Alþýðublaðið - 15.07.1942, Síða 8

að stóllinn gat 1;
ar en hann gat
■t ertu að fara?
ætla að fara og hitta
75-5TOP Hl/Vf ? 1
#KHOUi.P SAS NOT/
\T'5 H-HEAPS OF FUN
TO WATOH
? POOR MORQH! •
' LOOKS LIKE í
HAl/£ TO HANPi-é
r THI5 ME5S
SOLO... 3
ÍZ/P'KZAZ VOU ZtS&TZ. THEDOCTOR'5,
CO/A/6 TO PULL TH£ THANS-ANPSAN m
WAN5PORT OUT OF 7H£ AHP... YOUjS
jwmean chack rrupjHm^ffml
'W/Ém
/ MLBUR/ W£’VE 6CT TO
STCP H/M... YOUVB 60T TO
■--r mu? MP/r——tT^
W 5-SUFc! ‘Ó-S5Z TAAT P-PO-HUNKUS >
7 ZTICKIN6 OUTOF THE T-TfíAILER ?
TH-THAT’S HIS MACHNE! THE P-PLANE/S
VUE SOON/ HE G-6ETSALL ZEAVY )—'
WSMÓNP THEN... PfFTJ t———^
. . ANPTHEN
l’LL 3-6ET ANOTHEK k
CNEOF THOSE N-NEEPLE
„ THINíSS VOU L-LIKE.. ,S
Tóní: Yilbur, þú verður að
WY OKKUR vafi hefir leikið á
um faðerni Símonar Dala-
skálds. Sjálfur hafði Símon
gaman af að vera talinn sonur
Bólu-Hjálmars. Fleiri komu til
greina sem feður Símonar. Segir
svo í Bólu-Hjálmarssögu, er
Símon aflaði efnisins 'til en
Brynjólfur frá Minna-Núpi rit-
aði:
„En sjálfur vildi Símon fá
vissu og vildi leita hennar á
réttum stað. Hann leyfði sér
einu sinni að spyrja móður sína,
hvort það væri ekki satt, að
Hjálmar ætti hann. Hún brosti
og svaraði: „Það eru fleiri skáld
til en hann“. Meira fékk hann
ekki. En af þessu svari hennar
þóttist hann mega ráða það, að
hún hefði viljað gefa honum í
skyn, að Sigurður Breiðfjörð,
en ekki Hjálmar, væri raunar
faðir hans. Og hvað sem um allt
þetta er, þá finnur Símon sér
skylt að vera móður sinni þakk
látur fyrir tilraunir hennar til
að fá honum sem bezt faðemi“.
•
IMANNTALINU frá 1910
eru m. a. eftirfarandi
mannanöfn, kvenna og karla:
Floredína, Menaldrína, Þór-
ólína, Melkjörína, Gradiana,
Vinvelína, Bárðlína, Gjútta,
Rósíta, Rasmundína, Perundína,
Nikhildur, Malfinnur, Engiljón,
Efsenius, Jósavin, Liljus.
Skyldu nokkur þessara nafna
hafa verið til við manntalið
1940?
*
GUÐJÓN og Hannes, sem
lengi höfðu verið svarnir
óvinir, hittust á förnum vegi.
Guðjón réttir Hannesi höndina
og segir: t
„Nú skulum við takast í hend
ur og láta okkar deilur vera
gleymdar“.
Hannes: „Sjálfsagt. Ég óska
þér alls þess, sem þú óskar
mér.“
Guðjón: „Farður bölvaður.
Alltaf ertu sama meinhornið“.
*
EITT sinn sagði Gröndal:
„Maður hefir hér í Reykja-
vík aldrei leyfi til að vera eins
og maður vill, hvorki fúll né
kátur; þegar ég vakna á morgn-
ana, kemur stundum yfir mig
sú ofsakæti, að ég hleyp upp í
holt, stend uppi á steini einum
fæti og gala eins og hani til að
fá hána úr mér.“
Hvað gat hún annað en dáð
hann, þegar hún hafð fengið
þessa vitneskju?
Henni var það óblandinn un-
aður, að hugsa um það, að þau
voru tengd órjúfandi bönduxn,
og að þau mundu verða samari
alla ævi, óaðskiljanleg. Hún
fylgdi honum eins og hundur
húsbónda sínum, undirgefni
hans var hrífandi.
Það hafði dregið úr stolti
henhar. Hún þráði að samein-
ast Eðvarð og verða honum allt.
Hún vafði sér að honum eins og
vafningsviður að eik, hann var
eikin, máttarstoð hennar, hún
var veikbyggð. Á morgnana, eft
ir morgunverð fylgdi hún hon-
um milli búgarðanna, og það
brást aldrei, að hún færi með
honum, nema ef hún þurfti að
vera heima af einhverjum sér-
staklega aðkallandi ástæðum.
Hún reyndi að lesa, en gat ekki
fest hugann við það. Hví skyldi
hún vera að lesa? Ekki sér til
dægradvalar, því að maður
hennar var eina dægradvöl henn
ar. Og hún þurfti ekki að lesa
neinar lýsingar á ástinni, hún
þekkti hana. Oft var það, er
hún var ein, að hún tók sér bók
í hönd, en hugurinn flaug von
bráðar til Eðvarðs og hún óskaði
þess að vera komin til hans.
Líf Bertu var sem ljúfur
draumur, draumur, sem aldrei
þurfti að taka enda, því að ham
ingja hennar var ekki skyndi-
leg og snögg, heldur jöfn og
varanleg, hún dvaldi í heimi,
sem ofinn var rósrauðum blæ,
þar sem hvergi bar skugga á.
Hún var í himnaríki og það
eina sem tengdi hana við jörð-
ina var hin vikulega guðsþjón-
usta í Leanham. Það var eitt-
hvað dásamlega mannlegt við
þessa fábrotnu kirkju.
Eðvarð var í sparifötunum,
organleikarinn lék herfilega og
þorpskórinn söng miðlungs vel.
Tilbreytingarlausar bænir séra
Glovers voru lítt hrífandi og
guðsþjónustan var afar hvers-
dagsleg. Þessar tvær klukku-
stundir í kirkjunni minntu
Bertu á þáð, að líf hennar væri
ekki eingöngu himneskt.
Nú kom apríl, og álmtrén
framan við Court Leys laufguð
ust, grænir brumhnapparnir
huldu greinarnar eins og dagg-
perlur. Brúnir akrar klæddust
sumarfötum og útlit var fyrir
góða uppskeru. Suma daga var
loftið ilmi þrungið og hjörtun
börðust af fögnuði yfir því, að
nú væri vorið loksins komið.
Hið hlýja regn vökvaði jarð-
veginn og á trjáblöðunum
héngu óteljandi dropar, sem
glitruðu í sólskininu þegar upp
stytti. Túllipanarnir breiddu úr
sér og prýddu jörðina fögrum
litum. Skýin yfir Leenham
hækkuðu í lofti og sjóndeildar-
hringurinn varð víðari. Söngur
fuglanna var djarfari en í marz
nú sungu þeir fullum hálsi, og í
runnunum bak við Court Leys
lét fyrsti næturgalinn til sín
heyra. Ilmur jarðar óx, ilmur
moldar og regns, angan sólskins
ins og hinna mildu vinda.
En stundum rigndi frá morgni
til kvölds. — Þá neri Eðvarð
héndurnar og sagði:
„Ég vildi að þessu héldi á-
fram alla vikuna, það er einmitt
þetta, sem jörðin þarf“.
Það va.r einn slíkan dag, að
Berta lá út af í legubekknum,
en Eðvarð stóð við gluggann
og horfði 'á rigninguna. Hún
hugsaði um nóvember-kvöldið
þegar hún stóð við þennan sama
glugga og horfði á deyfð vetr-
arins, en bar þrá og ást í brjósti.
„Komdu hérna og seztu hjá
mér, Eðvarð, vinur minn“, ragði
hún. „Ég get varla sagt, að ég
hafi séð þig í dag“.
„Ég þarf að fara út, svaraði
hann án þess að snúa sér við.
„Hvaða vitleysa, komdu bara
og seztu“.
„Jæja þá, bara í tvær mínút-
ur“.
Hann settist hjá henni og
hún lagði handlegginn um háls
honum.
— Kysstu mig.
Hann kyssti hana og hún hló.
— Þú ert skrýtinn drengur.
Ég held helzt að þig langi ekk-
ert til að kyssa mig.
Hann hafði ekki tíma til að
svara þessu, því að nú ók vagn
inn að dyrunum. Hann stökk á
fætur.
(Diamond Frontier).
Spennandi og æfintýrarik
mynd. Aðalhlutverk leika:
Victor McLaglen,
Anne Nagel og
John Loder.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Böm yngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
Amerísk stórmynd ,tek.in |
í eðlilegum Iitum.
FKED MACMURRY.
MADELEINE CÁKROLL. |
|
Sýnd kl. 7 og 9.
FRAMH ALBS5ÝNIN G
kl. 3há—6¥t.
með Jean Hersholt.
i Pott gamla í Herne, það er út
af nokkrum kindum.
— Nú er það ekki annað.
Heldurðu ekki, að þú gætir ver-
i ið heima í dag, ef ég bið þig um
I það?
—Hví ætti ég að gera það?
svaraði hann. — Það þarf ekk-
ert að gera hér. Ekki er held-
ur von á gestum, svo að ég viti.
— Mig langar til að hafa þig
hjá mér, Eðvarð, sagði hún í
bænartón. Hann hló. — Ég fer
nú ekki að brjóta loforð mitt
vegria þess eins.
— Á ég að koma með þér
þá?
— Til hvers? spurði hann
undrandi.
—Mig langar til að vera hjá
þér. Ég þoli ekki að vera alltaf
aðskilinn frá þér.
— Það er nú heldur ekki,
sagði Eðvarð. Mér finnst, svei
DVERGSTÓLLINN.
„O, herra minn, mér er mik-
il ánægja að sjá yður aftur“,
sagði stóllinn. „Og lítið þér á,
hvað ég hef meðferðis — dreng,
sem er tilvalinn þjónn. Yður
hefir alltaf vantað slíkan dreng,
eða er það ekki? Ég hefði helzt
kosið að vera kominn með slík-
an dreng fyrr, en það hefir eng
inn setzt í mig fyrr. En hvað
það er gaman að vera kominn
heim aftur! Það eru liðin hundr
að ár, síðan ég fór héðan“.
„Slepptu mér, slepptu mér,
vondi stóll“, æpti Láki, og hann
sparkaði í stólfæturna af öllum
mætti. Stóllinn kleip hann þá
með grænu fingrunum sínum,
svo að hann fór að hljóða.
„Þú ferð ekki fet, fyrr en
húsbóndi minn leyfir það“,
sagði stóllinn. „Hættu að sparka
í mig, þá skal ég hætta að klípa
þig“.
Láki var ofsareiður, en af því
hann fast-
í stól-
inn, þá varð hann að gefast upp.
Hann leit á dverginn.
„Jæja“, sagði guli dvergur-
inn, ánægjulegur á svipinn.
„Þar er ég loksins búinn að fá
dreng! Það var indælt! Haltu
honum dálítið lengur, stóll minn
góður, meðan ég les yfir hon-
um töfraorðin, sem duga til þess
að halda honum hér hjá okkur
í tíu ár“.
Stóllinn kreppti fastar að
Láka. Jonna, sem ennþá lá á
glugganum og var að gægjast
inn um hann, fór að snökta, því
að hún kenndi svo í brjósti um
vesalings Láka. Álfurinn bar
hana burt frá glugganum, svo
að dvergurínn heyrði ekki til
hennar.
„Kvíddu engu“, hvíslaði
hann. „Við skulum bjarga Láka.
Ég veit gott ráð, og það ráð
skulum við nota. Ég er ógurlega
sterkur, og jafnskjótt sem guli
dvergurinn fer að sækja hlut-
ina, sem hann þarf að nota við
töfralesturinn, þá ætla ég að
HTIIISHl
Tóní: Heyri ég rétt? Ætlar
doktorinn að skjóta flugvélina,
sem fer yfir Andesfjöllin ...:?— ?
Láta hana hrapa?
sem stendur upp ur þakinu! Það
er vélin hans og hann er að
verða til. Flugvélin kemur bráð
um.
hjálpa mér a ðstöðva hann! Þu
verður að hjálpa mér!
Vilbur: Ég held nú ekki. Það
er voða gaman að sjá það!
Tóní: Vesalingúrinn! Það lít
ur út fyrir, að ég verði að grípa
til annarra aðferða við þetta!
AlWmAÐIP
MiðvikudagiiT 13. júlí 1942.