Alþýðublaðið - 21.03.1942, Qupperneq 8

8
ALÞVÐUBLAfriO
Laugardagiu? 21. marz 1SMJ&.
'Tj'' VÆR stúlkur sátu við
X sama borð í veitingahúsi.
Önnur var mjög jljót að borða
og kveikti sér síðan í sígarettu.
jÞá var hin rétt að byrja að
borða, og leit hún hæðnislega á
hina og sagði:
„Ég vona að þér sé sama,
þótt ég borði á meðan þú reyk-
ir!“
„Sei, sei, já,“ svaraði hin, —
„það er allt í lagi meðan ég
heyri til hljómsveitarinnar.“
«5*
AUSTFIRZKUR hagyrð-
ingur, Jóhannes á Skjögra-
stöðum, trúlojaðist, en svo
slettist alvarlegá upp á vin-
skapinn. Jóhannes gekk lengi á
ejtir unnustunni um sættir, en
hún tók því seint og illa'-----
Brast þá Jóhannes þolinmæð-
ina, venti sínu kvæði % kross og
kvað vísu þessa:
,,Þú ert treg og sein til sátta,
sýnir kuldaþel.
Þú villt ekki hjá mér hátta.
Húrra! Farðu vel!“
*
ENDURFÆÐING ÞÓRBERGS
1913:
VER TAUG í líkama mín-
um verður heltekin aj ísl.
jræðum. Allar aðrar víðáttur
alheimsins hverja. Horji á
Björn M. Ólsen í jjögur ár eins
og hundtík á húsbónda sinn.
\ *
1917:
LUNKAST í októbermán-
uði, um kl. 6 að kvöldi, bá
staddur á Laugaveginum rélt
jyrir ojan-Bergstaðastræti, með
vígahnattarhraða niður í ó-
mælishöj guðspeki, yógaheim-
speki og spíritisma, svo að allt
annað gleymist. Fæ nýja út-
sýn yjir gervalla tilveruna. —
Kýli á andlegum æjingum.
Beini mínu blikki til meistara í
Tíbet. Finn alheimsorkuna
jossa gegnum hverja taug. Ger
izt heilagur maður.
*
(1923:
ERÐ útsetinn, þar sem
krossast Austurstræti og
Aðálstræti, jyrir ótugtaráráttu
til ritstarja, en var þó ekki
endurjæðing. Stekk heim, —
hátta -— og byrja Bréj til
Láru).
*
ÝÐHYLLI er eins og sjór.
Því meira sem drukkið er,
því þyrstari verður maður.
við, að hann hafi átt lengi
heima í París, áður en ég
kynntist honum. Ég hefi aldrei
reynt að grafast fyrir um for-
tíð hans. Hann á sína fortíð
sjálfur.
— Hvernig stóð á því, að
William féllst á að verða sam-
særismaður sjóræningja? —
Hvers vegna vildi hann ekki
heldur vera um borð?
— Ó, ástæðan er mjög ó-
skáldleg. William er dálítið
magaveikur. Hann þoldi ekki
sjóvolkið.
— Þess vegna hefir hann
heldur kosið að útvega hús-
bónda sínum hæli í Navron-
húsi.
— Einmitt.
— Og Corrwallbúar eru
rændir og konur Cornwallbúa
óttast um líf sitt og heiður, að
því er Godolphin lávarður
segir mér.
— Ég held, að konurnar á
Cornwall hafi ofmikið álit á
sjálfum sér. )
— Þetta langaði' mig til að
segja Godolphin lávarði.
— Og hvers vegna gerðuð
þér það ekki?
— Vegna þess, að ég gat ekki
verið svo harðbrjósta.
— Frakkar hafa orð á sér
fyrir að vera mjög riddaraleg-
ir í framgöngu, einkum við
konur. Og við erum ekki eins
miklir kvennamenn og við
höfum orð fyrir. Gerið svo vel
— hérna er myndin af yður.
Hann rétti henni teikning-
una, hallaði sór aftur á ba.k í
stólnum og stakk höndunum í
vasana./Hún horfði þögul á
myndina stundarkorn.
— Þér hafið ekki fegrað
mig, sagði hún. '
— Það hafði ég nú ekki í
húga heldur, sagði hann.
— Þér lát’ð mig líta ellileg-
ar út en rétt er, sagði hún.
— Ef til vill.
— Og það eru einkennilegir
drættir kringum munninn.
— Finnst yður það?
— Og einkennileg gretta milli
augnanna.
— Já.
— Ég held, að mér geðjist
ekki sern bezt að teikning-
unni.
— Ég átti ekki von á því
heldur, því miður, en þó hefði
ég getað lagt sjóræningja-
•starfið á hilluna og gerzt teikn-
ari eða andlitsmyndamálari.
Hún fékk honum myndina
aftur og sá, að hann brosti.
— Konur vilja ekki sjá eða
heyra sannleikann um sig.
— Vilja nokkrir það?
Hún vildi ekki halda áfram
þessum umræðum lengur. Ég
sé nú, sagði hún — hvernig á
þvx stendur, að yður heppnast
svona vel sjóránin. Þér takið
hlutina réttum tökum.
— Ef til vill hefi ég ekki haft
á réttu að standa, sagði ’hann.
Ég dró þessa mynd, þegar þér
voruð í döprum hugsunum. Ef
til vill hefði ég heldur ótt að
draga myndina, þegar þér vor-
uð í góðu skapi að leika við
börnin yðar.
— Haldið þér, að ég geti
breytzt svo mjög?
— Það er svo með allt fólk,
að hugsanir þess speglast í and-
litinu. Og á því má reyna hæfi-
leika listamannsins, hvort hann
hefir auga fyrir þessum svip.
— En hve listamennirnir geta
verið harðbrjósta.
— Hvernig þá?
— Að þið skulið teikna
myndir af fólki, þegar það er
ef til vill að hugsa sínar leynd-
ustu hugsanir.
— Ef til vill. En þá er því
til að svara, að ef þetta fólk sér
myndina af sér, getur svo far-
ið, að því finnist þessar hugs-
anir þarflausar og ósæmandi.
Meðan hann sagði þetta, reif
hann myndina, sem hann hafði
teiknáð í smátætlur. Þarna,
sagði hann, við skulum gleyma
þessu.
Hann stóð á fætur og sýndi
fararsnið á sér. *
— Afsakið, sagði hún. Ég
hefi víst verið fremur leiðin-
leg. Sannleikurinn er sá, að ég
blygðaðist mín, þegar ég sá
myndina af mér.
— En ef við gerum nú ráð
fyrir því, að listamaðurinn sé
nú líka hégómlegur og ef til
vill enn þá meira skrípamenni
en fyrirsátinn. Þarf þá fyrir-
sátinn að blygðast sín eins
,mikið?
■ NÝJA BIO sa
Feð rei ðagarpn rioo
HIGAMLA BSð B
StriOsfrétta-
ritarliio.
(Arise My Love.)
Claudette Colbert,
Ray Milland.
' Sýnd klnkkan 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
3.30—6.30:
JÁTNING
AFBROTAMANNSINS
(Full Confession).
VICTOR MC LAGLEN
JOSEPH CÁLLEIA
Börn fá ekki aðgang.
(Going Places)
Gamanmynd með fjörugri
tízkutónlist, leikin af hin-
um fræga Louis Armstrong
og hljómsveit hans. — Að-
alhlutverk leika: Dick
Powell, Anita Louise og
Konald Reagan.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
— Lægra verð kl. 5. —
— Þér eigið við það, að þess-
ir tveir aðilar geri bandalag
með sér.
— Það er einmitt það, sem
ég á við, sagði hann brosandi
og leit út um gluggann. Þegar
austanstormarnir hefjast,
standa þeir venjulega yfir í
marga daga, sagði hann. Skip •
mitt mun verða veðurteppt hér I
í marga daga og ég hefi ekkerfc
fyrir stafni á meðan og gætí
því teiknað margar myndir. Ef
til vill leyfið þér mér að
teikná aðra mynd af yður?
— Með öðruvísi svip?
-— Því getið þér sjálf ráðið.
Þér megið ekki gleyma því, að
þér hafið skrifað nafnið yðar i
bókina mína. Og þegar þér
BARNASAGA
eru enn á ferðinni töfrabrögð
Frosta galdramanns, hann er
erkióvinur minn. Hann nam
lestrarstofu mína brott með
göldrum og allar bækurnar,
sem í henni voru. Nú hefir
hann breytt þessum risunx í
vindmyllur, til þess að ég ynni
ekki glæsilegan sigur á þeim.
En ég mun vinna sigur á endan-
um, þrátt fyrir öll vélabrögð
Frosta.“
— Ég óska þér alls hins
bezta, sagði Sankó.
Sankó tosaði Rósinöntu á
fætur og 'hjálpaði húsbónda
sínum á bak. Hann tók eftir
því, að riddarinn átti eitthvað
erfitt með að sitja á hestbaki
*og spurði því, — hvort hann
hefði meiðzt í byltunni.
„Sannur riddari kvartar ekki
yíir sárum sínum,“ svaraði Don
Quixóte, „ekki einu sinni þótt
hann sé næstum höggvinn í
sundur,“
„Ég get ekki séð annað, en
slík framkoma sé óaðfinnanleg,“
sagði Sankó, „en samt ætla
ég að biðja þig þess, húsbóndi
góður, að segja strax, ef eitt-
hvað verður að þér. En ég segi
nú bara fyrir mig: ég ber mig
alltaf ósköp illa, ef ég meiði
mig. En auðvitað er allt annað
mál með riddarana en sveins
þeirra.“
Don Quixote sagði Sankó,
að riddarasveinum væri heim-
ilt að bera sig eins aumlega og;
þá langaði til.
Þeir gátu ekki farið nema
fetið vegna meiðsla riddarans,
Þegar dagur var að kvöldí
kominn, komu þeir að veitinga
húsi, og Don Quióte hélt, eins
og vant er, að þetta væri kast-
ali, og Sankó gat ekki komið
honum í skilning um hið rétta.
Gestgjafinn var mesti hlunk-
ur, en gaf þeim þó að eta og:
vísaði þeim til hvílu í skítugu
Lillí: Þeir eru allt í kringum ,
okkur! ekki komizt út, en þeir Skyndilega hleypir Órn af Menn Zoru flyja i dauðans
örn: Vertu róleg. Ef til vill skulu þá heldur ekki komast öUum vélbyssum flugvélarinn- ofboði hver sem bezt hann
getum við xnn! getur.