Alþýðublaðið - 27.03.1943, Side 8

8
ALÞYfHJBLAfNO
Langardagur 27. mars: 1943»
■i NÝJA Blð ■
Haifskir kflrekar.
<Ride ’em Cowboy)
með skopleikurunum
BUD ABBOTT og
LOU COSTELLO "
Sýnd kl. 5, 7 og 9. '
SÍÐASTA SINN
OG JÚLÍUS CÆSAR.
T ESENDUR Alþýðublaðsins
munu kannast vel við Sel-
vogsmálið alkunna, því að Guð
mundur í Nesi og Gunnlaugur
sandgræðslustjóri hafa leitt
hesrta sína saman hér í blaðinu.
Á alþingi var borið fram frv.
sem Guðmujidi var mjög annt
um að gengi fram. Fylgdu því
einkum rammir ihaldsmenn,
eins og Guðmundur er sjálfur,
og auk þess kommúnistar, sem
þó sáu sig um hönd, við loka-
atkvæðagreiðslu.
En nú féll frumvarp þetta
15. marz s.l., en sama mánað-
ardag fyrir h. u. b. tuttugu öld-
um var Júlíus Cæsar drepinn.
Um þennan atburð kvað
Bjarni Ásgeirsson vísu þessa:
„Hann Gvendur er hygginn
og harður sem kvarz,
og hugðist nú löndin að vinna,
en féll eins og Cæsar þann 15.
marz
sem fórnarlamb ástvina sinna.“
*
TVEIR skuggalegir menn
ræddust við í knæpu:
„Skolli ertu í fínum frakka,
Gvendur,“ sagði annar. „Hvað
borgaðirðu fyrir hann?“
„Sex mánaða letigarðsvist,“
svaraði hinn. „Eg geng aldrei í
ódýrari fötum.“
SKOTI fékk heilflösku af
góðu og gömlu skozku
wiskíi að gjöf.Hann gekk mjög
gætilega, en varð fyrir því ó-
happi, þegar hann gekk yfir
götuna, að bifreið ók á hann,
svo að hann slengdist flatur til
jarðar. Hann meiddist lítið, en
fann þó, að hann hafði eitt-
hvað lamazt í fæti. Hann stóð
upp skyndilega og hélt áfram,
en sá bráðlega, að einhver
rauðleitur vökvi vall upp úr
skónum hans rann niður eftir
fætinum á honum.
„Hamingjan góð a!“ sagði
hann: „Eg vona að þetta sé
blóð!“
frú mín. Hann gerði það líka
alls ekki og hefði ekki heldur
getað gert sögu sína trúanlega
án minnar hjálpar. Þegar
hann bað mig hjálpar, var ég
snöggvast í ofurlitlum vand-
ræðum, en svo datt mér bráð-
lega snjallræði í hug. — Eg
sagði si sona: — Já, húsbóndi.
Auðvitað skauztu hjörtinn
gegnum hausinn og annan aft-
urfótinn í einu skoti. Og til
þess að gefa sjálfum mér um-
hugsunarfrest, rak ég upp stór
karlalegan hlátur, og greip um.
magann. Og ég hló, þangað
til mér datt snjallræðið í hug.
Það var á þennan hátt, sagði
ég, um leið og húsbóndi minn
skaut, þurfti hjörturinn að
klóra sér bak við eyrað með
öðrum afturfætinum.
En ekki má átelja hann fyrir .
svona lítilfjörleg axarsköft, frú
mín, því að hann er ungur, og
sú var tiðin, að jafnvel ég bar
ekki skynbragð á þessa hluti.
Nei, frú mín, list samræðunnar
er ekki lærð á einum degi, ekki
heldur á einu ári. En húsbóndi
minn er mikill maður, og ég
er hræddur um, að liann sé
dauður.
3.
í mánuð bar ekkert til tið-
inda í iLemansdorp og engar
fréttir bárust þangað. Enn leið
vika og þá sást alt i einu jó-
reykur á veginum, gríðarstór
rykmökkur, og stór nautgripa-
hjörð var rekin á harðaspretti
heim að skjaldborginni. Á eftir
hjörðinni reið hin vopnaða
sveit, sem lagt hafði af stað til
þess að leysa Búana i Kanaans-
landi úr umsát fjalla-Kaffanna
og Zulu-Kaffanna. Hjörðin var
nautgripirnir frá Kanaanslandi,
sem Búarnir frá LemaUsdorp
liöfðu náð aftur frá villimönn-
unum, en voru nú eigenda-
lausir, þar til búið væri að hafa
uppi á erfingjum hinna föllnu.
Með hjörðinnþvoru einnig naut-
gripir þeir, sem Búarnir höfðu
tekið af Köffunum um leið og
]>eir tóku aftur hina stolnu
nautgripi.
Sagan var ekki lengi sögð, og
Leman sagði hana í fáum orð-
um:
— Þegar við komum þangað,
sagði liann, — var öllu lokið.
Við riðum eins og hestarnir
komust, en komum of seint.
Allir voru dauðiý, og líkamir
þeirra sundurstungnir með
spjótum eins og sáld. Já, sagði
hann, — ekkert var eftir, og
vagnarnir voru brenndir, brotn-
ir eða búið að draga þá afsíðis.
Hjólin höfðu verið brotin und-
an vögnunum, og Kaffarnir
höfðu rifið af þeim járnin til
þess að nota í spjótablöð.
— En þarna hafði verið háð-
ur hinn grimmilegasti bardagi.
Búamir höfðu barizt af hreysti
og hugprýði meðan nokkur
maður stóð uppi. og valköstur
hinna föllnu villimanna um-
hverfis skjaldborgina var svo
hár, að hestarnir okkar ætluðu
naumast að komast yfir hann.
Já, hinir föllnu villimenn lágu
fast upp við vagniijóhn, og sum
blökkumannalíkin lágu undir
vögunum og uppi í þeim. Þar
var ófagurt um að litast. Ekk-
ert var eftir, sagði hann. —
Ekkert var eftir skilið í Kana-
anslandi. Ekki neitt. Kanaans-
land er ekki lengur til eins og
það áður var. Á nóttum falla
þar daggatár, ]>egar veiðimenn
fara þar um. Þetta er skugga-
dalur dauðans, og Kaffarnir
þora ekki að nálgast þetta land,
ekki einú sinni um hábjartan
dag.
— Við gátum ekkert gert,
nema grafið hina föllnu, enda
gerðum við það, og leitað uppi,
Kaffana og komið fram hefnd-
um, sem við einnig gerðum.
Við eyðilögðum hvert Kaffa-
þorpið af öðru, og hérna eru
nautgripirnir, sem við náðum,
þeir, sem stolið var, og stórar
hjarðir að auki, sem við tókum
úr Kaffaþorpunum, sejn við
eyðilögðum. Við höfum lika
fanga meðferðis, drengi og
stúlkur, sem við tókum og ætl-
um að gera að þrælum okkar og
ambáttum, og við höfum að-
eins misst einn mann, Jan
Schuman, sem féll í fyrstu orr-
ustunni, og aðeins f jórir menn
eru særðir.
Anna frænka spennti greip-
ar í kjöltu sér og horfði hugs-
andi á Frikkie, sem var að leika
sér við hlið liennar. v
Þessi urðu þá örlög Búanna
i Kanaanslandi eftir allt erfiðið,
allar þrautirnar. Þetta var eftir
af öllum hópnum, sem lagt
hafði af stað frá Höfða. Dauð-
inn hafði bandað við þeim
bleikri hendi og snortið þá köld
um fingri. Babylon var fallin
og íbúar Kanaanslands orðnir
að dufti og ösku. Af þeim, sem
liöfðu fylgt Hendrik van der
Berg burt úr Höfðanýlendu og
til Kanaanslands, voru engir
eftir nema hún sjálf, Gert
Kleinhouse, Frikkie, Jakoba og
Louisa. Sæði Hendriks hafði
fallið í grýtta jörð. Allt og sumt,
sem eftir var, var sonarsonur
hans, lítil grein af stórum stofni,
og telpukindin, Jacoba. Hin
börn hans höfðu farið með
Sannie og Zwart Piete til Kan-
anslands og fallið við hlið þeirra
fyrir spjótum hinna villtu
Kaffa.
Mikið hafði farið í súginn, en
þó var ofurlítið eftir. Ef dreng-
HBTJARNARBIOH 1 ■ GAMLA BIÖ ■’
Heillastnnd. Eva
Amerísk söngva- og gamanmjmd. James Stewart Paulette Goddard Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. nútimans.
(THE LADY EVE). Barbara Stanwyck, Heriry Fonda.
ÍÞRÓTTAKVIKMYND ÁRMANNS Sýnd kl. 7 og 9.
KI. 3^—6Vz: FJÓRIR GOSAR (Four Jaiks and a Ji.ll), Anne Shirley, Ray Bolger.
verður sýnd á morgun <sunnudag) kl, 1/15. Aðgöngumiðar seldir í bókaverzlun ísafoldar.
urinn lifði, myndi hann auka
ættstofninn van der Berg. Feg-
urð Sannie hafði horfið sömu
leið og æska Hermans óg þrótt-
ur Hendriks, en það sæði, sem
eitt sinn var sáð, myndi ein-
hvern tín>h skjóta rótum, blóð
þeirra þriggja hafði blandazt í
æðum þessa litla drengs, og
væri honum ekki úr ætt skotið,
myndi það einhvern tíma svella,
en hún myndi ekki lifa þann
dag. Hún var gömul, og þungi
áranna hvíldi eins og blý á lierð
um liennar. Nú þráði hún ekk-
ert. framar, nema friðsælan
blett, þar sem hún gæti ræktað
grænmeti og hirt svinin sin.
Verið gat, að hún fengi að setj-
ast að hjá dóttursyni sínum og
konu hans. Blóð var þykkara
en vatn, og þau myndu senni-
lega fara vel með liana, eins og
elli liennar og efnahag' sómdi.
Já, þau myndu láta henni líða
vel, og yrðu þau henni ekki að
skapi, átti. hún aðra vanda-
menn, sem hún þurfti. ekki
nema að minnast á, þvi að arf-
inum myndi Gert Kleinhouse
ekki vilja sleppa
'ENDIR
LÉTTFETI TATARANS
FYRSTI KAFLI
Hvíta örin.
HVÍTA ÖRIN! — Það er Hvíta örin, sem er að koma.f
Ó, bræður!! Nú fáum við að sjá tilþrif hjá sönnum
gæðingi! Hvílík snilldarhryssa!“
Þetta var á sandvelli, sem umgirtur var hárri grjót-
girðingu. Völlurinn var utan við hallarhliðin í Hirpúr, en
það er dálítið sjálfstætt ríki við norðurlandamæri Afgan-
istan í Asíu. Inn á völlinn geystist gullfalleg, hvít hryssa,
dg langt faxið og taglið kembdu' aftur af henni á sprettinum.
Svört hetta var bundin fyrir augu henni og sex fílefldir
Afganar reyndu að halda aftur af henni með löngum köðl-
um, sem þeir strengdu í ýmsar áttir. En þeir réðu varla
við hana, því að hún hentist til, upp og niður, með krafta"
legum átökum.
Það stóðu yfir mikil hátíðahöld í borginni, því að lang-
ur föstutími fór í hönd. íbúar þessarar fjallaborgar höfðu
safnazt saman til þess að njóta gleðnnar. Uppi á hásæti,
hlöðnu úr steini, sat Behrem Shah, konungurinn, ræningja-
höfðingi og harðstjóri, sem hafði fyrir skömmu síðan tekið
borgina herskildi með hinum fræknu og vígdjörfu riddur-
um sínum, drepið stjómanda borgarinnar og hneppt son
hans í fangelsi.
Stór, alskeggjaður fjallabúi reið á brúnum gæðingi um
leiksviðið. Hann baðaði út öllum öngum og öskraði allt hvað
af tók. Hann ,var að tilkynna næsta atriðið, sem fram færi
í þessum stórfenglegu og æsandi íþróttum:
„Lítið á Hvftu örina, Hirpúrbúar!“ kallað hann. „Enn
einu sinni hefir vor náðugi herra, konungurinn — Allah;
MI£<S QUIOíT, NIANIU
CBT DOVVN / L'.S
Ssmar FL'AT/ _ „-g
WiJe World F*»turi*-
MYNDA-
SAGA.
Örn kallar aftur til Hildar og Nanu: — Fleygið ykkur niður! — Síðan tekur Öm til óspilltra málanna gagnvart Japönunum.