Alþýðublaðið - 28.11.1942, Blaðsíða 8

£

ALÞVÐUBLAPfP
Ltaug'ardagur 28. rvóvcmber 1942
ES NÝJA BIÖ 33
Ævlntfri ð QiUnu
(Stm Valley Serenade)
AÖailliltitverk:
SONJA HENIE
JOHN PAYNE
GLENN MJLLEE
og hljómsveit hans.
Sýnd kJ. 5, 7 og 9.
HVORT á ég héldyt,r að læra
að lesa í lófa eða lesa
hugsanir manna?“
,JLestu í lófa, því að lófa hef-
irðu þó“.
*
ISKÓLA með dolctor Ól-
afi Daníelssyni var pilt-
ur að nafni Jón, og var hann
ekki jafnoki Ólafs í stjörnufræð
inni. Á stúdentsprófi í stjömu-
fræði vildi svo til, að Jón kom
upp næstur á undan Ólafi og
spurði kennarinn hann, hversu
langt væri til tunglsins.
„Það er langt,“ sagði Jón.
„Já, en hversu langt?“ spurði
kennarinn.
„Það er geysilangt,“ sagði
Jón.
„Getið þér ekki nefnt nein-
ar tölur?“ spurði kennarinn.
Jón þagði.
Næstur kom Ólafur upp og
kennarinn spurði hann, hversu
langt væri til tunglsins.
„Jón sagði, að það væri langt,“
sagði Ólafur.
„Já, en hversu langt?“ spurði
kennarinn.
„Jón sagði, að það væri geysi
langt,“ sagði Ólafur.
„En getið þér ekki nefnt
neinar tölur?“ spurði kennar-
inn.
„Ja, Jón minntist ekkert á
það,“ sagði Ólafur.
Á BÍÓ
Eg fer ekki framan á „movie,“
og flý þeirra töfrandi gleði
því heilsa og líf 'er í húfi,
oq heiðarlegt mannorð í veði.
Úr húminu í hádegis birtu
að horfa á berlæruð sprund,
ér nóg til að gera mig „nervus“,
ernóg til að drepa hund.
Káinn.
❖
BÁGT ÁSTAND.
MAÐUR nokkur sagði sínar
, farir ekki sléttar:
„Eg fór út að Styútustöðum í
dag og séra Þorlákur minn ekki
heima, og ekkert naut í allri
sveitinni.“
SÁ, sem kannast við mis-
tök sín, sannar, að hann
er vitrari í dag en hann var í
gær.
Við skulum. fara upp í fjöllin,
sem Zwat Piete þykir svo vænt
■um a ðsjá, hvað er á bak við
þau. Einíiversstaðar hlýtur
thafið að vera. Mér myndi þykja
gaman að sjá hafið. Það er ann-
að að sjá hlut eða heyra fólk
tala um hann. Nú ætla ég að
fara að sofa, en á morgun ætla
ég að lei/ta hann upp, og þá
geturðu sagt honum lygasög-
una þína. En þú verður að fara
ilaglega að, de Kok, ef þú ætlar
að hlebkja bróður minn. Hún
brosti. — Þetta verður að vera
sennileg lygi.
— Ég ætla að hugsa mig bet-
ur um, meðan ég er á verði,
sagði hann — og þú mátt vera
óhrædd. Þetta skal verða góð
lygi, fyrirtaks lygi.
Um morguninn héldu þau á-
fram og ákváðu að líta á rústir
þorpsins, um leið og þau færu
framhjá. Piete gat ef til vill
dottið í hug að snúa aftur, ef
hann hefði séð reykinn upp af
brennandi kofunum. Og ef hann
hefði komið, hlutu þau að rek-
ast á slóðina hans. Það var
kominn megnasti óþefur af lík-
um Kaffanna, og þeir, sem
ekki höfðu fengið stungu í
kviðinn, voru orðnir hræðilega
uppþembdir, en aðrir voru hálf
étnir af gömmum og hrædýr-
um.
Stóra tréð í miðju þorpinu
var þakið gömmum, sem sátu
þar hreyfingarlausir og biðu
eftir því, að verða svangir á
ný, en aðrir voru svo saddir af
hræi, að þeir sátu á jörðu niðri
og gátu ekþi hreyft sig.
Þannig myndu gammarnir
halda áfram dag eftir dag, ef
til vill í viku, unz ekkert yrði
eftir af Köffunum nema skinin
beinin.
Þegar þau riðu fram hjá hálf-
brunnum kofa, reyndi hyena,
sem hafði fengið spjót í gegn
um sig að skreiðast á brott. —
Þau lyftu bæði byssunum. —
Skammt frá lá dauð hyena,
stungin til bana, og ennfremur
tveir dauðir sjakalar. Bak við
þau lá sæfður Kaffi upp við
vegg.
Hann var tiltakanlega ljótur,
mjög gamall og grettur. Mörg
spjót stóðu umhverfis hann, en
á veggnum sátu gammar, og
og biðu eftir því, að hann dæi.
— Á ég að skjóta? spurði de
Kok og lyfti byssunni.
Sara leit í augu Kaffans um
leið og hún heyrði sjálfa sig
segja:
— Nei, hér hafa nógu margir
verið drepnir.
— Hvers vegna hafði hún
sagt þetta?, Aldrei fyrr hafði
hún þyrmt Kaffa.
Og hvernig stóð á því, að
þessi litli brúni öldungur, ryk-
ugur og blóði storkinn var graf-
kyrr og óhræddur, þótt honum
væri þannig ógnað?
Hvernig stóð á því, að hann
sat þarna með krosslagðar
hendur á brjósti og horfði diarf
lega í augu hvítu konunnar, án
þess að depla augunum.
— Hvað heitirðu? spurði
hún.
— Hvað ég heiti, hvíta kona,
endurtók Kaffinn. — Hvað
kemur þér við, hvað ég heiti?
Mér hafa verið gefin mörg
nöfn, og sum þeirra eru hræði
leg. Á ég að nefna þér sum
þeirra. Einu sinni var ég kall-
aður litla blómið. Kona, sem
ég elskaði, kallaði mig þessu
nafni ,en það er langt, langt
síðan þetta var. Um skeið var
ég kallaður Nýala, af því að ég
var svo fljótur að hlaupa. Sum-
ir hafa kallað mig ljónið, aðrir
tigrisdýrið. Stundum er ég
kallaður Mamba, en stundum
Rinkals, af því að ég hræki út
úr með eitri, en oftast er ég
kallaður litla skýið, því að ég
kem á undan stormi. Varið
ykkur á storminum, sagði hann
og bandaði frá sér. Þar sem
einu sinni var mikið, er nú
ekkert. Þetta fólk hér efaðist
um mátt minn, og nú er því út
rýmt. Eg andaði á það, og úr
andardrætti mínum komu
Zulukaffarnir.
— Ertu ekki hræddur? spurði
de Kok. Hvernig stóð á því, að
hann þorði að gera gys að þeim?
— Lofiii mér að drepa hann,
húsmóðir mín, sagði hann við
Söru.
— Varstu að spyrja, hvort ég
væri hræddur? spurði Kaffinn.
Eða misheyrðist mér. Ætti ég,
sem lét þetta fólk farast og
leiðbeindi ykkur til mín, að
vera hræddur. Ætti ég að vera
hræddur við konu, sem klæðist
karlmannsbúningi — og gulan
kynblending? Hann hló. Drepið
mig, og aldrei framar munið
þið finna manninn, sem þiz er-
uð að leita að. Eg hefi séð
hann. Eg þekki hann vel. Það
er ungur, hraustur maður með
hrafnsvart hár og augu eins og
glóandi steina. Hann getur
afrekað mikið eða — hann
— Eða hvað? spurði Sara.
— Eða hann afrekar ekkert,
sagði Kaffinn. Þannig hefi ég
séð hann.
— Segið mér meira, sagði
Sara.
— Ef ég væri heilbrigður,
myndi ég segja ykkur meira,
en veikur maður getur ekki
fengið fréttir hjá hinum látnu.
Ef ég sendi sál mína til hinna
látnu meðan ég er veikur, getur
svo farið, að hún komi ekki aft
ur. Þráðurinn, sem liggur frá
líkama mínum til sálarinnar er
ekki nógu sterkur til þess að
heimta til sín sálina aftur.
— Hvernig stendur á því, að
þú ert særður fyrst þú getur
gert alla þessa hluti? spurði de
Kok.
■iTJARNARBtÖB
Dæmið ebki.
(All This And Heaven Too)
Ameríksk stónmynd eftir
hinni fxægu skáldsögu íta-
chel Field’s.
BETTE DAVIS
CHARLES BCYEK
Bönnuð fyrir börn innan |
12 ára.
Sýning kl. 4, 8,30 og 9. 1
SGAMLA MÓSS
Æska Msobs
(Young Tom EdJeon)
Aðalhlutverkið leikur
MICKEY BOONEY
Sýnd fel. 7 og 9.
KL 3 ¥2 -—6V2:
„FÁLKINN“ Á VEIBUM
með George Sandere.
Börn fá ekki aðgang.
— Þetta er gáfuleg spurning
frá heimskum manni, og svar-
ið er ekki fólgið í hinu smá-
vægilega sári mínu, heldur því,
að ég skuli vera hér lifandi,
þar sem allir aðrir eru dauðir.
En nú hefi ég talað nóg. Hann
lokaði augunum.
Sara steig af baki og gekk til
hans. De Kok miðaði á hann
byssunni, meðan hún gekk til
hans.
Stúlkan var gengin af göfl-
unum. Hún var jafn fífldjörf
og bróðir hennar, sem var jafn
framt húsbóndi hans.
— Lofaðu mér að sjá sár þitt,
sagði stúlkan.
— Það er hérna. Kaffinn
sýndi henni sár á mjöðminni.
Þetta er ekkert. Með góðri að-
htynningu verður það gróið
eftir viku. En án hjúkrunar og
matar mun ég deyja og gamm-
arnir eta mig. Það er þakklæti
þeirra fyrir það, að ég hefi út-
'vegað þeim æti. *
Sara snéri sér að de Kok og
sagði:
— Legðu niður byssuna. Við
tökum þennan mann að okkur.
— Tökum hann að okkur, —
húsmóðir? Til hvers?
Sterki skókstjórinn,
einn. “Hórna er manntetrið,
■sem þú kastaðir út úr leikhús-
inu í gær!“
Hrólfi, varð ekki um sel, það
var auðséð, að sagan um ólætin
í leikhúsinu hafði nú flogið um
þorpið.
Þegar maðuninn hafði kallað
þetta í áttina til hússins, kom
þaðan út, tröllvaxinn maður og
Ijótur. Þegar hann sá Hrólf rak
'hann upp itröllahlátur.
Hrólfur gleymdi því nú, að
hann var skólastjóri. Hann varð
nú um stund viðarhöggsmaður
á ný. En þegar hann hafði
gengið nokkur skref í áttina til
apamannsins, rankaði hann við
sér og minntist stöðu sinnar.
Þegar maður þessi var ekki
í apabúningi sínum var hann
ekkert stærri en Hrólfur, og
þegar Hrólfur leit á hann lang-
aði hánn til að útkljá deilu
þeirra einhversstaðar í næði
með ærlegum bardaga.
En hann gætti sín. Hann vildi
fá að vita hversvegna hann og
drengirnir voru útilokaðir frá
leikhúsinu. Hér þýddi ekkkert
að berjast; hér varð :að koma
gætilega fram.
Hrólfur rétti sterka mannin-
um höndina og brosti við.
„Aílt í lagi,“ sagði hann.
„Ég er ekkert reiður, þú gerðir
bara það, sem þér var sagt að
gera. Eh heyrðu mig, aldhei
hélt ég, að þú værir svona geðs-
legur maður innan undir apa-
feldinum.“
Sterka manninu|m brá víð,
hann hafði alltaf ahtaf verið
fkallaður, „afskræmið,“ og kom
iþetta því á óvænt.
„Það er gott, að þér þykir
það. Mönnum finnst ég Ijótur
bara af því að ég geng í þessu
apagervi,“ sagði hann. „Mér
þykir það andstyggilegt, svei!“
Hrólíur benti á gildiskála
hinum megin götunnar.
„Hvernig líst þér að jafna
málin þarna fyrir handan, lags-
maður?“ sagði hann kumpán-
lega. „Komdu“.
Sterki maðurinn strauk sér
um munninn með handarbak-
inu og glotti við.
,,Það líst mér á! Mér fellur
vel við þig, kunningi!“
Þeir 'gengu hlið við hlið yfir
götuna. Hópurinn við húsið
starði undrandi á þá og Hrólf-
ur ibrosti í kampinn þegar hann
sá það.
Nú voru engin hróp og köll.
Þessar skyndilegu sættir gerðu
þá alveg orðlausa.
„Það er leiðinlegt, að menn
skuli hafa troðið þér í þetta apa
skinn,“ sagði Hrólfur, þegar
þeir settust niður. „Fremur
hefðu þeir átt að taka þig og
Widt Woild
nAn
WHILE THE GUERRILLA.
CAMP MAKE6
PREPARATIONS FOR
THÉ forthcoming
ATTACK 'ON THE
TAPAIR BASE, SCORCHY
AND HIS FRIEND&
CHAFE AT THEIR
ENFORCEP IDLENESS.
J IF THEIR ATTACK
FAILS, WE’RE ALL
DEAD DUCKS? BUT
VVITH MY PLAN WE
CAN INSURE A VICTORY
ÁND GET OUR BOMBER,
INTOTHE AIR AGAIN/
■fOfiNK-
{8=W\
SQ WHAT/ YOU
HAVEN’T EVEN
BEEN ABLE TO
SEE THIS
MYSTERIOUS
CHIEF OF *
K THEIRS/ A
... BUT THIS TjME HE LL
HAVE TO SEE ME, 'CAUSE
X’VE GOT SOMETHING
’ NOW.ALL X HAVE TO
DO IS FIND HIM/ THERE
MUST BE AN ENTRANCE
TO HIS HIDE-OUT IN y
í THIS IDOL/ 1—
Meðan skæruhópurnn undir-
býr árás sína á flugvöll Japana
eru iþeir Örn og Stormy að ráða
ráðum sínum.
Örn: Ef árás þerra mistekst
©r út um okkur öll. En ég hef
ráð á prjónunum, sem getur
tryggt þeim sigur og séð um að
við getum feomið sprengjuflug-
vél okkar aftur á loft.
Stormy: Hvað stoðar það.
Þér hefir einu sinni ekki verið
leyft að sjá þennan leyndar-
dómsfulla foringja þeirra.
Öm: í þetta skipti skal hann
verða að sjá mig vegna iþess,
að nú hef ég þau ráð meðferðis,,
isem i^ætú komið honum, að
gagni.
Örn: Nú ríður á að ég finni
foringjann. Það hljóta, að vera
einhverjar dyr inn í skurðgoðið,,.