Alþýðublaðið - 09.04.1943, Blaðsíða 8

8
AL»TÐUBLAPIP
FÖstudagur 9. apríl 1943.
BTJARNARBl
Beimsborgari
(International ÍLady)
Ameríksk söngya- og lög-
reglumynd.
George Brent
Bona Massey
Basil Rathbone.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
1
J 4 Hcjj grgsg&^v > - no íiilP^N
¥ ÆKNIRINN hafði verið
■*-J önnum kafinn allan dag-
inn og orðið dauðþreyttur.
Hann var nú genginn til náða,
en þá ták síminn að hringja í
gríð og ergi við rúmið hans.
„Þetta er Jónas Pétur. Kon
an mín er mjög veik,“ sagði
rödd í símanum, og óróinn
leyndi sér ekki í röddinni.
„Getið þér ekki komið undir
eins? Hún hefir fengið botn-
langakast.“
Læknirinn var hinn önug-
asti: „Verið bara rólegur og
farið að sofa,“ sagði hann.
„Hún hefir ekki neina botn-
langabólgu. Ég skal líta inn á
morgun.“
En Jónas Pétur lét sér ekki
segjast og hélt áfram að leggja
að lækninum um að koma taf-
arlaust.
„En það getur ómögúlega
verið botnlangabólga að henni,“
sagði læknirinn. „Eg tók botn-
langann úr konunni yðar fyrir
nokkrum árum síðan, og ég hef
aldrei heyrt þess getið, að
menn fái annan botnlanga.“
„Jæja, það getur verið“
sagði maðurinn í símann. „En
ef til vill hafið þér heyrt getið
um það, að menn fái sér aðra
konu?“
*
A HLJÓMSVEITARÆFINGU
** sagði Anton Bruckner
einu sinni:
,Þetta á að leika pianissimo/
Fiðlurnar léku veikar. En
hann endurtók:
„Skiljið þið mig ekki? Pian-
issimol“
Fiðlurnar léku þá enn veikar,
en Bruckner hrópaði fokvond
ur:
,Hamingjan góðal Pianissimo'/
Fiðlararnir voru vita ráða-
lausir, en næst þegar þeir
komu að þessum vandræða-
kafla, létu þeir fiðlumar síga
og léku alls ekki.
Bruckner leit til himins með
forkláruðum svip, hélt áfram
að stjórna og sagði:
„Guð minn góðurl En hvað
þetta er dásamlegt:“
otj kana luuu
efbr íudwig Ub/isohrv
kisa, eftirlæti barnanna, labb-
andi inn gólfið. Frú Toohey var,
þrátt fyrir allt. ekki vön þvi að
vera miskunnarlaus við menn
eða dýr, en nú spratt hún allt
í einu upp, snögg i lireyfingum,
greip fantalega utan um rófuna
á kettinum og snaraái honum
ofan dimman stigann. ....
Eitt laugardagskvöld þetta
vor, þegar Önnu og Harrison
kom óvenjulega vel saman,
fóru þau út á göngu saman.
Þau fóru inn i kjötbúð og
keyptu sér stóra og dýra porter-
liouse-steik til að hafa til kvöld-
verðar. Þetta var óhóf, en þau
voru í góðu skapi og þeim kom
vel saman þessa stundina. Á
heimleiðinni lentu þau í deilu
mn eitthvert smáatriði. Harri-
son vitnaði í orð systur sinnar,
iriáli sínu til sönnunar. Anna
svaraði fullum Iiálsi, hrygg og
reið.
í einu vetfangi losnaði öll sú
beiskja úr höftum, sem safnazt
hafði saman um áraskeið.
Gremjuorð Önnu voru borin
fram með mildri rödd og hún
hló stundum, af því að þau
voru stödd á götunni. En svo
gengu þau fram hjá húsi, sem
var verið að byggja, en stóð
ennþá tómt. Harrison varð allt
í einu náfölur, þreif steikina ó-
dýru og kastaði henni inn yfir
múrana, sneri við og fór sína
Ieið.
ÖNNUR BÓK
HERBERT
I.
Föðurafi herberts,
Hermann Crump, kom til
Queenshaven í Suður-Karó-
línu árið 1865. Hann fluttist
frá borginni Schwerin, vegna
áskorunar litla lúterska safn-
aðarins í Queenshaven, til þess
að gerast orgel-leikari og skóla
kennari safnaðarins. Innflytj-
endur frá Mecklenburg og
Bremerhaven höfðu þegar
rutt brautina og fluttist til S,-
Karólínu fyrir borgarastríðið.
Þeir gerðust kaupmenn, for-
stjórar baðmullarverksmiðja
og stunduðu ýmiss konar kaup
sýslu. Eftir stríðið óx þessi
nýlenda, en þó ekki stórum
skrefum. Þetta fólk var var-
færið og og sparsamt og hugs-
aði sig um áður en það fram-
kvæmdi.
Það lokkaði ekki bræður
sína, frænkur eða systkinaböm
til að flytja vestur, fyrr en
það taldi öruggt, að innflytj-
endurnir ættu sér trygga fram
tíð. Ekkert af þessu fólki var
fátækt, ekkert heldur stór-
ríkt. Það var fremur hneigt til
nízku en eyðslu. Allt hafði
það hlotið skólamenntun, en
ekkert af því hafði þó gerzt
bókaormar. Á hverju heimili
var hægt að finna eitthvert
þýzkt blað, útgefið í Chicago
þýzk biblía og sálmabók, á
stöku stað bindi, úr verkum
Schillers og Uhlands. Heimili
þeirra voru hreinleg, myndar-
leg og traust ins og heimilin í
gamla landinu höfðu verið. Ný
lendufólkið var mjög sam-
rýnt. Því datt aldrei í hug að
koma sér inn í raðir fína
fólksins, í Queenshaven, og
fyrirlitu fólkið í Suðurríkjun-
um. En það var ekki óvin-
veitt negrunum, en leit á þá
sem útlendinga og umgekkst
þá ekki. Þeir, sem það virti
mest í sínum eigin hópi, voru
presturinn, kennarinn, og þeir
sem voru auðugir.
Hermann Crump var rúm-
lega fertugur, þegar hann
settist að í Queenshaven. Með
honum var kona hans, sonur
hans fimmtán vetra, dóttir
tólf ára og svo nokkuð af bók
um og nótnabókum. Faðir hans
og afi höfðu verið orgelleik-
arar og skólakennarar eins og
hann var sjálfur. Hann taldi
Gellert mjög gott skáld, en
hafði ennþá eigi heyrt getið
um Wagner. Hann lék lög
Bachs á orgelið með næmum
skilningi og virðingu. Hann
kenndi börnunum í skólanum
að lesa þetta erindi upp utan-
bókar:
„Ub immer Treu und Redlich-
keit
bis an dein kuhles Grab,
und weiche keinen Finger-
breit
von Gottes Wegen ab.“
Hann hafði sítt skegg og
gekk í grænum og virðulegum
frakka. Eitt kvöld í viku
drakk hann öl og spilaði við
séra Möller og forstjórann
fyrir Rahde-baðmullarverk-
smiðjunni. Hann reyndi eftir
mætti að innræta börnunum í
skólanum hjá sér þá siðalær-
dóma, sem í ritningunum
stóðu. Hann brýndi fyrir 'þeim
að víkja ekki hársbreidd frá
guðsvegum, þeim guðsvegum,
sem hann vissi sannasta og
bezta.
Herbert mundi vel eftir afa
sínum og ömmu, enda þótt þau
hefðu dáið snögglega, þegar
hann var kornungur. Hann
mundi vel eftir hinni snotru,
rauðmáluðu dagstofu í Anson-
götu; afi *sitjandi við hljóð-
færið með pípuna í munninum,
og amma, smávaxin og grönn
við gluggann, hrukkótt og fín
lega klædd, með skotthúfu á
silfurgráu og gljáandi hárinu.
Ýmist var hún að lesa eða
vinna eitthvað í höndunum. —
Ekki voru minningarnar um
GAMLA BIO
B|raánmn“
**
New Moon)
m NÝJA BfO SE5
Binn framliðni snýr
aftnr.
(Here Comes Mr. Jordan)
Sérkennileg og spennandi
mynd.
Robert Montgomery
Evelyn Keyes
Claude Rains
Sýnd kl. 5. 7 og 9.
Ameríksk söngmynd.
Jeanette MacDonald
Nelson Eddy.
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3%:
LI’L ABNER
Amerísk skopmynd.
þessi gömlu hjón að öllu leyti
skemmtilegar, fannst drengn-
um. Einkum átti afi það til að
spyrja býsna smásmugulega
um lexíur drengsins. Og væri
drengurinn óhreinn um hend-
urnar, tók amma hann með
sér inn í svefnherbergið og
þvoði honum. Bæði töluðu
þýzku og þau kröfðust þess, að
þeim væri svarað rétt og ná- I
kvæmlega á sama máli. Og
það var ennþá verra er spurn-
ingarnár um lexíurnar komu. I
Ekki vissi drengurinn hvers I
vegna, en honum fannst það
óeðlilegt, gamaldags og erfitt.
Og svo vildi afi alltaf fylgjast
með í því, hvað piltinum færi
fram í píanóleik, því að auð-
vitað urðu allir að fylgja venj
um ættarinnar. En það var
ekki svo erfitt. Herbert lék
gavott eftir Hándel eða rondo
eftir Mozart, og árangurinn
varð alltaf hinn sami. Skegg-
ið á afa reis upp svo að það
stóð nærri því beint út, blá
augu hans leiftruðu, þegar
hann sagði:
LÉTTFETI TATARANS
Rorik sá hættuna nálgast, þarna sem hann veltist í ryk-
inu. En honum varð ekki litið þangað, sem hestar ýmissa
keppenda voru geymdir bak við grindur.
Allt í 'einu kvað við hvellt blístur inni á sviðinu. Það
var Rauði Tatarinn að kalla á Léttfeta sinn, undra hestinn,
nú þurfti hann á hjálp hans að halda.
Léttfeti hafði ekki skilið hvað hefði dvalið húsbónda
hans svo lengi. Nú, þegar hann heyrði blístur Rauða Tatar-
ans, lyfti hann hausnum, losaði fimléga bandið, sem eigandi
hans hafði bundið hann lauslega með við staurinn, ög lagði
framfæturna upp á girðinguna.
Aftur heyrði hann blístrið frá húsbónda sínum. Þá var
ekki lengur hik á honum. Hann tók snöggt viðbragð og
vatt sér yfir girðinguna og inn á sviðið. Svo þeysti hann
áfram á harða stökki, kærði sig kollóttann um undrunaróp
mannfjöldans, sem kváðu við úr öllum áttum, og stefndi
beint á staðinn, þar sem húsbóndi hans hékk bundinn aftan.
í iakuxunum.
„Léttfeti! Góði, gamli vinur!“ hrópaði Rauði Tatarinn.
Hlébarðinn, sem var kominn góðan spöl út á sviðið,
kom óðar auga á hestinn. Hann rak upp hræðilegt öskur
og nam staðar. Hann sá, að þarna mundi vera skæður óvin-
ur á ferðinni.
Svo tók hann undir sig stökk mikið, þaut beint á hest-
inn. Það leit nú ekki út fyrir annað, en að dagar Léttfeta
væru taldir. En Rauði Tatarinn hafði tamið hest sinn veþ
og undrahesturinn utan af sléttunni hafði áður komizt í
kast við villidýr.
Hann sneri sér snöggt til hliðar og skaut sér undan,
— hlébarðinn var ekki við þessu búinn, hann skall í sandinn,
og um leið og hann missti marksins sló gæðingurinn tveim-
ur járnuðum hófum í haus svarta kattarins.
BUT TOPAY, THATSEVEN
THOU-SAND MILE-E |<S JUST
ATOUND THE COR’NER FROM
MAIN ETREET, U,S.A.,ANP
WI3I3IN)
AP Fcalurcs
ENSKI flugforinginn: Þetta eru
Shan-fjöllin. Við erum bráð-
um komnir til Kirgiza-lýð-
veldisins. Við erum 10 000
km. frá San Francisco!
FLUGVÉL þeirra flýgur hratt
áfram yfir steppur Mið-Asíu.
10 000 km. frá heimalandi sínu!
Fyrir ári síðan hefðum við
ekki látið okkur detta í hug
að okkur kæmi nokkuð við
hvað gerðist á þessum slóð-
um.
ÖRN: En í dag er 10 000 km.
ekki meira en venjuleg bæj-
arleið!
f THEEE ACE THE TIEN <5HAN
MOUNTAIN9/ WE’LL BE OVER
THEICIRCHIZ REPUBUC <SOON/
HARD TO BELIEVE WE’RE
MOCE THAN 7000 MILE-S
POOM EAN FRANCIECO/
llMITLESE MILEE OF THE ETEPPE
UNCOLL BENEATH THE EOMBER...