Alþýðublaðið - 11.08.1943, Blaðsíða 6

Miðvikudagur 11. ágúst 1943.
6
Reykjavikurmótið:
Harður dómur um síð-
asta leik K. R. ©jj T als.
ANNAR LEIKUR Reykja-
víkurmótsins fór fram í
fyrrakvöld milli Vals og K. R.
og sigraði Valur með 2:0.
Eftir leikinn milli Fram og
K. R., sem var fyrsti leikur
mótsins, þar sem Fram sigraði
auðveldlega, að manni sýndist,
með 6:2, og K. R. liðið sýndi
festulausan og fremur lélegan
leik. Var búizt við að leik-
ur þeirra við Val, margþjálfað-
an og hertan undangengin ár
af erlendum áhuga- ,og atvinnu-
þjálfurum, myndi verða ójafn
og árangurinn eftir því.
Velunnarar K. R. og vinir
voru því fyllilega við því bún-
ir, að uppáhaldsfélagið þeirra
fengi enn eina útreiðina og
hana engu betri en hjá Fram.
Það var heldur ekki ástæðu-
laust að álíta, að Valur myndi
hafa margfalda yfirburði, eftir
leik K. R. við Fram að dæma
og eftir frammistöðu Váls á
íslandsmótinu, þar sem hann
hafði greinilega yfirburði yfir
hin félögin bæði í samleik og
skipulagi leiks.
En í þessum leik var fátt um
fína drætti af Vals hálfu, og
leikurnn á báða bóga vægast
sagt lélegur og leiðinlegur. Brá
tæpast fyrir knattspyrnulegum
tilþrifum, svo nokkru næmi,
allan leikinn út, og má það
teljast út af fyrir sig, þrekvirki
af meistaraflokksmönnum.
Sóknir beggja voru drifnar á-
fram mest með löngum spyrn-
um og ónákvæmum. Hinum ör-
ugga og stutta samleik, sem
einkennt hefir sóknir Vals,
sást naumast bregða fyrir í
þessum leik. En það er hinn
stutti og hnitmiðaði samleikur,
sem hefir verið höfuðstyrkur
Vals og oftast fært honum sig-
urinn heim undanfarin ár.
Sendingar voru og ónákvæmar
og gagnslausar, vegna þess að
sent var oftast fyrir aftan þann,
sem knöttinn átti að fá, en ekki
fyrir framan hann, sem þó er
auðskilið að verður að gera, ef
að gagni á að veíða. Mikið var
og af spyrnum út í bláinn, og
mjög var áberandi, hvað leik-
menn léku knettinum beint í
fætur mótherjanná, og á þetta
við um bæði liðin.
Vörn Vals var eins og fyrri
daginn stöðug og sterk. Frí-
mann lék nú aftur með Val sem
bakvörður og var hinn örugg-
asti eins og áður.
Útverðirnir voru fremur lin-
ir, einkum var þó Geir áberandi
óviss, sem annars er sterkur og
duglegur leikmaður. Það krefst
mikils úthalds og dugnaðar að
leika á þessum stöðum og kost-
ar mikla þjálfun að standa þar
vel í stöðu sinni.
Þó að framherjar Vals séu
svona hver í sínu lagi, beztu
knattspyrnumenn, þá er þó
fumíð og patið þeirra höfuð-
einkenni, oft á tíðum, róleg yf-
irvegun og ákveðni, einkum
þegar komið er í færi við mark
andstæðinganna, er ekki til.
Bezti skotmðurinn er Albert,
en honum væri óhætt að gera
meira að því að skjóta á mark-
ið, en hann'gerir. Markið, sem
hann gerði hjá K. R. í fyrri
hálfleik, var prýðilega skorað
og svo snöggt, að það var ó-
verjandi. Sveinn Hélgason lék
v. innh. Hann pr óvanur á þeim
srtað, en hann er efnilegur leik-
maður. Hann skoraði seinna
mark Vals, og skeði það í seinni
hálfleik, og var það prýðilega
skórað með föstu og öruggu
skoti.
Lið K. R. -var svipað og, á
móti Fram. Þó lék Sigurjón
ekki með að þessu sinni. Óli B.
er heldur ekki leikfær enn, og
sömuleiðis vantaði Harald Guð-
mundsson.
Um K. R. liðið er svipað að
segja og á móti Fram, festu-
og öryggisleysi bagaði það mjög
Þrátt fyrir það tókst því að
verjast Val á þá lund, að um ó-
sigur var ekki að ræða að neinu
ráði, en mest vegna þess, að
Valur lét leiðast út í að leika á
svipaðan hátt og K. R., óná-
kvæmt og óyfirvegað, í stað
þess að nota stuttan samleik og
yfirleitt þá þekkingu og kunn-
áttu, sem margra ára góð þjálf-
un átti að hafa kennt þeim.
Vörn K. R. var nú öruggari
en á móti Fram, einkum mark-
maðurinn. Hann varði yfirleitt
allt, sem möguleikar voru -á að
verja.
Utframverðirnir voru samt
fremur reikulir í ráði og gættu
ekki staða sinna sem bezt, en
þeir eru áríðandi liður í liði,
bæði í sókn og vörn. Miðfram-
vörðurinn, sem lék þriðja bakv.
lék vel og gætti skyldu sinnar
með mikilli árvekni.
I framherjasveitinni var, eins
og áður, Jón Jónasson snjallasti
og skynugasti maðurinn. Hann
er og prýðilegur skotmaður, þó
að ekki yrði að meini fyrir Val
í þetta sinn. Birgir er að vísu
þróttmikill og duglegur, en
hann á ekki heima í 'sveit fram-
herjanna. Hans staða er meðal
varnarleikmanna. Þar gerir
hann fé'lagi sínu mest gagn.
Dómari var Þráinn Sigurðs-
sno. Gegndi hann störfum sín-
um með prýði.
• Næsti leikur verður á
fimmtudag, úrslitaleikur milli
Fram og Vals, og ætti það að
geta orðið góður leikur. En vel
mætti það verða, að íslands-
meistararnir frá því í sumar
yrðu að 'leggja sig betur fram
þá, en í þessum leik, ef þeir þá
hafa áhuga á að halda Reykja-
víkurmeistaratitlinum líka.
Fram er ekkert lamb að leika
sér við, og lið þess er ákveðið
í að gera það sem hægt er til
þess, að sigurinn verði þess. En
við sjáum nú hvað setur.
Ebé.
HANNES Á HORNINU
Frh. af 5. síðu
um stað. — Símaskráin er hætt að
nefna Lögberg í Seltjarnarness-
.hreppi, og svo ættu allir að gera.
„X 12“ — GAMALL SAM-
STARFSMAÐUR MINN, sem að-
allega er á næturvakt, skrifar mér
alllangt bréf. Skýrsla hans er of
nákvæm — allt of nákvæm. Ef ég
birti bréfið, myndi fólk að vísu
gleypa það í sig — en fussa og
sveia því á eftir. Ég birti aðeins
nokkrar setningar úr því. Við ,,X
12“ vil ég segja: Bréfin þín eru
góð, en notaðu heflaðri orð, er þú
lýsir því, sem fyrir augun ber á
næturvaktinni. Hér eru kaflar úr
bréfinu:
„ÞAÐ MÁ SEGJA, að kyrrð og
friður hafi ríkt í borginni í nótt
sem leið. Dálítil ös af liðsforingj-
um og ,,Kanínum“ fyrir utan Borg-
ina eftir klukkan hálf tólf. Nokkr-
ir íslenzkir strákar að glápa á þau
og tveir lögregluþjónar, tilbúnir
að tak* hvern þann úr umferð, sem
hefði fengið sér of mikið neðan í
því. Ég stanzaði fyrir aftan tvo
myndarlega íslenzka' pilta, sem
stóðu sitt hvoru megin við ljósa-
staurinn, sem er andspænis Borg-
inni. Út úr anddyri Borgarinnar
kemur ameríkskur liðsforingi og
leiðir snotra stúlku. Þau ganga að
klunnalegum, felumáluðum herbíl,
og liðsforinginn hjálpar stúlkunni
upp í bílinn.“ (Ummæli íslenzku
piltanna strika ég út.)
Litli og stóri

' : ‘ ■')
■ ■ :■
; ;
Þeir eru kallaðir Litli og Stóri,
þessir soldátar, enda eru þeir
hinn minnsti og hinn stærsti
meðal hermannanna á Ran-
dolph flugvellinum í Alabama
U. S. A.
„ÉG GENG SUÐUR í bæinn.
Það er farið að dimma dálítið,
vindurirín stendur af Tjörninni, og
það er rétt svo, að mér slær ekki
fyrir brjóst af ólyktinni, sem legg-
ur upp úr henni. Ég sit góða stund
í Hljómskálagarðinum, en held síð-
an upp í bæ. Á einum stað kemur
Ameríkani út úr húsi, stúlkan, sem
fylgir honum til dyra, er klædd í
skósíðan greiðsluslopp. Hann býð-
ur henni „Good bye“ á tröppun-
um — og hleypur svo af stað. Sá
er ekki aldeilis kominn í herbúð-
irnar fyrir klukkan tólf, eins og
tilkynnt var að þeir ættu að vera!
„Á ÓÐINSGÖTUNNI er maður
að bisa við að losa hjól af bíl.
Hann tekur til 'fótanna, þegar
hann verður mín var, en gætir þess
ekki að taka með sér töng, sem
hann hafði lagt frá sér á götuna.
Ég tek töngina og sting henni í
vasa minn. Það er fyrsti hluturinn,
sem ég hertek í eftirlitsferðum
mínum. Töngina ætla ég að gefa
Óskari Halldórssyni. Hann getur
sett hana í safnið, sem hann ætlar
að fara að sofna.“
„Á HORNINU á Hverfisgötu og
Barónsstíg standa hermaður og
stúlka. Þau virðast vera ósátt og
taka ekki eftir mér, sem stend
hinum megin götunnar. Þau
þrátta um hríð, en hætta svo og
fara inn í portið, sem rafveitan
hefir þarna á horninu. Ég geng
niður Hverfisgötu, en ekkert skeð-
ur, annað en að köttur, sem kem-
ur hlaupandi, er rétt dottinn niður
í hitaveituskurð. Skyldi hann hafa
bölvað hitaveitunni? Hver veit?“
„VIÐ PYLSUVAGNANA eru
nokkrir drukknir unglingar að
háma í sig rándýrar pylsur. Þeir
tala nýmóðins íslenzk-ameríksku
og bölva jafnt á báðum málum.
Það smá bætist í hópinn við vagn-
ihn, sjóliðar, bílstjórar og yfirleitt
allra stétta kvikindi. Klukkan er
tvö. Ámundi læsir búðinni í Kola-
sundi og öll hersingin tvístrast.
Klukkan er rúmlega þrjú, þegar
ég skríð í rúmið, margs vísari eftir
göngutúrinn."
ÞAÐ ER GAMAN að fá bréf af
næturvaktinni. En margt skeður
á nóttunni, sem ekki má segja frá
— og við skulum sleppa því.
Hanues á horninu.
Framfariroar «a
mennirnir.
Frh. af 4. siðu.
brátt fjölga svo, að móðir jörð
gæti ekki letigur fætt þá og
klætt, hefir þannig sem betur
fer reynzt algjörlegg ástæðu-
laus. Sannleikurinn er nú meira
að segja sá, að hálf heimsálfa,
sem sé Suður-Ámeríka ein,
gæti fætt og klætt alla þá
menn, sem nú búa á jörðinni,
ef náttúruauðæfi hennar væru
notuð til fulls með þeim tækj-
um, sem mannlegt hugvit ræð-
ur yfir. Mannkynið mun nú tæp
ar 2000 milljónir, en það hefir
verið áættlað og þykir varleg á-
ætlun, að jörðin geti veitt að
minnsta kosti 8 milljörðum
manna gott viðurværi eða 4
sinnum fleiri en nú byggja
hana. Þeir bjartsýnustu Jiafa á-
ætlað, að hún gæti alið 16 millj-
arða manna. En nú kann ein-
hver að spyrja: Kemur ekki
einhvern tíma að því, að menn-
irnir á jörðinni verði svo marg-
ir? Á síðastliðinni ölid 'hetfir
fyrir allar hungursneyðir, drep-
sóttir og. styrjaldir. Á hverjum
mannkynið tvöfaldazt, þrátt
degi, sem líður, fjölgar því um
50 þúsund manns, á 20 dögum
um 1 milljón og á ári hverju um
18 milljónir. Ef þessu héldi
svona áfram, yrði mannkynið
orðið 4 milljarðar árið 2060 og
2300 væri tala þess komin upp
í 16 milljarða eða það, sem hin-
ir bjartsýnustu hafa áætlað, að
jörðin gæti fætt. Skyldi þá þrátt
fyrir allt vera ástæða til nokk-
urrar svartsýni?
Spádómar Malthusar um
væntanlega offjölgun vóru eng-
anveginn óskynsamlegir á hans
dögum, en tímarnir breyttust
eða réttara sagt vísindin og
tæknin breyttu tímunum og
kollvörpuðu öllum útreikning-
um. Sannleikurinn um allar
slíkar bollaleggingar er sá, að
í fyrsta lagi er ógjörningur að
segja fyrir um sjálfa fólksfjölg
unina, og í öðru lagi hljóta allir
útreikningar um getu jarðarinn
ar til þess að ala ákveðna tölu
manna að vera miðuð við á-
kveðið stig þekkingar og tækni
en það er einmitt ný þekking
og tækni, sem aukið hefir auð
mannkynsins svo stórkostlega
á síðustu áratugum, sem raun
ber vitni um og ég nefndi dæmi
um áður. Hugvit mannsins hefir
aukið afkomumöguleika mann-
kynsins miklu meira en svarar
fjölgun þess, og það er engin á-
stæða til þess að ætla, að svo
verði ekki áfram.
Beztu
blómakaupin
eóizoffl?
GARÐASTR.2 SÍMI 1899
Veggfóður
Tímlnn slettir úr
klanfannn.
r j1 ÍMINN er öðru hvoru að
sletta úr klaufunum til Al-
þýðuflokksins. Venjulega eru
þau skrif smáskítleg og ill-
kvittin, og einna helzt eru þau
tileinkuð Þórarni ritstjóra.
í síðasta tölublaði Tímans
birtast ein slík smáskítlegheit.
Er þar, eins og vænta mátti,
dreginn taumur kommúnista,
er þeir Kéldu niðri óskum Dags
brúnarmanna um bætt kjör.
Er Tíminn óvenjulega trúr
stefnu sinni í kaupgjaldsmál-
um. En þegar blaðið ræðir um
kyndaraverkfallið á Siglufirði,
þá hikar það ekki við að um-
hverfa staðreyndum til þess að
finna árásarefni á Álþýðu-'
flokkinn. Það var einmitt Al-
þýðublaðið er gagnrýndi með
alvöru og festu sem skaðleg
verkalýðshreyfingunni í land-
inu, þau samningsrof og upp-
þot, er kommúnúistar ginntu
kyndarana á Siglufirði út í.
Tíminn ætti sem minnst að
tala um feigð og flan. Stjórn-
endur þess blaðs réðu því óvit-
urlegasta stjórnmálaflani sem
farið hefir verið hin síðustu ár
— gjörðardómsflaninu. Og ekki
bendir það á flokkslega heil-
brigði, að formaður Framsókn-
ar og aðal-áróðursmaður, skuli
nú, annaðhvort af eigin hvöt-
um eða tilneyddur, vera útlæg-
ur frá Tímanum, og rita
greinar sínar í vikublað á Ak-
ureyri. En þessum greinum er
nú andmælt beint og óbeint
í dálkum Tímans. Höfundur
smáskítlegheitanna í Tíman-
um ætti hvorki að tala um
flan né feigð. Það á ekki að
nefna snöru í hengds manns
húsi.
Laugavegi 4, sími 2131
HVAÐ SEGJA HIN BLÖÐIN?
Frh. af 4. síðu.
algera afrieitun á öllu makki
við kommúnista:
„Framsóknarflokkurinn hefir
hér þýðingarmikið verk að vinna.
Hann þarf að standa við heit sín
frá fyrri floksþingum, um algera
og skilyrðislausa andstöðu gegn
rússneska áróðrinum. Og þessi af-
neitun má ekki vera neitt munn-
fleipur eða yfirborðhjal."
Loks minnist svo Jónas eins
flokksbróður síns með svolát-
andi orðum:
„Eg þekki einn fulltrúa sveit-
anna á alþingi, sem stendur, rang-
lega að vísu, í þeirri trú, að hann
fái við hverja kosningu nokkur
kommúnistaatkvæði. Vegna þess-
ara fáu verklýðsatkvæða er hann
sífellt á þönum til að fullnægja
sönnum eða ímynduðum óskum
kommúnista, og það engu síður
þar sem fullnæging þessara óska
er beinlínis í andstöðu við 95%
af kjósendum hans, sem eru bænd-
ur. En af því að bændur láta
sjaldnar heyra óskir sínar heldur
en aðrar stéttir, er hætta á, að sum
ir málsvarar þeirra gleymi of oft
áhugamálum umbjóðenda sinna:
Slíkir trúnaðarmenn þurfa að fá
sem oftast ákveðið aðhald frá
kjósendum sínum.“
Formaður Framsóknarflokks
ins hefur nú gerzt ærið ber-
orður um ágreininginn innan
flokksins. Gegnir mestu furðu,
að svo ólík sjónarmið í stór-
málum séu uppi innan flokks,
sem ekki er hreinlega klofinn.
Og væntanlega getur ekki hjá
því farið, að til meiri tíðinda
dragi milli þeirra Framsóknar-
forkólfanaa, áður en langur
tími líður fram.
Tjamarbíó
sýnir um þessar mundir ame-
ríkska stórmynd, sem heitir Sæ-
haukurinn. Aðalhlutverkin leika
Errol Flynn og Brenda MarshaK.