Tíminn - 23.08.1963, Qupperneq 9

jnömmu sluni og fór út aC leika
sér me5 hann og endaði með að
stinga annan strák á hol.
— Af hverju geröir þú þetta?
sagði einn af morðdeildarmðnn-
unum.
Uh, bara af þvi, sagði strákur
og brosti, eins og ekkert hefði
skeð. Þessi strálkur var mjög skit
ugur og í lél'egum fötum, sem
gaf til kynna að hann kom frá
lélegu hverfi. Henry snéri sér
að lögreglumanninum, sem kom
með hann og sagði að þetta vseri
unglingadeildarmál, en ekki fyr-
ir morðdeildina. Skömmu seinna
kom lögregluikona og tók strák-
inn og hnífinn.
Einn af leynilögregiumönnun-
um snéri sér að mér og sagði:
„Hér í verri hverfum Chicago,
þar sem fólki er hrúgað saman
1 lélegum húsnæðum og slaemu
umhverfi, eru ailir á móti öllum.
Þegar fólk er ,,týnt í lýðnum”
þá tapar það öllinn sans eða á-
byrgðartilfinningu gagnvart þjóð
félaginu. Ekki bætir það ástand-
ið, þegar svona mikið af „inn-
fiytjendum” koma í stórborgina,
ég meina t. d. fólk frá Suðurríkj-
unum og frá Puerto Rico; þetta
er fólk í neyð og fullt af örvænt
ingu; iendir í afbrotum og glæp-
um. Þetta fólk er öðru vísi en
ftest annað fólk, og það er ekki
hægt að gera neitt fyrir það,
nema það vilji það og maður
verður að tala þeirra mál; ann-
að skilst ekki.”
Það var komið mynkur, er við
fórum út aflur, eftir að ég hafði
séð það markverðasta og talað
við ýmsa lögreglumenn. Við kom
um við á ítalska veitingarstaðn-
um, ég fékk mér Gyðingarétt,
Henry fékk sér ítalska súpu og
steik. Einn götulögregluþjónn
kom inn og settist hjá okkur.
,J)autt kvöld”, sagði hann, ekk-
ert hefur skeð. Ein kerling, blind
full, fullyrti, að hún hefði ver-
fð rænd, ég sagðist vera viss
um að hún væri að ljúga, þá
varð hún vond og sagði mér að
fara tH fjandans; ég sagði henni
að vera ekki með neinn hasar,
því þá myndi ég loka hana inni
fyrir að bölva á almannafæri,
svo hún hypjaði sig”.
Niæst eyddum við stórum hluta
af kvöldinu í einu versta hverfi
borgarinnar. Eymdin og vesal-
dómurinn • ræður hér ríkjum;
glæpir og svindl eru daglegt
brauð eða í raun og veru partur
af fólkinu. Þarna sá ég mörg göm
ul verzlunarhúsnæði, sem breytt
hafði verið í samkomustaði, þar
sem prédikarar selja ódýrt guðs-
orð og halelúja. „Þetta fólk vill
heldur borga þessum prédikur-
um, sem eru ekkert annað en
fégráðugar ótuktir, heldur en
fara í kirkju”. Á glugganum var
málað stórum stöfum vers úr
biblíunni. Frá nokkrum þeirra
kom ómur af sálmasöng.
— Hérna er mitt svæði, hér
eyði ég mestum tímanum, enda
er ungl'ingSvandamálið hér ekk-
ert grín. Við höfum lagt sérstaka
áherzlu á að útrýma þessum
klíkum, sem vaða hér uppi með
frekju 02 yfirráðum. T. d. er hér
Egypzka Cópran, sem er einna
frægust; við höfum getað séð
fyrir henni að mestu. Ekki alls
fyrir löngu ætlaði ég og félagi
minn að taka nokkra þeirra, sem
við grunuðum um nokkur inn-
brot. Þeir lögðu fyrir okkur
gildru og piötuðu okkur inn í
sund, þar sem við vorum um-
kringdir og barðir í klessu; það
lá við að maður yrði spitalamat-
ur. Við náðum flestum nokkrum
dögum seinna.
Henry benti mér á nokkra
stráka um tvítugt, sem stóðu
við bjórbúllu og sagði, að þeir
væru frá Egypzku Cóprunni. Þeir
horfðu á okkur og hrópuðu nokk
ur kæst blótsyrði á eftir bflnum.
Hér sést elnn af lögregluhund-
unum, sem notaðir eru til að
bæla niður götuslagsmál. Þesslr
hundar eru mjög grimmir og
hlýða engum nema lögreglumann
inum, sem gætir hans.
— Þessir náungar þekkja lög-
regluna, hvar sem hún fer, þótt
maður sé í ómerktum bíl; það
gerir ljóskastarinn og loftnets-
stöngin á kistulokinu.
Við ókum um Puerto Ríkana-
hverfið; þar sýndi Henry mér
eina götu inni, í raiðju hverfinu,
sem Svertingjar bjuggu við. —
Allt í kringum þá voru svo
Puerto Ríkanar.
— Þessi gata varð út undan, er
Svertingjarnir flúðu hverfið eft-
ir að Puerto Ríkanarnir fluttu
inn. Þessi gata minnir mig alit-
af á vígi, sem er umkringt og
getur ekkert gert nema varið
sig.
Við komum síðan við á „stöð-
inni” aftur, en sama og ekkert
hafði gerzt þar. Ég skoðaði fanga
klefana, sem flestir voru tómir;
verðirnir sátu og spiluðu póker
til að drepa tímann. Síðan tal-
aði ég við einn af yfirmönnum
unglingadeildarinnar um ungl-
ingavandamál stórborgarinnar.
—Það er ekki langt síðan að
unglingar voru meðhöndlaðir
eins og hverjir aðrir afbrota-
menn. Nú er þetta breytt; okk-
ar deild er í fimm hlutum. Þýð-
ingarmest er sú deiid, sem Henry
Ulrich er í; óeinkennisklæddir
lögreglumenn. Þá höfum við
Iíka einn hluta, sem lítur eftir
öUum skólum og skól'abörnum;
við höfum alls um 50 skóla-
„patrols”. Þá höfum við um 60
kvenlögreglur í búningi og um
200 lögreglumenn. Undir okkar
deild koma allir drengir undir
17 ára al'dri og stúlkur undir 18
ára. Ungiingi, sem hefur brotið
af sér, er aldrei blandað saman
við fullorðinn afbrotamann, —
hvorki f fangelsum né fyrir
rétti. Við setjum afbrotaungling-
inn aldrei i fangaklefa, þeir eru
geymdir á sérstökum heimilum
og þeir koma fyrir sérstakan
unglíngarétt. Þesair dómstólfer
eða réttir eru meira tU að reyna
að leiðbeina frekar en að hegna
unglingnum.
Ég bað hann að gefa mér
nokkrar tölur um afbrot ungl-
inga s. 1. ár.
— Við höfum aðeins 23 eitur-
lyfjatilfelli; 705 stúlkur teknar
fyrir að selja sig eða sofa hjá
undir aldurstakmarkinu; 5240
hlupu að heiman; 13 frömdu
morð; önnur afbrot voru 25.908
á meðal drengja, en 6.352 meðal
stúlkna, þar kemur allt með i
reikninginn frá þjófnaði upp i
nauðganlr og morð. Við reynum
að hjálpa þessu fólki eins og við
getum; við höfum sérstakan
skóla, sérstök vandxæðaheimili
og sérmenntað fólk til að reyna
að koma vitinu fyrir afbrota-
unglinginn. Það er ekkert til
sparað hér i Chicago, í þeirri
von að unglingur á villigötum
geti bætt sig og orðið góður
borgari.
Við fórum frá stöðinni
skömmu eftir miðnætti og fór-
um aftur i gegnum vandræða-
hverfin. Henry vildi sýna mér
það hverfi, þar sem þeir Svert-
ingjar búa, sem lifa á bænum.
Ástandið var hryllilegt og húsin
ekki mannsæmandi.
— Fólkið, sem býr hér, segist
ekki geta fengið vinnu, en í
sannleika ,þá nennir flest af því
ekki að vinna; það vUl aðeins
fá sína ávisun frá bænum einu
sinni á mánuði. IHinoisríkið eyð
ir 350 milljónum dollara á ári
í þetta fólk. Sumar af þessum
kerlingum eiga kannski 5 börn
með sitt hvorum manninum,
sagði Henry, ég þekki nokkrar
þeirra. Það er ekkert hægt að
gera fyrir þetta fóik, þvi það
vHl enga hjálp, því líður vel i
þessu ásigkomulagi.
— Hugsaðu þér aumingja börn
in, þau eiga enga framtíð, enga
fortið, þau lifa aðeins fyrir nú-
tíðína, sagði Henry og hristi
hausinn en bætti við: „Það á
að gelda þessar kerlingar frekar
en að láta þær hrúga niður öll-
um þessum börnum; þessi litlu
grey verða aðeins að afbrota-
fólki, þegar þau vaxa úr grasi.
Biturleikinn og vonleysið skein
út úr honum; tuttugu ára starfs-
þreytan kom glögglega fram,
er hann ræddi um þetta hverfi,
sem hann kallaði „Vandræði
USA”.
„Þú skait ekki halda að við,
sem erum lagamegin við þetta
vandamál, finnum ekki til; allt
sem við gerum, ber svo lítinn
árangur, að stundum gæti mað-
ur grátið.
Ég spurði hann, hvort þetta
fólk gerði greinarmun á hvít-
um og svörtum lögreglumönnum.
Hann sagði að það væri hrædd-
ara við þá svörtu, því að þeir
væru harðari við það og vildu
Pramhalo * 13 sfðu
r
A morgun lýkur greinaflokknum um Chicago. Þá verð-
ur fangelsi heimsótt og skrifað um rafmagnsstólinn.
TÍMINN, föstudaglnn 23. ágúst 1963
Ráðskona og 2 stúlkur
óskast 1. sept. að heimavistarskólanum Jaðri
Upplýsingar hjá skólastióranum í síma 22960
laugardaginn 24 ágúst frá kl. 2 til 6 e.h.
STÓRAUKIN SALA SANNAR VINSÆLDIR VÖRUNNAR
ÞÖLL
ÞÉR EIGIÐ ALLTAF LEIÐ FRAM HJÁ ÞÖLL
ÞÖLL ER ÞÆGILEGUR VIDKOMUSTAÐUR í
HJARTA MIÐBÆJARINS
TÓBAK — ÖL — SÆLGÆTI — ÁVEXTIR — ÍS
HEITAR PYLSUR ALLAN DAGINN
OPIÐ KLUKKAN 8—JS.
GJÖRIÐ SVO VEL OG LÍTIÐ INN
„Þ Ö L L” Veltusundi 3, (Við Hótel
ísland, Bifreiðastæðið)
ibúð óskast
Blaðamaður á Timanum óskar eftir tveggja til
þriggia herbergja íbúð Mó vera í Kópavogi. —
Upplýsingar í síma 22-1-33 ívrir hádegi og á kvöld-
in og 18-300 frá 1,30—19.
9