Alþýðublaðið - 06.10.1942, Page 8

ALfrYÐUBLAPlP
l»riðjuda{fur 6, október 1542.
fA jTUNKTIE WOULDN’T GNB
USABIP ON WHAT’S LEFT
POWN THERE! THIS BOTTOM
~f TURRET IS SHOT / MIÉ
f l'ÍL TRY FOR HIM FROM
THE TAIL POST... BUT WE’Ri
WIDE OPEN IN THE BELLV/
Örn: Hér er ekki fallegt um
að litast og neðri skotturninn
allur sundurskotinn.
IF WE CAN HU6 THE ’
WATER BEFORE HE
SW1N6SATUS A6AIN,
mt MAYBE....

Óm: Ég œtla að reyna við
hann úr aftari skotturninum.
Yið erum varnariausir að neð-
an.
Stormy: Bara við gætum
nálgazt sjóinn áður en hann
gerir aö okkur aðra atlögu.
Japanska flngvélin náigast
aftur og býr sig undir nýja árés.
MYNDA-
SAfi A.
DlrjAKNARBlö BP
Bekekka
eftir hinni frægu skáldsögu]
Daphne du Maurier.
Aðalhlutverk:
‘Joan Fontaine.
Lanrence Olivier.
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
A ÐALSMAÐUR nokkur
kærði málarann Michael
Angelo jyrir Klemens páfa hin-
itm sjöunda jyrir það, að hann
hefði málað hinn síðasta dóm
fyrir kirkju eina í Róm og sett
mynd sína meðal hinna for-
dæmdu í hélvíti. Bað hann páf-
ann að skipa að þurrka út mynd
ina. Páfinn svaraði: „Það er
leitt að geta eigi orðið víð til-
mælum yðar. Ég hefi vald til
að taka syndara úr hreinsunar-
eldinum, en eigi vald til að taka
neinn úr helvíti.“
KÍNVERSKIR matreiðslu-
menn eru frægir fyrir að
geta búið til góðan mat úr
ýmsu því, sem Evrópumönnum,
hrýs hugur við að leggja sér til
munns.
Einu sinni kom Englendingur
inn á matsöluhús í Kína og bað
um steik. Að loknum snæðingi
gekk hann til veitingamannsins
og þakkaði honum kærlega fyr-
ir þessa ágætu 'máltíð og bætti
við í gle'nsi:
„Ég vona, að þér hafið ekki
drepið hund og matreitt hann.“
„Nei, herra minn, við drápum
ekki hundinn. Við fundum hann
dauðan.“
*
SKOTI nokkur var svo óhepp
inn að missa joðáburð á fingur-
inn á sér. Til þess að áburður-
inn færi ekki til ónýtis, skar
hann sig í fingurinn.
Gerald, laut að honum og opn-
aði munninn.
— Berta! hvíslaði hann og
ætlaði að taka utan um hana.
Skyndilega kvað við hávaði.
Þau hrukku- við og hlustuðu.
Þau heyrðu lykli snúið í
skránni á útidyrahurðinni og
dyrnar voru opnaðar.
— Gættu að þér, hvíslaði
Berta.
— Þetta er Pála frænka.
Berta benti á kveikjarann og
Gerald skildi þegar í stað við
hvað hún átti og kveikti. Hann
svipaðist um til þess að vita,
hvort hvergi væri undankomu
auðið, en Berta áttaði sig, hljóp
að hurðinni og opnaði dymar.
l— Ert það þú, Pála frænka?
hrópaði hún. — En hvað það
var gott, að þú skyldir koma!
Gerald er hérna! Hann kom
aftur til þess að kveðja.
— Hann ætlar ekki að gera
kveðjurnar endasleppar, sagði
ungfrú Pála.
Hún stóð á öndinni/ þegar
hún kom inn, og það voru rauð-
ir dílar í kinnunum á henni.
— Mér datt í hug, að koma
aftur og bíða hér, þangað til
þið kæmuð aftur. En þá fann
ég Bertu heima, sagði Gerald.
— En hve það var einkenni-
legt, að okkur skyldi báðum
detta það sama í hug, sagði ung-
frú Pála. — Mér datt í hug, að
þú kynnir að koma, svo að ég
ifkýttí mér eins og ég gat að
komast heim.
— Þú ert bara lafmóð, sagði
Berta.
Pála frænka fleygði sér í stól
alveg uppgefin. Þegar hún
hafði verið að borða fiskréttinn
og - rabba við sessunaut sinn,
hafði henni allt í einu dottið í
hug að Berta hefði gert sér upp
lasleikann.
— Ó mikill bjáni gat ég ver-
ið! Þau hafa snúið mér um fing-
ur sér eins og þeim sýndist. Guð
má vita hvað þau eru að gera
núna.
Henni fannst máltíðin aldrei
ætla að taka enda, en þegar
henni var lokið, flýtti Pála sér
að kveðja húsbændurná, sem
voru alveg hissa á þessu. Svo
sagði hún bílstjóranum að aka
allt hvað af tæki. Á leiðinni
var hún skelfd yfir mannlegri
sviksemi. Hún hafði aldrei
hlaupið svona hart upp stigann.
— Hvemig líður þér í höfð- ‘
inu, Berta? 1
— Þakka þér fyrir, ég er
skárri. Gerald hefir læknað
mig.
Að þessu sinni var Pála
frænka kuldaleg þegar hún
kvaddi piltinn og hún var því
fegin, að hann skyldi fara morg-
uninn eftir.
— Ég skal fylgja þér út,
Gerald, sagði Berta. — Gerðu
þér enga fyrirhöfn, frænka, þú
hlýtur að vera afar þreytt.
Þau gengu fram í anddyrið
og Gerald fór í frakkann sinn.
Hann rétti hendumar að Bertu
án þess að segja neitt, en hún
skotraði augunum til stofudyr-
ann og bað Gerald að fylgja sér
til útidyranna. Á tröppunum
var enginn. Hún faðmaði hann
að sér og þrýsti kossi á varir
hans. Hún reyndi ekki að dylja
ástríðu sína, hún þrýsti honum
að hjarta sér, sálir þeirra mnnu
saman, koss þeirra var villtur,-
ákafur og heitur, í honum fólst
fullkomin uppgjöf skynseminn-
ar. Bertu fannst líf sitt hanga
á bláþræði. Æsingurinn gerði
hana óstyrka. Gerald þrýsti
henni fastar að sér.
En nú heyrðist fótatak og
hún sleit sig af honum.
— Vertu sæll, að eilífu, hvísl-
aði hún og smeygði sér inn um
dyrnar og lokaði þeim á milli
þeirra.
Hún hneig niður í hálfgerðu
yfirliðii en óttinn rak hana á
fætur, hún dróst inn í herbergi
sitt. Vangar hennar voru brenn-
andi heitir og hún titraði öll. Ó,
nú var það orðið of seint að
hugsa um skynsemi. Gat henni
ekki verið sama um hjónaband
sitt? Hvaða máli skipti það að
hann var yngri en hún? Hún
elskaði hann, elskaði hann af
öllu hjarta.
Yfirstandandi tími var svo
þrunginn gleði og fögnuði, en
sorti framtíðarinnar var svo
dökkur, að ekki mátti fram úr
sjá. Hún gat ekki látið hann
fara, hún rétti armana út eftir
5 NÝJA BlO
Flughetjuraar
(Keep ’em Flyingj
Bráðskemmtileg mynd.
Aðalhlutverkin leika skop-
leikaramir frægu:
BUD ABBOTT og
LOU COSTELLO
kl. 5, 7 og 9.
honum, og þráði að hann tæki
hana í faðm sér. Hún var fús
til að láta undan freistingunni,
hún vildi biðja hann að vera
kyrran, hún var fús til að
fylgja honum á heimsenda. Það
var orðið of seint að hugsa um
skynsemi.
Hún gekk fram og aftur um
herbergið óróleg og óstyrk. Hún
leit til dyranna löngunaraug-
um, hún þráði að fara til hans,
hún vildi láta að öllum óskum
hans. Æra hennar, sæla hennar,
staða hennar í þjóðfélaginu, —
IGAMLA BIO
Waterloó*
brúín
(Waterloo-Bridge)
ameríksk stórmynd.
VIVÍEN LEIGH
ROBERT TAYLOR
Síðasta sinn.
Framhaldssýning
kl. 3Vz—ðVz.
DÓTTIR FORSTJÓRANS
Wendy Barrie og
Kent Taylor
allt var þetta einskisvirði nema
hún fengi að fóma því fyrír
'hann. Hann var líf hennar og
ást hennar, hann átti líkama
hennar og sál. Hún lagði eyrað
við dyrnar. Pála frænka var á
verði, hún þorði ekki að fara.
Hún var tortryggin.
— Eg ætla að bíða, sagði
Berta við sjálfa sig.
Hún reyndi að sofa, en hún
gat það ekki. Hugsunin um
Gerald hélt vöku fyrir henni.
Hún lá í móki, en henni farrnst
hann alltaf vera nálægt sér,
'tAocn/ncx/wnou
fi VA6NALANDK
hann. „Okkur dettur kannske
eitthvað í hug á eftir.“
Hann tók glas niður af hillu,
sem var utan á vagnhúsinu, og
hellti í það vatni. Svo setti hann
út í það dálítið af duftinu í
pokanum. Það freyddi undir
eins, svo að allt ætlaði að vella
út af börmunum. Þá bar þar að
dvergabömin, sem voru að for-
vitnast um, hvað væri á seyði.,
Þegar þau sáu, að Gunni bar
glasið upp að vörunum og
drakk úr því, æptu þau upp yf-
ir sig af undrun.
„Fyrst sýður hann vatnið, og
svo drekkur hann það sjóð-
andi,“ hrópuðu þau. Sá er
heldur betur göldróttur. Þetta
leikur enginn eftir honum!“
„Þau eru skrýtin!“ sagði
Fríða. „Þau dáðust að mér fyrir
að ég skyldi geta borðað lakk-
rísinn, af því að þau héldu, að
hann væri teygjuband, og nú
halda þau, að þú sért ramgöldr-
óttur, af því að þú drekkur
límonaði! Þau halda, að þú haf-
ir soðið vatnið — þau vissu
ekki, að vatnið freyddi og vall
aðeins af því að duft var látið í
það.
Gunni hló — og svo fór hann
allt í einu að klappa saman lóf-
unum glaðlega.
„Fríða! Nú veit ég ráð til
þess að leika á lóminn hann
Slæg! Hlustaðu nú á!“
Hann hvíslaði einhverju í
eyra Fríðu. Hún hló dátt og
kinkaði kolli.
„Já, það skulum við gera,“
sagði hún. „Ég á heilmikiS af
lakkrís eftir, og þú átt enn þá
eftir meira en helminginn af
duftinu í pokanum.“