Alþýðublaðið - 26.03.1943, Blaðsíða 8

ALÞVÐUBLAÐIÐ
Föstadagur 26. marz 1942.
.........—............i
■i NÝJA BIÚ S
llaifsbir klrekir.
(Ride ’em Cowboy)
með skopleikurunum
BUD ABBOTT og
LOU COSTELLO
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
KOBBl litli fékk tvær gjafir
á afmælisdaginn sinn: vasa-
bók til þess að færa í dagbók
og hundabyssu. Hann fór strax
að halda dagbók svohljóðandi:
„Mánudagur: Þoka og súld.
Þriðjudagur: Þoka og súld.
Miðvikudagur: Þoka og súld.
Skaut ömmu.,<
*
IT UNGVR rithöfundur og
framgjam Jcom til Swifts,
höfundar Gúlliverssagnanna, og
sagði:
„Eg ætla mér að skrifa bók,
sem verður mjög nauðsynleg.
Hún verður um almenna fá-
fræði.“
„Engan þekki ég hæfari til
þess en yður,“ svaraði Swift.
*
T ÁKI var ákærður fyrir
þjófnað og var dreginn fyr-
ir sýslumanninn til yfirheyrslu.
Vitni voru engin, en líkur
bentu til sektar Láka.
„Stalstu ánum, sem hurfu
frá Brekku í fyrra?“ spurði
sýslumaður.
„Nei, sýslumaður góður.“
,JZn lömbunum?“
„Nei, nei!“
Svo fór eftir nokkurt stapp,
að sýslumaðurinn sýknaði Láka.
Ekkert var hægt að sanna á
hann.
En þegar hann gekk fram
þinghússgólfið, snéri hann sér
við aftur með drýgindábrosi og
sagði:
„Þa/rna skáll hurð nærri hæl-
um. Ef þú hefðir farið að
spyrja eitthvað um mórauða
hrútinn, sem hvarf frá Brekku,
þá hefði nú farið að fara um
Láka minn.“
T ÆKNIRINN drap á dyr og
griðkona kom til dyra.
„Segið húsbónda yðar,“ sagði
læknirinn, „að læknirinn sé
kominn.“
,fHúsbóndinn er svo afskap-
lega lasinn,“ sagði griðkonan.
,flann getur ekki tekið á móti
neinum gestum.“
Rinkals töframaður, sem sum-
ir kalla Litla skýið, sem kem-
ur á undan storminum, en
aðrir kalla mig Mamba. Einn-
ig hefir ég verið kallaður
Litla blómið, því að þótt ég sé
lítill maður vexti, var ég
glæsimenni mikið í æsku
minni og kvennagull hið
mesta.
— Það mun vera langt síðan
þetta var, sagði Anna frænka.
— Já, yndisfagra frú, það
eru mörg hundruð ára síðan,
þegar heimurinn var ungur.
En þetta ætla ég að segja þér,
ljúfa frú, að fordæming Kan-
aanslands hvílir yfir yður. Eg
hefi skyggnzt inn í hið ókoinna
um leið og ég gægðist inn fyrir
fortjald annars heims. Eg sá
að þér höfðuð hönd í bagga
með öllu því sem skeði.
Já, margt sandkornið hefir
runnið í stundaglasið frá upp-
hafi tímans, en nú er komið að
skuldadögunum. Já, hélt hann
áfram, þú hefir kynt eldinn,
en þú vissir ekki, hvað þú
sauðst, og þegar ég skyggndist
bak við fortjald leyndardóm-
anna, sá ég það, sem olli hjarta
mínu þjáninga. Því að þeir,
sem nú eru á leiðinni til Kan-
aanslands, eru of seint á ferð.
Allt og sumt, sem þeir geta, úr
því sem komið er, er að hefna
hinna látnu. Kanaansland er
ekki lengur land hinna
hraustu og hugprúðu Búa, frú
mín góð. Kanaansland sé ég
nú í huga mínum sem vagn,
sem hjólin eru fallin undan og
hefir verið skilinn eftir brot-
inn á veginum. Skjaldborgin
er rofin, Búarnir fallnir, húsin
rænd og hagarnir auðir, því að
allur búpeningur, sem ekki
hefir þegar verið drepinn, —
hefir verið rekinn brott.
Dögum saman ræddust þau
við, gamli Kaffinn og hin aldr-
aða, hvíta kona, því að bæði
voru þau mjög vitur og lífs-
reynsla þeirra var mikil.
Þau höfðu rnargt séð og
margt heyrt og engu gleymt af
því, sem einu sinni hafði bor-
izt þeim fyrir augu eða eyru.
Louisa horfði líkt og dáleidd
töfragræðarann, hinn fræga
galdramann, en hann kenndi
henni sum af brögðum sínum
til þess að tíminn liði fljótar.
Það voru ýmsar smábrelluc,
sem konum kom vel að kunna
skil á. Hann kenndi henni
varnir gegn illu auga, sýndi
henni, hvernig ætti að blanda
ástalyf og lyf gegn smávægi-
legum eitrunum, brögð til
varnar fyrir þá, sem þegar
höfðu fengið eitur í lík-ima
sinn og ýmislegt fleira. Hún
var áhugasamur og eftirtekt-
arsamur nemandi og gamli
maðurinn taldi ekki eftir sér
að gerast lærifaðir hinnar
ungu og þrýstnu kynblendings
stúlku, sem þegar hafði fengið
ómælt að smakka á lystisemd-
um þessa heims.
Brátt kom að því, að Ar.na
de Jong gat ekki neitað sér
um að ræða við vitringinn —
Rinkals um Sannie og astvin
hennar, Herman, sem Anna de
Jong hafði dáðst að fyrir æsku
fegurð og karlmennsku.
Og Rinkals ræddi við hina
lífsreyndu konu, Önnu úe
Jong, um Söru, sem hafði
bjargað lífi hans, um kyn-
blendingsfjandann, de Kok,
sem hann fyrirleit innilega og
hataði af öllu hjarta og um
Zwart Piete, veiðimanninn
og kvennagullið, sem hann
unni og dáði framar öllum
öðrum öðrum. Hann skýrði
henni frá því, hvílíkur veiði-
snillingur hann væri, sagði
henni, hvernig hann hefði lof-
að ljónynjunni að leika sér að
honuih, Rinkals ,en bjargað
honum á síðustu stundu á
þann hátt að skjóta ljónynj-
una með fumlausri hendi. Loks
skýrði hann Önnu de Jong frá
því, að eitt sinn hefði Zv.art
Piete lent í vandræðum, mjög
drukkinn á þann hátt, að hann
hefði gumað og gortað í áheyrn
Portúgala En þá hafði hann,
Rinkals, bjargað honum með
ráðsnilli sinni og kænsku, sem
aldrei varð þrot á.
— Já, fagra frú, Piete var
mjög drukkinn þennan dag, —
sagði Rinkals og stillti ekki
lýsingarorðunum í hóf, fremur
en vandi hans var, þegar hann
hafði áhugasarria tiíheyrendur.
Kann var ekki drukkinn. Hann
var augafullur og gumaði af
því, að hann hefði skotiö hjört
gegnum höfuðið og fátinn í
sama skoti.
— Það er ekki h;égt, sagði
Anna frænka.
— Auðvitað nær ekki nokk-
urri átt, að það sé hægt, en
hann snéri sér að mér og bað
mig að staðfesta sögu sína, og
ég staðfesti hana. Já, já, sagði
hann, aldrei verður mér vits
vant, gáfur mínar eru eins og
vatnsmikið og straumþungt
fljót, sem streymir fram án
afláís. Aldrei tæmast upp-
sprettur vizku minnar og
snilli
-~t Já, þetta var góð lygi,
sagði Anna frænka, og það
var ,rel ger! af sér .að sraðfesta
söguna.
— En ég hefi ckki sagt þér,
hvað ég sagði, mælti Rinkals
og vildi fá að halda áfram frá
sögninni.
— Nú, var það ekki? Mér
heyrðist þú segja það, eða ég
TJARNARBlðn BS GAMLA BIO SS
Ðeillastnnd.
(The Golden Hour)
Ainerísk söngva- og
gamanmynd.
James Stewart
Paulette Goddard
Kl. 5—7—9.
er orðin dáiítið rugluð. Þú hef-
ir sagt svo margt síðustu dag-
ana.
— Eg hefi naumast mælt orð
frá vörum, sagði Rinkals. —
Hjarta mitt er þrungið harmi
og tungan máttvana í munni
mér, svo að ég get ekki stun-
ið upp orði. En fyrst þig lang-
ar til að heyra söguna, skal ég
segja þér hana, því að ég læt
harma mína og áhyggjur
hindra það, að ég geri skyldur
mínar sem gestur frúarinnar.
En sagan var eins og hér seg-
Eva
nútimans.
(THE LADY EVE).
Barbara Stanwyck,
Henry Fonda.
Sýnd bl. 7 og 9.
Kl. 3V2~-
FJÓRIR GOSAR
(Four Jaiks and a JiJl)
Anne Shirley,
Ray Bolger.
ir: -— Þegar við komum upp á
einn af hinum lægri hjöllum
Lembobombofjalls, sá húsbóndi
minn stóran hjört og ákvað
þegar í stað að leggja hann að
velli. En þar eð hann vildi
ekki skemma kjötið, — skaut
hann í höfuð hirtinum.
— Já, það gat hann hafa
gert, sagði Anne de Jong, en
hvað þá um fótinn. Hvernig
gat hann skotið hjörtinn í fót-
inn með sömu kúlunni og hann
skaut hann í hausinn með?
— Það var aðalgaldurinn.

; LIFI FRAKKLAND.
piltur, dökkur yfirlitum. Hann gat hvorki talað né skilið
ensku. Þau leiddu þá út í bátinn.
Höfuðsmaðurinn hélt í höndina á Jóhönnu Maríu og
gerði enn tilraun til þess að fá hana til að fara með þeim.
Hann fór eins vel að henni og hann gat:
„Jóhanna María! Við eigum þér líf okkar að launa. Og
það er þér að þakka, að við höfum enn tækifæri til að berj-
ast fyrir frelsi Frakklands. Ég bið þig því eins vel og ég get:
Komdu með okkur! Ég veit, að konan mín mun ganga þér
ímóður stað, og dóttir mín verður þér áreiðanlega eins og
bezta systir. Og ég fæ því ekki með orðum lýst, hversu þakk-
látur ég yrði þér, ef þú vildir koma til okkar. Það eru erfið-
ir dagar fram undan í Frakklandi. — Komdu með okkur.“
„Ég þakka kærlega fyrir boðið,“ sagði Jóhanna María
og brosti við. „En ég get því miður ekki tekið því. Ég bið
ykkur að bera beztu kveðjur og ámaðaróskir heim í Devons-
hérað. Það á fyrir mér að liggja, að koma þangað seinna,
það er ég viss um. En ég get ekki farið frá Frakkiandi nú
Ég er ekki hrædd, Carfax höfuðsmaður, — ég er hermanns-
dóttir, eins og dóttir þín heima hjá þér. Nei, ég er hvergi
hrædd. Áður en langt um líður skilst okkur það ef til vill,
að nauðsynlegt var, að sum okkar yrðu eftir heima í Frakk-
landi til þess að vinna þar að málefnum okkar. Verið þið nú
blessaðir og sælir!“
Carfax höfuðsmaður bar hönd hennar að vörum sér, -
og Hrómundur, sem kominn var aftur í skut í litla bátnum,
brá hendinni á loft og kvaddi virðulega á hermanna vísu.
„Verið þið sælir! Við sjáumst aftur að unnum sigri,“
sagði Jóhanna María og brosti blíðlega, um leið og Carfax
höfuðsmaður var að klöngrast um borð í bátinn, — „og
biðjið fyrir Frakklandi!“ ENDIR
'tfwi/rvocAvrioc,.
MYNDA-
SAGA.
ÖRN hefir komist klakklaust
upp í vígið.
' MM/TfME X THREWA '
LfTTLE COLD WATER ON
TL)E FEGTIVIT1E5 / FICST
'rO SICNAL FLETCH/ >
ÖRN: Nú verð ég að gefa
Stormy merki um að hleypa
vatninu á.
THECE’S SCOG’CHY'S )
SI6NAL/ ON YOUC WAY,
OLDMAN CIVEf? / 6IVE
MV CECAfZDS TO THE
CJISIN6 SUN’SSONS/ Á
STORMY: Þá gefur öm merk-
ið. Nú er tími til þess að láta
til skarar skríða! örn ræðst
á Japanann.
ÖRN: Hildur! Nanu! Fleygið
ykkur niður!