verið hræddur um, að ég yrði
með „bóklærðum” lögreglu-
manni, sem myndi útskýra allt
flrá tæknilegu og sádfræðilegu
sjónarmiði; ég 'komst fljótlega
að því, að Henry trúði ekki á
slíkt, enda af gamla skólanum.
Lögreglan hér talar alveg sér
stakt mál, sem er mjög svipað
því máK, sem talað er af því
fólki, sem alltaf er í stöðugum
'erjum viö lögin, ég ætla
að reyna að hafa sumt eftir. þótt
það sé svo til ómögulegt að snúa
því yfir á islenzku; t. d. segja
þeir, að einhver „sendi þeim blý”,
það er það sama og vera skotið
á af afbrotamanni og svona
mætti lengi telja.
Þegar við „hittum götuna”,
eins og þeir segja, þá var klukk-
an um sex, og umferðin var enn
mikil. Henry sagðlst fyrst ætla að
sýna mér sæmileg hverfi og
hvernig sum þeirra skiptast eftir
litum og kynþáttum. Hann setti
talstöðina i samband, kallaði inn
sitt númer og baö um aö vera
„settur upp”, sem þýðir, að hann
sé á kortinu tilbúinn, ef á þarf
aö halda. Alls konar köll komu
yfir stöðina; árekstur hér, árekst
ur þar; einhver vopnaður Svert-
ingi réðist inn á bjórkrá og tók
um hundrað dali; dauðaslys á
enn öðrum stað; og allt annað í
þessum dúr.
— Ég er svangur, sagði ég við
Henry, ég vil borða á einhverri
búllu.
— Við getum afchugað það eftir
einn eða tvo tíma; ofckur liggur
ekkert á, r.óttin er öll framund-
an. Ég veit um ágætan ftalskan
stað, þeir búa til góðan mat fyr-
ir sama og ekkert verð.
Við ókum fyrst í gegnum
hverfi, sem fyrir rúmum tíu ár-
um hafði verið talið sæmilegt og
flestir íbúanna höfðu verið Gyð-
ingar, en í dag er það orðið
„svart” og fátæfcrahverfi. Síðan
fórum við yfir i slavneskt hverfi
og ókum um þar nokkra stund.
Á einum stað voru Svertingjar
að byrja að flytja inn í það og á
öðrum stað Puerto Rikanar. —
Slavarnir eru famir að hypja sig,
áður en þeir fá ekkert fyrir sínar
fasteignir.
Næst fórum við yfir í Puerto
Rikana-hverfi og ókum þar eftir
einni verzlunargötu, þar sem
fl'estar búðirnar hétu spönskum
nöfnum og allar gluggaauglýs-
ingarnar voru á spönsku. ,JÞetta
eru vandræði USA”, sagði Henry
og hristi hausinn. Á einni gang-
stéttinni stóð smáhópur af fólki;
við renndum upp að þeim. —
Nokkrir strákar höfðu lamið ann
an niður og lá hann steinrotað-
ur á götunni. Götulögreglan kom
rétt á eftir og tóku þeir strák
niður á stöð.
— Þessi er eflaust í einni af
þessum strákaklíkum, sem ráða
hér hverfinu. Hann hefur senni-
lega komið inn á óvinasvæði, og
hafa þeii lamið hann fyrir bragð
ið. í þessum vandræðahverfum
eru margar klíkur af unglingum,
og hver þeirra ræður yfir viss-
um hluta. Þær eru í eilífum götu
stríðum, sem oft enda ekki fyrr
en einhver er stórslasaður eða
dauður, eftir hníf eða byssukúlu.
Við ókum áfram í þessu
hverfi og komum að skemmti-
garði. Henry stanzaði bíllnn ög
benti á garðinn: „Þarna sérðu
mjög friðsaman skemmtigarð;
nokkrir krakkar að leika sér og
gamalt fólk á gangi. Við skulum
koma hér aftur seinna í kvöld,
þegar dimmt verður orðið og þá
skaltu sjá, að enginn þorir inn
i garðinn, nema nokkrir harð-
soðnir unglingar, sem eru að leita
að hasar og slagsmálum. Einn
strákur, sem ég þekki, efltir að
hafa margtekið hann fyrir alls
konar vesen, kemur hér á kvöld-
in. Hann er átján ára og kemur
frá mjög lélegri fjölskyldu;
pabbi hans nennir ekki að vinna
öig er allur í „dópinu”, mamma
hans er hálf geðveik éftir að
reyna að halda heimilinu saman
og sjá um stóran barnahóp. Þessi
strákur hefur enga vinnu, féll
í skóla og gerir ekkert annað en
að mæla göturnar. Þegar hann
getur svo ekki staðið hávaðann
og djöfulganginn á heimilinu fer
hann hingað út með strákunum
úr sinni klíku í leit að „ævin-
týrum”, sem við köllum vand-
ræði. Sérðu þessa stráka þarna,
þeir eru á leiðinni inn í garð-
inn; ef ég tæki þá núna og leitaði
á þeim gæti ég eflaust fundið
t. d. heimatilbúna byssu, hnífa,
hnúajárn, keðjuparta og jafnvel
gæti einn eða tveir verið með
haglabyssur undir jöfckunum,
með afsagað hlaup. Slíkar hagla-
byssur eru nauðsynlegar fyrir þá,
því þær eru eins konar tákn um
völd og virðingu i klíkunna”.
Við ókum áfram; röddin i tal-
stöðinni hélt áfram að senda lög-
regluna á einn eða annan stað;
einhver hafði stolið trukfc, fullum
af heimilistækjum; á öðrum stað
var vopnað rán að eiga sér stað
og „allir bflar” beðnir að fara
á staðinn; á þriðja staðnum var
nauðgun. Henry stakfc upp á, að
við kæmum við á „stöðinni”. Við
fórum á stöðina, þar sem hann
hefur sitt útibú. Inni voru nokfcr
ir lögreglumenn að ganga frá
verfcum sínum áður en að næt-
urvafctin kæmi inn. Inn kom lög-
reglumaður með smástrák með
sér. „Hann stal hjóli þessi”. Á
eftir komu foreldrar stráksins;
móðirin staðhæfði að hennar
börn stælu aldrei, a. m. k. ekki
þessi. „Vertu róleg Marla”, sagði
maðurinn hennar. Lögreglumað-
urinn sagðist trúa hennl mátu-
lega: „Við höfum marg oft þurft
að tala yfir stráknum; hann er
alltaf að hnupla einhverju”. ,J>að
er af þvi, að pabb’ans getur ekfci
séð fyrir okfcur sæmilega, eins
og aðrir eiginmenn sjá fyrir sfn-
um fjölskyldum”, sagði móðirtn
og æsti sig. Lögreglumaðuriim
sagði: „Þú varst að enda við að
segja, að stráfcur stæli aldrei
neinu”. Móðirin tautaði eitthvað
í barm sér. „Hvað heitir þú,
ljúfur?”, sagði stöðvarstjórinn.
Uppi á lofti var unglingadeild-
in og þangað var komið með
strákinn litla skömmu seinna og
góðleg lögreglukona í búningi
talaði við hann góða stund.
Henry kynnti mig fyrir öllu lið
inu á stöðinni. Inni á morðdeild-
inni sátu þrír lögreglumenn og
einn blaðamaður, sem var að
bíða eftir einhverju prenthæfu.
— Rólegt kvöld, sagði einn
leynilögreglumaðurinn.
— Kannski kemur morð fyrir
miðnætti, sagði blaðamaðurinn
og hló.
—Hvað hafið þið mörg morð
í þessum mánuði, spurði ég.
— Fjögur í okkar hverfi, sagði
annar leynilögreglumaður.
— Og fjögur óleyst, sagði ég
í von um að fá þá til að vakna
og segja eitthvað af gagni.
— FJÖGUR? Ertu vitlaus mað
ur? Við erum þegar búnir að
leysa þrjú og það fjórða er í
deiglunni. Af fimmtán morðum
í þessu hverfi síðan um áramót
eru fjórtán leyst. Þú heldur, að
við sénm einhverjir aular.
Inn kom lögreglumaður með
lítinn strák, í mesta lagi ellefu
ára gamlan.
— Hann stal eldhúshníf frá

*
b
T í M I N N , föstudaginn 23. ágúst 1963
f