Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 05.03.1939, Blaðsíða 3

ALÞÝBUlLABIi
S
Anægð og hamingjusöm
hiélt ég hleilmillei:ðis, frá
teknaskólanum og via'r aö
hiugsa um hin ý|ir(3iu, 'á-
htugalmiál lííá tmiíns: náinið fyrir-
lestrana, konsiertainia — hinm
mnga! Læk:na-.s;tudient, islem mér
féll' betiur í giéð len aillir áðrir og
spm gát, |ef til vildi — ja, hver
viet niemá hamn yrði lemhviertímia
miáð|urinn minn?
Eftir miðldegiSiskattinin fcallö'ði
faðir niinin niig Smn í slkrifls'tiofh
s’íma og tilkynti mér, mjlög alivan
legur á svip, a'ð vierzl'un ;sin væri
é'l't af að ttaipia og ég
jyrði 'piví a'ð hætta námi
mlíniu við hiáisbóla'nn. Sér hefði
h|oð‘i,Sit staffsisv'ið suður í Aflrífciu,
• og |ef ég viidi giæ’ti ég fa'riið plánjg-
að með isiér. Ef lefcfci ... pá Igæti
'ég leita'ð mér iað aitvxninlu hér
heinia — éðiai pá gift mig.
Leitað mér atvináu? Ég, siem;
engan undirhúining hafði er gerði
in!ig hæfa í noklmrri stöðu, Og
gifting? Það var 'aninialð úrræð'-
iið-! En hvar gæti ég swona alt í
einu funidilð' maininsiefniið? Mig
haföi dneymt urn frjiálst, óhiáð líf
«g um mögulieika til gíiftingar
piegar skóiaviraur miinin hafði Jok-
ið læknisfræðiniámlniu, . . Svei!
— ég fcastaði frá mér lalllri róim-
antík, og byrjaði riegliubuinidna
lieit 1 ilálkum daghláðanma að
auglýsingum uttni gifti'ngar-
möguleika. Hana nú pá, piairna
fciemur pað sem ég leitaði að:
„Mrnie. Duvai Dienisi -áhyrgist
fljóta og farsæla giftingu. Tiutit-
ugu ára reymsila. Lögleg gifting
aðieins“.
Jæja, ég sætti mig við pi&'ta,.
Muruli. gera mig ánægða mieð
inokkurnvieginin „sikynisamilega'1
giftingu og að eyða æfid,ögu:>
lum siemi góöi ko,na og mób'ir.
Ég klieö upp fimm stigahæðir
Ætð heligidónii Mmie. Duval, og par
fók á möti mér ijióishærið' og lag-
Iieg ung stiúl'kav siem amðsjáanliega)
3xafði ekki ienn motfært sér hjá'lp-
siemi frúarinmar. — í biösafflnum
sa't bónda-efni, stiuttiskeggj'áður
máumigi rnieð ýstru, sietnn kinkaði
kolli áð mér. Amnar „skjó'Lstæð-
lngur“ va'r par lífca, gráhærður
luppgja'fia hiermaður. Þ'alr.na viar
feninfi|emiur ung blómairós í gr;æn-
tum, punnlulm s'illkiikjóll, og var
„im!amma“ í íýlgd xnieð hienini —
Þar slem alt pietta fólfc valr plalrna
Staitt samkvæ'mt tímábiunidiinini á-
Ibvörðlun, átti pað fiorgaingslrétt
;Bið návist fjnúiarinnair og ég eyddi
timanum við áð laga mig ögn, tiL
áð líta siem biezt út, og viö að
yfirvega nákvæmllega brionz-
styttu ástalr|guð|s, ler piarna ®tóð
Dg lieit við mér mieð uppörfandi
bro.'i. • •
Mér vair sivo vísað inin til Mrnie.
ileit
Duval — búliduliei'trar og rjóðirar
koniu .
„Þér lieitið alð biónidaiefni? Auð-
vitaÖ!“ slagðii hún. Kvaiðst hafa
hiunidrúð á skrá hjá isér og geta
fullnægt aiLlra simiefck. Miuinidi
tmér geöjast hljóimiræöáingur? —
Einin slíkan hefði hún- á sfcrá;
hainm byggi nú m|eð móðiur siinni;
— eða iælmir? —- nú, já Lasknar
voru iíika hieimtiufriekir, viLdú fá
500,000 fralnka hieimiaimiuinld — of
miijkið fyrir miiinin Jétta sjóö.
Ég horgaðii svo sk'rásetniingiam-
gjiálid miitt og niafn miitt var fiært
linn í bækur Mmie. Duval. Svio var
imér Leyft að Líta yfir mynidaislafn
hleranar og slíkt lx;ka siafin. Var
piað niöguliegt, áð svonia miárgir
væru í íkioniuiliei't á piesjslu'm siðtustui
og vierstu tímum'? hiugsáði ég.
Næsta dag hitti ég pianin er ég
hiafði váliið mér,, rauðh;erðan og
Ipglegan un|gian mamin; hiajnn var
ékkert gáfulegur á að líta, en s[vo
hafði ég ás0tt mér áð vieria, ekki
of vandlát. Frúiin yfingaf okklur
s'vo mieðian viö vorum1 áð kynn-
laís/t. Ungi maðiurinn háfði rniik-
ið að siegjia uim fiaigra fraimitíð
sina, sín fögnu áfiorrn; hvað sér
geðjaðiast, biezt og hvaö niiöur,
sagðist hafia lallan vilja á að láta
konu síina verða sem ánægðiásitla.
„Jæjia“, mæiti Mmie. Duval p|eg-
ar hanin var fiarinn.
„Hawn virðist viera all-geðmgar,
svaraði ég.
„Takið hoinlum lekfci ef pér lítið
svona á“„ mælti frúin, „pví í
hjónabanidi ier ásft og ábugi ó-
missandi." Jæja, svo Mmie. Diu-
val ábyrgðist mér pá ásitúðliega
giftingu, samkvæmt fyrirskiptm
eðia negliugerð siinini.
Næst Léitaði ég til Mme. Le-
gendxte, siem sltofiur hafðii á isijötta
gólfi. Á ,leið mi'nmi upp stigana
gékk ég fr,aim hjá liagiiegum ung-
lum ínaniii mieð greindö'riiegt út-
Lit, ier drió áð sér athlugli miíinia.
Gait pað veriö' að hiainn væri að
leita sama staðar og ég? Ég fór
áð hiugsa xnér miig í jfiajðmi pessa
úngu manns... ihilus'íia|ndi á tilboö
hans mieð „velpófcnium og áhuga".
Við komium ,s|amtix'mis iun í sltof-
ur TVJme. Legendrie og var honuxn
samsitundis ví'sáð- inn til hienwar.
Þiegar áð mér koim hliusitiáði ég
með iítilli eftirtiökt á þaíð, siem
Mnie. Legenidre hafði áð segja qg
ljeit naiuma'st á myntíimiair, s|em
húni sýndi mér. Loks herti ég
upp hugunin og spúrði Um úága
manninn Jjós.hærðia, s|am' nýfarinn
var.
Þiessi hierraimaðiur! ójá, hainjn
var igamall skjóilstæðingur Mme.
Legendre, hann hafði búið í
hamingjusöimu hjónuhjánidi Um
tvö ár, en v,ar nú að lieitái að
manns.ef.ni hainlda ungri sysitiux
simni — pví nxiðiur!
Næstu daig hélt ég áfnaim leit
rninni og fór að hjeimsiælíja hefð-
arfrú á landsietri hianmár, slanx-
kvæmt mieðmiælium viukonu
minin|a,r.
Þetta hieimili hiennar, pótt Litið
væri og húsimuinir gamalidiajgs,
lieiit mjög virðiulega út. — B-ar-
óniessiain, smávaxin, ölldruð1 kona,
klædd slnyrtiliegum búningi anléÖ
tízkusiniðii frá pví fyrir stríðið
kom sjálf til móts við mig. Hún
bauð mér að spila „bridge“, slem
ég pó áfpakkáði, en skýfði fyrix
liienmi áðalierinidi hie'iímsókjnáir
minnar. Hún neitaði pví la|5 hún
gæfi s’ig „iembættisíliaga“ við gift-
ingamáluim', pó hún vijð og við
hjálpiáði vinúm siímum' oig greiididi
fraim úr siíkum málum... „Mumdi
hipu vilja taka á sig ómök fyrif
mjg“? — Já, pví' lelcki pað! . . .
Riétt inúrna hafði álitliegur unigur
hlerfioringi bieÖi/ð hana áð útviega
sér toonu. . . „Og órnaks féð?“
spiurði ég hálf fieímnisliega. —
Hún leiit til míin mjög sinúðiugliega
úg lét í ljós að sín eiina hugsjóin
væri :sú, að styöja iaö ánægjú
vina sinna. . . Að víslu meitlaiði
hlún ekkii táfeni um piaktoliætisr
viott vina pieirra, er hún gætí
orðið áð liöi . . . sivio siem svarta
loðfieldsprýði, falliegt blúndiuvlefk
eða siLfurniunir. . . Ég hiugsaði
míeð sjálfri mé:r, að Uuglýstar
hjónabanids-hjálpiardísir væru
vægari í fcröfium, og flýtti mér
að sUta samtaliniu við- hairóiniess-
uraa og að komiast slam, fyrst frá
liienini.
Mig lundraði mjög, er hairóin-
essan skrýdd silfurrefs loðífieLds-
storau'tji (páktolætistáknl að sjiálf-
sögðiu), heimsótti mig næsta
diag. Hún sagðisit ekki halfia geíiad
slofið niei'tt nóttina áður vegna á-
hyggju út af mér og 'bauðst nú
til að komia míér í ikýnni við hinm
uniga heri'oringja, siem hún hefði
minst á.
Ég meðfeehdx fyrir henini, að
Helen Kernel
eg fiengi lengan heimaimiuinld. Eóf
baiúniessan pá óðara áð mjialfea
siér nær dyruinum, ien tovaðst á-
rniöanlega Juilla mig í fóini bráð-
liega, leiinh'vierii næsta daginn. —
Ég heyrði aldnei frá hienini aftiur,
*
•Stofiurnár hjá Mrnie. Laimairi
voru einísifeanair húsgainga isýn-
inga'rsitöð og verðilag húsmiun-
auna fiesit við hyeiin hllut. Ég
póttist sjá að frúxn hefði tvienin's-
feoniar sitarfia með hönidium. Þiegar
bónda oða tooniuiefinijð var fieangið,
liajgðii h'ún leinmig til húsmiuini í
hexmilið. Meðan ég heið efitir að
há tali af Mmle. Laimairi fiull-
vissaði isessunautur miun —
snyrtilega máluð, öLdruð tooina —
mig !um að Mmie. LiaJmairi væri
hreinásti slniLIn|gur í iðn, isiiinjnú —
hún hefði útvegað :sér p,rjá
bændiur og væri nú í ieit eftir
pieim fjórða.
*
Á skiltinu hjá Mmie. FideLis
inátti liesa: „Engiin fyrirfram
borgu,n“ iog ég afréð pví áð Leita
áðs'to'ðar, líjá henn'i. Umhverfið
hjá Mme. Fidelis var friemur ó-
'ásjálegt: ljósar hieugjur fyrir
gllugigum og biðsalurinn mieð
samtínings húsmunum.
Mmie, Fiidielis — vislin miey-
feerling — gaf mér völ á ‘bákára
bg lögmanni, sá síiðarnefnidi 61
áfs gamall. En hvað lurni pað,
ha'nn vilidi fá tunga feoniu, ekki
eidri ien itottugu og fimrni ára —
karLarnir voru æfiniega svona,
pví elidri siem pieir væru, piesis
effiðiara væri að pðknásit pieim,
Ég fyiti út umsófeniarskjal,
riegliuliega ;sikrifta-ræðu — aldur,
lýsiwg á ættingjum, efnahag,
trúárbrögðum, hvaðá kostum
bóndaiefni mitt yrði að vera bú-
inn, útlit, starf, lefnáhlajgur. . : .
Máðiur mér gsðjpekkur myndi
vissiuliega feoma í teitimlar exn-
hvem idaginn, stafhæfði Mme.
Fidielis.
*
Mme. Baylac — hjónabainds-
miðiii og ispákonia í stetnn — geisl-
áði af suðrænni ánægju við á&
sjá mig. — Hundráð frainika
gja’.d aðieinis,, bóndaefinið legði 'Lil
uppbótina. . . . Læfenir? Vissu* *
lega! Og svo vis'si liún um ainn-
• Frh. á 6. siðu.