Alþýðublaðið - 08.09.1943, Blaðsíða 8

8
ALÞYBUBLAftlft
. Miðvikudagur 8. sept. 1943..
Ameríkskur sjónleikur
Ida Lupiuo
Jokn Garifield
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
ÓTRÚLEGT EN SATT!
Neró lék ekki á fiðlu, meðan
Róm var að brenna, eins og
flestir hafa haft fyrir satt allt
til þessa. í fyrsta lagi var fiðla
ekki þekkt á þeim tíma. Og í
öðru lagi var Neró ekki við-
staddur brunann, heldur dvald-
ist hann í höll sinni í Autium í
fimmtíu mílna fjarlægð frá
Róm, og kom ekki til borgarinn-
ar fyrr en bruninn var afstað-
inn. — Söguritarinn Taeitus á
sök á þessu ranghermi.
* * *
Allir elska eitthvað.
fsl. málsháttur.
* * *
EKKI FAGNAÐAREFNI
Presturinn er að þjónusta
deyjandi sóknarbarn sitt og
reynir að hughreysta það eftir
megni. „Þér má vera það til
hugarléttis, Hans minn,“ segir
hann, „að hinum megin hittir
þú áður burtkvadda vini þína,
þar á meðal konuna þína
sálugu.“
„Jæja, jæja,“ svaraði Hans
gamli, “á ég nú að fara að stríða
við hana öðru sinni.“
* * *
FLESTAR konur álíta sig
þess umkomnar að standa and-
spænis hættu. En nálega æfin-
lega reynist það að vera ímynd-
un.
Camoamor.
* * *
MAÐUR nokkur var sakaður
um að hafa stolið trjávið af
reka, en ekki varð það sannað.
— Að yfirheyrslunni lokinni lét
sýslumaður þá ósk í Ijós við
hann, að famvegis gætti hann
þess vendilega að spíla ein-
göngu upp á sínar eigin spýtur.
örlaganna
um pestnæmu frjálslyndu, sem
Nonni stjúpsonur minn kallar
svo í einni af hinum innblásnu
ræðum sínum.
Vesalingurinn ég. Vesalings
litla krílið ég, sem þeyttist fram
og aftur fyrir hverjum vind-
blæ, hverjum straumi í stefnum
eða tízku ... Ef ég og nokkrar
milljónir kvenna, sem voru
telpur árið 1906, hefðu ekki
gert uppreisn gegn fjölskyldu-
lífinu og hjónabandinu, ef við
hefðum ekki heimtað sjálfstæði.
heldur gerzt auðsveipar eigin-
konur, alið mörg börn og gert
syni okkar að góðum hermönn-
um, myndum við ekki vera í
miðri hringiðu uþplausnarinnar
um þessar mundir.
En til hvers er að vera með
heimspekilegar bollaleggingar
nú orðið. Við vorum eins og við
vorum og urðum að keppa að
því, sem við þráðum.
Anton , opnaði aðra hurð
sem einnig var tvöföld, móðir
mín ýtti mér inn, og við geng-
um inn í hið allrahelgasta. Þar
voru frændurnir allir fimm, en
það táknaði, að þetta yrði hin
alvarlegasta ráðstefna.
Fram að þeim degi hafði ég
aðeins séð þá við einstöku
tækifæri, t. d. við jararför afa
míns, í brúðkaupi Karólínu
frænku, og þegar ég færði þeim
blóm á fimmtugsafmæli Fyrir-
tækisins.
— Góðan dag, frændi, sagði
móðir mín við sérhvern þeirra
og rétti þeim hanzkaklædda-
höndina, eins og hún væri sjálf
lítil stúlka.
— Góðan dag, frændi, skrækti
ég mjóróma og beygði mig ofur
lítið í hnjáliðunum.
— Góðan dag, góðan dag,
Betty. Halló, Marion litla. Það
er sjaldgæf ánægja að sjá ykkur
hér, hefðarkonurnar, sagði
Leopold frændi, sem var elztur
bræðardnna.
Þeir voru töfrandi heims-
menn, og þeir klöppuðu mér á
víxl og 'klipu í kinnarnar á mér
og furðuðu sig á því, hversu ég
væri orðin stór stúlka og
spurðu, hvernig mér geðjaðist
að vera í skólanum. Þeir höfðu
líka sælgætisöskju handa mér,
og Júlíus frændi, lítill, kubbs-
legur náungi með jarpgrátt
skegg bað mig að gera sér þann
heigur að bragða á góðgætinu.
Öll framkoma þeirra var vin-
gjarnleg, en mér fannst þeir
gera sér of dælt við mig, því að
ég var ekkert barn lengur, og
við vissum vel, hvað við vildum,
ég og móðir mín, og það var
alls ekki sælgæti. Ég festi aug-
un á stóru málverki, þar sem
frændurnir voru allir málaðir,
sitjandi umhverfis sama borðið
og þeir sátu við núna, dálítið
drembilegir á svipinn með heið
ursmerki í hneppslunni. Afi
minn var með þeim á myndinni
og það veitti mér ofurlítið ör-
yggi-
— Jæja, og hvert er erindi
ykkar, hefðarkonur? spurði
Hinrik frændi og horfði á úrið
sitt, eins og hann væri að gefa
í skyn, að þeir væru menn önn-
um kafnir og hefðu engan tíma
til þess að sinna einskis verð-
um hégóma. Móðir mín laut
fram á stólnum. Hún var svo
lítil, að fætur hennar náðu ekki
niður á gófið, nema hún sæti á
stólbrúninni. — Það er viðvíkj-
andi Marion, frændi, sagði hún,
— Mér hefir skilizt, að þið séuð
því mótfallnir að hún leggi
stund á tónlist.
— Það er misskilningur, barn
ið mitt, sagði Leopold frændi
góðlátlega. — Látið hana fyrir
alla muni leika á fiðlu. Hvers
vegna eiga allar litlar stúlkur
að leika á slaghörpu? Látið
hana leika á fiðlu til tilbreyting
ar. Hún hættir að leika á hljóð-
færi um leið og hún giftist og
eignast börn, alveg eins og þú,
ertu ekki sammála?
— Því er þannig farið, frændi,
sagði móðir mín — að barnið
hefir meiri löngun og hæfileika
en svo, að hún eigi aðeins að
daðra við listina. Ungfrú Gans,
sem hefir kennt henni fram að
þessu, getur verið ágætur byrj-
endakennari, en nú er kominn
tími til þess, að Marion fari
að taka námið alvarlegum tök-
um og fái fullkominn kennara.
— Fjarri er það okkur að
sletta okkur fram í það mál,
sagi Leopold frændi. — Ef
Marion litla hefir elju til þess
að æfa sig allan daginn, þá látið
það eftir henni fyrir alla muni.
Mér virðist, að ungfrú Gans
sé ágætur kennari í fiðluleik.
Hún kennir sumum ungu stúlk
unurn í klaustri Frelsis-systr-
annna, og allir hrósa henni. En
ef þún villt fá dóttir þinni ann-
an kennara, mun engum detta í
hug að hindra það.
Móðir mín kingdi munnvatni
sínu. — Ég myndi ekki ónáða
ykkur, ef málið væri svona ein-
falt, sagði hún og lokaði aug-
unum, eins og hún væri að vaða
bál. — En ef Marisn á að læra,
þörfnumst við peninga. Okkur
nægja ekki laun mannsins míns.
Ég ráðfærði mig við Szimanszki
prófessor — hann er mesti snill
ingur í Vínarborg, ef til vill í
öllum heiminum. Hann álítur,
að hann geti fullnumað hana
á fjórum árum, en kennsla hans
er mjög dýr. Og auk þess þarf
hún að fá góða fiðlu, annars
vill Szimanszki ekki - kenna
henni.
Það var ofurlítil þögn. Leo-
pold frændi tottaði vindilinn
sinn. Jóhann frændi páraði
hrafnaspark á pappír. Hinrik
MÝJA BfÓ SP
Æska og
ástir
(Her First Beau)
Jane Withers
Jackie Cooper
Sýnd Id. 5, 7 eg 9.
frændi skoðaði neglur sinar.
Júlíus frændi ýtti. sælgætisöskj
unni til mín. — Fáðu þér sæt-
indi Bettjj, fáðu þér sætindi
Marion. Robert frændi, sem
hafði fram að þessu ekki haft
sig í frammi, gerði lítilsháttar
tilraun til þess að breiða yfir
vandræðin.
— Ég þekki Szimanszki, sagði
hann góðlátlega. — Hann leikur
aðra fiðlu í fílharmóníukvart-
ettinum.
— Uss, aðra fiðlu, sagði Leo-
pold frændi með mikilli fyrir-
litningu.
Leopold frændi fleygði vindl-
ingnum sínum í öskubikarinn.
— Þú fyrirgefur, Betty, en
Sgamu Bld as
Á hálutn ís
(Silver Skates).
Amerísk söngva- og skauta-
mynd.
Skautadrottningin Belita
Patricia Morison
Kenny Baker
Sýud kl. 7 og 9.
Kl. 3.30—6.30:
Dauðadalurinn
Wallace Beery,
Leo Carrillo.
Börn fá ekki aðgang.
mér finnst þetta vera eins og
hreinn þvættingur, sagði hann
óþolinmóður? Hvers vegna á að
eyða peningum í annað eins og
þetta — aðra eins dægrastytt-
ingu og að leika á fiðlu. Hver
verður útkoman, mætti ég
spyrja?
— Mig langar til að verða
snillingur eins og Sarasate,
ferðast um og græða of fjár, og
seinna ætla ég að kaupa móður
minni skrauthýsi í sveit, sagði
ég og gleymdi því, að ég mátti
ekki tala, nema ég væri spurð.
Hinrik frændi hló og klappaði
mér á kollinn, en Jóhann frændi
ýtti frá sér blaðinu, sem hann
hafði verið að pára á.
VÍKIN6URINN.
Þorpararnir á Blóðsugunni klifruðu upp í reiðann og
æptu og hæst af öllum æpti Svarti Ike sjálfur.
— Takið á, félagar! æpti Ned skipstjóri. — Takið fast
á! Samtaka nú!
— Takið á, hundar! æpti Ike til bófa sinna, en meðal
þeirra voru tveir stórvaxnir blökkumenn.
Hávær hróp heyrðust frá báðum skipunum. Úrvalslið
Vofuræningjans tók á af öllum kröftum. Járnvöðvar þeirra
strengdust nú meira en nokkru sinn áður. Þorparar Svarta
Ike tóku líka á af öllum kröftum ög létu ekki sitt eftir liggja.
Auk þess voru þeir fjölmennari.
— Takið á, félagar! æptu skipverjarnir á Sæfákinum.
— Takið á, svín! heyrðist æpt á þilfari Blóðsugunnar.
Æsingin jókst. Stundum sveigðist báturinn í þessa átt,
stundum í hina. Bob bátstjóri og félagar hans litu upp á
skip sitt og svipur þeirra bar vott um kvíða. Samt hrópuðu
þeir til félaga sinna að toga af öllum kröftum og spara nú
ekki kraftana. Horney króknefur pskraði einnig til sinna
félaga og kvatti þá eins og hann gat.
— Takið á! hrópaði Ned, skipstjóri og hafði ekki augun
af skipverjum sínum, þeim, sem voru við reipið. — Að vísu
eruð þið ekki nema tíu gegn fjórtán, en þið dragið þá upp,
þið takið á öllu, sem þið eigið til, og það verðið þið að gera,
þið verðið að sigrazt á þeim. Samtaka nú. Takið á!
Æsing áhorfendanna náði nú hámarki sínu.
Eftir um fjögurra mínútna átök var auðséð, að bátur-
inn var að færast í áttina til Sæfáksins. Að vísu voru skálk-
arnir fleiri og þyngri, en auðséð var, að hinir vel æfðu
menn Vofuræningjans myndu sigra þá.
TWEV’Vfi STOPPSD FIRINS/<SET
TWOSE PUANES OFF TWE GROUND;
CAkPT, WOLF/OET THE STUtCAS
ON TWIS SIDE INTO TWE AIR AT
ONCE/HAVE TWEM LOCATE
TWE RUS51AN POSITIONS/ A
0UT... ATTHE CSTHER ENP OFTHE
FIELP...^ •
m
1
in. Láttu flugmenn þeirra kom-
Todt: Skothríðin er hætt.
Komdu flugvélinni upp í loftið,
Wolf kapteinn! Láttu steypiflug
vélarnar fara upp héma meg-
ast að því hvar Rússarnir halda
sér. .
— En hinu megin við flugvöll-
inn gerðust aðrir atburðir. —