Alþýðublaðið - 05.01.1943, Side 6

TRJÁRÆKT fer óðum
vaxandi um land allt. —
Snotrir trjálundir gera heimil-
ið hlýlegt. Svipur landsins
mýkist og fríkkar — skógarn-
ir eru bezta skartklæði þess og
skjólföt. Enginn vill láta möl
eða ryð granda eigum sínum.
Klæði landsins þarf einnig að
varðveita vel og verja fyrir
skemmdum.
í Reykjavík eru margir væn-
legir trjágarðar og runnarækt
talsverð. Margir hirða vel garða
sína. Þeir eru bæjarprýði. Aðr-
ir eru lítt hirtir, gróðrarstöðv-
ar ýmissa kvilla og næsta
háskalegir nágrenninu. T. d. er
of algengt að sjá heilar raðir
af ribsi, blaðlausar löngu fyrir
éðlilegan lauffalltíma. Sé að
gætt, sést að blöðin mora í
grænum eða dökkum iðandi
blaðlúsum, sem sjúga safa úr
þeim og valda blaðfallinu. Á
birki, ribsi, víði, o. fl. trjám og
rujiria leita oft fiðrildalirfur —
skógarmaðkar. Þeir naga blöð-
in, sem svo vefjast utan um
maðkana.
Þetta kannast flestir við, en
hitt athuga færri, að bezt er að
vinna bug á þessum ófögnuði að
vetrinum. Þá má eyða eggjum
skorkvikindamja með úðunar-
lyfjum og vátryggja þannig
trjágróðurinn. Algengustu lyfin
eru tjöruolíur, t. d. Ovicide,
sem nú er á boðstólum hjá Á-
burðarsölu ríkisins. Carbó-
krimp er einnig gott lyf, en
ófáanlegt sem stendur.
Vetrarúðun er jafnan fram-
kvæmd að vetrinum, þegar
trjágróðurinn er í dvala. Getur
vökvinn ella valdið skemmd-
um. Vandlega framkvæmd vetr
arúðun eyðir eggjum blaðlúsa
og birkifiðrilda ásamt lirfum
þeirra.
Úðunin hreinsar líka mosa og
skófir af trjánum. Brumhnapp-
ar trjánna og runnanna verða
að vera í algerðum dvala, þeg-
ar úðað er. Er þess vegna bezt
að nota tækifærið og úða nú,
þegar í þessum mánuði eða þá
febrúar.
Talið við garðyrkjumennina
um þetta sem fyrst, og látið
ekki úðunina dragast of lengi.
Úðunarvökvinn er lagaður
þannig, að Ovicidemagninu,
sem nota á, er fyrst hrært sam-
an við álíka mikið af vatni —
hægt og rólega. Síðan er vatn
sett í uns rétt hlutföll eru feng-
in: 1 hluti af Ovicide í 15 ¥2
hluta vatns. Þessi blanda er
góð á lauftré, t. d. birki, reyni,
víði o. s. frv. og einnig á ribs
og sólber. (Barrtré skal ekki
úða með þessum legi). Úðið
vandlega með góðum þrýstingi.
Notið helzt fremur grófan
dreifara og úðið sprota og
greinaenda með sérstakri gaum
gæfni. Hver einasti blettur á
trjánum og runnunum verður
að blotna og einnig jarðvegur-
inn undir þeim, því að fiðrilda-
pípur liggja þar oft í dvala. —
Gamalt lauf skyldi tekið burt,
grafið niður eða brent. Jafnan
skal úða í þurru, frostlausu
veðri og helzt í þurrkútliti. —
Úðadælurnar skal skola vand-
lega þegar í stað eftir úðun.
Geta lyfin annars skemmt leð-
ur og í gúmmídælunum.
Úðun er trúnaðarstarf, sem
krefst kunnáttu og vandvirkni.
Þegar garðar liggja saman eins
og við Tjarnargötu og víðar,
verður að úða alla garðana.
Geta óþrifin ella borizt úr ein-
um garði í annán að sumrinu.
Einn óhirðugarður getur sýkt
allt nágrennið. Þarf þess vegna
að hafa samtök og sýna þegn-
skap í málinu.
Ameríksk stúlka, Martha Hopkins, meg uppskeíuná sína.
HANNES Á HORNINU
Frh. af 5. síðu.
og stundum eru hin löglegu núm-
er þar einnig. Bifreiðarstjórar,
sem aka bifreiðum í því ástandi,
sem að ofan er sagt og ekki vilja
kannast við verknað sinn, vita
sem er, að þeim er óhætt að
hlaupast á brott, og þá ekki hvað
sízt, ef eitthvað slíkt skeður á
ljósatíma, því ekki eru þeir svo
fáir'. sem ekki hafa afturljós og nú
margir, sem alls ekki kveikja Ijós
við akstur í bænum.“
„EG HYGG, að þarna sé ástæð-
an fyrir því, áð bifreiðarstjórar
aka svo oft í burtu frá slysi, sem
raun er á pg að sjónarvottar geti
ekki gefið upplýsingar af sömu
ástæðu, því fyrst líta menn á þann
stað, sem þeir eiga von á númér-
inu, en síðan á aðra staði, en þá
er það þara of seint, fjarlægðin
orðin of mikil.“
„í LÖGUNUM stendur, að það
megi ekki aka bifreið nema hún
sé í ökufæru standi. Nú vil ég
spyrja yður og óska eftir svari:
1. Bifreið, sem hefir ólæsilegt
númer að aftan og framan, en
á réttum stað, má hún vera í
umferð?
2. Bifreið, sem hefir annaðhvort
númerið ólæsilegt, en bæði á
réttum stað, má hún vera í um-
ferð?
3. Bifreið, sem hefir bæði númer 1
góðu 'lagi, en hefir þau á fram-
og afturrúðu, má hún vera í
umferð?
4. Bifreið, sem hefir aðeins eitt
pappanúmer, og það á framrúðu
og á er skrifað með blákrít og
sést ekki nema staðið sé við
húddið, má hún vera í umferð?
5. Bifreið, sem ekki hefir aftur-
Ijós og getur þar af leiðandi
ekki lýst upp það númer, ef
eitthvert er, má hún vera í
umferð?
6. Bifreið, sem ekki hefir hemla,
má hún vera í umferð?
i 7. Hverjir eiga að sjá um það, að
bifreiðar séu ávalt í því standi,
sem lög mæla fyrir um?“
ÉG SNÉRI mér til íögreglu-
stjóra í gær og las fyrir honum
spurningarnar. 1.—6. spurningu
svaraði hann neitandi. Þeirri 7.
svaraði hann á þessa leið: „Bif-
reiðaeftirlitsmenn og lögreglan á
að sjá um þetta. Það er líka oft
gerð útrás út af misfellum í
þessu efni og reynt að halda uppi
reglunum — en alltaf sækir aftur
í sama horfið. Bifreiðastjórar eru
alltof trassafengnir i þessum efn-
um.“
Skipalest tti larmansk.
Frh. af 5. síöu.
hug, að þetta yrði okkar bana-
biti.
Þegar flugvélarnar sáust næst
úti við s j óndeiidarhringinn,
varð mér órórra innanbrjósts
en mér 'hafði nOkkurn 'tíma orð-
ið fyrr. Ég óttaðist, áð ein hviða
enn m-undi buga kjark okkar.
Þá sé ég allt í einu að fremsta
flugvélin fór að fljúga í lykkj-
ur og velta sér í loftinu. Þær
voru rússneskar. Þannig géfa
þær til kynna, að iþær séu vina-
flugvélar. Við fögnuðum þeim,
hið bezta. !
Um klukkan 9 árdegis kom-
um við í landsýn. í fyrsta skiipti
í heila viku settumst við saman
til borðs. Ég hafði enga matar-
lyst, en ég var sæll og glaður
þrátt fyrir það. Eftir heillar
viku loftárásir á skipið var eng-
inn skipsmahna alvarlega særð-
ur, aðeins nokkrir höfðu minni
háttar skrámur' eftir sprengjú-
flísar. Við komum okkur saman
um að gera okkur reglulega
glaðan dag, þegar við værum
komnir í höfn
En það var of snemmt enn að
vera með þvílíkar bollaleging-
ar.
Einhver, sem úti var staddur,
kallaði inn til okkar, að nú sœ-
ist til flugvéla. Við spruttum
upp og iþutmn út á þilfar — og
nú sáum við þær, 15 í hóp. Áf
því að þær voru svo nærri landi,
þóttumst við öruggir um, að
þær væru rússnesfcar, þó að þær
gæfu ökbur ekki merki um það.
Ekki einu sinni herskipin skutu
á þær. Þær f'Iugu beint yfir
höfðum okkar.
Sjóliðsforingi af einum tund-
urspanna sagði mér seinna, að
hann hefði talið þrettán sprengj
um, en svo vorum við huldir
reykjasvælu og vatnsstrókum.
Sjálfur hef ég ekkert að segja
um það, sem gerðist. Ástand
mitt líktist einna helzt martröð,
sem mig rámar aðeins óljóst í.
En að lokum fann ég, að árás-
inni var bflétt. Engin sprengja
hafði fallið á okkur. Einhver
hulinn verndarkraftur hlifði
þessu skipi.
Að fáum klukkustufidum liðn
um vörpuðum við akkeri í Kola
fljótið, rétt fyrir norðan Mur-
mansk.
Ég fór beina leið að sofa og
svaf samfleytt í heilan sólar-
hring.“
— w
laviiiNi
TitryniBB garl-
ina: Tetrartiðm
Kosning í stjóm og trúnaðarráð Verkamanna-
félagsins Dagsbrúnar fer fram dagana 16. og
17. janúar þ. á.
Sömu daga fer fram allsherjaratkvæðagreiðsla
um breytngar á lögum félagsins,
Frestur til að skila framboðslistum er til 12.
þ. m., og skal þeim skilað til kjörstjórnar í
skrifstofu félagsiris.
Tillögur upustillinganefndar og trúnaðarráðS
nm stjórn og trúnaðarráð liggja frammi í skrif-
stofu félagsins.
Lagabreytingarnar og kjörskrá liggja einnig
frammi í skrifstofu félagsins félagsmönnum
til athugunar.
Reykjavík, 4. janúar 1943.
KJÖRSTJÓRN DAGSBRÚNAR
Hálfdán Eiríksson:
Snmarbústaðirnir i Fossvogi
Stutt athugasemd við grein Magnúsar V.
Jóhannessonar i Alþýðublaðinu 29. des.
EG hefi aldrei sagt að ég
ætlaði að ,,sverta“ sumar-
bústaði okkar í Fossvogi, held-
ur aðeins að lýsa því hvernig
þeir væru. Þetta hefi ég gert og
sagt hvert orð satt.
Eg hefi aldrei sagt: ,,Við
brennum heldur bústaði okkar,
en að láta nokkurn flytja þang-
að inn“. Eg hefi aldrei brennu-
vargur verið og mun ekki
verða.
Sumarskýlið er sá hluti heim-
ilis míns, sem er mér kærastur
og helgastur. Hluti þess heimil-
is, sem samkvæmt stjórnarskrá
vorri er friðheilagt, eins og rík-
ísstjóri íslands sagði í ávarpi
sínu til þjóðarinnar 1. janúar
s. 1., en hr. Magnús V. Jóhann-
esson hefir nú ráðist inn á.
Eg hefi aldrei talað um að
flytja í sumarskýli mitt til vetr-
aríbúðar. En hitt sagði ég, að
ég sætti mig frekar við að eitt
herbergi ef þrem, ekki stórum,
af íbúð minni, þó við værum 5
og stundum 6 í heimili, yrði tek
ið, heldur en sumarskýlið, því.
herbergið væri íbúðarhæft að
vetrarlagi en sumarskýlið ekki.
„Hvatir“ okkar höfum við
nokkrir þegar sýnt síðastliðinn
vetur og áður, með því að leyfa
húsnæðislausu fólki afnot af
skýlum okkar. Hér er mín
reynsla:
„Undirritaður bjó síðastliðinn
vetur í tvo mánuði á Fossvogs-
bletti 20, og hélst þar ekki við
lengur, vegna raka og kulda, —
enda hafði ég þá legið í hálfan
mánuð sakir illrar aðbúðar, og
er slíkt ekki furða, þar sem
hurðir gengu ekki að stöfuni
vegna raka, og ofbauð mér líka
að fara ver með húsnæðið, held
ur en þegar var orðið. En sjálf-
an mig gat ég ekki ásakað fyrir
illa meðferð, þar sem rafmagns-
kynt var bæði dag og nótt.
Reykjavík 15. nóv. 1942.
Jón Pétursson.“
(sign.).
Og hér er reynzla annars
manns:
„Síðastliðinn vetur bjó ég und
irritaður méð fjölskyldu minni
í fjóra mánuði á Bústaðabletti
23, og álít ég það hús algerlega;
ófært til íbúðar yfir vetrarmán-
uðina vegna kulda, þrátt fyrir
þótt kynt væri nótt og dag<
fékkst ekki nægilegur hiti.
Á þessu tímabili lá ég sjálfur
tvisvar í lungnabólgu og dóttir
mín einu sinni, og töldu læknar
orsökina slæma íbúð.
15. nóv. 1942.
Pétur Söebech.“
(sign.).
Og hér þess þriðja:
„Eg undirritaður bjó haustið
1939 í sumarbústað Guðrúnar
Petersen Fossvogsbletti 12, á-
samt konu og tveim börnum og
tel ég hann algjörlega óhæfan
til íbúðar út af kulda og slaga
og varð ég að hverfa þaðan á
brott af þessum ástæðum. Get
ég vottað um þetta með vitnum
hvenær sem krafist verður.
Árni J. Árnason
húsgagnasmiður.“
(sign.).
Hr. Magnús V. Jóhannesson
má gjarnan skrifa heila skáld-
sögu um ,,hvatir“ okkar. Það
breytir sumarskýlum okkar ekk
ert. . . . Innræti okkur leyfir
okkur ekki að setja fólk inn í
slíkar ,,íbúðir“.
Að eúdingu vil ég óska hr.
Magnúsi V. Jóhannessyni góðs
árangurs í starfi sínu, hafandi
orð forsætisráðherra 31. des. s.
1. í huga: „Við verðum hvert
og eitt að notast við þær gáfur
sem okkur eru gefnar“.
Háljdan Eiríksson.
Vegna veikindaforfalla
vantar stúihu
til þvottia í Sjúfcrahúsi Hvíta-
bandsins. — Verður að búa
úti í bæ.
Uppl. hjá yfirhjúfcrunar-
konunni.
AUGLÝSBE) í Alþýðublaðinu.