Alþýðublaðið - 05.05.1942, Blaðsíða 8

Þriðjjutlaguj; 5, maí 1942.
ALPYÐVBiA&iÐ
„SATT ER ÞAÐ, LJÓTAR ERU
ÞÆR.“
rTrVElR Tímamenn austan
-®- úr sveitum voru staddir
hér í bænum á fimmtudaginn.
Þeir höfðu lesið í Tímanum
ýreinar Jónasar um „mynd-
gerðarmennina“ og heyrt út-
varpsauglýsingar hans. Gengu
þeir því að Gefjunnargluggan-
um til þess að skoða þessa
frægu sýningu.
Skoðuðu þeir myndirnar með
athygli, unz öðrum þeirra varð
að orði:
,,Satt er það, Ijótar eru þær!
En hvað af þessu skyldi nú vera
hann Þorgeirsboli?“
Kvöldið áður hafði verið
skipt um myndir í glugganum.
*
STÓRAR sálir tala um
hugsjónir, miðlungssálir
tála um hluti, smásálir um ná-
ungann.
*
ÞEIM ÓSTUNDVÍSU HEGNT
LEIKARARNIR Alfred
Lunt og Lynn Fontanne
veittu óstundvísum ( leíkhús-
gestum eftirminnilega áminn-
ingu á frumsýningu í Los An-
geles. í hvert sinn og eftirlegu-
kind kom inn í sálinn, hættu
Lunt og Fontanne í miðri setn-
ingu, Lynn hneigði sig hæ-
versklega, en Fontanne æpti:
,,Velkomin, velkomin!“ Einu
sinni sagði hann:
„Vegna fólksins, sem kom
svona seint, ætla ég að endur-
taka síðasta atriði leiksins.“
Og það gerði hann.
Sumum reykvíkskum leik-
hússgestum mundi ekkert veita 1
af sams konar áminningu.
* |
MÓRAUÐ SAMVIZKA?
5IR Arthur Conan Doyle 1
sendi einu sinni skeyti 12
vinum sínum, sem allir voru ;
háítsettir virðimgammjft.
ið var á þosxtL féÉí „Fty&u
strax, allt ttr uppvíst or'cfíð.“
Sagan segir, aS menmmir hafi
allvr saman verið komnir til út-
landa að sólarhring liðnum.
NÚVERANDI þjóckkipulag
lifir á þolinmæði fátæk-
linganna.
Anatole France.
— Hvers vegna ætti ég að
gleðjast? spurði hún.
— Það eru liðnar fáeinar
vikur síðan við sáumst, sagði
hann — og þú hljópst svo ó-
vænt og skyndilega burtu. Ég
hefi sennilega móðgað þig á
einhvem hátt.
— Nei, fjarri því, sagði hún.
Hann gaf henni homauga, og
yppti öxlum. — Hvað hefirðu
haft fyrir stafni hér? spurði
hann. Dona geispaði og leit
snöggvast til Harry’s, sem var
að leika við börnin úti á gras-
flötinni. — Ég hefi verið mjög
hamingjusöm, sagði hún — al-
ein með börnunum. Ég sagði
Harry, þegar ég fór, að ég
vildi vera ein. Og ég er reið
við ykkur báða fyrir að koma
hingað og ónáða mig.
— Við komum nú ekki til
þess að skemmta okkur ein-
göngu, sagði Rockingham. —
Við höfum annað fyrir stafni.
Við erum að búa okkur undir
að veiða sjóræningjana, sem
eru að hrella íbúana hérna á
ströndinni.
— Og hvernig ætli þið nú að
fara að því að klófesta þá?
— O, við skulum nú sjá. —
Harry er mjög áfjáður í ævin-
tyri. Honum hefir hundleiðst
undanfarið að hafa ekkert
fyrir stafni. Og það er of mollu-
legt í London á sumrin fyrir
mig líka. Við höfum báðir gott
af sveitaloftinu.
— Hversu lengi eruð þið að
hugsa um að vera hér.
— Þangað til við höfum náð
í sjóræningjana.
Dona hló, greip blóm og fór
að reita af því blöðin. Þeir
eru famir til Frakklands, sagði
hún.
' — Ekki býst ég við því, sagði
Rockingbam.
— Hvers vegiae
— Vegna þess, sem Euskick
sagði í gær.
—' Hvað sagði sá náungi?
spurði Dona.s
— Hann sagði, að fiskiskip
hefði séð skip snemma í gær-
morgun stef»a a§ Englands-
strönd.
—Það er léleg sðsmun. Auð-
m AFRAIP ’GENIU5'tAK'E6
A BACK SEAT AGAIN.DOCTOE/
6Htfí tHAt CURBENt OFF
■T US OUtOF HER
vitað hefir það verið kaupskip.
— Það héldu þeir ekki.
— Englandsströnd er löng,
kæri Rockingham, og það er
erfitt að gæta hennar.
— Já, en það er sýnilegt, að
sjóræningjamir koma ekki ann-
ars staðar við en á Cornwall.
Rashleigh segir meira að segja,
að þeir hafi komið við í ósum
Helfordárinnar. Það eru víst
margar víkur og vogar hér.
— Þeir gera það þá á nótt-
unni, þegar ég er sofandi.
— Ef til vill gera þeir það.
En það er áreiðanlegt, að þeir
þora það ekki öllu lengur. Það
verður gaman að ónáða þá við
þetta ævintýri þeirra. Þekkirðu
vogana og víkumar hér?
— Nei, en Harry er kunnug-
ur hér. Hann getur lýst fyrir
þér landslaginu.
— Það er víst mjög dreifbýlt
hér. Ég býst við, að Navron sé
eina stóra byggingin á þessum
slóðum.
—1 Já, svo mun vera.
— Það er ágætt tækifæri
fyrir lögbrjóta að leika listir
sínar í dreifbýlinu. Ég vildi
nærri því óska, að ég væri sjó-
ræningi. Og ég vissi, að enginn
karlmaður væri hér í húsinu til
þess að vernda þig.
—- Það er og.
— Ef ég væri sjóræningi,
endurtók hann, — myndi ég
hafa löngun til þess að hverfa
hingað aftur og aftur.
Dona geispaði aftur og
fleygði frá sér blóminu, sem
hún var nú búin að reita blöðin
af. /
— En þú ert nú ekki sjóræn-
ingi, minn kæri Rockingham,
þú ert ekki annað en landeyða,
se*a laefir of mikla hneigð til
rkis og kvenna. Eigum við að
hsetta að tala urn þetta? Mér er
farið að leiðash
Hún stóð á fætur og gekk í
áttina til hússins.
— Einu sinni þótti þér ekki
leiðinlegt að tala við mig. það
man ég.
— Þú hefir of mikíð álit á
sjálfum þér.
— Manstu eftir vissu kvöldi
í Vauxhall?
frmaÉi'
mt NVJA BIO

RITZ-BRÆOUR mg
ANDREWS-SYSTUR í
Argentiskar
nætur
(Argentine nights)
Ameríksk skopœynd.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
— Ég man eftir mörgum
kvöldum í Vauxhall og einu
sérstaklega, því að ég hafði
drukkið tvö glös af víni og var
ákaflega syfjuð. Þá varst þú
svo djaríur að kyssa mig og ég
var svo löt',að ég nennti ekki að
berja þig. Ég hefi alltaf fyrir-
litið þig síðan og sjálfa mig líka.
Hann nam staðar, roðnaði og
starði á hana. — Það er
skemmtilegt að heyra til þín
núna eða hitt þó heldur. Lofts-
lagið hér í Cornwall hefir gert
maeiMWLA BIO
„Cyclops“
Ameríksk litkvikmynd rneð
ALBERT DEKKER og
JANICE LOGAN
Sýnd ki. 7 og 9.
ramhaldssýning kl. 3Vj-6V>
Reno
Amerísk kvikmynd með
RICHARD DIX og
ANITA LOUISE.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
— Ef til vill.
þig beizka í skapi. Eða ef til vill
er það afleiðing af hitaveikinni.
— Varstu svona höst í máli
við þjóninn, sem hjúkraði þér
í legunni?
— Þú ættir að spyrja hann
sjálfan.
— Ég býst við að ég ætti að
gera það. Ef ég væri í sporum
Harrys, myndi ég spyrja hann
margra spurninga 'mjög einka-
legs eðlis.
— Hvað er nú um að vera?
hafði nágranna sínum pening-
ana, ekki lengi að tína þá upp.
Áhorfendur voru mjög
hrifnir af kænsku Sankós, og
einhver spurði hann hvernig
hann hefði farið að því að vita
það, að peningarnir voru fald-
ir í stafnum.
— Ég fylgdist mjög nákvæm-
lega meö öllu háttalagi skuld-
seiga karlsins,“ svaraði Sankó,
,,og mér fannst hann afar
slægðarlegur í allri framkomu.
Svo fór ég að brjóta heilann
um það, hvernig á því gæti
staðið, að hann skyldi einmitt
biðja manninn, sem hann átti
í málaþrasi við, að halda fyrír
sig á stafnum, þegar fullt var
af öðru fólki viðstatt. Og þetta
gerði hann einmitt áður en
hann vann eiðinn, sem hann
sór um það, að hann hefði
fengið lánveitandanum pening-
ana í hendur. Ég þurfti ckki
að velta þessu lengi fyrir mér,
því að mig fór strax að gruna,
að karlinn hefði hreint og beint
falið peningana í stafnum.”
Þegar réttarhöldunum lauk,
luku allir upp einum munni
um það, að enginn borgarstjóri
hefði verið Svo góðum gáfum
gæddur, að hann heföi getað
leyst fyrsta dómarastarf sitt
svo snilldarlega af hendi, og
Sankó hefði nú gert. Var hon-
um ó«part klappaÚ l«f í lót'a.
XI. KAFLI
SANKÖ SEGIR AF SÉR
. . BORGARSTJÓRAEM-
BÆTTINU.
Þegar Sankó hafði lokið
þessum fyrstu dómarastörfum
sínum, var honum fylgt til
borgarstjórahallarinnar. Þar
var hann leiddur inn í stóran
PREG10 GÓ/OBSEXW,
r KEEPMVHAWÚ
AB&Æ MV HSAP/1
5HALL NOTTOUCH
,THE S>\N\TCH WHILE
YOU PETART/
r/L
V
M
[mE FOR T Hc VítOE U L SB. 'j
OfEN-SPAC«... ] WArfA ;
BPEORE HE amtXSj/HMðT/
WHAT H6 THiNK6
I5 HIS ÁMND/
/ OUR FRÆNP RSÖ.S5T8? r-<£ \
OF OUR Cty.'ívvs'v a vvwjij c«r. ‘
IQtlUlfN TH6 vOsAiwiSNT'riOW.' OfiTuiP J
FROW THERé.OlO ðCY/ VOU'RE CCmrjJ
WlTH
¥

MYNMSABA
Örn: Ég held, að snillingurinn
verði að víkja, Doktor Dumartin
Takið þér rafmagnsstrauminn
af hurðinni þama og hleypið
okkur héðan út!
Dr. Dumartin: Jæja, straum-
urinn er ekki lengur á og þér
getið farið út. Sjáið þér, ég
held höndunum upp, ég skal
ekki setja strauminn á aftur.
Lillí: Ég skal svei mér fara út,
áður en honum snýst hugur!
Örn: LiUí, bdddu! f!
Örn: Hinn kæri vinur okkar
óskaði áðan nærveru okkar. Vill
hann gjöra svo vel og endur-
gjalda það?! — Stattu upp, karl
minn, þú kemur með okkur!!