Alþýðublaðið - 13.05.1942, Blaðsíða 8

t
AL^YO^TB^A&IP
Mi5 vllt udagTir 13.
maí 1942.
J'A\ AMISDTHATf >0U WOUUP MAKE ^
VOy ptDNT FISURE \5POCTOFPR.DUA\AWIN.
iróLtMV um£ ímv friend? WAir...,
bar'C-’ENlUS'/ 5—4 'THF GAMF 15 NOT /
'IHEN.'WI'fH A 600P
•TOWROPE.WE OUGHT
‘iOæA&LETO’^NK'
our/ ■
'...AND DRIVe-THE
CA5 UP ON 60UD
feí Gf?0U NC/rW

HTNÐASftfii
Örn: Þetta astti að duga. Ég
iosa vagninn frá bíliium. Svo ek
ég bílnum upp á þurran veginn.
Öm: Því næst setti ég að geta
dregið vagninn upp úr aumum
með góðu reipi.
Örn: Ég er hissa, ai snillingn-
um skyldi ekki detta þetta í
hug.
E>r. Dumartin: Gerið ekki
grín að Dr. Dnmartin. Sá hlær
b«at, som síðast hlær.
áuMuríer
PRESTUR sá bjó á Gríms-
tungum í Vatnsdal á 18.
öld, er Einar hét Eiríksson.
Hann var hjákátlegur í mörgu
og sérlyndur, hrekkjóttur og
ekki þokkasæll af sóknarfólki
sínu. Þó var hann greindur vel.
Sú saga er sögð, sem dæmi um
ótuktarskip hans, að þá er
snauðir menn komu, er fóm
*um vergang, að hanp. byði þeim
bita, og er þeir vildu %rJS taka,
mælti hann: „O-já, maður, það
er hérna!“ og stakk bitanum í
munn sér. Þegar hann var
orðinn prestur, var hann
prestur, var hann stundum,
þegar kArkjufólk var að koma,
að bera smér og ket út um
hlað /Og ságSi: „Þetta hefir
presturinn á Grímstungum, en
hvað hafið þið, aumingjarnir
ykkar?“
Svipuð voru orðtök hans
við aumingja og vergangs-
menn, bauð Einar þeim mag-
ála og smálka til gabbs — og
mælti: „Þetta etur presturinn í
Grímstungum, en þú raátt
snapa gams, veslingurinn
binn!“ .
VÍSIFINGURINN TALAR.
v EGAR Edmund Burke
hélt hina frægu ræðu sína
gegn Warren Hastings þagnaði
hann allt í einu í miðri setn-
ingu. Hægt og hátíðlega lyfti
hann upp hendinni og benti
með vísifingri á Hastings. Þann
ig benti hann á andstæðing
sinn í nærri því heila mínútu,
og áhorfendur scóðu á öndinni
af æsingi og dauðaþögn var í
salnum. Svo hélt Burke áfram
ræðiL sinni. ,
Eftir að hann hafði lokið
máli sínu kom einn málflutn-
ingsmannanna til hans og j
sagði:
„Mr. Burke, þetta var ein sú \
áhrifamesta þögn, sem ég hefi
vitað. Við héldum bókstaflega
öll niðri í okkur andanum og
reyndum að gizka á hvað þér
munduð gera næst.“
„Já, einmitt það,“ svaraði
Burke. „Það var alveg eins
með mig.“
*
FYRRUM roðnuðu stúlk-
urnar, þegar þær lentu í
vandræðum, nú lenda þær í
vandræðum, þegar þær roðna.
skikkjuna hans Godolphins, —
ekki gráu kampana á Rash-
leigh, ekki Eustick, sem var að
fitla við sverðið sitt, né alla
mennina, sem störðu á hana og
lutu henni um leið og hún
gekk fram hjá og til sætis síns
fyrir enda borðsins, heldur að-
eins einn mann, sem stóð á þil-
fari skips síns á lygnum vog-
inum, sem kvaddi hana í hug-
anum meðan hann beið eftir
flóði.
XVIII. KAFLI
í fyrsta skipti um mörg ár
var velzla í Navronshúsi. Kert-
in vörpuðu Ijóma á andlií gest-
anna, þar sem þeir sátu hlið
við hlið, sex hvorum megin við
borðið, en það var hlaðið silf-
urborðbúnaði og rósóttum
postulínsdiskum, sem hlaðnir
voru ávöxtum. Við annan
enda borðsins sat húsbóndinn
með snúið skegg, bláeygur og
rjóðiir í kinnum og hló að
hverju fyndnisyrði, sem sagt
var. Hinum megin sat húsmóð-
irin og fingraði við diskana
sína, kuldaleg, róleg og leit til
skiptis á gestina. Aldrei hafði
Harry St. Columb fundízt hún
vera jafn ástleitin, og aldí’ei
hafði Rocldngham fundizt hún
jafn einkennileg í framkomu.
Og hvers vegna hafði hún,
gengið niður í gegnum skóg-
inn í áttina til víkurinnar um.
klukkan sjö, þegar hann áleit,
að hún væri • sofandi í rúmi
sínu?
Gestirnir hugsuðu: Þetta er
hin fræga frú St. Columb, sem
við höfum heyrt svo oft talað
um og hefir valdið svo margs-
konar hneykslum, sem situr í
knæpum Lunúnaborgar ásamt
gleðikonum borgarinnar, sem
ríður berbak um göturnar um
miðjár nætur í buxum bónda
síns.
Gestirnir voru því frá upp-
hafi hlédrægir og feimnir, en
þegar hún fór að tala við þá
um heimili þeirra, konur
þeirra og börn, urðu þeir við-
mótsþýðir og hættu að fara hjá
sér.
— Nú er klukkan að verða
ellefu, hugsaði Dona — og við
erum enn þá að borða og
drekka, og ef ég get tafið fyrir
þeim ofurlítið lengur, þá kem-
ur flóðið og skipverjarnir á
Máfinum fá tíma til þess að
komast burtu.
Hún gaf þjóninum merki og
hann hellíi í glösin á ný, og
meðan hún hló og þvaðraði og
brösti til sessunauta sinna á
báðar hendur, var hún að
hugsa um, hvort William væri
vaknaður úr yfirliðinu, _ eða
hvort hann lægi enn þá ösku-
grár í andliti með lokuð augu
og bióðrák á öxlimii.
— Við ættum að fá tónlist,
sagði Harry — eins og á tímum
afa míns, sem bjó hér, meðan
gamla drottningin var á lífi. —
Hann er kominn vel á veg, —
hugsaði Dona. Hann veldur
ekki neinum erfiðleikum í
kvöld.
— Er enn þá dansað við hirð-
ina? spurði Tremayne og roðn-
aði. — Já, auðvitað, svaraði
hún. — Þér ættuð að koma til
borgaiártnar, þegar við Harry
erum komin heim, og ég skal
útvega yður konu. En hann
hristi höfuðið og stamaði fram
neitunarorðum. — Eftir tutt-
ugu ár verður Jones kominn á
hans aldur, hugsaði Dona — og
þá kemur hann inn til mín
klukkan þrjú á nóttunni, til
þess að segja mér frá síðasta
ævintýri sínu, og þá verð ég
búin að gleyma þessu, eins og
það hefði aldrei skeð, en þá
bregður því ef til vill fyrir að-
eins í svip, og þá segi ég hon-
um, að ég hafi einu sinni hald-
ið tólf mönnum við drykk fram
að miðriætti, svo að eini mað-
urinn, sem ég hefi nokkru sinni
elskað gæti sloppið yfir til
Frakklands, svo að ég sæi hann
aldrei framar.
Hverju var Rockingham nú
að hvísla að Harry? — Já,
fjandinn sjálfur, hrópaði Harry
til hennar yfir borðið. Þessi
þjónsskratti þinn er ekki
kominn aftur, veiztu það,
Dona? Og hann barði hnefan-
um í boroið svo að glösin
dönsuðu, og Godolphin gretti
sig, því að það hafði farið vín
m nvia bio §m
|Karlmenni og
kvennatöfrar
(This Woman is mine)
Aðalhlutverkin leika:
Franchot Tone,
John Carroll
Walter Bsrennan
Caroi Bruce
Bcrn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
880 S
ngiskfo í Bsrst
(Moon Over Burma.)
Dorothy Lamour,
Robert Preston,
Preston Foster.
Sýnd klukkan 7 og 9.
niður á kragann hans. — Ég
veit það, sagði Dona og brosti
— en það sakar ekki, við kom-
umst af án-hans.
— Hvað mynduð þér gera,
George, hrópaði Harry —- við
þjón yðar, ef hann hlypi burtu
að kvöldlagi, þegar húsþóndi
hans á von á gestum? Harry
var farinn að hixta.
— Auðvitað myndi ég reka
hann, kæri Harry, sagði God-
olphin.
— Ég myndi varpa honum í
Framhaldssýning
/kl. 3V2—6V2:
SrÝNDA BRÚÐURIN
Gene Raymond,
Wendie Barrie.
fangelsi, bætti Eustick við.
— En það er nú hægra sagt
en gert, sagið Harry. — Skoll-
ans þjónninn er í eftirlæti hjá
Donu. Þegar hún var veik, —
gekk hann um herbergi henn-
ar, eins og grár köttur á nóttu
og degi. Mynduð þér þola það,
Georg? Hefir konan yðar þjón
í herberginu hjá sér?
— Áreiðanlega ekki, svaraði
Godolphin. — Konan mín er
við ágætá heilsu sem stendur
og hún vill engan hafa hjá sér
myndarlegum gæðingi. Á skildi
hans var mynd af hvítu tungli
í fyllingu.
í nokkurra skrefa fjarlægð
nam ókunni riddarinn staðar og
heilsaði að riddarasið.
,,Heill sé hinum víðfræga af-
reksmanni Don QuixÓte frá
Manka“, hrópaði hann: „Ég er
riddarinn af Hvíta Mánanum,
og hefir þú væntanlega, heyrt
mín getið. Ég skora á þig til
■einvígis, svo að séð verði hvor
okkar er hraustari riddari. Ef
þú berð sigur af hólmi eignast
þú hest minn og hertygi. En
taþir þú, skuldbindur þú þig
til að leggja niður vopn þin og
hertygi um aldur og æfi og lifir
héðan í frá sem friðsamur borg-
ari í átthögum þínum.“
Don Q. varð mjög undrandi
á þessum tilmælum, en tók þó
kveðjunni sæmilega.
„Háttvirti riddari af Hvíta
mánanum,11 svaraði hann. „Ég
verð að játa það, að ég kann-
ast ekki við nafn þitt eða af-
reksverk. En hverjum heiðar-
legum riddara er skylt að taka
hólmgönguáskorun, og mun ég
því berjast við þig með þeim
skilyrðum, sem þú setur. Taktu
þér stöðu á vellinum, og síðan
skulum við hefja einvígið!“
# *
Borgarstjórinn og nokkrir
borgarar voru þarna nærri
staddir og fylgdust með við-
búnaði riddaranna.
Þeir geystust nú fram hvor
á móti öðrum. Rósinanta var
engan veginn jafningx gæðrngs-
ins, sem ókunnugi riddarinn
reið, enda stóðst hvorki hún
né húsbóndi hennar honum
snúning. Riddurunum lenti
saman með miklum gný, og
þeyttust þau Don Quixóte og
hestur hans óðara um koll. —
Riddari Hvíta Mánans hljóp
samstundis af baki og setti