Alþýðublaðið - 07.05.1942, Blaðsíða 7

Finúnittáagur 7. maí IMf..
Næturlæknir er Kjartan Guðm-
mundsson, Sólvallagötu 3, simi
5051.
Næturvörður er í Reykjavikur-
Apóteki.
ÚTVARPIÐ:
12.15 Hádegisútvarp.
Næturlæknir er Kjartan Guð-
15.30 Miðdegisútvarp.
18.30 Dönskukennsla, 2. £1.
20.00 Fréttir.
20.30 Mirmisverð tíðindi (Axel
Thorsteinsson). '
20.50 Hljómplötur: Andante fa-
vori eftir Beethoven).
21.00 Upplestur: „Ást við fyrstu
sýn,“ sagði eftir Axel Haers
(Har. Björnsson leikari).
21.20 Útvarpshljómsveitin: Syrpa
af lögum eftir Gounod.
21.35 Hljómplötur: Andleg tón-
list.
21.50 Fréttir. — Dagskrárlok.
Eyröekkingafélagið
heldur skemmtifund í kvöld i
Oddfellowhúsinu. Verður þar ým-
islegt til skemmtunar og eru fé-
lagar hvattir til að fjölmenna.
Beikíélagið
sýnir Gullna hliðið í kvöld kl.
8 og er það 60. sýning á þessu
leikriti.
Hjúskapur.
í dag verða gefin saman í
hjónaband ungfrú Valgerður
Briem (Þorsteins Briem) og Berg-
ur Pálsson (Páls heit. Bjamason-
ar sýslumanns).
Sumardvalarnefnd
auglýsir hér í blaðinu í dag
læknissikoðun á börnum, sem sótt
hefir verið um dvöl fyrir í sum-
ar á vegum nefndarinnar. Fer
skoðunin fram í Miðbæjarskólan-
um þessa dagana kl. 4—7 é. h.
og á að verða lokið n.k. laugar-
dag. Það er ófrávikjanlegt skilyrði
nefindarinnar, að öll þau börn, sc-m
hún ráðstafar, hvort heldur er út
um sveitir eða á barnaheimili, —
mæti við skoðun þessa. Verður
að öðrum kosti litið svo á, að for-
náðamenn þeirra, hafi sjálfir kjra-
ið þeim fjTÍr og verður börnum,
sem ekki mæta til skoðunar, ekki
aetlaður neinn dvalarstaður og
ekki ráðstafað af nefndinni.
Leikritinu
„Það logar yfir jöklinum“ eftir
Sigurð Eggerz verður útvarpað
frá Akureyri 16. þ. m. Leikfélag
Akureyrar sér um leikinn, en
leikstjóri er Ágúst Kvaran.
Bændaglíma
Ármanns í
gærkveldi.
Bændaglíma ármanns
fór fram í g^erkveldi í,
íþróttahúsi Jóns Þorsteinssonar
við Lindargötu.
Hófst íþróttasýningin á því,
að Þorsteinn Einarsson íþrótta-
fulltrúi flutti erindi um ís-
lenzku glímuna.
Þá sýndu tveir glímumenn
brögð og varnir, en að því loknu
hófst glímusýning, sem margir
tóku þátt í.
Loks hófst bændaglíman og
voru þeir bændur Jóhannes
Ólafsson og Guðmundur Ágústs
son og vann flokkur hins síðar-
nefnda.
Augl'ýsið i
AlpýðuMaðinu.
ALÞYÐUBLAPIÐ
■7-
Minningarorð um Dag-
bjart Jónsson cand. theol.
ÁGBJARTUR JÓNSSON
cand. theol., kennari við
Flensborgarskólann, lézt 25. f.
m. í Reykjavík. Hafði hann
vetrarlangt verið frá kennslu
vegna veikinda.
Dagbjartur hafði eins og
margir aðrir með frábærum
dugnaði rutt sér braut til
mennta og frama, þrátt fyrir fá-
tækt og ■'fanheilsu á námsárum.
En hæfileikar voru góðir og
viljinn ódrepandi.
Dagbjartur var fæddur 11.
marz 1903 á Stokkseyri. For-
eldrar hans voru Jón Bjarnason
söðlasmiður, ættaður frá
Tungufelli í Ytri-Hreppi, og
Guðrún Sigurðardóttir, ættuð
frá Bjálmholti í Holtum. Er
margt. vel gefinna og vel met-
inna manna í báðum þessum
ættum, þótt ekki sé þær raktar
hér. Bróðir Dagbjarts er Bjami
M. Jónsson námsstjöri, búsett-
ur í Hafnarfirði, prýðilega gef-
inn maður og ritfær vel.
Dagbjartur ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Stokkseyri.
Sjóróðra byrjaði hann þegar
eftir fermingu, og gerðu það
fáir svo ungir. Síðar var hann
barnakennari einn eða tvo vet-
ur, áður en hann fór í skóla.
Haustið 192Í fór hann í verzl-
unarskólann í Reykjavík, en
var þar eigi nema til miðs vetr-
ar, því að þá tók hann að búa
sig undir gagnfræðapróf við
Menntaskólann og tók próf um
vorið. Settist hann svo í 4. bekk
um haustið og var þar fram
undir vor, en þá veiktist hann
og var alveg frá námi heilt ár.
En þá er heilsa hans leyfði, tók
hann að ,lesa utanskóla. Naut
hann þá tilsagnar síra Gísla
Skúlasonar á Stóra-Hrauni.
Veturinn 1926—1927 sat hann í
6. bekk og tók stúdentspróf um
vorið með 1. einkunn. Um
haustið innritaðist hann í guð-
fræðideild .Háskólans og lauk
embættisprófi í guðfræði 1931
með hárri 1. einkunn.
Nú hefði mátt ætla, að Dag-
bjartur hefði gerzt prestur. En
svo varð ekki. Hann langaði að
læra meira — langaði að kom-
ast út fyrir pollinn. Varð hann
þó áð fresta þeirri för, unz eitt-
hvað rættist úr um fjárhaginn.
Vann hann eitt ár í skrifstofu
gjaldeyrisnefndar. Þá veitti Há-
skólinn honum styrk úr Sátt-
málasjóði til utanfarar. Haustið
1932 tókst honum því að hleypa
h'eimdraganum. Dvaldist hann
því næjT árlangt erlendis,
lengstum í Lundúnaborg, en
noklcuð í Kaupmannahöfn. Þarf
eigi að efa, að sú ferð hefir auk-
ið honum víðsýni og þroska,
auk þess sem hann gerði sér allt
far um að læra sem bezt að
mæla á enska tungu. En það
kom honum von bráðar að góðu
haldi. Þá er hann kom heim,
var kennarastaða við Flens-
borgarskólann laus. Kennslu-
greinar voru enska og danska.
Dagbjartur sótti, og þótt aðrir
umsækjenda vferu og mjög eft-
irsóknarverðír kennarar, hlaut
hann stöðuna. Sýnir þetta bezt,
hvert álit og traust hanri hafði
þá þegar áunríið sér. Og þéssu
trausti brást hann eigi. Hann
reyndist bezti kennari, skyldu-
rækinn og áhugasamur, svo að
af bar.
Eftir að Dagbjartur var orð-
inn kennari, fór hann utan 2 .
sumur, 1935 og 1939, í bæði
skiptin til Englands og Dan-
merkur, til þess að kynna sér
kennslu og skólamál.
Dagbjartur var, sem geta
má nærri, orðinn maður vel
menntaður og víðlésinn, en
einna mest mun hann hafa les-
ið enskaf bókmenntir, og rit
um uppeldis- og skólamál.
Eigi veit ég, hve lengi Dag-
bjartur hafði kennt lasleika,
en í fyrrahaust veit ég, að sjúk-
dómur hans var farinn að áger-
ast. Hann kenndi þó við skóL
ann í fyrravetur, og munu
hvorki nemendur hans né aðr-
ir hafa orðið annars varir en
að hann gengi dag hvern heill
til skógar. En s.l. haust baðst
hann lausnar frá kennslu vetr-
arlangt. Hann mun að vísu hafa
gert sér von um bata, en hon-
um var ljóst, að von er ekki
sama og vissa. Því varð ekki
úr, að hann festi ráð sitt. En
heitbundinn var hann, þó ekki
Opinberlega, hinni mestu ágæt-
isstúlku, ungfrú Margréti Jó-
hannesdóttur frá Laxamýri, en
hún er bróðurdóttir skáldsins
víðfræga, Jóhanns Sigurjóns-
sonar, frá Laxamýri.
Dagbjartur Jónsson, varð,
sem fyrr greinir, kennari við
Flensborgarskóla haustið 1933
og kenndi óslitið þar til s.l.
haust, eða 8 ár, en kennari við
skólann var hann 9 ár, því að
hann hélt embætti sínu í vetur,
þótt annar kenndi í veikinda-
forföllum hans. Auk þess, að
hann var ágætur kennari, lét
hann sér mjög annt um nem-
endur og gengi skólans í hví-
vetna. Samstarfsmaður var
hann og ágætur, ósérhlífinn,
hjálpfús og hreinskilinn. Ég
átti því láni að fagna að njóta
vináttn hans og aðstoðar í
starfi mínu í ríkum mæli. —
Laun frá minni hálfu voru þó
engin og efalaust ekki til
þeirra ætlazt.
Ég hygg, að engum, er
þekktu Dagbjart, geti blandast
hugur um, að liann var verður
þess, að minning hans sé í
heiðri höfð.
Lárus Bjamason.
AUSTIÐ 1933 sátu nokkrir
'unglingar eftirvæntingar-
fullir í einni stofu gamla Flens-
Innileg þökk fyrir sýnda samúð við fráíall og jarðarför kon-
unnar mmnar
LARU BENJAMÍNSDÓTTUR.
Guðgeir Guðmundsson.
Maðurinn minn og faðir
JÓN GÍSLASON, múrari
andaðist á Landspítalanum þriðjudaginn 5. þ. m.
Marta S. Jónsdóttir, Hjörtur F. Jónsson.
Konan mín
ALICE BERGSON f. HANSEN
andaðist 6. þ. m.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristján Bergsson.
borgarskólans í Hafnarfirði.
Það átti að „setja fyrir í mál-
unum“, ensku og dönsku, og
kennarinn, sem átti að gera
þetta, var nýkominn að skólan-
um, enginn hafði séð hann fyrr.
Ég var einn í þessum hóp, og
enn stendur mér ljóslifandi fyr-
ir hugskotssjónum sem nýskeð,
er ungur maður, einkennilega
bjartur yfirlitum, hávaxinn og
grannur, gekk inn gólfið til
kennaraborðsins. Hann ávarp-
aði okkur nokkrum orðum,
föstum og skýrum róm, það var
um hvernig náminu skyldi hag-
að, og var síðan þegar á burt, í
hinu sama hljóða yfirlætisleysi
og hann kom. Þessi voru fyrstu
kynni mín af Dagbjarti Jóns-
syni. Frá þessum tíma, er við
umgengumst einungis sem
kennari og nemandi, er mér
einkum annað tækifæri minnis-
stætt á svipaðan hátt og er ég
leit Dagbjart fyrsta sinn.
Það var skemmtun í skólan-
um. Á dagskránni um kvöldið
flutti þessi kennari okkar er-
indi. Éann taláði um uppeldi
æskumanna, og tók alkunnugt
dæmi úr íslenzkum sögum: frá
uppeldi Grettis, sem varð jafn-
mikill ógæfumaður og atgervi
hans var gott.
Rakti Dagbjartur þar á ljósan
og einfaldan hátt uppeldisáhrif
hins harða föður á unglinginn,
og það, hVersu fara hefði mátt
ef hin mikla milda móðir, Ásdís
á Bjargi, hefði ráðið meiru um.
Skilningurinn, sem lagður
var í málið, einfaldleikinn, sem
það var túlkað með, og hvernig
dæmið var heimfært upp á hið
daglega líf samtíðarinnar, sýndi
ljóslega að þarna var maður
með frjálsa, óháða hugsun, ein-
lægan áhuga fyrir því viðfangs-
efni, sem hann hafði valið sér
sem æfistarf, ásamt sérstæðum
skilningi á því, hvert bæri að
sækja dæmi til skilnings á ís-
lenzkri þjóðarsál, og þar með
leiðir til þess að móta hana í
æskumanninn.
Dagbjartur hafði einlægan
áhuga á starfi sínu sem kenn-
ari. Iiann var til þess gæddur
góðum hæfileikum, sem hann
lagði ætíð alla fram, svo hvert
verkefni mætti verða sem bezt
af hendi leyst.
Við kénnsluna var hann ætíð
hinn sami hljóðláti, skyldu-
rækni maður. Hann hafði.full-
komið vald á starfinu, gekk
fast eftir þvi að unnið væri, en
ávalt jafn reiðubúinn að rétta
þeim veikasta sem hinum sterk-
asta hjálparhönd. Jafnan var
kennsla hans miklum skilningi
og mannúð gædd, en svo var
framkoma hans öll á hverju.
sviði.
Dagbjartur var guðfræðingur
að menntun, enda þótt hann
gerði kennslustarfið að æfi-
starfi sínu.
Nokkurrar óánægju gætti um
tíma vegna þeirra migu guð-
fræðinga, sem tókust á hendur
kennslustörf í stað þess að
stunda prestsskap, þar eð þeir
væru að leita út af þeirri braut,
sem þeir hefðu valið sér, og inn
á annarra. Fyrir þessu eru þó
mjög eðlileg rök. Fram til síð-
ustu tíma a. m. k. hefir yfir
kirkjulífi á íslandi verið mikil
deyfð ríkjandi. Alkunna er hve
kirkjur hafa verið slælega sótt-
ar, svo að skiljanlegt er, að
enda þótt ungir menn hefðu
annars margt fram að færa sem
hennar þjónar beint, þá virtist
glæsilegra að vinna áhrifastörf
annars staðar þar sem að meiru
gagni mætti koma og fleirum
til heilla. Það var því engin til-
viljun, að ýmsir duglegustu
ungu guðfræðingarnir völdu
sér einmitt skólana fyrir starfs-
svið.
Áhugi Dagbjartar Jónssonar
fyrir uppeldismálum var ein-
lægur, en vera má að hlédrægni
hans hafi valdið þar um að
minna bar á getu hans en ella.
Heilsa hans mun og um nokk-
urt skeið hafa verið fremur
veil. Mér fannst oft sem yfir-
' bragð Dagbjarts væri eitthvað
undarlega fjarrænt líkt og
byggi hann yfir duldum harmi,
er dveldi hann við í huga sér.
Síðustu mánuðina, sem hann
lifði og allir vissu að hann gekk
ekki lengur heill til leiks, var
sem þetta ágerðist. En fæstum
mun þó hafa komið til hugar
að svo skammt myndi þess að
bíða, að dauðinn felldi sín
dimmu tjöld milli hans og okk-
ar, sem raun er á orðin. En ekki
má sköpum renna. Við gamlir
og. nýir nemendur Dagbjartar
kveðjum nú þennan vin okkar,
og óskum honum góðrar ferðar
yfir í hið ókunna.
Bergtir Vigfússón, .