Tíminn - 12.10.1963, Blaðsíða 9

Tíminn - 12.10.1963, Blaðsíða 9
sðlskin o« ky.rrláta fegurð. Hann hefur farið skapandi höndum um Juisund ára stefið og sætt það við nyjan heim hljómanna. Hann hef ur gengið á undan þjóð sinni upp veggbrattan himnastiga tónlistar- innar og átt þátt í að flytja hana mörgum þrepum ofar en hún áður stóð. Hann hvarf frá Tómasarkirkj- unni í Leipzig heim í litla kirkju á útskaga. En það var hans kirkja og þeirrar þjóðar, er hann skuld- aöi fjölhæfar skapandi gáfur og þroska. Þá kirkju hefur hann stækkað með starfi sínu, treyst Tneð trú sinn; og lyft í hærra veldi á ölduföldum hljómanna. Páll H. Jónsson frá Laugum. 'S Ekki er það ætlunin, nú í dag, að rekja æviferil Páls ísólfssonar Ef ég gerði það, myndi blaðið allt ekki nægja því svo margt er um Pál að segja. Auk þess er slíkt óþarfi, því öll þjóðin þekkir Pál ísólfsson. Allir vita, að hann er 'æddur og uppalinn á Stokkseyri, þar sem hann mótaðlst. listrænt séð, af hinu stórkostlega Sí.okkseyrarbrimi. Kominn er hann ef hinni frægu Bergsætt og í Páli sameinast fleatir kostir þeirrar ágætu ætiar ásamt nokkrum af göllum hennar. Vonandi er Páll ekki gallabus þó ég hafi raunar ekki komið auga á þá. Enda er það oft erfitt að gera sér grein fyrir, hvað er galli í fari mikilhæfra manna,,því það sem sumum finnst ef tU vill aðfinnsluvert, finnst öðrum kostur, og gefur persónun- um litauðgi og sérstæðan og eftir- minnilegan persónuleika. Og hver n:an ekki eftir Páli, sem eitt sinn hefur hitt hann og talað við hann? Fyrir skommu hitti ég erlendis útlending, sem nýlega hafði verið á fslandi. Það fyrsta, sem hann sagði, var: ,,Hvemig hefur vinur vor dómkirkjuorganistinn það?“ „Harm hefur það ágætt“, sagði ég, .,hann er að verða sjö- tvgur.“ „Heilsaðu honum og segðu honum, að af öllum þeim ágætu íslendingu.n, sem ég hitti í ferð- inni, minmst. ég hans bezt. Hugsun in um hann vekur einhverja gleði í huga mér.“ Þeir hittust eitt kvöld í veizlu og ræddu saman stundar- kom. Þetta er einföld og rétt lýs- ing á persónuleika Páls. Það er því ekki furða þú við, sem höfum umgengizt Pál ísólfsson meira eða minna og starfað með honum í meira en þriátíu ár, söknum hans ef við hörum ekki haft tal af honum í heila viku. Páli fylgir ailtaf hressandi blær og gleði, og ákjósanlegri mann en Pál til sam- starfs er ekki hægt að hugsa sér. sakir víðsýni hans og velvilja. Nú myndi Pá’.t líklega segja, ef hann i esi þetta, að ég væri farinn að hæla honum en það var ekki mein ingin, enda kalla ég það ekki hól, þegar ekkert er ofsagt. Um organistann Pál ísólfsson actla ég eski að reyna að skrifa þótt mér, eins og flestum, sem heyrt haf3 hann leika verk Bachs á orgel, verði það ógleymanlegt, því þar hirtist þróttur Páls og skaphiti í öllu sínu veldi. þá koma i Ijós hinir glæsilegu hæfileikar hans til þess að túlka tónverk hins mikla me:stara. Tónskáldtð Pál ísólfsson þekkir öll þjóðin og ætla ég mér ekki þá dul að fara að skrifa um tónverk Itans, sem eru orðin mörg og marg breytdeg En það vildi ég segja, að þótt Páli hefði ekki gert nema tvr eða þrjú lög, eins og t. d. ..Maríubænina", „Þú komst í hlaðið á hvítum hesti“ og ,.Sáuð þið hana systui rnína", svo einhver seu nefnd. myndi það hafa nægt ti'. þess að geyma nafn hans, sem eir.s ástsæhsta tónskálds þjóðar- inr.ar. Svo ekta og upprunaleg eru þessi ‘ög, að þau eiga sér hliómgrunn, að ég held, í brjósti sérhvers tslendings. Auk hinna fjrlmörgu sönglaga, hefur Páll camið mikið af orgel- og hljóm- sveitarverkum, sem þegar eru al- þióð kunn. En svo biðum við eftir óneru fra hans hendi. Er það ósk mín og von, að viff eigum það eftir að heyra hana og sjá á sviði Þjóðleikhússins. Jæja, þetta átti nú raunar ekki að verða annað en afmælisósk til vinar míns, Páls ísólfssonar, sem ég óska iunilega til hamingju á þessum tímamótum og þakka löng og einstaklega ánægjuleg kynni. Hinni ágæíu konu hans, Sigrúnu Eiríksdóttur, óska ég einnig til bamingju. Guðl. Rósinkranz Páli. Hinn rólegi inngangur guðs- þjcnustunnar með tónum orgels- ins var upphaf ævintýrisins. Hið talaóa orð, þar í milli, vildi skolast til i barnshuganum, en nið urlag messunnar og þá helzt, er organistinn hafði frjálsar hendur, voru það sem gerði að hægt var að sitja ky;r og þreyja það tóna- flóð, sem þá streymdi frá fingr- um organistans. Þar með hófust kynni mín af Páli og orgelinu, sem æ síðan hefir verið órjúfanleg heild hugans. Nokkrum árum síðar, og þá som nemandi Páls um nokkurra ára bil, kvnntist ég honum sem Kirkjubækur og attesti segja Pál sjotugan i dag en í augum okk- ar, sem höium þekkt hann um all langt árabii, er Páll alltaf sá '-ami Páll, þótt árafjöldinn sé ó- bagganleg staðreynd. Fyrstu kynni mín af Páli má rekja til þrss tíma er Frikirkjan í Reykjavík, fékk nýtt pípuorgel cg með þvi ungan og upprenn- andi organieikara. Það var ekki svo lítill v ðburður í þá daga, að nýtt og fullkomið orgel héldi inn- re’ð sína í bæinn, enda sköpuðust þar með möguleikar fyrir þeim crgeltónleikam, sem Páll síðan hef ur viðhaldið fram á þennan dag þótt starfssvið hans ætti síðar meir sftir að verða orgel Dómkirkjunn- ar Þeir sur.rudagar, er ég sem telpukríli tritlaði við hlið ömmu minnar til messu niður í Fríkirkju cru einnig á sinn hátt tengdir kennara og starfandi listamanni. Margar kennslustundir hans voru auðsuppspretta svo margs til heyrandi tónlistinni, en jafnframt þT i miðlað. hann okkur nemend- inn sínum svo mörgu, af sinni víð- tæku reyns,u, sem síðan hefur orð- tð okkur drjúgt veganesti í lífinu og hygg éj að þar mæli ég fyrir tiunn marara. er nám stunduðu hjá Páli um þetta leyti. Minnisstæðir verða margir tím sr hjá honum suður í Hljómskála, oft við fábtotin vinnuskilyrði og einfaldan núsakost en það var ckki meginuppistaðan, lieldur sá fróðleikur sem Páli var svo létt urr að setia fram á einfaldan og aðgengilegsn hátt. En kannski verða tímarnir hans Pals í Frík-»’kjunni uppi við orgel ið eitt aí því. sem seint fyrnist og að hlusta á tónlist Bachs að VARPSVÆDI ISL ARNARINS TAIIN Eins og kunnugt er var í byrj- jn þessa árs skipulagður félags- skapur til þess að koma í veg fyrir að fuglategundir dæju út af mannavöldum hér á landi. Stjórn þcssa félags skipa: Úlfar Þórðar- s^n, læknir formaður, Hákon Guð mundsson, hæstaréttarritari, rit- ari. Svavar Pálsson dósent, gjald- Keri. Félagið skipulagði strax snemma á þessu ári eftirlit með öilum varpstöðvum íslenzka arn- avins, en eins og vitað er, er hann kominn mjög hætt að deyja út hér á landi. Var haft samband við alla bændur sem lönd eiga þar sem örn hafði sézt, eða haft varp- svæði á unuanförnum árum. Skýrsl ur um varp arnarins á íslandi eru síðast frá 1959, þegar að tilhlutan Menntamáh ráðs var gerður út leið angur til þess að rannsaka ná- k> æmlega og telja varpsvæði ís- lenzka arnarins. Það kom í ljós á bcssu ári, að á öllu landinu voru verpandi 4 pör, og komust 6 ungar út úr 4 hreiðrum. Borið saman við 1959, voro 8 hreiður og komust 12 ungar út fleygir. Á þessu ári drápust ungar úr tveimur hreiðr- um og hurfu ernirnir líka. Um orsakir þessa er ekki vitað en miög grunsamlegt er um að þeir hafi farið af eitri, líklega borið eitrað hræ inn í hreiður, sem ung- inn síðan drapst af og örninn á eftir, en slgengt er að ernir sem taka eitur íljúgi til hafs og heyja btir þar dauðastríðið. Á árinu fundust 6 fullcrðnir ernir dauðir og þar af einn við eitrað hræ, en nálcvæmlega er ekki vitað um hina 3, en allar likur benda til þcss að minnsta kosti tveir þeirra hafi drepizt af eitri. Það er mjög loknum fyrirlestri og skýringum, vjj stórkcstlegt. Vinna og starf Páls í þágu tón- listarinnar er á svo breiðum grundvelli, að útilokað er að gera því skil í greinarstúf sem þess- um. Það eru engar öfgar, þótt sagt sé að öll þjóðin þekki Pál. Enda hefir hann verið starfsmaður út- varpsins frr upphafi, og þar af leið andi náð ti! flestra landsmanna gegnum hljóðnemann, og vafa- laust hefur hann á sinn létta og eðlilega hátt veitt mörgum í dreif- býlinu ót'aldar ánægjustundir. Einn er sá atburður í tónlistar- lífi bæjarins, sem ekki má gleym- aít, en það var uppfærsla „Orator iunnar““ Sköpunarinnar, fyrir tæpum 25 arum, og þá í bílaskála „Forum Steindó.rs*- eins og Páll orðaði það þá. Þetta stórvirki gerði Páll að veruleika, og hygg ég að margir, sem þá hlýddú, minnist þess lengi. Öllum, .'.,'m Pál þekkja, er kunn- ugt vel um þann hans hátt, að dreifa gleði og lífi þar, sem hann et staddur en bak við kátínu og húmor þekkjum viff einnig þann Pál, sem er hafsjór mannvits og reynslu. Kæri Páll, þér, konu þinni, dætr um og sonum, óska ég allrar bless- unar um mörg ókomin ár og læt um leið þá ósk í ljós, að margir af „Chorölum“ Bachs eigi eftir að spretta undan þínum fingrum og fylla hug og sinni þeim friði, sem þeir svo ótal sinnum hafa gert á þínum langa starfstíma. Unnur Arnórsdóttir. áberandi hve lítið hefur sézt af örnum á landinu, jafnvel þó beint hafi veris gerðir út menn til að gá að þessu og fylgjast með því, og láta þá stjórn félagsins vita ef sézt heíur til ama, og eftir því scm nælt verður komizt, er tala arnanna komin niður fyrir 20 nú. Aður fyrr voru aðalvarpsvæði arn arna á Vestfjörðum en á öllum Vestfjarðal.jálkanum komst ekki upp á þesaú ári neinn amarungi, og má teíja líklegt að þar hafi vf rið eitrað allmikið á þessu ári, enda var c'i.run lögboðin á Alþingi 1957. Það er Ijóst af þessari skýrslu, a 3 gera þavf mjög róttækar ráð- slafanir strax ef íslenzki arnar- stofninn á ekki að deyja út. Það er öllum hugsandi mönnum ljóst, að slíkt væri óhæfa, sérstak- lega ef stjórnarvöldin gerðu ekki hað sem T þeirra valdi stæði til þpss að aðstoða áhugamenn um að þetta lcomi ekki fyrir. Þar sem örninn á mjög fáa óvini hér á íslandi nema manninn, þá bær að frers sér það ljóst. að aðal dauðaorsök amarins nú, er eitur scm borið er út til að drepa ref op veiðitjöilu. Það er því krafa allra góðra manna, að Alþingi sem nú kicnur saman, samþykki þegar í stað að banna algjörlega að bera út e.cur á öllu landinu. Að- fe.-ðir til að drepa tófu og veiði- bjöllu, þó ekki sé af eitri, eru allmargar og flestar eru árangurs- ríkárl er. eitrið. Á þessum árum er svipað ástand á Bretlanai um Gjóðurinn, eða fiskiörninri. sem tók sér þar ból- fcstu fyrir nokkrum árum og hafa fv'glaverndarféiög í Bretlandi, Royal Soc'.ety for protection of bi’'ds, va-ðmenn allt árið til þess að gæta oess að ekki verði tmfl- un við varpsvæðin, meðan á varp- timanum stendur. Það eru ekki nema örfá ár síðan 3 amarhreiður vcru hér sunnanlands, en þau hafa ö’t vcrið eyðilögð af mannavöld- ’im. Vafalaust væru þessi hreiður ei.n við iýði, hefði þeirra verið gj-tt. íslendingar eru mikjir náttúru- unnendur op hafa mikið auga fyr- ir stórbrotnu landslagi. Það er s^órkostlepi að sjá íslenzka örninn á flugi yf;r hrikalegum fjöllum. óralinn fjö’ci fólks mun að okkar clómi koma hingað til lands til þess aS sjá þessa sýn, ef okkur tekst að forða erninum frá að verða e;tri t-.ða skammsýnum mönnum að bráð Skamma stund verður hfcnd höggj fegin. Allir góðir ís- lcndingar ættu nú að leggjast á cUt að forðs því að örninn deyi út Það er ekki enn þá of seint. Menningar- og íriöarsamtök ís- lenzkra kvenna vilja vekja athygli islenzku þjóðarinnar á eftirfarandi ályktun, sem samþykkt var af full- trúum frá Norðurlöndum, sem tóku þátt í heimsþingi kvenna á s.l. sumri. Konur frá Norðurlöndum, sem tóku þátt í Heimsþingi kvenna í Moskvu dagana 24.—29. júní 1963, þar sem höfuðverkefnið var friður og almenn Framiiald á 13. síðu. T I M I N N, laugardaginn 12. október 1963, —

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.