Alþýðublaðið - 03.06.1942, Blaðsíða 8

AL*»YPUBLAf>f{>
MKlKak-udaglií 3. fúm 194$.»
IETZSCHE gamli sagði:
*■ ’ irSérhvern mann ætti a8
spyrja þessarar spumingar, áð-
ur en hann giftir sig: „Treyst-
irðu þér til að hlusta ævilangt
á það, sem þessi kona segir?“
Þetta en það eina í hjóna-
bandinu, sem máli skíptir.“
UNNINGI Voltaires sagði
einu sinni við hann:
„Það er drengilega gert af
þér að tala svona vel um Mon-
sieur X, þegar hann talar alltaf
illa um þig.“
„Ef til vill skjátlast okkur
háðum,“ sagði Voltaire.
MÁLSHÆTTIR
AÐ er seint að segja amen
þegar allir djáknarnir eru
þagnaðir.
EGAR séra Þórður í
Reykjadal lá banaleguna
kom sóknarprestur hans til
hans a tðelja um fyrir honum.
Sr. Þórður leit til hans og sagði
,T>omine pater! Miklir óiukk-
ar voru þeir Fossverjar!“ Hann
var þá ao hugsa um Víglund-
arsögu. Varð þá ekki meira úr
guðrækilegu tali þeirra prest-
anna.
ARGUR beygir bakið, en
ber þó lítið heim.
G heyri sagt, að þú sért
ástfanginn af Dísellu
leikkonu, drengur minn!“
„Já, afi minn, það er ég, og
ég vona að þér sé þao ekki á
móti skapi.“
Hvers vegna skyldi mér
ekki vera sama? Ég var sjálfur
ástfanginn af henni, þegar ég
var á þínum áldri!“
SPÁNNÝ FRÉTT
iTSTJÓRI dagblaðs í New
York var trylltur eftir nýj-
um fréttum, og þótti fréttirnar
helzt áídrei nógu nýjar. Hann
var alveg aö eyðileggja taug-
amar í fréttariturum sínum,
því að hann var aldrei ánægður
með þá.
Einn morguninn kom einn
fréttaritarinn hlaupandi inn í
skrifstoju ritstjórans.
„Þrír menn fórust í bílslysi í
morgun!“
„Hvað er langt síðan?“
spurði ritstjórinn.
„Þrjár klukkustundir.“
„Of seint!“ sagði ritstjórinn.
Nn kom annar fréttaritari
inn! Ægilegur eldsvoði! Tutt-
wgu manns fórust.“
,JHvað er langt síðan?“
„Tveir klukkuthnar.“
„Of seint!“ sagði ritstjórinn.
Þá kom fyrrí fréttaritarinn
inn aftur.
,Jdorð!“ hrópaM harm.
JIvar?“ ,
,JHvenær?“
,Jiúna.“
BANG! — Skothveilxnr kvað
xáð.
húsbóndi yðar hafi hugsað sér
eitthvert ráð, og við verðum að
framkvæma það. Haxm mun
skilja það, að hér má engan
tíma missa, og við verðum því
að hafa hesta viðbúna á tiltekn-
um stað og tíma.
— í>að ætti ekki að reynast
ókleift, frú min. — Það ætti að
vera einhver leið til þess að út-
vega hesta.
— Því trúi ég, William.
— Konan, sem ég gisti hjá . ..
— Sem er mjög f alleg kona.
— Þér eruð svo kurteis, yðar
náð. Unga konan, sem ég gisti
hjó, ætti að geta orðið okkur
hjálpsöm við að útvega hestana.
Yður er óhætt að trúa mér fyrir
því.
— Það er víst óhætt að trúa
yður fyrir ungu stúlkunni líka,
eins og ég trúði yður fyrir Prue,
þegar ég fór með húsbónda yð-
ar í ránsferðina.
—Frú mín, ég get fullvissað
yður um, að ég hefi aldrei skert
hár á höfði Prue.
— Ef til vill ekki, William; en
við skulum ekki tala um það
núna. Jæja, þá er fyrsti þáttur
leiksins ákveðinn. Ég mun koma
hingað, þegar ég hefi heimsótt
Godolphin, og segja yður, hvað
hefir orðið ágengt.
— Ágætt frú mín.
Hann opnaði fyrir henni
hurðina, en hún stóð stundar-
korn á þröskuldinum og brosti
fráman í hann, áður en hún fór
út í garðinn.
— Vað látum okkur ekki mis-
takast, William, sagði hún. —
Eftir þrjá daga eða þar um bil
fáið þér að sjá klettana á Bret-
am'u. Þér munuð hafa gaman af
því, er ekki svo?
Því næst gekk hún liröðum
skrefum niður stigirm, þargað
sem hesturinn hennar stóð
bundinn við tré. Núna, þegar
hún hafði störfum að sirma, var
hún ákveðin og sterk og leiðind-
in og vonleysið, sem hafði hel-
tekið hana heima í garðinum,
var horfið. Það heyrði liðnum
tíma til. Hún reið hratt eftir
leirbornum veginum, og ‘brátt
bar hana að hliði Godolphins og
í fjarska sá hún gráa höllina,
háan turninn og þykka múr-
veggi. Það var lítið op á tunrnin
um miðjum. Þegar hún reið
fram hjá turninum, sló hjarta
hennar hraðar. Þarna hlaut að
vera fangelsi hans, og hann
hlaut að hafa heyrt fótatakið,
þegar hún reið fram hjá. Ef til
vill hefði hann gengið að opinu
og horfði nú á hana.
Þjónn hljóp á móti henni og
tók við hesti hennar. Hann
horfði undrandi á hana og undr-
aðist, hvaða erindi frú St. Col-
umb ætti svo brýnt, að hún riði
einsömul í þessum hita eftir aur-
bomum veginum, án þess að
maður hennar fylgdi henni eða
að miimsta kosti meðreiðar-
svelnn.
Hún gekk ian í forsaliun og
lét skiia til húsbóndans, að hana
langaði til að sjá hann. Meðan
hún beið, horfðí hún út um
gluggann út í garðinn, og hún
sá á miðri grasflöt gnæfa hátt
tré, miklu hærra en önnur tré í
garðinum, og maður með sög
var uppi á einni grein trésins,
en niðri á flötinni stóðu fáeinir
menn.
Það fór ónota hrollur um
hana og hún snéri sér snögglega
undan. Þá heyrði hún forsalinn
bergmála af fótataki, sem nály-
aðist, og Godolpin lávarður
nálgaðist hana dálítið órólegur á
svipinn.
— Þér verðið að afsaka, frú
mín, sagði hann og kyssti á
hönd hennar. — Ég hefi látið
yður bíða óhæfilega lengi, en
þér komið á óheppilegum tíma.
Sannleikurinn er sá, að kona
mín er iögst á sæng, og við eig-
trm von á lækninum á hven'i
stundu.
— Kæri Gdolphin lávarður
þér verðið að fyrirgefa mér,
sagði Dona. — Ég hefði ekki
komið, ef ég hefði vitað, hvernig
á stóð. En ég er með kveðju frá
Harry. Hann varð að flýta sér til
London, einhverra erinda vegna
og mátti ekki tíma til að koma
sjálfur og kveðja yður. Hann fór
rétt eftir hádegið í dag með
börnin og . . .
— Harry kominn til borgar-
innar? sagði hann undrandi. —
En við bjuggumst við því, að
hann kæmi hingað á morgun.
Allir sveitimgar okkar koma
hingað til þess að vera viðstadd-
ir refsinguna. Þér sjáið, að
mennirnir eru að laga tréð og
undirbúa henginguna. Harry var
ákveðinn í því að koma hingað.
— Hann bað mig að flytja
yður kæra kveðju. En það var
eitthvað mjög áríðandi, sem
kallaði hann til London. Ég býst
við, að hans hátign, konungur-
inn, hafi gert orð eftir honum.
— Nú, einmitt það, frú mín;
fyrst svo er, þá er það skiljan-
legt. En það er samt mjög leið-
inlegt, mjög leiðinlegt. I>etta er
svo óvenjulegur atburður og
hálfgerð sigurhátíð jafnframt.
. ‘ í sama bili barst vagnskrölt
að eyrum þeirra, og hann leit í
áttina til dyranna. — Þetta hlýt-
ur að vera læknirinn, sagði
Éann. — Þér afsakið mig von-
andi.
— Auðvitað, Godolphin lá-
varðui', sagði hún og brosti. Hún
snéri ser undan og gekk inn í
salinn og hugsaði sig um, en að
framan heyrði hún þungt fóta-
tak og mannamál. — Hann er
svo æstur, hugsaði hún, að hann
myndi ekki veita því eftirtekt,
þó að hann týndi hárkollunni.
‘Nú hljóðnaði fótatakið, og
gengið var upp stigann. Dona
leit út um gluggann og sá, að
'tveir varðmenn voru fyrir utan.
Eftir fimm mínútur kom
Godolphin lávarðtor sftur, rjóð-
ur í kinnum og truflaður á svtp..
NVJA Bió
Bláð oo sandor
(Blöod and Sand)
Ameríksk stórmynd gerð
eftir samnefndri skáidsögu
eftir Vicente Blasco Shauer
Aðalhlut'verk Itíka:
TYRONE POWEB,
LINDA DARNELL.
. .Sýnd kl. 6.3A og 9.
Böra yngri en 12 ára fá ckki
aðgang.
Sýning kl. 5.
RAUÐKLÆDDA KONAN
(Woman in Red).
Skemmtileg mynd m&ð
BARBARA STANWYK
og GENE RAYMOND
— Nú er læknirinn hjá henni,
sagði hann. — En hann býst
ekki við því að neitt gerist fyrr
en seint í kvöld. Mér finnst það
mjög einkennilegt, Ég átti vcn á
þvi á hverri stundu ,en auðvitað
hef i ég ekki vit á þessum hlut-
um.
— Bíðið, sagði hún, — þang-
að til þér hafi eignast fleiri börn
og þá munuð þér komast að
raun um, ,að böm eru mjög
duttlungafull og þeim finnst
stundum sem þeim liggi ekkert
á í þennan heim. Kæri Godol-
phin lávarður. Ég vildi, að ég
gæti haft ofan af fyrir yður. Ég
er sannfærð um, að konan yðar
er ekki í neinni hættu. Er
franski ræningjaforinginn
geymdur þarna?
— Já, frú mín, og varðmenn-
irnir segja mér, að hann eyði
tírnanum í að teikna fugla. Mað-
GAMLA BÍO
Br. Ritdare.
(Cailing Dr. Kildare).
Levv Ayres.
Lana Turnei'.
1

Liaivel Barrymore.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. ZVs—6Vé.
GAMLAR GLÆDUR,
(Married and in Love).
Alan MarshalL
BíirBara Read.
mmattssmsm
urinn er auðvitað brjálaðux.
— Það er ekki vafi á því.
— Heillaóskir streyma til
mín hvaðanæfa af landinu, og
ég vona að mér sé óhætt að
segja, að ég eigi þær skiliS. Það
var ég, sem afvopnaði þrælinn.
— En hve þér eruð hugrakk-
ur.
— Það var að vísu satt, að
hann rétti fram sverðið, en ei að
síður var það ég, sem hann vildi
að tæki við því.
— Ég skal ekki gera lítið úr
því við hiröina, Godolphin lá-
varður, þegar ég kem næst til
St. James. Hans hátign verður
vafalaust hrifmn af allri fram-
komú yðar í þessu máli. Þér vor-
uð potturinn og pannan í þessu.
— Ó, þér sláið mér gull-
hamra, frú mín.
— Nei, vissulega ekki. Ég er
viss um, að Harry myndi vera
LITLU IMOÍlMAEMm
,,Þetta er kannske uppdrátt-
Ur af gamla sýslumannshús-
inu,“ hvíslaði hann. „Hann er
ef til vill að hugsa það, hvernig
hann eigi að komast inn í það.
Eins og þú veizt, búa engir í
því núna aðrir en ráðsmaður-
inn og konan hans.“
„Uss, þei, þei! Þarna kemur
einhver gegnum skóginn," sagði
Magga og beygði sig niður. „Og
littu á ókunnuga manninn,
bann ætlar að fela sig!“
Þetta var alveg rétt hjá henni.
Maðurinn kastaði sér niout og
skreið inn í runna og lá þar á
gægjum. — Maður og kona
komu gangandi eftir stígnum og
voru að tala saman.
,Þ*etta er ráðsmaðurinn og
kona hans,“ sagði Palli. „Heyrðu
Magga; ég er viss um að maður-
inn hefir verið að bíða eftir því,
að þau færu út. Hann ætlar sér
að brjótast inn í gamla sýslu-
mannshúsið!“ v
Magga skalf af eftirvæntingu.
Þetta var engu líkara en að þau
væru reglulegir Indíánar, sem
væru á hælunum á óvinum sín-
um.
óðora og ráðsmaðurinn og
koaa hans voru horíin, reis ó-
kunni maðurínn upp og leR enn
etnu skmi allt í kring um sig til
að gæta að hvort nokkur maður
varni þar á næstu grösum. Hann
kom ekki auga á litlu Indíánana
tvo, sem lágu í leyni í runnun-
um, og hann vissi ekki, að tvenn
athugul augu vöktu yfir hverri
hrevfingu hans.
„Har.n ætlar að brjótast inn í
gamla sýslumannshúsið,“ sagði
Palli og greip þéttingsfast utan
um handlegginn á Möggu.
„Komdu! Við skulum læðast
undur varlega á eftir honum!
Ef hann tekur eftir því, að við
erum að elta hann, getur hann
tekið okkur höndum, og það
er óvíst, að við færum neitt vel
út úr því.“
Bömin læddust mjög varlega
eftir hinum grunsamlega manni.
Þau skutust bak við tré, runma
og girðingar, vöruðust að gera
nokkurn hávaða, brjóta grein
eða sparka i stein, svo að ekkert
hljóð vakti grunsemdir ókunna
mannsins.
En hann var líka mjög varkár.
Hann skaurt hálfboginn fram
með girðingunni, gætti þess að
láta jafnan runnana bera milli
sín og hússins, sem lá þarna
skammt frá.
Wú var harm kominn að tún-
inu og skreið þá hálfbogimn með
rimlagirðingunni, sem lá með
tröðinni heim að húsinti.